Printable View
Ok μόλις μου καταστρέψατε την μέρα :P αχαχαχαχαχαχα Απαίσιο ρε παιδιά....είναι απαίσιο :( Τουλάχιστον ελπίζω όσο θα περνάει ο καιρός και θα συνηθίζουμε να μην μας λείπει..... εννοώ π.χ σε τραπέζια να μην "ζηλευουμε" που οι άλλοι θα τρώνε τον σκασμό κλπ.... (ναι ευκολο να το λες δυσκολο να το κάνεις). Ακόμα κι εμένα που επι του παρόντος δεν έχω καμία ζήλεια κλπ, φοβάμαι μήπως μελλοντικά ξαναξυπνησουν.......
Όπως τα λες είναι :/
Συγνώμη που ήμουν αγγελιοφόρος κακών μαντάτων, αλλά το φόρουμ είναι και για να μοιραζόμαστε την όποια γνώση έχουμε... πάρτε και δυο μελέτες(η μία είναι αυτή στην οποία αναφέρεται και το κείμενο)
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6694559
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7632212
Ευχαριστούμε Φιλιπάρα!!
Εχει δικιο ο Τάσος, καλύτερα να τα ξέρουμε.....
Κι όμως!!!Quote:
Originally posted by Tassos67i
Οπότε είμαι καταδικασμένος να τρώω λιγότερο από αυτόν ώστε να διατηρούμαι! Από άποψη οικονομίας υπερέχω.
...
Να χαρώ εγώ πλεονέκτημα...
Στην Ελλάδα του 2014, 2015, 2016, κλπ, αυτό ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ! :smilegrin:
Φιλιππάρα,Quote:
Originally posted by filipparas
@mantzourana: Δυστυχώς θα είμαστε πάντα "πρώην παχύσαρκοι", αν όλα πάνε καλά, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Κι αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την εξάρτηση από το φαγητό που δε φεύγει τόσο εύκολα όσο τα κιλά αλλά κυρίως με το σημείο ισορροπίας του οργανισμού μας που είναι πάνω από το φυσιολογικό βάρος. Ο οργανισμός μας δλδ έχει τη τάση να θέλει να ξαναπαχύνει ακόμα και αφότου αδυνατίσουμε. Υπάρχουν μελέτες πάνω σε αυτό, με όλες να φτάνουν σε ανάλογα συμπεράσματα. Με απλά λόγια, η διατήρηση σε κανονικό βάρος είναι πιο δύσκολη για μας από το μέσο άνθρωπο.
βεβαίως και μένουμε για πάντα "πρώην παχύσαρκοι" αν κάνουμε τα πάντα για να βελτιώσουμε την εμφάνισή μας με άσκηση και διατροφή και δεν ασχοληθούμε καθόλου με την ΑΙΤΙΑ που μας οδήγησε στην παχυσαρκία.
Χωρίς να θέλω να σε αμφισβητήσω, για μένα οι μελέτες δεν λένε και πολλά. Είναι έγκυρες στατιστικές μεν, αλλά στατιστικές που αφορούν ανθρώπους που οι περισσότεροι δεν έχουν λύσει το εσωτερικό τους πρόβλημα.
Είναι σαν να είναι κάποιος κρυωμένος και έχει έντονο πυρετό... Αν κάνει κρύο ντουζ, βεβαίως και θα πέσει η θερμοκρασία του, όμως ο οργανισμός δεν σταματάει να έχει την τάση να ανεβάζει θερμοκρασία. Πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα από μέσα, με κάποιο αντιπυρετικό φάρμακο ούτως ώστε να σταματήσει να έχει πυρετό.
Έτσι είναι και με την παχυσαρκία. Κάνουμε "κρύο ντουζ" με τη δίαιτα και την πολλή άσκηση, χωρίς όμως να δίνουμε το "αντιπυρετικό" που είναι απαραίτητο, δηλαδή να αναγνωρίσουμε το εσωτερικό μας θέμα και να το λύσουμε. Και έτσι, ο οργανισμός έχει πάντα την τάση να "ανεβάζει θερμοκρασία", δηλαδή έχει την τάση να παίρνει κιλά. Το "συνεχόμενο ντουζ", δηλαδή η μεγάλη καταπίεση στη διατροφή, με αυστηρές δίαιτες και θερμίδες και η έντονη, ψυχαναγκαστική άσκηση δεν θα απελευθερώσει ποτέ τον άνθρωπο από το πρόβλημά του. Πάντα θα μένει "πρώην παχύσαρκος".
ΟΜΩΣ, ΜΠΟΡΕΙ να γίνει φυσιολογικός και να έχει φυσιολογική σχέση με το φαγητό. ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Απλά πρέπει να έχουμε το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουμε τα "μεσα μας" και να τα λύσουμε. Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Κάθε άλλο. Αλλά δεν είναι αδύνατο.
Καταρχαςtou_moufasa_o_tsoutses καλη αρχη στην προσπαθεια σου! Ή μαλλον καλη συνεχεια! Αυτο που εχεις καταφερει ειναι τεραστιο και θα πρεπει να εισαι πραγματικα περηφανη για τον εαυτο σου.
Παιδια, αυτο για το εσαει διαιτα το εχω συνειδητοποιησει πλεον. Το κακο ειναι οτι ουτε η οικογενεια μου ουτε οι παρεες μου το καταλαβαινουν. Ετσι φαινομαι η κολλημενη υπερβολικη που -προφανως- κατι κανει λαθος με τη διατροφη της γι αυτο δεν μπορει να διατηρηθει σε φυσιολογικα επιπεδα (οχι οτι δεν κανω λαθη-σαφως και κανω).
Τι κανουμε λοιπον? Το παιρνουμε αποφαση οτι πρεπει μια ζωη να ειμαστε σε εγρηγορση και -ως ενα βαθμο- κοινωνικη απομονωση; Λεμε δε μας νοιαζει τιποτα και ξαναγυριζουμε στα προηγουμενα κιλα μας (μακρια απο μας);
Στεκομαστε αγερωχοι στα πιστευω μας και ακολουθουμε "ασκητικη" (οπως πολυ ωραια χαρακτηρισε κ ο τασος) διατροφη;
Βεβαια, τι γινεται αν στην τελευταια περιπτωση τα πιστευω μας, δεν ειναι και τοσο πιστευω μας αλλα μια καταναγκαστικη γραμμη πλευσης που ακολουθουμε προκειμενου να φτασουμε και να διατηρησουμε το στοχο μας;
Έχουν αποκαλυφθεί εδώ και δεκαετίες αλήθειες σε σχέση με τις ασθένειες στον άνθρωπο, που όμως δεν συμφέρουν κανέναν ιατρικό σύλλογο στον κόσμο και γι' αυτό και διώκονται.
Σχεδόν όλες οι ασθένειες που αντιμετωπίζουμε, έχουν την αιτία τους στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, σε παλιές και τωρινές μας στεναχώριες, σε θυμούς και μίση που κρύβουμε για καιρό μέσα μας και δεν απελευθερώνουμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Όσο διατηρούμε τα μίση, τον θυμό, την στεναχώρια μέσα μας και όσο έχουμε τον παλιό τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα, τόσο οι ασθένειες θα συνεχίζονται.
Ειδικά για το θέμα του καρκίνου, έχουν ασχοληθεί πολλοί επιστήμονες σε σχέση με το τί τον δημιουργεί. Και όσοι αποκάλυψαν την αλήθεια, διώχθηκαν ή έγιναν απόπειρες δολοφονίας εναντίον τους, όπως στον dr Hamer που είπε ότι ο καρκίνος προέρχεται από στεναχώριες, θυμούς ή μίση που κρατάμε μέσα μας και μάλιστα, ανάλογα σε ποιόν τομέα της ζωής μας έχουμε τη στεναχώρια, το μίσος ή το θυμό, σε αντίστοιχο όργανο εκδηλώνεται ο καρκίνος. Το να αφαιρέσει ο χειρούργος το όργανο που πάσχει, δεν κάνει τον ασθενή υγιή. Αν δεν λύσει την αιτία που του τον δημιούργησε, σε κάποιο χρονικό διάστημα θα εκδηλώσει και αλλού αυτήν την ασθένεια.
Αντί όμως να στραφεί η έρευνα των γιατρών στα ενδότερα των ασθενών για λύση, προτείνονται ισχυρά δηλητήρια (χημειοθεραπείες κλπ), τα οποία οι ασθενείς τα χρυσοπληρώνουν κιόλας!! Και έτσι οι φαρμακοβιομηχανίες θησαυρίζουν!
Κάτι αντίστοιχο έχει στηθεί και με την παχυσαρκία. Μια τεράστια βιομηχανία "αδυνατίσματος" που το μόνο που προσφέρει στους ασθενείς είναι δόσεις "κρύου ντουζ" που έλεγα στο προηγούμενό μου post. Χρειάζεται να λύσουμε το εσωτερικό μας πρόβλημα. Και τότε πιθανόν να μην χρειαστούμε καν "ειδική διατροφή" γιατί τότε, ο οργανισμός μας δεν θα έχει την "ανάγκη" να συσσωρεύει γύρω του λίπος!
Και όλα αυτά, τα λέω πρώτ' απ' όλα για να τ' ακούω εγώ! Έχω ξεκινήσει διατροφή, αναβάλλοντας την εσωτερική ενδοσκόπηση. Πιθανόν γιατί έχω δυσκολίες στο να την πραγματοποιήσω. Όμως έχω την επιθυμία να την αρχίσω το συντομότερο δυνατόν, γιατί πλέον ξέρω ότι μόνο έτσι θα γίνω φυσιολογικός άνθρωπος και όχι "πρώην παχύσαρκος"... Μόνο έτσι θα με απασχολούν τα θέματα που απασχολούν όλους τους ανθρώπους και όχι το γιατί έφαγα ή δεν έφαγα εκείνο το "γεμάτο θερμίδες μελομακάρονο".
Τάσο, αυτό που λέω είναι ότι τα ενδότερά μας θέματα έχουν άμεση αντανάκλαση στο σώμα μας, στα όργανά μας και στην λειτουργία τους! Δεν είναι ξεχωριστά. Δεν είναι από τη μια "το ψυχολογικό" και από την άλλη "το σωματικό". Είμαστε ΜΙΑ οντότητα, ψυχή και σώμα ενωμένα, που λειτουργούν το ένα σε συνάρτηση με το άλλο.Quote:
Originally posted by Tassos67i
Μαντζουράνα, δεν διάβασες τα άρθρα. Πέρα από το ψυχολογικό θέμα υπάρχει και το υλικό. Μετά το αδυνάτισμα καίμε λιγότερο. Πρέπει να αλλάξουμε μόνιμα όχι μόνον ψυχολογία αλλά και διατροφή.
Όταν υπάρχουν (πολλοί) άνθρωποι που έχουν νικήσει τον καρκίνο χωρίς φάρμακα ή αφαίρεση οργάνων, όταν (από την άλλη) από ξαφνική μεγάλη στεναχώρια άνθρωποι στα 50 τους (πριν υγιέστατοι και με φυσιολογικό βάρος) παθαίνουν ξαφνικά διαβήτη ή σοβαρής μορφής θυρεοειδή (και για τα δύο έχω πρόσφατα παραδείγματα από τον συγγενικό μου κύκλο), τότε μπορεί κάποιος να πει ότι η ψυχή δεν επιδρά άμεσα και δυνατά στο σώμα; Όταν από στεναχώρια αλλάζει ο μεταβολισμός ξαφνικά (με διαβήτη ή θυρεοειδή) προς το χειρότερο, γίνεται να μην αλλάζει και προς το καλύτερο με θετικές σκέψεις και λύση των ενδότερων θεμάτων μας;
Μαντζουράνα συμφωνω με ολα οσα γραφεις,ολα ξεκινανε απο την ψυχη μας,πρεπει να λυσουμε τα μεσα μας για να απαλαγουμε και απο προβλημα της παχυσαρκιας,πως ομως?εδω ειναι τα δυσκολα:no: Πως γινεται οταν ειμαστε ερωτευμενοι να μην μας νοιαζει καθολου το φαγητο?πως γινεται οταν αισθανομαστε πληρεις να ξεχναμε να φαμε και να μας το θυμιζει το στομαχι μας και σε αλλες περιπτωσεις,σε θυμο,σε χαρα,σε στεναχωρια να βρισκουμε διεξοδο στο φαγητο μηπως και αισθανθουμε καλυτερα?:no:
Ειναι σιγουρα σωστο και αυτο που γραφει ο Τασος,οτι οσο αδυνατιζουμε τοσο λιγοτερο φαγητο πρεπει να τρωμε,αλλες θερμιδες καταναλωνουμε για να συντηρησουμε τα 100 κιλα και αλλες τα 60 και αν τα χασουμε πολυ γρηγορα και δεν προσαρμοστουμε στις αλλαγες,πεφτουμε ευκολα σε λαθη
δυστηχως Φιλιππα, τρεμω το καλοκαιρι που θα ερθει, που χρονο να ασχοληθω δε θα εχω. Θα εχω χασει αρκετα κιλα ως τοτε και φοβαμαι οτι μην εχοντας χασει ολα τα κιλα, μην εχοντας προλαβει να μπω σε συντηρηση να ακουσω το σωμα μου ποσο τρωει, θα ξαναβαλω κιλα. Γιατι το σωμα θυμαται την πρoτερη κατασταση, και θελει να ξαναγυρισει. Αυτο βεβαια ειναι θετικο στο γυμναστηριο, αλλα αρνητικο στη διατροφη :(Quote:
Originally posted by filipparasΔυστυχώς θα είμαστε πάντα "πρώην παχύσαρκοι", αν όλα πάνε καλά, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Κι αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την εξάρτηση από το φαγητό που δε φεύγει τόσο εύκολα όσο τα κιλά αλλά κυρίως με το σημείο ισορροπίας του οργανισμού μας που είναι πάνω από το φυσιολογικό βάρος. Ο οργανισμός μας δλδ έχει τη τάση να θέλει να ξαναπαχύνει ακόμα και αφότου αδυνατίσουμε. Υπάρχουν μελέτες πάνω σε αυτό, με όλες να φτάνουν σε ανάλογα συμπεράσματα. Με απλά λόγια, η διατήρηση σε κανονικό βάρος είναι πιο δύσκολη για μας από το μέσο άνθρωπο.
Kαι στο γυμναστηριο απο το 0 σχεδον αρχιζεις αν το αφησεις πανω απο 3μηνο, οποτε.....
Μια ζωη στον αγωνα θα ειμαστε, τουλαχιστον εγω για αλλα 2-3 χρονια, 1 να χασω τα κιλα, 1 στη συντηρηση, κι 1 πειραματα με την "ελευθερη" διατροφη.
Εχω σκεφτει και το ενδεχομενο της στροφης προς το βιγκανισμο η τις ωμες τροφες, να ξεμπερδευω μια για παντα με τα κιλα. Ομως ειναι μεγαλη αποφαση. Εχω παντως σιγουρακι αυτο που λες, παντα θα ειμαι μια πρωην παχυσαρκη. Παντα θα θελω να ειμαι μια τετοια, για να μη ξαναγυρισω στα παλια κιλα, με τα ιδια λαθη, οπως τις προηγουμενες φορες. Αυτη τη φορα θα ειμαι μια περηφανη πρωην παχυσαρκη ;)
αυτό!Quote:
Originally posted by Tassos67i
Όσο πιο πολύ τεκμηριωμένη πληροφορία που με θέτει ενώπιον των ευθυνών μου έχω τόσο καλύτερα λειτουργώ.
οπως σου ειπε ο Τασος, μονο κακα μαντατα δεν ειναι. Η αγνοια ειναι που προκαλει προβληματα, και η γνωση μια μερα οτι...τοσο καιρο ειχαμε αγνοια, σχεδον σκοτωνει καθε καλη ψυχολογια. Ευχαριστουμε για τα λινκ, θα τα μελετησω αργοτερα.Quote:
Originally posted by filipparas
Συγνώμη που ήμουν αγγελιοφόρος κακών μαντάτων, αλλά το φόρουμ είναι και για να μοιραζόμαστε την όποια γνώση έχουμε... πάρτε και δυο μελέτες(η μία είναι αυτή στην οποία αναφέρεται και το κείμενο)
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6694559
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7632212
δεν ξερω αν ειναι ο μονος, αλλα ειναι πολυ πετυχημενος τροπος, ο οποιος επισης θελει υποστηριξη. Μολις διακοψεις (αν) το γυμναστηριο και την προπονηση...δε θες να ξερειςQuote:
Originally posted by filipparas
Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά σε ένα βαθμό είναι να έχουμε μεγαλύτερη μυϊκή μάζα από τον αντίστοιχο άνθρωπο ίδιου βάρους που πάντα βρισκόταν σε φυσιολογικό βάρος.
Quote:
Originally posted by Tassos67i
Οπότε για εμάς η μόνη λύση είναι το χειρουργείο.Quote:
Originally posted by filipparas
Δυστυχώς θα είμαστε πάντα "πρώην παχύσαρκοι", αν όλα πάνε καλά, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Κι αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την εξάρτηση από το φαγητό που δε φεύγει τόσο εύκολα όσο τα κιλά αλλά κυρίως με το σημείο ισορροπίας του οργανισμού μας που είναι πάνω από το φυσιολογικό βάρος. Ο οργανισμός μας δλδ έχει τη τάση να θέλει να ξαναπαχύνει ακόμα και αφότου αδυνατίσουμε. Υπάρχουν μελέτες πάνω σε αυτό, με όλες να φτάνουν σε ανάλογα συμπεράσματα. Με απλά λόγια, η διατήρηση σε κανονικό βάρος είναι πιο δύσκολη για μας από το μέσο άνθρωπο.
Ειδάλλως ένα (σημαντικό) τμήμα της ζωής μας θα καταναλώνεται στην προσπάθεια συντήρησής μας. Κι όταν δεν συμβαίνει αυτό η ζυγαριά θα παίρνει τον ανήφορο.
Αν έχεις εύκαιρο κάποιο σύνδεσμο για τις παραπάνω μελέτες θα με ενδιέφερε να τις διαβάσω.
Μέχρι στιγμής είχα κατά νου τις στατιστικές που επικαλείται ο Stelios.
Όσο πιο πολύ τεκμηριωμένη πληροφορία που με θέτει ενώπιον των ευθυνών μου έχω τόσο καλύτερα λειτουργώ.
δεν θα συμφωνήσω Τάσο μου ότι το χειρουργείο είναι η λύση!πίστεψέ με,δεν είχα σκεφτεί ποτέ γιατί έτρωγα...συναισθηματικοί ήταν κ οι δικοί μου λόγοι,και το αντιλαμβάνομαι τώρα 2 χρόνια μετά,που περνάω δύσκολα και μέσα στις γιορτές αναζητούσα να φάω γλυκά σαν τρελή,και ναι πλέον δεν με πειράζουν όσο στην αρχή,το αποτέλεσμα είναι να είμαι 2-3 κιλά πάνω,που στην δική μου περίπτωση λόγω επέμβασης μόλις μαζευτώ θα τα χάσω αμέσως,ΑΛΛΑ δεν πάυουν να είναι έξτρα κιλά που πήρα παρόλο που είμαι χειρουργημένη.Αυτό που λέει ο Φίλιππος ότι το σώμα μας έχει μνήμη και τίνει να ανέβει στα κιλά που έχει μείνει για πολλά χρόνια το είχα διαβάσει κ εγώ παλιότερα και ξέρω καλά πως αν δεν ακολουθήσω κανόνες δεν είναι δύσκολο να φτάσω ξανά εκεί,άσε που ξέρω κ κόσμο με μεγάλη παράκαμψη που μερικά χρόνια μετά τρώνε όπως ακριβώς κ προ επέμβασης κ φυσικά είναι στα κιλά που ήταν τότε!!!η μόνη λύση είναι η συνεχής προσπάθεια από τον εαυτό μας,δεν βλέπω άλλο δρόμο.
φίλη καλώς ήρθες και καλή συνέχεια να έχεις στην προσπάθειά σου!!δεν είναι κ λίγα τα κιλά που έχεις χάσει,μπράβο :)
Το πώς θα απαλλαγούμε, είναι μια μεγάλη συζήτηση.Quote:
Originally posted by forty
Μαντζουράνα συμφωνω με ολα οσα γραφεις,ολα ξεκινανε απο την ψυχη μας,πρεπει να λυσουμε τα μεσα μας για να απαλαγουμε και απο προβλημα της παχυσαρκιας,πως ομως?εδω ειναι τα δυσκολα:no: Πως γινεται οταν ειμαστε ερωτευμενοι να μην μας νοιαζει καθολου το φαγητο?πως γινεται οταν αισθανομαστε πληρεις να ξεχναμε να φαμε και να μας το θυμιζει το στομαχι μας και σε αλλες περιπτωσεις,σε θυμο,σε χαρα,σε στεναχωρια να βρισκουμε διεξοδο στο φαγητο μηπως και αισθανθουμε καλυτερα?:no:
Αρχικά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να κάνουμε δουλειά με τον εαυτό μας και να λύσουμε τα ενδότερά μας θέματα. Αυτή η συνειδητοποίηση πιστεύω είναι η μισή λύση και σ' αυτήν δεν φτάνει δυστυχώς ποτέ η μεγάλη πλειοψηφία των νυν και πρώην παχύσαρκων ανθρώπων.
Όσο για το πώς, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι. Φτάνει να βρούμε αυτόν που θα δουλέψει για μας και να τον συνεχίσουμε μέχρι τέλους. Υπάρχει (αν διαθέτουμε χρήματα)...
η ψυχοθεραπεία και μάλιστα πολλών ειδών ψυχοθεραπείας (ανάλογα τί ταιριάζει στον καθένα),
η ψυχανάλυση,
η ύπνωση,
ο βελονισμός,
...και έπειτα έχουμε πολλούς άλλους τρόπους με λιγότερα έξοδα, όπως είναι το...
να διαβάσουμε βιβλία αυτοβοήθειας (και πάλι πρέπει να βρούμε αυτό που θα μας κάνει "κλικ")
να στραφούμε στην θρησκευτική πίστη (ανάλογα ποιά και αν ταιριάζει στον καθένα)
να κάνουμε διαλογισμό ή yoga ή παρόμοιες ασχολίες...
Υπάρχουν άπειροι τρόποι να θεραπεύσουμε το σώμα και την ψυχή μας. Πιστεύω ότι αν το θέλουμε πολύ και το ψάξουμε λίγο, θα μας "φανερωθεί" ο τρόπος να το πράξουμε αργά ή γρήγορα. Άλλος τρόπος ταιριάζει για τον έναν, άλλος για τον άλλον, ή συνδυασμός τρόπων για τον τρίτο.
Προφανώς και είναι σωστό αυτό που λέει ο Τάσος, αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ανέλυσα.Quote:
Originally posted by forty
Ειναι σιγουρα σωστο και αυτο που γραφει ο Τασος,οτι οσο αδυνατιζουμε τοσο λιγοτερο φαγητο πρεπει να τρωμε,αλλες θερμιδες καταναλωνουμε για να συντηρησουμε τα 100 κιλα και αλλες τα 60 και αν τα χασουμε πολυ γρηγορα και δεν προσαρμοστουμε στις αλλαγες,πεφτουμε ευκολα σε λαθη
Αν λύσουμε την ενδότερη αιτία που μας κάνει να τρώμε πολύ, τότε δεν θα έχουμε καν ανάγκη να "προσέχουμε" τί τρώμε όταν αδυνατίσουμε, γιατί απλά θα τρώμε φυσιολογικά και ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΟΥΜΕ να φάμε περισσότερο.
Αν όμως δεν την λύσουμε, και 40 χρόνια να έχουμε χάσει τα κιλά, πάντα θα έχουμε την τάση να παχαίνουμε και θα χρειάζεται για να διατηρηθούμε, να μετράμε θερμίδες, να ζυγίζουμε τροφές και να καταπιεζόμαστε εφ' όρου ζωής. Εγώ μια τέτοια καθημερινότητα δεν την θέλω. Ας την ακολουθήσουν αυτοί που την γουστάρουν. Θέλω να είμαι φυσιολογικός άνθρωπος.
Παιδια σορρυ που σας το λέω, αλλά ακόμα κι εγώ που σπουδάζω και ψυχολογία είμαι ΚΑΘΕΤΗ στο οτι οι σωματικοί παράγοντες θα ξεπεραστούν μόλις λύσουμε τα σωψυχα μας. Σιγουρα η ψυχολογία μας επηρεάζει το σώμα μας, αλλά όχι σε σημείο να επηρεάσει τόσο πολύ ζωτικά όργανα, για καρκίνους κλπ που αναφέρθηκαν. Μα πάμε καλά; Εχουν γίνει ΤΟΣΕΣ μελέτες που αποδεικνύουν αυτα τα πράγματα και ελάχιστες για το αντίθετο. Οι οποίες μάλιστα είτε είναι ελλειπείς σε κάποιο στοιχείο, είτε απλα δεν εχουν στατιστικά σημαντικο αποτέλεσμα. Εγω ενα εχω να πω. Αυτοι που στα αληθεια τρώνε τα λεγτά μας, δεν είναι οι γιατροί και τα φάρμακα (οκ το κανουν κι αυτοι, αλλα εκεί υπάρχουν εξαιρεσεις). Αυτοι που μας τα τρώνε είναι κάτι ψευτοεπιστημονες με βιβλία αυτοβοήθειας, θρησκείες, κι άλλες χιλιες δυο ψευτιές απλά για να μας πάρουν λεφτα και να μας κάνουν να εξαρτόμαστε απο αυτούς.
Ναι πραγματικα πρεπει να βρουμε αυτο που θα μας κανει κλικ γιατι δεν δουλευουν ολα για ολους.Πιστευω οτι η παχυσαρκια ειναι κατι σαν ψυχοσωματικο,οπως και πολλες αλλες αρρωστιες και πρεπει να "συζηταμε" συνεχεια με τον εαυτο μας,να μην αφηνουμε τα ασχημα συναισθηματα μας να μας παρασυρουν γιατι ετσι χανουμε τον ελεγχο,ομως για μενα τουλαχιστον ειναι πολυ βασανιστικο και δυσκολο,το παλευω συνεχεια αλλα συχνα μου ξεφευγειQuote:
Originally posted by Μαντζουράνα
Το πώς θα απαλλαγούμε, είναι μια μεγάλη συζήτηση.Quote:
Originally posted by forty
Μαντζουράνα συμφωνω με ολα οσα γραφεις,ολα ξεκινανε απο την ψυχη μας,πρεπει να λυσουμε τα μεσα μας για να απαλαγουμε και απο προβλημα της παχυσαρκιας,πως ομως?εδω ειναι τα δυσκολα:no: Πως γινεται οταν ειμαστε ερωτευμενοι να μην μας νοιαζει καθολου το φαγητο?πως γινεται οταν αισθανομαστε πληρεις να ξεχναμε να φαμε και να μας το θυμιζει το στομαχι μας και σε αλλες περιπτωσεις,σε θυμο,σε χαρα,σε στεναχωρια να βρισκουμε διεξοδο στο φαγητο μηπως και αισθανθουμε καλυτερα?:no:
Αρχικά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να κάνουμε δουλειά με τον εαυτό μας και να λύσουμε τα ενδότερά μας θέματα. Αυτή η συνειδητοποίηση πιστεύω είναι η μισή λύση και σ' αυτήν δεν φτάνει δυστυχώς ποτέ η μεγάλη πλειοψηφία των νυν και πρώην παχύσαρκων ανθρώπων.
Όσο για το πώς, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι. Φτάνει να βρούμε αυτόν που θα δουλέψει για μας και να τον συνεχίσουμε μέχρι τέλους. Υπάρχει (αν διαθέτουμε χρήματα)...
η ψυχοθεραπεία και μάλιστα πολλών ειδών ψυχοθεραπείας (ανάλογα τί ταιριάζει στον καθένα),
η ψυχανάλυση,
η ύπνωση,
ο βελονισμός,
...και έπειτα έχουμε πολλούς άλλους τρόπους με λιγότερα έξοδα, όπως είναι το...
να διαβάσουμε βιβλία αυτοβοήθειας (και πάλι πρέπει να βρούμε αυτό που θα μας κάνει "κλικ")
να στραφούμε στην θρησκευτική πίστη (ανάλογα ποιά και αν ταιριάζει στον καθένα)
να κάνουμε διαλογισμό ή yoga ή παρόμοιες ασχολίες...
Υπάρχουν άπειροι τρόποι να θεραπεύσουμε το σώμα και την ψυχή μας. Πιστεύω ότι αν το θέλουμε πολύ και το ψάξουμε λίγο, θα μας "φανερωθεί" ο τρόπος να το πράξουμε αργά ή γρήγορα. Άλλος τρόπος ταιριάζει για τον έναν, άλλος για τον άλλον, ή συνδυασμός τρόπων για τον τρίτο.
.
Κατ' αρχάς, οι άνθρωποι που γράφουν βιβλία αυτοβοήθειας δεν είναι όλοι τσαρλατάνοι. Υπάρχουν πάρα πολλοί με πτυχία επί πτυχίων ψυχολογίας και άπειρες συνεδρίες με άπειρους ασθενείς στο ενεργητικό τους και γράφουν τα συμπεράσματα δεκαετιών εργασίας και έρευνας. Μια τέτοια είναι και η συγγραφέας των βιβλίων που με βοήθησαν προσωπικά.
Θα σου έλεγα Scarllet_D, αν έχεις την διάθεση, να ψάξεις για τη ζωή και το έργο του dr Hamer.
Έχω άπειρα παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω σχετικά με τη σύνδεση ψυχολογίας και υγείας ή ασθένειας αντίστοιχα. Δεν θα το κάνω όμως καθώς δεν έχω τη διάθεση να επιχειρηματολογήσω για να πείσω κάποιον που δεν επιθυμεί να ακούσει αυτά τα πράγματα. Ο καθένας ακολουθεί την πορεία του με βάση τα πιστεύω του. Το μόνο που θα ήθελα να σχολιάσω είναι ότι αν κάποιος από τους ψυχολόγους που έχω επισκεφθεί στο παρελθόν, ακολουθούσε τη μέθοδο της ψυχολόγου Louise Hay (που τυχαίνει να είναι και πολύ επιτυχημένη συγγραφέας), εγώ θα είχα θεραπευτεί τώρα και δεν θα είχα ξοδέψει άπειρα χρήματα χωρίς να θεραπευτώ.
Φιλικά.