Εικόνα σώματος

Πραγματικά μια απ΄τα ίδια και εγώ αλλά εξήγηση δεν έχω. Οταν είχα παραπάνω κιλά έλεγα έλα μωρέ μια χαρούλα είμαι, όταν πάλι με έβλεπα σε φωτογραφίες
κατηγορούσα την κακή λήψη, τον λάθος φωτισμό, τον ήλιο, τη ζέστη, τον παπά κλπ:lol:
Τώρα όμως, μετά απο απώλεια 20 περίπου κιλών τις βλέπω και παθαίνω ΤΟ σοκ!Ημουν εγώ έτσι;Καλά δεν παίζει. Αφου τις είχα δεί τις ρημάδες και τότε, γιατί τότε μου φαίνονταν φυσιολογικές;;;
Η αλλή πλάκα είναι ότι ούτε τώρα έχω αντικειμενική εικόνα σώματος. Βλέπω δηλ. τωρινές φωτογραφιές μου και πάλι αναρωτιέμαι αν ειμαι εγω.Εχω εγώ τόσο λεπτά χεράκια ή το άλλο κουλό όταν δεν φαίνομαι ολοκληρη η είναι μακρινή ή απο πίσω κλπ δεν αναγνωρίζω αμεσως τη φιγόυρα μου, υπουνείδητα ψάχνω να δω κάτι πιο μπαμπάτσικο μάλλον.
Πολύ αλλοκοτο πράγμα. Πάντως, γενικά πιστεύω ότι ένας λόγος που ξαναπαίρνουμε τα κιλά είναι και αυτό, ότι δηλαδή δεν συνειδητοποιούμε ότι πλέον είμαστε αδύνατοι. Γιατι όταν μετα ξαναπαχαίνεις λές κοιτα τι κορμί είχα και το χάλασα, ενώ τότε σιχτίριζες για τα 2-3 κιλά που δεν μπορουσες να χάσεις και σε εβλεπες τόφαλο.
Και όλα αυτά μόνο στον εαυτό μου, γιατί για όλους τους αλλους μια χαρά δουλευε η αντιληψη μου. Οταν παχαίνουν το παρατηρώ, όταν αδυνατίζουν επίσης και στις φωτο τους βλέπω όπως είναι στην πραγματικοτητα. Δεν μπορείσ να πεις δηλ, ότι ολο αυτο συμβαίνει επειδή αλλάζεις κριτήρια
WTF τελικά;:puzzled::rolleyes::mad:

Και εγώ αυτό ακριβώς πιστεύω, πως έχουμε την ίδια οπτική γωνία με κάποιον άνθρωπο που έχει πρόβλημα ανορεξίας.Απλά δε μπορώ να ερμηνεύσω την όλη κατάσταση.Πάντως το σοκ, όταν βλέπουμε μία φωτογραφία είναι κοινό ''κακό'' θα έλεγα.Και εκεί ακολουθεί η κατάθλιψη..

Quote:

---

Originally posted by Eli
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το αντιστρόφως ανάλογο του πράγματος....:puzzled:
Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε ψυχολόγο!
Όταν είμαστε πολλά κιλά, έχουμε καλύτερη σχέση με τον καθρέπτη μας και μας βλέπουμε οκ. Όταν βλέπουμε φωτογραφίες στα κιλά αυτά σοκαριζόμαστε με το χάλι μας! Όταν χάσουμε κιλά αποκτάμε χειρότερη σχέση με τον καθρέπτη, μας βλέπουμε και βλέπουμε ότι είμαστε υπέρβαροι και δεν ευχαριστιόμαστε με την εικόνα μας. Όταν όμως σε εκείνα τα κιλά βλέπουμε φωτογραφίες λέμε ότι είμαστε οκ και ότι διαφαίνεται η βελτίωση. :flaming:
Παιδιά ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω!!! Και από τι βλέπω λίγο πολύ όλοι το ίδιο βιώνουμε.
Τελικά πια είναι η πραγματικότητα;;;

---

τωρα συνειδητοποιω ποσο δικιο εχετε ...

ημουν 109 κιλα πριν3 χρονια και αποφασισα να παω σε διαιτολογο.
στα 109 κιλα που ημουν ειχα παντρευτει,ειχα βγει φωτογραφιες,μια χαρα και δε πολυκοιταζομουν σε καθρεφτες.
οταν εχασα περιπου 25 κιλα και εφτασα στα 84,αλλαξα και ντυσιμο,ειχα αγορασει θυμαμαι δυο μπλουζοφορεματα και τα φορουσα με μαυρο χοντρο καλσον.
και τοτε αρχισα να με προσεχω σε καθρεφτες,σε βιτρινες κλπ.
με φρικη διαπιστωσα πως ημουν χοντρη!!!
πηγα στη διαιτολογο και της το ειπα.
μαλιστα τα λογια μου ηταν:"¨με ειδα τις προαλλες στο καθρεφτη...εγω νομιζα ημουν αδυνατη και ειδα οτι ειμαι ακομα χοντρη,επαθα σοκ"
η διαιτολογος μου,με ειχε πει πως χαιρεται πως το βλεπω ετσι,αρα δε θα επαναπαυτω νομιζοντας οτι αδυνατισα...

τωρα σκεφτομαι το παραλογο του πραγματος.
στα 109 κιλα δεν ειχα κανει αυτη τη διαπιστωση ενω στα 85 μου φαινομουν χοντρη και μαλιστα σοκαριστηκα κιολας...
γιατι;
γιατι εκανα δουλεια με τον εαυτο μου,τον προσεξα και γιαυτο εδωσα σημασια στην εικονα μου,ενω στα πολλα κιλα που ειχα,δε πολυσκοτιζομουν,ημουν οπως ημουν και δεν παιδευα το μυαλουδακι μου για το πως ειμαι...-οχι πως δε με νοιαζε,αλλα δε το πολυσκεφτομουν.

αρα οσο περισσοτερη δουλεια κανεις με τον εαυτο σου,τοσο σε νοιαζει και σε καιει...
το θεμα ειναι ομως να μην επαναπαυεσαι ή να στεναχωριεασαι τοσο που να τα παρατησεις...
θελει κοπο και να μη χανεις το στοχο σου και φυσικα να κανεις δουλεια με το μυαλο σου :)

ειχα αποσυνδεθει για να παω για υπνο αλλα ειδα αυτο και ξανασυνδεθηκα για να το ποσταρω...
http://www.kamikazi.gr/2012/03/blog-post_9336.html
διαβαστε τι λεει...

καληνυχτα

http://d24w6bsrhbeh9d.cloudfront.net...50476_700b.jpg

αληθεια η φωτο πως μπαινει;

Εγώ ποτέ δεν με είδα καλά στον καθρέπτη, μην πω για τις φωτογραφίες...Είναι σαν να έχω λείψει από όλα τα οικογενειακά και λοιπά γεγονότα...
Τα καλοκαίρια, ενώ μένω δίπλα στην θάλασσα, ζήτημα να κάνω 10 μπάνια όλο το καλοκαίρι και αυτά σε ερημικές παραλίες καθημερινές για να μην έχει κόσμο. Για να σηκωθώ να χορέψω ούτε λόγος. Με τί-πο-τα!
Ντρεπόμουν (και ντρέπομαι) πολύ για το σώμα μου.
Εύχομαι όταν φτάσω τα κιλά που πρέπει να συνέλθω :spin:
--------------------------------------------------------------------------------------------
filipparas τι λέει το τικετάκι σου? θα τρελαθώ! Μείον 60 κιλά σε ένα χρόνο? RESPECT!

lol :lol:
http://3.bp.blogspot.com/-5EvqGX1x69...s/s1600/30.jpg

Από τη μεριά μου, ήμουν η.... τροφαντούλα της οικογένειας. Όλης της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένης και ξαδέρφια, κλπ. Στα 15 μου αδυνάτισα και έως τα 23 διατήρησα το χαμηλό μου βάρος. Μετά είχα φαινόμενα yo-yo. Αλλά ποτέ μου δεν κατάφερα να δω τον εαυτό μου αδύνατη, ούτε τις φορές που πραγματικά ήμουν.
Τις περιόδους με χαμηλό βάρος ήμουν στην κοσμάρα μου :bouncing::bouncing::bouncing: Λέτε να βοηθάει αυτό???

να σας πω την εμπειρία μου από τον ψυχολόγο που πήγα εχτές

καταρχήν ο άνθρωπος καταπληκτικός.....
ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα κιλά και καταλήξαμε να μιλάμε για την στήριξη στην παιδική και εφηβική ηλικία, που, φυσικά, ήταν μηδαμινή....
θα ξαναπάω

Σήμερα έπεσα πάνω σε αυτό το βιντεάκι και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον :)

"Ένα ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα της εταιρίας Dove, όπου ένας δικανικός καλλιτέχνης καλείται να κάνει το σκίτσο διαφόρων γυναικών βασιζόμενος στην περιγραφή που δίνουν οι ίδιες για τον εαυτό τους, και στην περιγραφή που δίνουν για αυτές κάποιοι άγνωστοι."

Είσαι πιο όμορφη απʼ όσο νομίζεις

Το βιντεάκι είναι απίστευτο..Συγκινήθηκα πολύ και τρόμαξα πολύ..
Εχω λανθασμένη εικόνα για τον εαυτό μου, μου το λένε όλοι αλλά εγώ δε μπορώ να το παραδεχτώ. Προχτες είχα πάει σε ένα μαγαζί με ρούχα σε μεγαλύτερα μεγέθη και η πωλήτρια μου έλεγε ότι δεν πρόκειται να βρω κάτι και ότι θα μου είναι όλα μεγάλα..Ε εγώ δεν την άκουσα.. Δοκίμαζα μετά μανίας όλα τα ρούχα και επέμενα βλέποντας ας πούμε ένα τζιν ότι μου κάνει και έιναι στο νούμερο μου. Ακόμα και όταν έφυγα χωρίς να έχω βρει κάτι, δεν ένιωσα καλύτερα. Ισα-ισα που εκνευρίστηκα κιόλας!Πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να αλλάξουμε την οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα και γενικά τη ζωή μας..αλλά πώς γίνεται αυτό δεν ξέρω...

Η καλύτερη εικόνα σώματος ξεκινάει από το να αποδεχτούμε αρχικά τον εαυτό μας, την ύπαρξη μας ολόκληρη, με τα θετικά και τα αρνητικά μας. Να αποδεχτούμε το γεγονός ότι δεν είμαστε τέλειοι αλλά μπορούμε να είμαστε μοναδικά όμορφοι γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.

Αν αρχίσουμε αντί να σαμποτάρουμε, να κατακρίνουμε και να τιμωρούμε τον εαυτό μας, να τον αγαπάμε, να τον φροντίζουμε, να τον αποδεχόμαστε μόνο τότε θα δούμε να αλλάζει και να βελτιώνεται η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας :)

Εχεις δίκιο Eli.. αλλά πραγματικά είναι πολύ δύσκολο αυτο.. δεν ξέρω από που μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη και κουράγιο..
Απ την άλλη είναι μέρες που νιώθω τέλεια και ότι η ζωή είναι στα χέρια μου..σκαμπανεβάσματα πολλά δηλαδή..
Ευχομαι σε όλους να καταφέρουν να εκτιμήσουν τον εαυτό τους και να τον αγαπήσουν όπως είναι..