Απώλεια Κατοικίδιου

Quote:

---

Originally posted by Angela
Σήμερα το πρωί χάσαμε την γάτα μας 13 ετών, ήταν το μωράκι μου η κόρη που ποτέ δε θαχω , ποτέ δεν την είδα σαν ζώω ή σαν κατοικίδιο αλλά σαν άνθρωπο, έτσι την ένοιωσα απο την πρώτη στιγμή που την είδα , έτσι ένοιωσα σήμερα που την είδα νεκρή και την θάψαμε στο κήπο μας για να είναι πάντα κοντά μας.
Δεν μπορώ να συνέλθω, κλαίω τόσο πολύ που έχουν πρηστεί τα μάτια μου και δεν βλέπω πια, ο γιος μου με κοιτά με απορια, δεν καταλαβαίνει γιατί κλαίω...
Σήμερα θρηνώ και δεν ξέρω για πόσο καιρό, αλλά ο πονος μου είναι πιο πολύς απο τον πόνο που ένοιωσα οταν πέθανε ο μπαμπάς μου!!!
Αν δεν έχεις νοιώσει τέτοια αγάπη για ένα ζώο, δεν μπορεί κανείς να σε καταλάβει.
Ηταν ο εαυτός μου σε μορφή γάτας, είμουν εγώ σε αλλο σώμα και τώρα;;;

Αχ ποσο ποναωωω....
Πως να ξεχάσεις μια ζωή; πως να ξεχάσεις 13 ολόκληρα χρόνια ;;;
Εχω παντού φωτογραφίες της στο σπιτι στο πορτοφόλι , πιο πολλές δικές της απο του παιδιού μου ...

Κούτση μου σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα
καλή αντάμωση μπέμπα μου....

---

άντζελα...δεν θέλω να υποβιβάσω τον πόνο σου και εύχομαι όλα αυτά που λες να έρχονται μέσα από τη στεναχώρια σου για το χαμό της γάτας.
Δεν μπορώ όμως με τίποτα να διανοηθώ πως πόνεσες περισσότερο για το χαμό της, απ\' όσο για του πατέρα σου και πως μας λες ότι έχεις πιο πολλές φωτό δικές της απ\' ότι του παιδιού σου....
Συγνώμη αλλά δεν δεν μου φαίνεται και τόσο υγιές αυτο...

Συμφωνω με θεοφανια.
συλληπουμαι παντως για τον πονο σου..

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Θεοφανία μου τι ευχάριστο νέο ήταν αυτό!!!Πραγματικά χάρηκα πάρα πολύ που το βρίκες!!!
Καλά,πώς βρέθηκε στην Καλαμάτα?

---

Ντάλια μου, συγνώμη που άργησα να σου απαντήσω, αλλά τώρα είδα το μνμ.
Το βρήκε μια οικογένεια κοντά στο σπίτι μου και επειδή έφυγαν για διακοπές το πήραν μαζί τους.
Ευτυχώς είδε κάποια συγγενής τους τις αφίσες και τους ειδοποίησε. Περιττό φυσικά να σου περιγράψω τη χαρά μου.
Από εκείνη τη στιγμή δεν τον έχω αφήσει λεπτό. Έχει κάνει διακοπές στη μισή Ελλάδα και τώρα αγχώνομαι που θα ξεκινήσω δουλειά και θα αναγκάζομαι να τον αφήνω σπίτι....

Κι εγώ έχασα της σκυλίτσα μου πρίν από 2 χρόνια, και μάλιστα με πολύ άσχημο τρόπο. Ήταν 12 χρονών και έπαθε καρκίνο και αναγκαστήκαμε να κάνουμε ευθανασία. Πολύ άσχημα συναισθήματα...σχεδόν σαν απώλεια δικού μου προσώπου.

Κι εγώ σκέφτομαι το θανατό της καμιά φορά, αλλά πάντα προσπαθώ να απωθώ τις αρνητικές σκέψεις και να τη φαντάζομαι σαν αγγελο-σκυλάκι με φτερά :) Ήταν και άσπρη, οπότε ταιριάζει απολύτα. Και μετά λέω ότι το σκυλάκι μου ανακουφίστηκε και είναι ευτυχισμένο εκεί που είναι :)

Τον πρώτο χρόνο ούτε άγγιξα άλλο σκυλί ούτε σκέφτηκα να πάρω καινούργιο, γιατί με πονούσε πολύ. Αλλά τώρα έχω αρχίσει να το σκέφτομαι και να το θέλω πραγματικά, και τώρα νομίζω πως μπορώ να το κάνω μετά από πολύ πιο ώριμη και υπεύθυνη απόφαση (το προηγούμενο το πήρα όταν ήμουν ακόμη παιδάκι).

Angela, καταλαβαίνω ότι όταν χάνουμε κάτι που για εμάς είναι σημαντικό, είτε είναι ανθρώπινη σχέση, είτε σχέση με ένα κατοικίδιο, είτε ακόμα και κάποιο αντικείμενο, υποφέρουμε πολύ από αυτή την απώλεια.

Όμως, θα ήταν καλό αν αυτό τον καιρό που \'δεν περνάει\' προσπαθούσες να επεξεργαστείς λίγο το \'γιατί\' ήταν τόσο σημαντική αυτή η γάτα για εσένα. Κάνεις κάποιες δηλώσεις όπως \'η κόρη που ποτέ δεν θάχω\', \'ήταν ο εαυτός μου σε μορφή γάτας\', \'και τι δεν θα έδινα να ξαναγύριζε στη ζωή\'.

Σκέψου λοιπόν μήπως στη ζωή σου βασανίζεσαι από επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν, μήπως εκπροσωπούσε η γάτα καταπιεσμένα κομάτια του εαυτού σου, μήπως νιώθεις ότι οι διαπροσωπικές σου σχέσεις πάσχουν και γι\' αυτό επένδυσες τόσο πολύ στη σχέση με τη γάτα σου. Απλώς ιδέες δίνω γιατί δεν σε γνωρίζω και σίγουρα έχεις δικαίωμα να στενοχωριέσαι και γενικά να νιώθεις όπως επιθυμείς. Αλλά επειδή ταλαιπωρείσαι καλό θα ήταν να το ψάξεις λίγο περισσότερο.

Quote:

---

Originally posted by marina38

Σκέψου λοιπόν μήπως στη ζωή σου βασανίζεσαι από επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν, μήπως εκπροσωπούσε η γάτα καταπιεσμένα κομάτια του εαυτού σου, μήπως νιώθεις ότι οι διαπροσωπικές σου σχέσεις πάσχουν και γι\' αυτό επένδυσες τόσο πολύ στη σχέση με τη γάτα σου.

---

Ναι έτσι είναι και το θέτεις πολύ σωστά το θέμα.
Ελάχιστες μέρες μετά το γεγονός ο πόνος καταλάγιασε λίγο όχι όμως και η έλλειψη, όμως αυτό κατάλαβα και εγώ, ομως δυστυχώς δεν μπορώ να αλλάξω τις σχέσεις αυτές πια και μάλλον θα μείνουν αναπλήρωτες. Κατάλαβα ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα ρόδινα στη ζωή και απλά βρίσκομαι υποκατάστατα, ε σε μένα ήταν η γάτα μου γιαυτό και υποφέρω τόσο πολύ.
Πάντως σας ευχαριστώ όλους γιατί η κουβέντα εδώ και η ύπαρξη μόνο του φόρουμ την δύσκολη νυχτα του Σαββάτου ήταν η καλύτερη βοήθεια που θα μπορούσα να είχα...ειλικρινά σας ευχαριστώ για το αόρατο χέρι βοήθειας που μου προτείνατε ;)

Αν δεν έχεις νοιώσει τέτοια αγάπη για ένα ζώο, δεν μπορεί κανείς να σε καταλάβει.
Ηταν ο εαυτός μου σε μορφή γάτας, είμουν εγώ σε αλλο σώμα και τώρα;;;

Αχ ποσο ποναωωω....
Πως να ξεχάσεις μια ζωή; πως να ξεχάσεις 13 ολόκληρα χρόνια ;;;
Εχω παντού φωτογραφίες της στο σπιτι στο πορτοφόλι , πιο πολλές δικές της απο του παιδιού μου ...

Κούτση μου σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα
καλή αντάμωση μπέμπα μου....
[/quote]Angela στα 12 πηρα το πρωτο μου σκυλακι το οποιο λατρευα στην κυριολεξια.Κοιμομουν μαζι του, ξυπνουσα μαζι του ,μεγαλωσα μαζι του.Μετα απο 14 χρονια δυστυχως το εχασα και η ζωη μου μαυρισε απο στεναχωρια.Επαθα καταθλιψη.Για 3 ολοκληρους μηνες δεν ετρωγα ειχα φτασει 42 κιλα φαντασμα του εαυτου μου,δεν εκανα μπανιο και φορουσα συνεχεια τα ιδια ρουχα που φορουσα την νυχτα που πεθανε στην αγκαλια μου.Σκεπαζομουν με την κουβερτα που το σκεπασα εκεινο το τελευταιο βραδυ παρολο που ηταν καλοκαιρι.Ακομη και μετα απο 12 χρονια απο το χαμο του δακρυα μου ερχονται οταν σκεφτομαι πως το εχασα το μωρο μου.Θα ειχα την ιδια μοιρα και εγω σε λιγο καιρο.Το ηξερα αλλα δεν με ενοιαζε.Το ηθελα.Ωσπου ενα βραδυ μετα απο 3 αφορητους μηνες ενα νεογεννητο γατακι κρυμενο μεσα σε κατι θαμνους πεταχτηκε μπροστα μου και με κοιταξε με ματια ολο προσμονη.Απλωσα το χερι μου σιγουρη οτι θα τρομαξει και θα φυγει.Αυτο ομως αντιθετα μπηκε μεσα στη χουφτα μου και αρχισε να με γλυφει.Σημερα η Μπεμπα μου ειναι 12 χρονων και αυτη με εσωσε οχι εγω αυτην.Δεν θελω να σκεφτομαι οτι πλησιαζει ο καιρος που θα την χασω.

Quote:

---

Originally posted by nobodyfool
Αν δεν έχεις νοιώσει τέτοια αγάπη για ένα ζώο, δεν μπορεί κανείς να σε καταλάβει.
Ηταν ο εαυτός μου σε μορφή γάτας, είμουν εγώ σε αλλο σώμα και τώρα;;;

Αχ ποσο ποναωωω....
Πως να ξεχάσεις μια ζωή; πως να ξεχάσεις 13 ολόκληρα χρόνια ;;;
Εχω παντού φωτογραφίες της στο σπιτι στο πορτοφόλι , πιο πολλές δικές της απο του παιδιού μου ...

Κούτση μου σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα
καλή αντάμωση μπέμπα μου....

---

Angela στα 12 πηρα το πρωτο μου σκυλακι το οποιο λατρευα στην κυριολεξια.Κοιμομουν μαζι του, ξυπνουσα μαζι του ,μεγαλωσα μαζι του.Μετα απο 14 χρονια δυστυχως το εχασα και η ζωη μου μαυρισε απο στεναχωρια.Επαθα καταθλιψη.Για 3 ολοκληρους μηνες δεν ετρωγα ειχα φτασει 42 κιλα φαντασμα του εαυτου μου,δεν εκανα μπανιο και φορουσα συνεχεια τα ιδια ρουχα που φορουσα την νυχτα που πεθανε στην αγκαλια μου.Σκεπαζομουν με την κουβερτα που το σκεπασα εκεινο το τελευταιο βραδυ παρολο που ηταν καλοκαιρι.Ακομη και μετα απο 12 χρονια απο το χαμο του δακρυα μου ερχονται οταν σκεφτομαι πως το εχασα το μωρο μου.Θα ειχα την ιδια μοιρα και εγω σε λιγο καιρο.Το ηξερα αλλα δεν με ενοιαζε.Το ηθελα.Ωσπου ενα βραδυ μετα απο 3 αφορητους μηνες ενα νεογεννητο γατακι κρυμενο μεσα σε κατι θαμνους πεταχτηκε μπροστα μου και με κοιταξε με ματια ολο προσμονη.Απλωσα το χερι μου σιγουρη οτι θα τρομαξει και θα φυγει.Αυτο ομως αντιθετα μπηκε μεσα στη χουφτα μου και αρχισε να με γλυφει.Σημερα η Μπεμπα μου ειναι 12 χρονων και αυτη με εσωσε οχι εγω αυτην.Δεν θελω να σκεφτομαι οτι πλησιαζει ο καιρος που θα την χασω. [/quote]

Καταλαβαίνω την αγωνία σου αλλά οι σπιτικές και καλοζωησμένες γάτες κανονικά ζουν πολλά χρόνια άκόμη και 25. Η δικιά μου μάλλον είχε καρκίνο και γιαυτό μας άφησε έτσι ξαφνικά (μέσα σε 2 μήνες έγινε σκελετός απο χοντρή που ήταν και μαράζωσε).
Ευχομαι ολόψυχα να χαίρεσε την Μπέμπα σου για πάρα πολλά ευτυχισμένα χρόνια ακομη...και μια συμβουλή κάθε μέρα να της δίνεις σημασία και να της φέρεσε σαν να είναι η τελευταία, έτσι το γατάκι θα είναι πάντα ευτυχισμένο...εγώ την είχα δεδομένη και υπήρξαν μέρες που την προσπερνούσα βιαστικά γιατί είχα πιο σοβαρά πράγματα να κάνω ... που να ήξερα!!!:(

Αχ πέρασαν κοντά δύο εβδομάδες και ακόμη δεν μπορώ να μαζέψω τα πραγματά της απο το σπίτι ... εκεί είναι ακόμη τα μπολάκια της στην κουζίνα....