ολα αυτα που θελω να φωναξω, γτ με πνιγουν..

Δομινίκη μου, θα προσπαθήσω να σε βάλω για λίγο στη θέση των γονέων, με σκοπό να κατανοήσεις καλύτερα τη συμπεριφορά τους. Είναι ευκολότερο να συγχωρούμε, όταν καταλαβαίνουμε το γιατί κάποιος επιλέγει μία συμπεριφορά.
Οι γονείς αγαπούν το παιδί τους αδιαπραγμάτευτα και ατελείωτα, χωρίς όρους και συμφωνίες. Από τη στιγμή της σύλληψής του κιόλας κάνουν όνειρα γι' αυτό. Εδώ είναι και το "πρόβλημα". Μερικές φορές τα όνειρα του γονέα δεν ταυτίζοναι με αυτά του παιδιού και αρχίζουν οι διαφωνίες. Το παιδί, από την εφηβική του κιόλας ηλικία θα αντιδράσει, όπως είναι και το φυσικό, στην αυταρχική γονεική συμπεριφορά. Ο γονέας με τη σειρά του θα αυξήσει την πίεση, για να πατάξει την αυθάδη συμπεριφορά και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος.
Ο πατέρας σου αγαπάει τον αθλητισμό και από ότι κατάλαβα σε ώθησε να ασχοληθείς από μικρή με αυτόν. Ως εδώ όλα καλά. Με τον αθλητισμό το παιδί αποκτά υγεία, ομορφιά, πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης και αποφεύγει άλλα μονοπάτια, που μπορεί να αποβούν μοιραία, πχ ναρκωτικά κλπ. Ο κάθε πατέρας θέλει να του παινεύουν το παιδί του για την αξιοσύνη του για την ομορφιά του, για όλες του τις χάρες και να καμαρώνει. Θέλει, επίσης, όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή να το καλοπαντρέψει, για να πει μέσα του ότι οι κόποι του δικαιώθηκαν, ότι η αποστολή του τελείωσε και ότι από δω και πέρα μπορεί να ησυχάσει.
Μέχρι στιγμής δε σφάλλει, κάνει αυτά που του υπαγορεύει η συνείδησή του. Το θέμα είναι στον τρόπο του. Μερικές φορές όλοι οι άνθρωποι γινόμαστε άγαρποι, ιδίως όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα κάποιου που αγαπάμε πολύ.
Σκέψου τα όλα αυτά και προσπάθησε να τον καταλάβεις. Το κίνητρό του είναι η αγάπη και η έγνοια του για σένα. Σκέφτομαι ότι ίσως και να βοηθούσε την κατάσταση μία συζήτηση μεταξύ ενηλίκων. Όχι μουτράκια και φωνές και αφορισμοί. Κατάλαβες τι εννοώ.. Με οδηγό την αγάπη μπορούμε να κινήσουμε βουνά.

ʼβα προσωπικά διαφωνώ μαζί σου, διότι το γεγονός ότι ο "τρόπος του είναι άγαρμπος" δέν δικαιολογεί τίποτα και δεν τον απαλλάσσει απο τις ευθύνες του. Προσωπικά μου πήρε 1 χρόνο ψυχανάλυση και μία σχέση με έναν πολύ βίαιο άνθρωπο για να καταλάβω επιτέλους πως το "έλα μωρέ, ο τρόπος του είναι έτσι, κατα τ'άλλα είναι καλό παιδί" δεν περνάει και δεν πρέπει να περνάει σε κανέναν. Με το να το λέμε είναι σαν να λέμε "δεν με πειράζει που δε με σέβεται, γιατί [μ'αρέσει να] φαντάζομαι πως το κάνει απο καλοσύνη". Όχι, αν υπάρχει κατι που μας προσβάλλει ή μας ενοχλεί ανεξάρτητα απο τό πόσο αγαπιόμαστε μ'αυτόν που το κάνει, οφείλουμε στον εαυτό μας να πούμε, "σταμάτα, με προσβάλλεις". Εννοείται αν μας αγαπά περισσότερο απο τον εγωισμό του θα το σταματήσει γιατί δέ θέλει να μας προσβάλλει. Συγνώμη αν είμαι κάπως απότομη αλλά οι πληγές είναι νωπες, δε μου φταίς εσύ.

Αγάπη δεν έιναι να υποκρινόμαστε ότι όλα είναι μια χαρά, ουτε να βλέπουμε τα θετικά στον άλλο. Γιατί και τα αρνητικά θα δούμε, και τα ελαττώματα, και θα τα αγαπήσουμε κι αυτά μαζί, γιατί ο άνθρωπος είναι ολόκληρος με τα καλά του και με τα κακά του και δέν μπορούμε να διαλέξουμε πώς τον θέλουμε για να τον αγαπήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί προφανώς δεν μας το έμαθε κανείς, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Αρκεί ν'αρχίσουμε από μας.

Δομινίκη καταλαβαίνω όντως πως νιώθεις. Να σου πω κι εγώ λοιπόν: όταν τελείωσα το σχολείο πέρασα στα ΤΕΙ, αλλά οι γονείς μου εξοργίστηκαν και με έστειλαν στο εξωτερικό. (εγώ ήθελα να παω στο ΤΕΙ). Την πρώτη σχολή την παράτησα, γιατί ήταν άθλια, και οι γονείς μου σοκαρίστηκαν και μου βρήκαν μίαν άλλη σχολή λέγοντας ψέματα σε όλους πως είμαι ακόμη στην πρώτη. Θυμάμαι τότε η μάνα μου με έπαιρνε τηλέφωνο, και με ρωτούσε "στο Δημήτρη τό'πες;" με εμφανή θυμό και ντροπή στη φωνή, κι εγώ της έλεγα "ο Δημήτρης είναι ο καλύτερός μου φίλος και δέν πρόκειται να του πώ ψέματα." και εκείνη έλεγε, "μακάρι να σε αγαπά ακόμα και με τις αποτυχίες σου στην πλάτη σου" μες στην ειρωνία όπως καταλαβαίνεις.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν αφού ήμουν καταμεσής της ψυχανάλυσης και είχα αρχίσει να σκέφτομαι πιο ανεξάρτητα, μου ζήτησαν να πάω στους συγγενείς και να πώ αυτοπροσώπως τα ψέματα που τους είχαν πει αυτοί, ότι τάχα ήμουν στον 3ο χρόνο της σχολής, ότι ήμουν πολυ επιτυχημένη, πρώτη μαθήτρια, κι ότι με κυνηγούσαν επαγγελματίες για να δουλέψω γι'αυτούς. Τότε γέλασα, και είπα, "δεν μπορώ να πώ τίποτε απο αυτά. Είμαι περήφανη για τις αποτυχίες μου και για το ότι παράτησα τη σχολή και για το ότι άρχισα ψυχίατρο και για το ότι παίρνω αντικαταθληπτικά". Περιττό να σου πω το σοκ, γιατί νόμιζαν πως με τόσες προσβολές δεν είχα πια δική μου φωνή και θα έλεγα ναι σε ότι μου πουν. Απο τότε έχουν αρχίσει σιγά να καταλαβαίνουν.. Η άποψή μου είναι, αυτοί θέλουν την τέλεια οικογένεια, εγώ όμως θέλω να είμαι καλά, οπότε θα πάρω αυτόν τον δρόμο, κι αν θέλουν ας με υποστηρίξουν, αν όχι, πρόβλημά τους, δε θα σκάσουμε πάλι..

Πώς νιώθεις γι'αυτά; Θέλω να σου δώσω δύναμη και να μή νιώθεις εγκλωβισμένη, μπορείς να βγείς και έχει έξω ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν και θα σε στηρίξουν και θα σε φυλάνε.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Δομινίκη μου, θα προσπαθήσω να σε βάλω για λίγο στη θέση των γονέων, με σκοπό να κατανοήσεις καλύτερα τη συμπεριφορά τους. Είναι ευκολότερο να συγχωρούμε, όταν καταλαβαίνουμε το γιατί κάποιος επιλέγει μία συμπεριφορά.
Οι γονείς αγαπούν το παιδί τους αδιαπραγμάτευτα και ατελείωτα, χωρίς όρους και συμφωνίες. Από τη στιγμή της σύλληψής του κιόλας κάνουν όνειρα γι' αυτό. Εδώ είναι και το "πρόβλημα". Μερικές φορές τα όνειρα του γονέα δεν ταυτίζοναι με αυτά του παιδιού και αρχίζουν οι διαφωνίες. Το παιδί, από την εφηβική του κιόλας ηλικία θα αντιδράσει, όπως είναι και το φυσικό, στην αυταρχική γονεική συμπεριφορά. Ο γονέας με τη σειρά του θα αυξήσει την πίεση, για να πατάξει την αυθάδη συμπεριφορά και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος.
Ο πατέρας σου αγαπάει τον αθλητισμό και από ότι κατάλαβα σε ώθησε να ασχοληθείς από μικρή με αυτόν. Ως εδώ όλα καλά. Με τον αθλητισμό το παιδί αποκτά υγεία, ομορφιά, πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης και αποφεύγει άλλα μονοπάτια, που μπορεί να αποβούν μοιραία, πχ ναρκωτικά κλπ. Ο κάθε πατέρας θέλει να του παινεύουν το παιδί του για την αξιοσύνη του για την ομορφιά του, για όλες του τις χάρες και να καμαρώνει. Θέλει, επίσης, όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή να το καλοπαντρέψει, για να πει μέσα του ότι οι κόποι του δικαιώθηκαν, ότι η αποστολή του τελείωσε και ότι από δω και πέρα μπορεί να ησυχάσει.
Μέχρι στιγμής δε σφάλλει, κάνει αυτά που του υπαγορεύει η συνείδησή του. Το θέμα είναι στον τρόπο του. Μερικές φορές όλοι οι άνθρωποι γινόμαστε άγαρποι, ιδίως όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα κάποιου που αγαπάμε πολύ.
Σκέψου τα όλα αυτά και προσπάθησε να τον καταλάβεις. Το κίνητρό του είναι η αγάπη και η έγνοια του για σένα. Σκέφτομαι ότι ίσως και να βοηθούσε την κατάσταση μία συζήτηση μεταξύ ενηλίκων. Όχι μουτράκια και φωνές και αφορισμοί. Κατάλαβες τι εννοώ.. Με οδηγό την αγάπη μπορούμε να κινήσουμε βουνά.

---

Aβα μου, καταλαβαινω απολυτα, το μηνυμα που θες να μου περασεις, να ξεκαθαρίσω κατι ,τους αγαπαω τους γονεις μου, ιιισωσ λιγο παραπανω τη μανουλα μου, δεν μπορω να το κρυψω:smirk:.. Και οτι με λατρευουν καταλαβαινω και οοολα..απλα εχουν γινει λαθοι, ολοι οι γονεισ κανουν, απλα επειδη ειμαι ευαισθητο παιδι δεν ηθελα με τπτ να τους απογοητευω πουθενα..Οταν λοιπον με κοιτουσε ο πατερας μου και μου λεγε με περιλυπο υφος ''πως εγινες ετσι βρε κοπελα μου'' , οπως καταλαβαινεις, εβαζα τα κλαματα και κλεινομουν στον εαυτο μου,πονουσε πολυ που δεν ημουν αρκετα καλη.. Γιατι να με πιεζουν τοσο πολυ απο μικρη με τα κιλα, γιατι να τ ακουω ακομα και οταν δεν ειχα προβλημα και ημουν αδυνατη, γιατι παντα να μετραν τις μπουκιες μου αφου ειχα τοσα καλα σαν παιδι γτ να στεκονται στο ενα ασχημο. Ολα αυτα τα ερωτηματα γλυκεία μου με τρωνε..δεν το θελω αλλα συμβαινει... εγω τους καταλαβαινω, εγω ολους να τουσ καταλαβω, αλλα εμενα ποιος θα με καταλαβει??
δυστυχως δεν ειμαι απ αυτους που η κριτικη τετοιου τυπου τους δυναμωνει και τους πεισμώνει, με κανει απλως χειροτερη..

Quote:

---

Originally posted by karol_E
ʼβα προσωπικά διαφωνώ μαζί σου, διότι το γεγονός ότι ο "τρόπος του είναι άγαρμπος" δέν δικαιολογεί τίποτα και δεν τον απαλλάσσει απο τις ευθύνες του. Προσωπικά μου πήρε 1 χρόνο ψυχανάλυση και μία σχέση με έναν πολύ βίαιο άνθρωπο για να καταλάβω επιτέλους πως το "έλα μωρέ, ο τρόπος του είναι έτσι, κατα τ'άλλα είναι καλό παιδί" δεν περνάει και δεν πρέπει να περνάει σε κανέναν. Με το να το λέμε είναι σαν να λέμε "δεν με πειράζει που δε με σέβεται, γιατί [μ'αρέσει να] φαντάζομαι πως το κάνει απο καλοσύνη". Όχι, αν υπάρχει κατι που μας προσβάλλει ή μας ενοχλεί ανεξάρτητα απο τό πόσο αγαπιόμαστε μ'αυτόν που το κάνει, οφείλουμε στον εαυτό μας να πούμε, "σταμάτα, με προσβάλλεις". Εννοείται αν μας αγαπά περισσότερο απο τον εγωισμό του θα το σταματήσει γιατί δέ θέλει να μας προσβάλλει. Συγνώμη αν είμαι κάπως απότομη αλλά οι πληγές είναι νωπες, δε μου φταίς εσύ.

Αγάπη δεν έιναι να υποκρινόμαστε ότι όλα είναι μια χαρά, ουτε να βλέπουμε τα θετικά στον άλλο. Γιατί και τα αρνητικά θα δούμε, και τα ελαττώματα, και θα τα αγαπήσουμε κι αυτά μαζί, γιατί ο άνθρωπος είναι ολόκληρος με τα καλά του και με τα κακά του και δέν μπορούμε να διαλέξουμε πώς τον θέλουμε για να τον αγαπήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί προφανώς δεν μας το έμαθε κανείς, αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Αρκεί ν'αρχίσουμε από μας.

Δομινίκη καταλαβαίνω όντως πως νιώθεις. Να σου πω κι εγώ λοιπόν: όταν τελείωσα το σχολείο πέρασα στα ΤΕΙ, αλλά οι γονείς μου εξοργίστηκαν και με έστειλαν στο εξωτερικό. (εγώ ήθελα να παω στο ΤΕΙ). Την πρώτη σχολή την παράτησα, γιατί ήταν άθλια, και οι γονείς μου σοκαρίστηκαν και μου βρήκαν μίαν άλλη σχολή λέγοντας ψέματα σε όλους πως είμαι ακόμη στην πρώτη. Θυμάμαι τότε η μάνα μου με έπαιρνε τηλέφωνο, και με ρωτούσε "στο Δημήτρη τό'πες;" με εμφανή θυμό και ντροπή στη φωνή, κι εγώ της έλεγα "ο Δημήτρης είναι ο καλύτερός μου φίλος και δέν πρόκειται να του πώ ψέματα." και εκείνη έλεγε, "μακάρι να σε αγαπά ακόμα και με τις αποτυχίες σου στην πλάτη σου" μες στην ειρωνία όπως καταλαβαίνεις.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν αφού ήμουν καταμεσής της ψυχανάλυσης και είχα αρχίσει να σκέφτομαι πιο ανεξάρτητα, μου ζήτησαν να πάω στους συγγενείς και να πώ αυτοπροσώπως τα ψέματα που τους είχαν πει αυτοί, ότι τάχα ήμουν στον 3ο χρόνο της σχολής, ότι ήμουν πολυ επιτυχημένη, πρώτη μαθήτρια, κι ότι με κυνηγούσαν επαγγελματίες για να δουλέψω γι'αυτούς. Τότε γέλασα, και είπα, "δεν μπορώ να πώ τίποτε απο αυτά. Είμαι περήφανη για τις αποτυχίες μου και για το ότι παράτησα τη σχολή και για το ότι άρχισα ψυχίατρο και για το ότι παίρνω αντικαταθληπτικά". Περιττό να σου πω το σοκ, γιατί νόμιζαν πως με τόσες προσβολές δεν είχα πια δική μου φωνή και θα έλεγα ναι σε ότι μου πουν. Απο τότε έχουν αρχίσει σιγά να καταλαβαίνουν.. Η άποψή μου είναι, αυτοί θέλουν την τέλεια οικογένεια, εγώ όμως θέλω να είμαι καλά, οπότε θα πάρω αυτόν τον δρόμο, κι αν θέλουν ας με υποστηρίξουν, αν όχι, πρόβλημά τους, δε θα σκάσουμε πάλι..

Πώς νιώθεις γι'αυτά; Θέλω να σου δώσω δύναμη και να μή νιώθεις εγκλωβισμένη, μπορείς να βγείς και έχει έξω ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν και θα σε στηρίξουν και θα σε φυλάνε.

---

Καρολ μου, τι εχεις περασει και συ βρε κοπελαρα μου..
Και αυτο πια με τη σχολη, εγω σε ΑΕΙ ειμαι το σιχαινομαι, δεν θελω να συνεχισω, θελανε να περασω θεσσαλονικη, περνουσα εκει μπου ηθελα αλλα οχι στη θεσσαλονικη..χρυσους τους εκανα αλλα τπτ να προσθεσω οτι δεν ηταν οικονομικοι οι λογοι π δεν με εστελναν.. και τωρα που προσπαθω να τουσ πω οτι θελω να την αφησω ειναι ολο'' μην τολμησεις, θα φαμε τα μουστακια μας'' , ''αυτα που κοροιδευουμε'', και αλλα τετοια διακριτικα, ξερεις εσυ..
ΠΡΕΠΕΙ, καποιος να τους κανει ενα μαθημα -ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙ ΛΕΣ, ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΣ- γτ ολα τα λενε λαθος, ειναι αυτο το ''αγαρμπα'' που εθεσες και εσυ και με βρισκει απολυτως συμφωνη...
παντως εισαι θεααα που τα χεις βρει με σενα και οτι σε χαλασε το χεις διωξει.. επαναπροσδιόρισες τη ζωη σου και ζεις καλυτερα, αυτο εχει σημασια..
ενα τεραστιο ΜΠΡΑΒΟ:thumbup: απο μενα :spin:

Σ'ευχαριστώ. Είμαι ακόμα στο δρόμο για να χαρώ τη ζωή μου, και για να πάρω μπρός ήθελε πολλή προσπάθεια αλλά όπως κι εγώ έτσι κι εσύ όταν θα πάρεις πλέον μπρος δε θα σε σταματάει τίποτα.
Να ρωτήσω επίσης ρητορικά, εσύ Δομινίκη και στο ΑΕΙ που διάλεξαν πήγες, και το σώμα σου μίσησες γιατί δεν πρέπει να είσαι γεματούλα, και αθλήτρια έγινες. Δηλαδή ότι τους αγαπάς τους το έδειξες και με το παραπάνω, κάνοντας όλα αυτά. Μήπως ήρθε ο καιρός να κάνουν κι αυτοί έναν συμβιβασμό για να σου δείξουν ότι σ'αγαπάν κι αυτοί;

Να σου πώ εδώ ότι όποτε είχα παραπονεθεί για τους γονείς μου, βρήκα μόνο αντίλογο, γιατι "σε αγαπάνε και σου έχουν δώσει τα πάντα". Εννοείται, αλλά αυτό δεν τους τα αθωώνει όλα! Κι εγώ αγαπώ τους γονείς μου, πολύ, μου έχουν δώσει μαθήματα ανεκτίμητα για τη ζωή μου, αλλά δέ σημαίνει κι ότι θα κάνω τα στραβά μάτια για τα υπόλοιπα που έχουν κάνει.

Όσο για τη λιποαναρρόφηση, δεν την ανέφερα γιατί το σώμα σου είναι δικό σου και μόνο δικό σου και θα το κάνεις ό,τι θέλεις, και δεν είναι δουλειά οποιουδήποτε να σου πει ποιά βερζιόν σου είναι καλύτερη, εσύ θα τη διαλέξεις!!!!! Ελπίζω να το εμπεδώσεις κι εσύ αυτό :)

Quote:

---

Originally posted by karol_E
Σ'ευχαριστώ. Είμαι ακόμα στο δρόμο για να χαρώ τη ζωή μου, και για να πάρω μπρός ήθελε πολλή προσπάθεια αλλά όπως κι εγώ έτσι κι εσύ όταν θα πάρεις πλέον μπρος δε θα σε σταματάει τίποτα.
Να ρωτήσω επίσης ρητορικά, εσύ Δομινίκη και στο ΑΕΙ που διάλεξαν πήγες, και το σώμα σου μίσησες γιατί δεν πρέπει να είσαι γεματούλα, και αθλήτρια έγινες. Δηλαδή ότι τους αγαπάς τους το έδειξες και με το παραπάνω, κάνοντας όλα αυτά. Μήπως ήρθε ο καιρός να κάνουν κι αυτοί έναν συμβιβασμό για να σου δείξουν ότι σ'αγαπάν κι αυτοί;

Να σου πώ εδώ ότι όποτε είχα παραπονεθεί για τους γονείς μου, βρήκα μόνο αντίλογο, γιατι "σε αγαπάνε και σου έχουν δώσει τα πάντα". Εννοείται, αλλά αυτό δεν τους τα αθωώνει όλα! Κι εγώ αγαπώ τους γονείς μου, πολύ, μου έχουν δώσει μαθήματα ανεκτίμητα για τη ζωή μου, αλλά δέ σημαίνει κι ότι θα κάνω τα στραβά μάτια για τα υπόλοιπα που έχουν κάνει.

Όσο για τη λιποαναρρόφηση, δεν την ανέφερα γιατί το σώμα σου είναι δικό σου και μόνο δικό σου και θα το κάνεις ό,τι θέλεις, και δεν είναι δουλειά οποιουδήποτε να σου πει ποιά βερζιόν σου είναι καλύτερη, εσύ θα τη διαλέξεις!!!!! Ελπίζω να το εμπεδώσεις κι εσύ αυτό :)

---

Θα τα εμπεδωσω ολα που θα μου πανε, θα τον βρω τον εαυτο μου, μου πεσαν απλα πολλα μαζι και μεχρι να τα βαλω σε σειρα θελω λιγο χρονο... οσο για την λιποαναρρόφηση, σπυρι σπυρι μαζευα τα χρηματα, πρωτα ο θεος, μεχρι τα χριστουγεννα θα τα χω... πως την ονειρευομαι τη στιγμη που θα πηγαινω...το σκεφτομαι συνεχεια...

Η λιποαν/ση δεν σε αδυνατιζει κ ΠΡΟΣΟΧΗ σου δημιουργει απειρη κυταριτιδα.Μην την πατησεις.Ενας καλος ψυχολογος συστημικης σχολης που δουλευει με ολη την οικογενεια θα βοηθουσε νομιζω πολυ στην περιπτωση σου κ στις σχεσεις σου με την οικογενεια.Δεν ειναι η λυση η εγχειρηση.

Quote:

---

Originally posted by lessing
Η λιποαν/ση δεν σε αδυνατιζει κ ΠΡΟΣΟΧΗ σου δημιουργει απειρη κυταριτιδα.Μην την πατησεις.Ενας καλος ψυχολογος συστημικης σχολης που δουλευει με ολη την οικογενεια θα βοηθουσε νομιζω πολυ στην περιπτωση σου κ στις σχεσεις σου με την οικογενεια.Δεν ειναι η λυση η εγχειρηση.

---

Καλη μου, συμβουλεύτηκα και γιατρους και δερματολογο αλλα και πλαστικο χειρουργο, η λιποαναρροφηση δεν δημιουργει κυταρριτιδα, απλα δεν την καλυτερευει κιολας,δλδ αμα εχεις και κανεισ δεν θα φυγει, θα μείνει ως εχει , το δικο μου το σωμα εχει το καλο οτι δεν ειναι καθολου χαλαρο και δεν εχω ιδιαιτερη κυταρριτιδα και το γεγονος οτι το πηρα αποφαση σε νεαρη ηλικια τα κανει ολα πιο ευκολα.. σε ευχαριστω παρα πολυ για τη συμβουλη σου ομως,
Οσο για τον ψυχολογο, θα παω η ιδια, αλλα θα αφησω τους γονεις μου εκτος διαδικασιας γτ πολυ απλα δεν μπορει να λυθει κατι αν οι ιδιοι δεν καταννοουν το προβλημα, δυστυχως..
σε ευχαριστω πολυ
δομινικη:starhit:

Το μόνο που ήθελα ήταν να θέσω και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί σε κάθε διαφωνία φταίνε κι οι δύο πλευρές. Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση, αν και πολύ θα το ήθελα, αλλά νομίζω ότι πρέπει να απογυμνωθούμε από το προσωπικό μας βίωμα και να κατανοήσουμε το κίνητρο του άλλου στην προσβλητική συμπεριφορά. Γιατί, άλλο είναι να μας πληγώνει κάποιος επειδή δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει και άλλο να αγωνίζεται για το καλό και την ευημερία μας. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον καθένα, μιλάμε για έναν μεγάλο άνθρωπο και κυρίως έναν πατέρα. Αλλιώς νομίζω ότι αντιμετωπίζουμε τον πατέρα μας και αλλιώς τον κάθε τυχάρπαστο. Στους άλλους δεν δίνουμε εύκολα ευκαιρίες, στους γονείς μας, όμως, πολλές, γιατί η σχέση είναι μοναδική.
Τουλάχιστον εγώ έτσι λειτούργησα και δικαιώθηκα. Πόλεμος για τα κιλά μου με όλη μου την οικογένεια, προσβλητικές συμπεριφορές, παράπονο. Προσπάθησα να καταλάβω, έτσι μου υπαγόρευσε το ένστικτό μου, γιατί από τη μια πλευρά είχα τον πόνο και από την άλλη την αγάπη. Έδωσα ευκαιρίες αναρίθμητες και αγάπη εκεί που θεωρητικά "δεν με έπαιρνε". Ήρθε η στιγμή και απολαμβάνω την ηρεμία, τη στοργή, το χάδι, όλα όσα ζητούσα. Αυτά, όμως, μόνο στην οικογένειά μου. Σε δύο "φίλες" μου, που μόλις πάχυνα θεώρησαν ότι τα κιλά μου είναι αφορμή για χοντρά γέλια, έδωσα χοντρό πασαπόρτι. Μετά από δύο χρόνια ακόμη μου τηλεφωνούν και τώρα σκέφτομαι να τις ξαναδώ, αλλά σε τυπικό πλαίσιο πλέον.
Η ανεξαρτησία από μόνη της δε μου λέει τίποτα, αν δεν υπάρχει ισορροπία και γαλήνη ψυχής. Πρέπει να δουλέψουμε μέσα μας αρκετά, να μην αρκούμαστε στην επανάσταση και στον αντίλογο. Αν νιώθουμε μέσα μας γεμάτοι, αν έχουμε λογικά επιχειρήματα και κυρίως, αν διαθέτουμε απόθεμα αγάπης για τους δικούς μας, νομίζω ότι αργά ή γρήγορα όλα θα πάνε καλά. Όχι μαγικά, αλλά με υπομονή και δουλειά, όπως όλα όσα αξίζουν στη ζωή.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Το μόνο που ήθελα ήταν να θέσω και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί σε κάθε διαφωνία φταίνε κι οι δύο πλευρές. Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση, αν και πολύ θα το ήθελα, αλλά νομίζω ότι πρέπει να απογυμνωθούμε από το προσωπικό μας βίωμα και να κατανοήσουμε το κίνητρο του άλλου στην προσβλητική συμπεριφορά. Γιατί, άλλο είναι να μας πληγώνει κάποιος επειδή δεν έχει τίποτε καλύτερο να κάνει και άλλο να αγωνίζεται για το καλό και την ευημερία μας. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον καθένα, μιλάμε για έναν μεγάλο άνθρωπο και κυρίως έναν πατέρα. Αλλιώς νομίζω ότι αντιμετωπίζουμε τον πατέρα μας και αλλιώς τον κάθε τυχάρπαστο. Στους άλλους δεν δίνουμε εύκολα ευκαιρίες, στους γονείς μας, όμως, πολλές, γιατί η σχέση είναι μοναδική.
Τουλάχιστον εγώ έτσι λειτούργησα και δικαιώθηκα. Πόλεμος για τα κιλά μου με όλη μου την οικογένεια, προσβλητικές συμπεριφορές, παράπονο. Προσπάθησα να καταλάβω, έτσι μου υπαγόρευσε το ένστικτό μου, γιατί από τη μια πλευρά είχα τον πόνο και από την άλλη την αγάπη. Έδωσα ευκαιρίες αναρίθμητες και αγάπη εκεί που θεωρητικά "δεν με έπαιρνε". Ήρθε η στιγμή και απολαμβάνω την ηρεμία, τη στοργή, το χάδι, όλα όσα ζητούσα. Αυτά, όμως, μόνο στην οικογένειά μου. Σε δύο "φίλες" μου, που μόλις πάχυνα θεώρησαν ότι τα κιλά μου είναι αφορμή για χοντρά γέλια, έδωσα χοντρό πασαπόρτι. Μετά από δύο χρόνια ακόμη μου τηλεφωνούν και τώρα σκέφτομαι να τις ξαναδώ, αλλά σε τυπικό πλαίσιο πλέον.
Η ανεξαρτησία από μόνη της δε μου λέει τίποτα, αν δεν υπάρχει ισορροπία και γαλήνη ψυχής. Πρέπει να δουλέψουμε μέσα μας αρκετά, να μην αρκούμαστε στην επανάσταση και στον αντίλογο. Αν νιώθουμε μέσα μας γεμάτοι, αν έχουμε λογικά επιχειρήματα και κυρίως, αν διαθέτουμε απόθεμα αγάπης για τους δικούς μας, νομίζω ότι αργά ή γρήγορα όλα θα πάνε καλά. Όχι μαγικά, αλλά με υπομονή και δουλειά, όπως όλα όσα αξίζουν στη ζωή.

---

Aβα μου, εχεισ πολυ δικιο, δεν ξεχναω την αγαπη των δικων και ολα οσα καναν για μενα, τον πατερα μου τον αγαπαω προσ θεου δεν εχω τυπικες σχεσεις μαζι του..απλως το θεμα του βαρους μου φροντιζω να μην το ανοιγω μπροστα του ποτε, γτ παντα καταλιγω με κλαματα και με μια σοκολατα να ροκανιζω, γτ οπως ειπα και ποιο πανω δεν με κανει καλυτερη η κρητικη, ισα ισα με κανει εκεινη την ωρα να τρωω οτι βρω μπροστα μου, μονο και μονο για να νιωσω για μια στιγμη καλυτερα. Ειλικρινα, δεν ξερω γτ γινεται αυτο ειναι μαλλον σαν να τον δικαιωνω για ολα οσα λεει εκεινη την ωρα.. Κατα τα αλλα η σχεση μας, χωρις να τιθεται ποτε το βαρος μου, ειναι πολυ καλες.. εγιναν παααααρα πολλα στο παρελθον μεταξυ μας, πολλα ασχημα, ομωσ τα συγχωρεσα, δεν παυω ομως να τα θυμαμαι..

Το να κρατάς κρυφά χαρτιά δεν είναι κακό. Κράτα το ζήτημα των κιλών σου για σένα και μόνο. Μην ανοίγεις πληγές. Σκέψου ότι σε οικογενειακά γιορτινά τραπέζια δεν τολμούσα ούτε καν να επαινέσω το φαγητό, κι ας ήξερα ότι αυτό είναι κάτι που επιθυμεί κάθε μαγείρισσα που κάνει κάτι ιδιαίτερο. Αυτό γιατί έλεγαν, βέβαια, η χοντρή θα μιλήσει, ποιος άλλος? Κι όμως, δεν ήταν η χοντρή που μιλούσε εκείνη την ώρα, ήταν η γυναίκα, που ήθελε να κάνει κάποια άλλη να νιώσει όμορφα για την προσπάθεια που είχε καταβάλει. Γενικά έχω την αρχή να επαινώ κάθε τι καλό, από το ρούχο που αγοράζω, πχ ως προς την ποιότητα, μέχρι κάθε τι που μου προσφέρεται. Έτσι ικανοποιείς τον άλλο, αλλά του δίνεις και το κίνητρο να διατηρήσει την ποιότητα αυτή. Αρκεί ο έπαινος να είναι ειλικρινής.
Κι εμένα το μόνο ζήτημα ήταν αυτό του βάρους μου. Σε όλα τα άλλα οι δικοί μου υπήρξαν ελαστικοί και ανεκτικοί. Πρότειναν μία σχολή, διάλεξα μία άλλη. Δεν είπαν κουβέντα. Έλεγαν Α, έλεγα Ω και δεν υπήρχε πρόβλημα.
Η μνήμη, τέλος, δεν είναι άσχημο πράγμα. Μας βοηθάει να προσδιορίζουμε τις σχέσεις μας και να μην ξαφνιαζόμαστε αν κάτι -ξανα-πάει στραβά.

Quote:

---

Originally posted by Ava
Το να κρατάς κρυφά χαρτιά δεν είναι κακό. Κράτα το ζήτημα των κιλών σου για σένα και μόνο. Μην ανοίγεις πληγές. Σκέψου ότι σε οικογενειακά γιορτινά τραπέζια δεν τολμούσα ούτε καν να επαινέσω το φαγητό, κι ας ήξερα ότι αυτό είναι κάτι που επιθυμεί κάθε μαγείρισσα που κάνει κάτι ιδιαίτερο. Αυτό γιατί έλεγαν, βέβαια, η χοντρή θα μιλήσει, ποιος άλλος? Κι όμως, δεν ήταν η χοντρή που μιλούσε εκείνη την ώρα, ήταν η γυναίκα, που ήθελε να κάνει κάποια άλλη να νιώσει όμορφα για την προσπάθεια που είχε καταβάλει. Γενικά έχω την αρχή να επαινώ κάθε τι καλό, από το ρούχο που αγοράζω, πχ ως προς την ποιότητα, μέχρι κάθε τι που μου προσφέρεται. Έτσι ικανοποιείς τον άλλο, αλλά του δίνεις και το κίνητρο να διατηρήσει την ποιότητα αυτή. Αρκεί ο έπαινος να είναι ειλικρινής.
Κι εμένα το μόνο ζήτημα ήταν αυτό του βάρους μου. Σε όλα τα άλλα οι δικοί μου υπήρξαν ελαστικοί και ανεκτικοί. Πρότειναν μία σχολή, διάλεξα μία άλλη. Δεν είπαν κουβέντα. Έλεγαν Α, έλεγα Ω και δεν υπήρχε πρόβλημα.
Η μνήμη, τέλος, δεν είναι άσχημο πράγμα. Μας βοηθάει να προσδιορίζουμε τις σχέσεις μας και να μην ξαφνιαζόμαστε αν κάτι -ξανα-πάει στραβά.

---

Ξερεις τι ειναι αυτο π με τρελαινει περισσοτερο?Τι νομιζουν οτι δεν ξερουμε το προβλημα μας? Αλλα δεν μπορει να αλλαξει, αν πρωτα μεσα μας δεν νιωσουμε ετοιμες. οτι και να λεν οι αλλοι ειναι περιττό.
Και να σου πω και το αλλο, εγω ουτε καφε πινω,ουτε καπνιζω, γυμναζομαι ακομα, δεν καταναλωνω αλκοολ κλπ..το μονο που εχω ειναι οτι μ αρεσει λιγο παραπανω το φαγητο. Γιατι να στεκονται οι αλλοι τοσο πολυ σ αυτο, επειδη ειναι το μονο που φαινεται? Δηλαδη αν καπνιζεις σα φουγαρο ειναι ολα οκ, επειδη αυτο δεν φαινεται στην εξωτερικη σου εμφάνιση?
Ειναι τοσο αδικο ολο αυτο..τοσο αδικο...

Έτσι είναι δυστυχώς, αυτό που φαίνεται εξωτερικά δεν στο συγχωρούν ποτέ, πρέπει να το κριτικάρουν και να το σχολιάσουν και να βγάλουν όλα τους τα απωθημένα σε έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει την ιδανική εικόνα. Και δεν φτάνει που εσύ έχεις το πρόβλημά σου και προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις και να μην νιώθεις χάλια διαρκώς, έχεις και το περιβάλλον να αντιμετωπίσεις. Αυτό το κάνει ακόμα δυσκολότερο αλλά όμως κάνει και εσένα ακόμα πιο δυνατό και σε πεισμώνει να προσπαθήσεις για το καλύτερο δυνατό.
Εγώ απο τη στιγμή που έπαψα να ασχολούμαι με τις κακοήθειες και τα σχόλια των άλλων, βλέπω πιο καθαρά το στόχο μου και αυτό που θέλω και το κυνηγάω...
Το σημαντικό είναι να αρέσω πρώτα απο όλα εγώ σε μένα, τόσο σαν εικόνα όσο και εσωτερικά...Μόλις ερωτευτώ αυτό που είμαι εγώ όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους...
Φιλιά κορίτσια!! :saint2:

Quote:

---

αλλά νομίζω ότι πρέπει να απογυμνωθούμε από το προσωπικό μας βίωμα και να κατανοήσουμε το κίνητρο του άλλου στην προσβλητική συμπεριφορά.

---

Αυτό είναι πολύ όμορφο που λες, κι εγώ το ίδιο πιστεύω μήν νομίζεις, απλά θεωρώ απαραίτητο πώς ένας τραυματισμένος άνθρωπος πρέπει να περάσει τα τρία στάδια της συγχώρεσης : 1. ʼρνηση/Γελοιοποίηση 2.Εναντίωση/Οργή και 3.Αποδοχή. Λέω δηλαδή είναι αδύνατο να πηδήξουμε απο την εύθραυστη κατάσταση που βρισκόμαστε απ'ευθείας στη συγχώρεση, γιατί όσο και να κρατήσει θα μείνουν πάντα υπολείμματα. Συγκεκριμένα θα'ταν χρήσιμο να περάσουν και οι δύο, φυσικά, πλευρές απο αυτό το διάγραμμα.

mendom ζωγράφισες :) έτσι είναι απο ένα σημείο κι έπειτα παύεις ν'ασχολείσαι και τους αφήνεις να λέν. Τότε βέβαια είναι που από θαύμα σταματάν κι αυτοί τα μαχαίρια.
Όπως λέμε, πουλάκι είν'κι ας τραγουδά πουλάκι είναι κι ας λέει.

Δομινίκη, η ψυχίατρος μου είπε πώς μία ατελής εξωτερική εμφάνιση είναι κάτι που ενοχλέι μία τελειομανή κοινωνία γιατί είναι κάτι που δέν μπορείς να το αγνοήσεις και όπως τό'χεις μπροστά σου σου υπενθυμίζει διαρκώς πώς ο άνθρωπος αυτός έχει συναισθήματα, πάθη, πληγές και του φαίνεται στο έξω του. Κι όταν ο ίδιος προσπαθείς να τα καταπατήσεις όλα και να μοιάζεις τέλειος έρχεται ο άλλος ο παχύς/αδύνατος/άσχημος και σου τη χαλάει.

:) Επίσης άσχετο μα μπράβο που δέ καπνίζεις.. Εγώ εδώ και 5 χρόνια το κόβω :)

Να σε ρωτήσω κάτι Κάρολ? Στο πρώτο στάδιο, όταν λέμε γελοιοποίηση, εννοούμε του εαυτού μας ή αυτού που μας προσβάλλει?