Δυσκολες σχέσεις.

Θελω μια απλη διαδρομη στην ζωη!
Αυτα τα λογια σου Εμπνευστη, πραγματικα με εκφραζουν! Με ταρακουνησαν....
Ετσι ειναι, αυτο σκεφτομαι. Συχνα... Γιατι μπηκα σε αυτην την Σχολη? Μηπως ειμαι στον λαθος δρομο?
Μετα ομως, σκεφτομαι ποσο καλη ειμαι σε αυτο, ακουγεται αλλαζονικο που το λεω, μα το λεω με πικρα, οχι με χαρα. Σφιγγομαι οταν μου το λενε διαφοροι, απο φιλους στο μεταπτυχιακο μεχρι συγγενεις... Εσυ, με τα χαρτια και τα προσοντα σου, θα πας πολυ ψηλα.... (Αυτα σε αντιδραση οταν τους μιλαω σχετικα με κατι πολυ απλο, ακομα και μια θεση υπαλληλου για να εχω ενα στανταρ ποσο το μηνα να ζω, θα με γεμιζε. Και φυσικα να εχω τον χρονο και την ηρεμια που εξασφαλιζει η ρουτινα και η μη αναληψη μεγαλης ευθυνης. Δεν θα με καλυπτε βεβαια, αλλα ισως, στρεφομουν σε αλλα μονοπατια- πχ. τεχνη. )
Σκεφτομαι τα δειλά βηματα που εκανα στις εξετασεις μου φετος.. ηταν προφορικες. Εξεταστες, μαθητες και ανοιχτη ακροαση, καταλαβαινετε, το αγαπημενο μου!!! Στην αρχη νομιζα οτι παθαινω πανικο, μετα ειπα στον εαυτο μου σκασε και παθε πανικο, παθε σπασμους, οτι και να συμβει θα ανοιξεις το στομα σου και θα μιλησεις.. Ετσι ξεστομισα τις πρωτες λεξεις... τρεμοντας και κομπιαζοντας να παρω μια αναθεματισμενη ανασα. Μετα τα λεπτα περνουσαν, κι ακουγα τι απαντουσαν οι αλλοι! Αισθανθηκα οτι τα οσα ελεγαν ηταν ατελη, οτι το κατειχα πολυ καλυτερα και αρχισα οταν ηρθε η σειρα μου να επιμενω να απαντησω και στις προηγουμενες ερωτησεις(φυσικα εγινα η αντιπαθητικη της παρεας αλλα τοσο το παθος μου τοτε, που δεν με ενοιαζε!). Αρχισα και μιλουσα, ασταματητα, με ενα υφος, εναν αερα μια ανεση!! Πεταγομουν, παρεμβασεις παρατηρησεις. Στο τελος δεχτηκα πολυ καλα προσωπικα σχολια απο τους καθηγητες.
Αναφερω αυτο το περιστατικο γιατι κατι τετοια ακριβως ειναι που με διχαζουν. Αναρωτιεμαι, μηπως απλα πρεπει να πιεζεις λιγο τον εαυτο σου για να παρεις μπρος? Μηπως απλα τα περι μη φιλοδοξιας για μεγαλες θεσεις ειναι και λιγακι ο φοβος σου?
Τι να πω, ειμαι κι εγω τοσο μπερδεμενη.
Δελεαζομαι συχνα, αφου μπορεις γιατι οχι?
Βεβαια, στην παρουσα φαση, εχει φυγει απο πανω μου καθε στοιχειο δυναμικοτητας κι αυτοπεποιθησης... Φλερταρω επικινδυνα με την θλιψη...
Σημερα κατεβηκα απο το λεωφορειο και αναλογιστηκα ποιες ακεψεις κρυβονταν μεσα στην ψυχη μου κατα τη διαρκεια της μερας...
- Μην σε βαλουν να διαβασεις δυνατα, μην σε καταλαβουν, οτι δεν εισαι απο τους νορμαλ.
- Μην δειχνεις ανετη αν και σου βγαινει. Μαζεψου γιατι αυτο κανεις παντα, σου βγαινει το τρελα οικειο και το ανετο κι αμα λαχει και εκτεθεις σε αγχωδη για σενα κατασταση γινεσαι τοσο αντιφατικα μαζεμενη! Καλυτερα να φαινεσαι γενικα μαζεμενη.
- Αραγε ποσο καιρο θα τους παρει να καταλαβουν οτι κατι δεν παει καλα με μενα?
ΕΛΕΟΣ . Γιατι το κανεις αυτο στον εαυτο σου? Σκεφτηκα λοιπον.... Γιατι μου το κανω αυτο? Με μαστιγωνω ανελεητα...
Εντοπιζω τις αιτιες που σιγα σιγα με οδηγησαν στην πτωση.
Ηταν εκεινος ο καβγας, ηταν εκεινη η ασχημη στιγμη, ηταν το ενα ηταν το αλλο. Πανω κατω τα εχω εντοπισει. Ειναι που η πραγματικοτητα δεν σου καθεται οπως την θελεις κι εσυ τι κανεις? Καταστρεφεις εσενα αντι να αποδεχτεις τα πραγματα... Το κακομαθημενο παιδι εχει βγει απο μεσα μου και μου κανει κουμαντο...
Τελοσπαντων, ελπιζω να μπορεσω να βαλω ενα φρενο.
Δεν δεχομαι να με σαμποταρω κατ αυτον τον τροπο.
Ευχαριστω, εμπνευστη για τα οσα λες...
Ειναι ζεστα και υποστηρικτικα, σας ευχαριστω ολους!

Quote:

---

Originally posted by dreamer
Ξέρεις weird κάθε άνθρωπος βγάζει στα παιδιά του λίγο πολύ τα δικά του παιδικά βιώματα. Ο πατέρας σου είναι ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος που πιστεύει ότι δείχνοντά σου τα λάθη σου και κριτικάροντάς σε διαρκώς, εσύ βελτιώνεσαι. Έτσι τα βίωσε προφανώς και ο ίδιος, ίσως σε χειρότερη μορφή απλώς η εποχή ήταν πιο εύκολη όταν ο ίδιος ήταν νεότερος και δεν χρειάστηκε ποτέ του ψυχολόγο. Σε κανέναν δεν αρέσει να του υποδεικνύουν τα λάθη του και - δες τι ειρωνία - αν του το επισημάνεις κάνεις ακριβώς το ίδιο!
Πες του τι σου αρέσει στην συμπεριφορά του! Πες του πχ \"Ξέρεις πατέρα, κάθε φορά που αναγνωρίζεις τα βήματα που κάνω, νιώθω αληθινά πολύ σπουδαία\". Νομίζω θα νιώσει και ο ίδιος περήφανος, και η διάθεση για κριτική θα μετριαστεί. Φρόντισε να τονίζεις εσύ τα όποια θετικά του σημεία, και πίστεψέ θα αρχίσει να εντοπίζει ο ίδιος τα δικά σου...Καλή τύχη σε ότι αποφασίσεις.

---

Συνηθως εχω μια ρομαντικη αισιοδοξια για τα πραγματα... Οχι ομως για τη σχεση με τον πατερα.
Ενας ανθρωπος που δεν αλλαζει, τωρα πια.
Καποτε ηθελα απεγνωσμενα να ερθουμε πιο κοντα.
Τωρα κι εχοντας δει πιο καθαρα καποια πραγματα θελω να φυγω μακρια του.
Να κοψω τον λωρο, να μην με φοβιζει η αμφιβολια του, να μην με βλεπω μεσα απο τα ματια του... Να ελευθερωθω.
Στεναχωριεμαι πολυ, που εχουν γινει ετσι...
Με βαραινει που εχουμε τετοια σχεση.... Τις προαλλες σας εγραφα οντας σε μια κατασταση πολυ εντονη, σχεδον χαμενη σε πνιγηρα συναισθηματα.
Κι οταν εφτασα σπιτι, βυθιστηκα ακομα πιο πολυ.
Θελω να ασχοληθω μονο με εμενα κι οχι με τον πατερα μου, κι ας ακουγεται εγωιστικο.
Ας ειναι, απο μακρυα κι αγαπημενοι.
Το ορια που οδηγει στο μακρια ψαχνω να βρω, μεσα μου, σε μια περιοδο που με πνιγει το υπερβολικο συναισθημα, η ασταθεια και η θλιψη.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
dreamer να υποθεσω πως εισαι πατερας?Γιατι αν κρινω απο τον δικο μου πατερα ποτε δεν του εφτανε τιποτα,αλλα τι θα πει στον κοσμο.εξαλου δεν εχει σημασια να ικανοποιησουμε τον μπαμπα να νοιωσει αυτος καλα \"ο καλος πατριαρχης με τα επιτυχημενα παιδια\" αλλα να ακολουθησουμε τον δικο μας δρομο ειτε του αρεσει ειτε οχι.Και σε πληροφορω πως οι ικανοι δεν πανε χαμενοι,κουραζονται λιγο παραπανω ισως,αλλα ειναι περιζητητοι.
Και η πλακα ειναι πως ο δικος μου πλεον ειναι περηφανος γιατι ειμαι ψηλοτερα απο κει που φανταζοταν και μετα απο 10 χρονια το εχει παραδεχτει και ο ιδιος.(στα 5 χρονια δεν θα το ελεγα πως ηταν χεχεχε).Και στο κατω κατω τι εγινε και αν αποτυχουμε γιατι να πρεπει να ειμαστε τελειοι?Ποιος εχει γραψει αυτο τον κανονα?Με αυτες τις πεποιθησεις εχει φτασει η κοινωνια εκει που εφτασε και εμενα προσωπικα δεν μου αρεσει.
Για να θελει να δουλεψει σημαινει πως ειναι η επιλογη της,και weird να την ακολουθησεις.Θα βρεις δυσκολιες,θα κουραστεις,και ισως καποια στιγμη να σκεφτεις πως μπορει να ηταν καλυτερα να σπουδασεις.Αλλα θα ειναι ΔΙΚΗ σου επιλογη.Δικο σου το λαθος ή η επιτυχια σου.Και στο κατω κατω εχει και ανοιχτα πανεπιστημια και ιδιωτικες σχολες,ορεξη να υπαρχει.Αν τα εχω ολα και δεν εχω συμβιβαστει με τον εαυτο μου τι να τις κανω τις επιτυχιες....

---

Αγαπητε μου φιλε....
Εχω ηδη καποιες επιτυχιες. Να τις βρασω μου ρχεται να πω, αλλα ειναι πηγη αυτοπεποιθησης συχνα, οσο κι αν κανω την αδιαφορη.
Συμφωνω με τα οσα λες περι κοπλεξ της επιτυχιας...
Εν τελει, σκεφτηκα, το οτι πας σε μια σχολη και παιρνεις ενα πτυχιο σου ανοιγει ή σου κλεινει δρόμους?
Εμενα με σκλαβωνει. Λες κι ενα χαρτι ειναι η πυξιδα της πορειας μου!
Δεν θα πρεπε να ειναι ετσι. Τα πτυχια ειναι για να τα εχουμε κι οχι για να μας εχουν αυτα.

Quote:

---

Originally posted by Kleiw
weird προφανως πρέπει να κάνεις αυτό που θέλεις εσυ και οχι ο μπαμπάς σου . Μόνο που πρόσεχε μήπως απο φόβο ή απο αντίδραση , τελικά δεν επιλέγεις τον δικό σου δρόμο αλλα απλά εναν δρόμο διαφορετικό απο αυτόν που θέλει ο πατέρας σου .
Γιαυτό και σου έκανα την παραπάνω ερώτηση . Καταλαβαίνω οτι η πίεση μπορεί να λειτουργήσει ανάποδα πολλές φορές . Και εγω το εχω ζήσει .........
Ομως για την ζωή σου είναι η μοναδική υπεύθυνη πλέον και πρέπει να σε φροντίσεις . Λογαριασμο δεν εχεις να δώσεις σε κανέναν , παρα μόνο στον εαυτό σου .
Σου ευχομαι τα καλύτερα ! :)

---

Να σαι καλα κοπελα μου!
Σ ευχαριστω πολυ. Ετσι ειναι. Οταν κουβαλω μεσα μου μια τεραστια αντιδραση ποσο αληθινες ειναι οι οποιες επιλογες μου?
Οταν βρω την απαντηση, σιγουρα θα την αποτυπωσω:))

Quote:

---

Originally posted by dreamer
Εμπνευστή, δεν πρότεινα στην weird να κάνει κάτι προκειμένου να ικανοποιήσει τον πατέρα της. Ίσα ίσα που θα της έλεγα ακριβώς όπως και εσύ να ακολουθήσει την καρδιά της. Απλώς επειδή με κάποιους ανθρώπους συνυπάρχουμε και η συμπεριφορά τους καθορίζει τα συναισθήματά μας, ας κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα για μια αρμονικότερη συνύπαρξη. Αν μπορέσουμε να δούμε τα θετικά τους σημεία τείνουν και οι ίδιοι να γίνονται θετικότεροι απέναντί μας.

---

Χαιρομαι που ακουω εναν πατερα να μιλαει ετσι...
Δεν θελω να ανοιχτω υπερμετρα, αλλα σου λεω σχεδον με βεβαιοτητα οτι το να ερθουμε κοντα θα ειναι πονετικο πολυ και για τους δυο μας κι αμφιβαλλω αν θα μας ωφελησουμε με αυτο.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
......αλλα εσενα ο μπαμπακας σου σε εβαλε ποτε στο διλλημα,ή κανεις οτι θελει αυτος ή σταματαει η μεταξυ σας σχεση?Ειναι σαν να σου λεει πως αν θελεις να σε συντηρει θα τα κανεις ολα με το δικο του τροπο.(Αυτο το χαρακτηριζεις πατρικη αγαπη?Διαβασε λιγο το κειμενο καλυτερα).Και αν δεν εισαι δυνατος καθεσαι να το ανεχτεις και για ορισμενους χαρακτηρες ειναι μια ηττα,διαφορετικα σηκωνεις το αναστημα σου και στηριζεσαι στα ποδια σου οσο δυσκολο και αν ειναι.

---

Αυτη του η εκβιαση μου στοιχισε. Και πιο πολυ μου στοιχισε η δικη μου αδρανεια.

Quote:

---

Originally posted by Helena
πραγματικα καμια φορα αναρωτιεμαι τι ειναι προτιμοτερο[η λιγοτερο επιβλαβες αν θελετε ]για ενα παιδι ενας πατερας υπερπροστατευτικος και ανησυχος περαν του δεοντος η ενας εντελως cool και αδιαφορος?
πιστευω οτι αφενος αγωνια για το μελλον σου αφετερου δεν καταλαβαινει η δεν μπορει ισως να καταλαβει σε τι<τρικυμια>σε βαζει αθελα του

ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ.

πρεπει να του μιλησεις.με ειλικρινεια για οσα νιωθεις. με ηρεμια [ετσι εχεις μεγαλυτερες πιθανοτητες να ακουστεις ] .δεν ωφελει να τα κρατας για πολυ ακομα μεσα σου.καποια στιγμη ολα αυτα θα μαζευτουν και θα γινει η εκρηξη σε ανυποπτο χρονο με απροβλεπτες συνεπειες.

ΚΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΦΟΒΑΜΑΙ.

δεν νομιζω οτι δεν σε νοιαζεται σε καμια περιπτωση ουτε οτι σε εκβιαζει .αυτο με την <απειλη>για μενα ηταν ενα κινητρο, ενα μεσο πιεσης [το ποσο αποτελεσματικο η παιδαγωγικο δεν το εξεταζω]ωστε να δωσεις τον καλυτερο εαυτο σου και να επιτυχεις. προφανως θεωρει οτι ξερει καλυτερα τι ειναι σωστο για σενα. απο σενα.ισως λογω πειρας.εμπειριων.γνωσης της ζωης?ισως και λιγο ματαιοδοξια?ισως ολα μαζι

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, ΑΥΤΑ ΘΕΩΡΕΙ. Και λογω πειρας, και λογω του οτι θεωρει τον εαυτο του μονο και κανεναν αλλο ικανο και λογω δικων του δυσκολιων που δεν θελει να περασω ισως και λογω του φυλλου μου μπορει κι επειδη γενικως δυσκολευεται να δειξει εμπιστοσυνη σε αλλον ανθρωπο, και ποσο μαλλον στο παιδι του, που στην εφηβεια του εκανε \"απεργιες πεινας\"και τα εβλεπε ολα μαυρα, λιποθυμουσε με το παραμικρο κι εχει περασει τοσα κτλ κτλ και λογω της κοινωνικης πιεσης. Απειροι λογοι. Δεν ωφελει να το ψαχνω αλλο πιστευω.


το ζητουμενο ειναι ..θες να ακολουθησεις τα δικα του βηματα?..αυτο πρεπει πρωτα να ξεκαθαρισεις με τον εαυτο σου.και μετα επονται ολα τα υπολοιπα.


ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ.... θα παρω τον χρονο μου.

---

Ελενα, Σ ευχαριστω!! Με...κατατοπισες. Να σαι καλα!

Ελενα... η ειλικρινεια.
Για οσα νιωθω μεσα μου.. γι αυτον. Ενταξει.
Αλλα οχι να του πω και για τα δικα μου θεματα που περασα. Αυτο θα κανει την υπερπροστασια του να χτυπησει κοκκινο!!!
Θελω απλα να εντοπισω τι θα του πω, μεχρι ποιου σημειου.

weird 2 ερωτησεις απο μενα :)
αντεχεις την ψυχολογικη πιεση των εξετασεων,αν ναι κατα τη γνωμη μου προχωρησε με τις σπουδες σου,αν οχι η θα περιμενεις λιγακι μεχρι να αλλαξει κατι η θα το αφησεις.Υποψιν οτι για ολους μας οι εξετασεις ειναι αγχος και μεγαλη ψυχολογικη πιεση,αλλα οχι σε σημειο να μας φερει στα ακρα των δυνατοτητων μας (σπιρτουλα χεχεχε)
πως σου φανηκε η δουλεια,γιατι μπορει να μην εχεις ευθυνες αλλα η σωματικη κοπωση ειναι εμφανης στο τελος της ημερας.Παντως δεν ειναι κακο να ψηθεις και λιγακι στη ζωη.Ειναι μια καλη εμπειρια.Και εννοειται οτι το να αλλαξεις γνωμη απο τη μια σου αποφαση στην αλλη δεν ειναι σε καμια περιπτωση υποτιμιτικο,θα κανεις αυτο που σε βολευει περισσοτερο.Ολοι αυτο κανουμε.
Μην εισαι χαζουλα,την θλιψη την εχεις στο τσεπακι σου και το ξερεις.Απλα την βγαζεις και την κοιτας συνεχεια,σταματησε το θα σε ματιαξει.Σταματησε να την παρατηρεις και βαλτην παλι στην θεση της,στο τσεπακι.Το εχεις κανει και θα το ξανακανεις.Μην αγχωνεσαι τοσο πολυ για τις αποφασεις σου.Ηξερα μια περιπτωση πολυ κοντινου ανθρωπου,που σταματησε τις σπουδες γιατι δεν αντεχε αλλο.Δουλεψε για ενα χρονο και μετα αποφασησε πως ηθελε να τελειωσει την σχολη του και το εκανε με χαρα και με θεληση.Επαψε να εχει το διλλημα γιατι δοκιμασε και την αλλη οδο που ταλαιπωρουσε το μυαλο του και πηρε την αποφαση χωρις να εχει καποιο απωθημενο.εσενα πως σου φανηκε η καινουρια σου δουλεια;
Επαναλαμβανω πως τοση ωρα μιλαμε για πραγματα οπως οι σπουδες και το μελλον αλλα μεγαλυτερη σημασια εχουμε εμεις ως ανθρωποι,το κεντρο ειμαστε εμεις.Τα αλλα εχουνε μεν μια σημαντικοτητα αλλα ειναι περιφερειακα.Μην το ξεχνας αυτο weird.Οτι και να κανεις,οσες φορες και αν αλλαξεις γνωμη,εμεις ειμαστε μαζι σου και σε υποστηριζουμε γιατι εσυ μετρας για εμας ....

Ωραια τα γραφει ο εμπνευστης!Συμφωνω weird,εμεις μαζι σου..

Παιδια,
σας ευχαριστω πολυ, ειλικρινα.
Καποια απο τα λογια σας τα επαιζα διαρκως μεσα στο μυαλο μου.
Τα πραγματα πηγαινουν καλυτερα.
Οι εσωτερικες διεργασιες αυτον τον καιρο ετρεχαν μεσα μου με ταχυτητα χιλιομετρων!!!
Στην δουλεια ολα πανε περιφημα, σταματησα να με αντιμετωπιζω μεσα μου σαν μια προβληματικη που εχει κατι να κρυψει...μεχρι τωρα, με ενθουσιαζει και ανταπεξερχομαι μια χαρα.
Εχω πιστη σε μενα και στα οσα εχω κανει μεχρι τωρα, οτι θα τα καταφερω, με τον δικο μου τροπο και στον δικο μου ρυθμο, οτι κι αν συμβει.
Σταματησα να απανταω στις κλησεις του πατερα μου ο οποιος αρχισε να με ψαχνει εναγωνιωδως...
Του ξεκαθαρισα οτι δεν θα δεχομαι να με ενοχλει την ωρα που δουλευω, οτι γενικα θα δουλευω και αν εχει προβλημα ας χωρισουμε κιολας σαν οικογενεια.
Μετα υποχωρησε, εγω μια προταση εκανα να μην δουλεψεις, οτι θελεις θα κανεις μου ειπε....
Οποτε ειμαι πολυ ευχαριστημενη στο θεμα αυτο.
Η συνεχεια επεται....
Μια κανονικη περιπετεια.
:)))
Ευτυχως με φροντισα και ανεβηκε η διαθεση μου γιατι ολο και πιο κατω πηγαινα.
Ευχαριστω και παλι, για τη στηριξη.

Χαιρομαι πολυ για σενα,και η συνεχεια θα ειναι καλη,ειμαι σιγουρος,ελπιζω να νοιωθεις την χαρα της ικανοποιησης.Φιλια σου.

Μπραβο weird μου . Καλή συνέχεια . :)

Σ ευχαριστω.

Μπράβο κι από μένα καλή μου.