Printable View
By Alice Miller, Ph.D.: Understanding the cycle of abuse
Humiliations, spankings and beatings, slaps in the face, betrayal, sexual exploitation, derision, neglect, etc. are all forms of mistreatment, because they injure the integrity and dignity of a child, even if their consequences are not visible right away.
However, as adults, most abused children will suffer…, **AND let others suffer, from these injuries.
να το!! :(:(:(:(
είμαι πολύ θυμωμένη αυτή τη στιγμή. Τόσο που νιώθω τα πνευμόνια μου να έρχονται το ένα κοντά στο άλλο έτσι όπως αναπνέω ακανόνιστα. Έχω να φάω από τις 4 το μεσημέρι αλλά είναι από τις φορές που ενώ ξέρω πόσο νηστική είμαι το σώμαμου δεν αντιδρά. Συνήθισε. Και είναι θυμός που δεν ξεσπάει πουθενά τώρα. Είναι ανησυχητικά ήρεμη. Και ξέρω ότι αυτό που συμβαίνει τώρα σημαίνει ότι ο πανικός έρχεται. Εσωτερικεύω τον θυμό μου, γιατί όταν ξεσπάω κανείς δεν καταλαβαίνει και δεν αλλάζει αυτό που εξηγώ με χίλιους τρόπους ότι με ενοχλεί. Όλοι σφυρίζουν κλέφτικα. Τα παρατάω κι εγώ λοιπόν, και αφήνω το ηφαίστειο να κάψει το μέσα μου και όχι τους παπάρες που με κάνουν χάλια. Κουράστηκα να προσπαθώ για κάτι που είναι αδύνατο. Κουράστηκα.
Γιατι τοσος θυμος??Οndine για το καλο σου,φαε κατι και ας ειναι μια σαλατα ή ενα φρουτο,μην το κανεις στον εαυτο σου..τα κιλα που εχασες ειναι αρκετα,φτανει..τα παραπανω θα σου κανουν μονο κακο..
τα νυχια μετράνε; :tumble::D:lol:
Ondine μην αφήνεις τη ζωή σου να γυρνάει γύρω από το φαγητό ή την αφαγία. Βρες κάτι που σου κάνει κάποια αίσθηση και επικεντρώσου σ'αυτό. Εμείς εδώ είμαστε άγνωστοι, δεν σε έχουμε δει ποτέ και χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να δούμε αν είσαι καρακουκλάρα και καρα-αδύνατη σε συμπαθήσαμε και σε νιώσαμε. Συμπέρασμα: δεν κρίνουν όλοι από την εξωτερική εμφάνιση. Κι αν αυτό είναι δεδομένο σε ένα φόρουμ ομοιοπαθών μεν αγνώστων δε, τότε σίγουρα συμβαίνει και στην αληθινή ζωή.
Έχε τα μάτια σου και την καρδιά σου ανοιχτά να βρεις αυτούς τους ανθρώπους ;)
φοβάμαι όταν πάω να κοιμηθώ και φοβάμαι όταν ξυπνάω... Οι μέρες μου είναι μια συνεχής προσπάθεια να κρατηθώ όρθια. Όλο νομίζω ότι είμαι έτοιμη να πέσω. Μάλλον είναι από τη συσσωρευμένη πείνα. Σήμερα ξύπνησα 7 παρά γιατί είχα μάθημα, έφαγα 2 φέτες ψωμί μικρές και 1 αγγούρι, ήμουν νηστική μετά ως τις 12 και ήρθα και έφαγα μισό πιάτο χυλοπίτες, 1 πιπεριά πράσινη, λίγη φέτα και κοτόπουλο. Και ακόμα νιώθω ότι παραπέω, πώς γίνεται αυτό?? κανονικά έπρεπε να αντέχω....Το βράδυ έχω κανονίσει να πάω να πιω κανά κρασί που λέει ο λόγος. Όλο σκέφτομαι ότι παρ' όλο που θα πιω λίγο, μπορεί να με πειράξει γιατί το στομάχι μου έχει φτάσει να βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση.είναι σφιγμένο, πονεμένο...σαν κάποιος να έχει σκάψει με φτυάρι εκεί μέσα. Εϊναι και το ηλίθιο το τσιγάρο που δεν το βγάζω απ' το στόμα μου....νηστική και καπνίστρια στο φουλ θα πιω και δυο σφηνάκια και θα ταξιδέψω κατά Αυστραλία μεριά. Πονάνε τα μυαλά μουυυυυυ
Αφού κι εσύ η ίδια βλέπεις ότι κάνεις κακό στον εαυτό σου, γιατί επιμένεις σε αυτή την κατάσταση??? Αν δε συνειδητοποιούσες τι συμβαίνει, να έλεγα "ναι, δε καταλαβαίνει η κοπέλα", αλλά τώρα???Quote:
Originally posted by Ondine
ί το στομάχι μου έχει φτάσει να βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση.είναι σφιγμένο, πονεμένο...σαν κάποιος να έχει σκάψει με φτυάρι εκεί μέσα.
επιμένω γιατί ο τρόμος που με πιάνει στη σκέψη του έστω και ενός παραπάνω κιλού από αυτό που είμαι τώρα δεν συγκρίνεται με καμιά ζαλάδα, καμία αδυναμία, κανέναν πόνο στο στομάχι και την κοιλιά... Είμαι η ondine και είμαι άρρωστη. Από όλες τις σκοπιές προφανώς. Κάθομαι και παραδέχομαι αυτή τη στιγμή ότι μου χει στρίψει ας πούμε και το χαίρομαι. Γιατί το χαίρομαι; Γιατί μόνο αν σου έχει σαλέψει κάτι στον εγκέφαλο μπορείς να κάνεις τέτοια πράγματα παρόμοια με αυτό που κάνω εγώ κοντά 3 μήνες τώρα σε καθημερινή βάση. Δεν σταματάω. Ποτέ. Δεν έχω κάνει ούτε μισό βουλιμικό. Με πιάσανε τα κλαματα τώρα....Θέλω καποιον να με προσεχει
Και δεν εχεις;φιλους δεν εχεις;υπαρχει και συντροφος στη ζωη σου,ετσι δεν ειναι;
ρε Ondine αφου βλεπεις απο μονη σου οτι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!!!!Δεν σου ειπα να πας στην αλλη πλευρα και να τρως ενα περιδρομο αλλα αρχισε να τρεφεις λιγο τον οργανισμο σου!!Ξεκινα την ημερα σου με λιγα δημητριακα και γαλατι και ας ειναι και 0%,φαε το φρουτακι σου,τρωγε το μεσημεριανο σου,την σαλατιτσα σου και το βραδυ φαε κατι ελεφρυ κανενα γιαουρτι με κανενα φρουτο ή καμια σαλατα με λιγο τυρακι..Πιστευεις αυτα να σε παχυνουν???και λιγα ειναι αυτα τα τρωει ενας ανθρωπος οταν κανει διαιτα..Φτανει οσο αδυνατισες,αδυνατισες..καν� � μια καλη συντηρηση τωρα..
Αυτος ο δρομος που διαλεξες εχει αδιεξοδο και απο τις δυο πλευρες το ενα ειναι η βουλιμια και το αλλο ειναι η ανορεξια-που οδηγει εκει που ολοι καποια ημερα θα παμε (φροντισε να ειναι στα 90 σου και οχι στα 20) και εσυ αυτην την στιγμη εισαι στην μεση!!Καπου εκει ομως ο δρομος μπορει να κανει μια μικρουλα διακλαδωση,ενα δρομακι το οποιο στην αρχη ειναι δυσβατο,εχει πετρες και λακουβες..δεισταζεις στην αρχη γιατι φοβασαι πως δεν θα τα καταφερεις αλλα οσο προχωρας γινεται ολο και πιο καλο και η θεα που αντικριζεις ολο και πιο ομορφη και αρχιζει και ανεβαινη η διαθεση σου και η ορεξη σου για ΖΩΗ οσο τον περπατας..Σιγα-σιγα συνειδητοποιεις οτι ειναι ο δρομος προς την ευτυχια σου και αρχιζεις και τρεχεις για να την φτασεις γιατι πλεον ειναι κοντα,την βλεπεις,θα απλωσεις τα χερια για να την πιασεις??...Αυτο το δρομακι λοιπον λεγεται ορθορεξια!Εγω αρχιζω δειλα-δειλα να το περπαταω,οπως και πολυ απο εδω μεσα..Τι λες θα μας ακολουθησεις??
Ναι, βρε ondine! Μπες σε ενα σωστο προγραμμα! Αν δεν μπορεις μονη σου, απευθυνσου σε εναν διατροφολογο. Επαναλαμβανω, το οτι συνειδητοποιεις τ προβλημα σ ειναι σημαντικο βημα για να αρχισεις να το ξεπερνας. Εκμεταλλευσου το, καθως και το γεγονος οτι περιτριγυριζεσαι απο ανθρωπους που σε αγαπανε
έχω μερικούς φίλους οι οποίοι όμως δεν καταλαβαίνουν ποτέ τι εννοώ όταν μιλάω για κρίση άγχους, πανικό...δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται να είσαι αγχωμένος χωρίς να έχεις συγκεκριμένο λόγο (εξεταστική ας πούμε). Είναι πολύ μεγάλο αυτό για να το χωρέσει ο νους τους. Δεν το συλλαμβάνουν. και όταν κατάλαβα ότι δεν μπορώ να μιλάω σε αυτούς για τέτοια πράγματα, το έκοψα. Δεν μαρεσει να μιλάω σε ντουβάρια. Και όσο για το φαγητό μού το παίζουνε γιατροί, διαιτολόγοι και κολοκύθια με τη ρίγανη. Και φάε, και πώς είσαι έτσι, και είσαι χάλια, και βάλε έξι κιλά και άντε σκάστε θελω να ουρλιάξω. Έχω φίλο, ναι. Κοντεύουμε τους πέντε μήνες τώρα. Στην αρχή είχα φάει πολύ καταπίεση και από αυτόν, για διάφορους λόγους..έχω μαζέψει άπειρα νεύρα και για τη δικια του τη γούνα. Και το θέμα είναι ότι προσπάθησα πολλές φορές να ξεσπάσω επιτέλους για να μου φύγουν. Δεν έφυγαν, όσες φορές κι αν το προσπάθησα. Μέχρι και χαστούκια του έχω ρίξει, ΕΓΩ, που μόνο μύγες βαράω τον 15Αύγουστο. Ίσα-ίσα που φουντώνω κι άλλο. Λέει ότι μ' αγαπάει. Ότι είναι εδώ για μένα. Θέλει να τρώω. Θέλει να είμαστε καλά. Αλλά δεν είμαστε. Καταρχήν είμαστε εντελώς διαφορετικοί. Είναι αυτό που λέμε ρεμάλι. Ο κλασικός αλήτης του δρόμου. Τον φαντάζεσαι άνετα στης φυλακής τα κάγκελα. Έχει ηρεμήσει τον τελευταίο καιρό για χάρη μου, δεν κάνει βλακείες αλλά και πάλι η νοοτροπία του, ο τρόπος ζωής του, το πώς θα αντιδράσει σε διάφορες καταστάσεις είναι όλα αντίθετα με τον δικό μου χαρακτήρα. Και έχει και αυτός σοβαρά προβλήματα. Οικογενειακά, οικονομικά και ένα πολύ προσωπικό θέμα που τον βασανίζει χρόνια με χρήση ουσιών. Εδώ και τρεις μήνες παλεύει να τα αποφύγει όλα αυτά για μένα, για να είμαστε καλά αλλά τώρα τελευταία δεν είναι καλά ούτε κι αυτός. Είναι εθισμένος, έχει ανάγκη να κάνει και δεν κάνει και τον πιάνει κατάθλιψη, νεύρα, αποστασιοποιείται κάπως, θέλει να μένει μόνος του ή μόνο με μια συγκεκριμένη παρέα όπου ξέρει ότι δεν χρειάζεται να βγάλει τσιμουδιά ή να κουνήσει το πόδι του αν δεν θέλει. Προσπαθεί να με βοηθήσει αλλά δεν ξέρει πώς, κι εγώ παθαίνω το ίδιο μαζί του. Σαν καταραμένα είμαστε και οι δύο. Ο καθένας με τον τρόπο του και για άλλους λόγους. Εγώ άφαγη, ξεραμένη, ζαλισμένη, πιεσμένη, έτοιμη να καταρρεύσω, κι αυτός τεντωμένος, νευριασμένος, λίγο στην κοσμάρα του....Τον ρωτάω τι χρειάζεται για να είναι καλά και λέει "εσένα". Αλλά κι αυτό το "εσένα" ουτε εγώ ούτε αυτός ξέρουμε τι ακριβώς να το κάνουμε. Εν ολίγοις, δεν ξέρουμε ποιος να βοηθήσει ποιον και ΠΩΣ. Ακόμα λοιπόν και η αγκαλιά που θα δώσουμε ο ένας στον άλλον, είναι στην ουσία και για τους δυο μας εκείνη τη στιγμή ένα σωσίβιο για να μην πνιγούμε, αλλά δεν βγαίνουμε ποτέ στη στεριά. Είναι σαν ίσα-ίσα να μας βοηθάει να παραμένουμε ζωντανοί. Είμαστε χαμένοι και οι δύο στο διάστημα. Εγώ σκέφτομαι όλη μέρα το φαγητό και πόσο μου λείπει κι αυτός σκέφτεται όλη μέρα το καταλαβαινετε τι και πόσο του λείπει. Τρέχα γύρευε. Και μου λέει και παράξενα πράγματα....Θέλει να παντρευτούμε κάποτε, μου λέει για σπίτια, παιδιά, κούνιες, κάνει όνειρα πραγματικά σαν να είναι κάτι που όταν το σκέφτεται, πραγματικά του ανεβάζει τη διάθεση. Μου έχει κάνει πραγματική πρόταση, μόνο το δαχτυλίδι έλειπε κι αυτό επειδή δεν έχει φράγκο. Γενικά η κατάσταση είναι λίγο για τα σίδερα. Μια φίλη μου όταν τον γνώρισα και τα λοιπά, όπως και ένας δικός του φίλος, έλεγαν ότι ταιριάζουμε γιατί είμαστε και οι δύο στην κοσμάρα μας, είμαστε τρελοί, παρανοϊκοί. Την βιώνω τελικά αυτή την παράνοια καθημερινά. Γιατί όπως είπα και πριν, στην τελική είμαστε διαφορετικοί πολύ. Είμαστε τρελαμένοι και οι δύο, αλλά υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσά μας. Σχεδόν καθημερινά πλακωνόμαστε. Μαλώνουμε. Από το τίποτα μέχρι το σημαντικό, δεν έχει σημασία. Πιέζομαι και από εκεί δηλαδή, θα έχουμε μια καλή στιγμή και 15 άσχημες. Υπάρχει έντονη ζήλια και από τις δυο πλευρές, εγώ καμιά φορά σκαλώνω και λέω αααααααααα δεν ζηλεύει όσο θέλω , καμιά φορά τρομάζω όταν ζηλεύει και μπλα μπλα μπλα. Επίσης, ενω αυτός έχει γνωρίσει τις φίλες μου, τους δικούς του φίλους δεν τους ξέρω καν, εκτός από 1-2 εξαιρέσεις εντελώς τυχαίας γνωριμίας μαζί τους, πριν καν γνωρίσω και τον ίδιο. Είναι σαν να μου κρύβει τους φίλους του ή σαν να κρύβει εμένα από τους φίλους του. Έχω σκεφτεί ότι πολλά παίζει να κρύβονται πίσω από αυτό, γιατί φαντάζεστε τι σόι παρέα μπορεί να είναι αυτή, είναι όλοι τους χειρότεροι και από αυτόν. Τι να μου γνωρίσει? Μελλοντικούς κατάδικους? Τρελή η κατάσταση. Τρελός αυτός. Τρελή εγώ. Μια μούρλια, μια μαγεία.
αυτή σου η έκφραση συνοψίζει όλη μου την ψυχοσύνθεση. συμβαίνει (εικάζω) σε όλα τα πρώην υπέρβαρα άτομα που έχασαν τα περιττά κιλά. όταν καταναλώνω ελάχιστο η καθόλου φαγητό,αισθάνομαι υπεράνθρωπος. μαστουρωμένη από ευφορία και ικανοποίηση. επιπρόσθετα,μου έχει καρφωθεί στο μυαλό η ιδέα πώς αν φάω κανονικά (πρωινό/μεσημεριανό/βραδινό) θα ξυπνήσω και θα είμαι πάλι 80 κιλά,αντί για 55. όταν ζαλίζομαι από την πεινά σημαίνει ότι κάτι κατάφερα να κάνω σωστά. όταν υποκύπτω στο φαγητό,σημαίνει ότι είμαι ένα αποτυχημένο γουρούνι χωρίς αυτοσυγκράτηση.και αυτός ο πόνος,δεν συγκρίνεται με κανέναν.Quote:
Originally posted by Ondine
επιμένω γιατί ο τρόμος που με πιάνει στη σκέψη του έστω και ενός παραπάνω κιλού από αυτό που είμαι τώρα δεν συγκρίνεται με καμιά ζαλάδα, καμία αδυναμία, κανέναν πόνο στο στομάχι και την κοιλιά.
Ναι..κοιτα εγω το που εχω να πω ειναι οτι ο τροπος που μιλας και βλεπεις(η θες να βλεπεις)τη ζωη σου κρυβει-μαλλον αποκαλυπτει-μια ηδονη που δεν εισαι ετοιμη να απαρνηθεις.Αυτο το περιθωριο,το μυστηριο σε τρεφει γι αυτο καταφερνεις και δεν χρειαζεσαι το φαγητο.Sorry για υτο που θα πω,αλλα η ζωη δυστυχως δεν ειναι εργο.Εσυ βλεπεις τη ζωη σου σαν εργο και θες πολλα ακομα αν δεις μεχρι να καταλαβεις οτι η ζωη σου καποια στογμη θα τελειωσει και δεν θα εχεις προλαβει τιποτα να ζησεις,παρα μονο στο μυαλο σου.Διαλεγεις εναν τυπο περιθωριακο(που πολλοι ειναι γοητευτικοι με τον τροπο ζωης τους το ξερω)γιατι σου ειναι το πιο οικειο μοντελο λογω του πατερα σου.Και χειροτερευεις τα πραγματα με το να μενεις μαζι του.Και εφ΄οσον δεν δινεις την εντυπωση τρελου ερωτα,δεν καταλαβαινω γιατι μενεις μαζι με εναν τυπο που σε παει τοσο πισω,που λεει θελει να βοηθησει,ενω δεν μπορει αν βοηθησει τον εαυτο του.Και αυτα τα ¨αφησε τις ουσιες για μενα¨και τα ρεστα,δεν τα καταλαβαινω,τιποτα δεν μπορεις να κανεις για τον αλλον,αποδεδειγμενο,μονο ο εαυτος σου σε οδηγει να κανεις αυτο που πρεπει.Και κατι αλλο.Σταματα να κατηγορεις το περιβαλλον σου για ο,τι εγινε μεσα στο κεφαλι σου.Φταινει οι γονεις σου παρα πολυ,το ξερω και ισως πιο πολυαπ΄οσο μας δινεις να καταλαβουμε.Εσυ φταις πιο πολυ ομως πλεον.Γιατι τους υποκαθιστας με τον πιο επιτυχημενο τροπο.Εγινες απεναντι στον πιο κοντινο σου ανθρωπο(εσενα δηλαδη)η χειροτερη παρεα.Εσυ φερεσαι απεναντι σου πολυ χειροτερα απ΄ο,τι ο πατερας σου και η μανα σου και τα μαλακισμενα που σε κοροιδευαν για το βαρος σου.Ειναι πολυ απλο να αρχισεις να τρως φυσιολογικα,ισως και με καποια βοηθεια στην αρχη,με δοκιμες και με αγαπη απεναντι στον εαυτο σου και να μην γυρισεις στα παλια καταραμενα κιλα.Αλλα εσυ διαλεγεις τον πιο δυσκολο τροπο.Ο,τι μπορει ο καθενας..