Printable View
Σήκω να ετοιμαστούμε Ντουλάκι!Πάμε στα μέρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο μπαμπάς σου.
Ακούω δυνατή τη βροχή έξω από τα παπλώματα...Μην κλαις που μου λείπεις...Τα καταφέρνω...
Θα βάλω τις βέρες σου,θ'αφήσω εκεί και μια λευκή σου τρίχα να βρει τα βήματα του...Έλα,πάμε!
Πρώτα μου γενέθλια χωρίς τις ευχές και το φιλί σου...Χρόνια μου πολλά,μαμά!
--->Να 'ρθεις να με βρεις γιατί όλα σε θέλουν...
περιεργη αισθηση ε?
συλληπητηρια για τη μητερα σου..
χρονια πολλα σ εσενα!!!
για τον πατερα μου...
Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια.
Θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια,
να ξαναγίνω καβαλάρης
και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ,
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ.
Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω;
Μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω.
Δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δεν χαμπαριάζεις.
Πρότεινέ μου κάποια λύση
δεν θα σου παρα-κοστήσει.
Και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν.
Για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'.
Aφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους.
Έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
πως να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ,
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ.
Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω;
Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω.
'κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σου 'ρθει κατεβάζεις
μην θαρρείς πως με ταράζεις.
Γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν.
Για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'.
http://www.youtube.com/watch?v=nAh45vCMOBQ
Σ'ευχαριστώ,smart!Ελπίζω να μη νιώθεις έντονη τη δική σου σημαντική απώλεια...
εδω ταιριαζει ο αλλος στιχος... " ο καθενας το παλευει οπως ξερει κ μπορει"...
Γρηγορες απωλειες; Εμενα μου λες. Ο παππους μου πεθανε μεσα σε 24 ωρες στον υπνο του(τουλαχιστον δεν βασανιστηκε), αιτια αγνωστη,αλλα μαλλον κρυολογημα πριν 2 χρονια. Αυτο που με πληγωνει ειναι οτι τον προηγουμενο χρονο ειναι οτι ειχε επιβιωσει απο εγχειρηση ανοιχτης καρδιας και τριπλου by-pass
Για 'σενα παππου που μου λειπεις πολυυυυυυυυυυυυυυυ :no:
Πριν σε χάσω δεν ήξερα πώς είναι μακρυά σου...Δε φανταζόμουν τις νύχτες χωρίς όνειρα,τις μέρες χωρίς παραμύθια,τις άδειες αγκαλιές...
Πριν σε χάσω δεν ήξερα τι σημαίνει δάκρυ,πόνος,απώλεια...
Πριν σε χάσω δεν ήξερα πόσο γρήγορα ο χρόνος κυλά...Δεν ήξερα πώς αδειάζει ένας τόσο μεγάλος χώρος..
Πριν σε χάσω,δεν ήξερα πως είναι να περνάω το φανάρι μόνη μου για να πάω στο σχολείο...
Πριν σε χάσω δεν ήξερα πως θα γιόρταζα μόνη μου τη γιορτή μου,πως δε θα ξαναχτενίσω τα μακρυά μαλλιά σου...
Πριν σε χάσω δεν ήξερα τι σημαίνει θάνατος..
.Πριν σε χάσω δεν είχα πάει ποτέ σε κηδεία...
Όταν όμως σ'έχασα έμαθα πολλά..
Το μόνο που δεν έμαθα είναι το θάνατο,γιατί απλά δεν πέθανες....Ζεις μέσα μου,συντροφεύεις τη σκέψη μου κι όταν στεναχωριέμαι είσαι πάντα εκεί να μου λές να γελάω όπως όταν ήμουν μικρη...Έμαθα να είμαι δυνατή και ν'αντέχω πολλά...
Για το μόνο που μετανοιώνω είναι που δε σε χαιρέτησα...Βιάστηκε ο άγγελος να σε πάει ψηλά...
ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΞΑΝΑ....Σ'ευχαριστώ για όλα...
:thumbup: αχ...Quote:
Originally posted by smart
εδω ταιριαζει ο αλλος στιχος... " ο καθενας το παλευει οπως ξερει κ μπορει"...
Γλυκό κορίτσι,όνομα και πράγμα,ο παππούκας σου είναι ο άγγελος σου!
Χαμογέλα όσο μπορείς κι άνθισε τη ζωή σου να τον κάνεις να λάμπει από χαρά!
Καλημέρα Ντουλί!
Βλέπω το χιόνι που πέφτει κι είναι η σιωπή του καθώς στοιβάζεται κι υψώνεται ομόηχη μ'εκείνη του σπιτιού,που έρχεται και μας πνίγει...
Αναρρωτιόμουν αν εκεί που είναι το σώμα σου κρυώνεις και μόλις μοιράστηκε την ίδια σκέψη του μαζί μου κι ο μπαμπάς...
Τι ωραία να μας έθαβαν στο χιόνι κι όχι στο χώμα...Να ήταν απαλό σα σύννεφο,τρυφερό σαν την αγάπη όσων πονούν για μας,δροσερό ώστε να μένουμε αναλοίωτοι...
Να πηγαίναμε στη χώρα του χιονιά κι οι εν ζωή,να μαρμάρωνε η λήθη...Να έμεναν για πάντα ζωντανές οι αισθήσεις,που δόνησε ο αγαπημένος...
Το χάδι του,η φωνή,η γεύση των χειλιών του στο δέρμα...Λευκή ησυχία παντού και τα βήματα να μην άφηνουν τα χνάρια του φευγιού τους...
Πόσο βασανίζει το μαζί και το πάντα...Όσο φρούδο τόσο λαχταριστό!Η ζωή η ζώσα,η μοιρασμένη κι εκείνη των αναμνήσεων,που φθείνουν...
Κι ο χρόνος,που τρέχει και τον συνηθίζουμε έτσι βιαστικός να περνά και λησμονούμε πως για όλους μας κάποτε θα παύσει...τίποτα δεδομένο,τίποτα για πάντα...
Το πρωί της ημέρας που ο μπαμπάς μου ξεκουράστηκε, ήμουν στη δουλειά και έγραψα αυτό το μικρό ποίημα χωρίς να γνωρίζω ότι το απόγευμα της ίδιας μέρας η ζωή μου θα ήταν "χωρίς εσένα":
ΜΑΤΑΙΟΣ ΚΟΠΟΣ
Πόσο λιβάνι χρειάζομαι
Για να αποδιώξω
Τελετουργικά
Τις απόκοσμες δύσεις
Χωρίς εσένα.
Την αποφορά του αέρα
Χωρίς εσένα.
Την κακόφημή μου ύπαρξη
Χωρίς εσένα.
Καίω τα καρβουνάκια μου
Χωρίς να σε ξορκίσω εντέλει.
Τώρα σε χάνω αληθινά και σε ζητάω
Πες μου πιο πάνω από τι σ' αγαπάω...
--->ΜΕΛΙΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ : ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ
Ναταλία μου, σήμερα , 40 μέρες μετά την αναχώρηση της αγαπημένης σου μανούλας, σου γράφω αυτό:
?You can shed tears that she is gone,
or you can smile because she has lived.
You can close your eyes and pray that she'll come back,
or you can open your eyes and see all she's left.
Your heart can be empty because you can't see her,
or you can be full of the love you shared.
You can turn your back on tomorrow and live yesterday,
or you can be happy for tomorrow because of yesterday.
You can remember her only that she is gone,
or you can cherish her memory and let it live on.
You can cry and close your mind,
be empty and turn your back.
Or you can do what she'd want:
smile, open your eyes, love and go on.?
David Harkins
Γιώτα μου!Τι γλυκό!Τόσο η σκέψη σου όσο και τα λόγια...Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ!
Φαντάζου πόσο με συγκίνησες που σε αποκάλεσα με το βαφτιστικό σου κι όχι Μακ!
Χθες είχα αυτό το τραγούδι στο μυαλό μου...Αυτό που έκλαιγα όποτε το άκουγα για όποιον τυχόν τον αφορά
και να που ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα,που χτυπά για σένα η καμπάνα...Και μάλιστα εσύ μου πήρες το cd πριν χρόνια!
--->ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ : ΜΑΝΑ
Στίχοι/Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μάνα μου δύσκολο κενό
αφήνει ο μισεμός σου.
ʼκουσ' το μάνα μια φορά
απ΄το μεγάλο γιο σου.
Μάνα μου υπερήφανη
και ντροπαλή μου μάνα
δεν το πιστεύω πως χτυπά
για σένα η καμπάνα.
Φεγγάρι παραγγέλνω σου
και μην το λησμονήσεις
τη μάνα μου στα σκοτεινά
δεν θέλω να αφήσεις.
Του Ψηλορείτη την κορφή
τη χιονοσκεπασμένη
βάλε σημάδι μη χαθείς
γιατί θα περιμένει.
Ναταλία μου νάμαι πάλι εδώ μετά από πάρα πολύ καιρό, μπήκα τυχαία και έπεσα πάνω στο τόπικ σου... δεν έχω το τηλ σου να σε πάρω γιατί πέρυσι περίπου τέτοιο καιρό μου έκλεψαν την συσκευή και ότι είχα μέσα χάθηκε....
λυπάμαι αφάνταστα για την απώλεια της μανούλας σου ....
όταν χάνουμε την μαμά μας μαζί της χάνετε και ένα κομμάτι της ψυχής μας και της αθωότητας μας..
βέβαια οι άνθρωποι που αγαπάμε ποτέ δεν χάνονται...
είναι κάπου στο σύμπαν, είναι δίπλα μας
όταν τους χρειαζόμαστε ακούν ότι κι αν τους πούμε..
μας προστατεύουν στα δύσκολα...
η αγάπη τους χαϊδεύει πάντα το σώμα και την ψυχή μας....
η αγάπη δεν χάνεται, η ψυχή δεν μπορεί να πεθάνει..αυτό που νοιώθουμε δεν είναι ύλη για να σβήσει, το σώμα είναι φθαρτό η ψυχή όχι.. η ψυχή είναι αθάνατη ένα αστεράκι ψιλά στον ουρανό που φωτίζει τον δρόμο αυτών που αγαπάει..
με πολύ αγάπη η παλιά διαδικτυακή σου φιλενάδα ....