Καλησπέρα Ελένη!Quote:
Originally posted by eleni1986
Μαντζουράνα, πως τα κατάφερες μόνη σου?! Χίλια μπράβο, απίστευτη αντοχή... Είχες πολλά κιλά, και δεν κατέφυγες στη λύση του χειρουργείου..
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Όταν ήμουν 140 κιλά είχαν πέσει όλοι οι συγγενείς πάνω μου και μου έλεγαν συνέχεια να κάνω χειρουργείο... Είχε κάνει και η μητέρα μου (τότε δεν είχε αρχίσει ακόμα να παίρνει τα κιλά πίσω) και είχα ζωντανό παράδειγμα στο σπίτι μου. Μου έλεγαν ότι θα πεθάνω αν δεν κάνω άμεσα χειρουργείο και θύμωναν μαζί μου που δεν ήθελα. Πραγματικά δεν ήθελα με τίποτα!
Από τη μία φοβόμουν πολύ τα χειρουργεία και δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα να μου αφαιρέσουν κάποιο τμήμα εσωτερικού μου οργάνου που ήταν υγιές.
Από την άλλη, (και αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος που δεν ήθελα), εκείνο τον καιρό έκανα συμβουλευτική ψυχοθεραπεία και η ψυχολόγος μου είχε πει για το χειρουργείο: "Δεν θα σου πω να κάνεις ή να μην κάνεις χειρουργείο. Αυτό είναι δική σου απόφαση. Αυτό που θα σου πω όμως, είναι ότι χρειάζεται σε κάθε περίπτωση να διαχειριστούμε τους λόγους που σε οδηγούν στο πολύ φαγητό. Γιατί εσύ αυτή την στιγμή έχεις μάθει το στρες και την στεναχώρια σου να τις "ανακουφίζεις" με το πολύ φαγητό. Αν με κάποιο βίαιο τρόπο (χειρουργείο) χάσεις απότομα την διέξοδο αυτή χωρίς να έχεις διαχειριστεί την πηγή του προβλήματος, μπορεί ν' αποκτήσεις άλλα προβλήματα, στην προσπάθειά σου ν' ανακουφιστείς." Και μου είπε μετά για τις στατιστικές ανθρώπων που μετά το χειρουργείο έπαθαν κατάθλιψη ή έπεσαν σε άλλης μορφής εθισμούς (πχ τσιγάρο, αλκοόλ, τζόγο, κλπ).
Άρα, την διαχείριση της συναισθηματικής υπερφαγίας (που είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην όλη υπόθεση) δεν το γλίτωνα!
(Να 'ναι καλά όπου κι αν είναι αυτή η ψυχολόγος... μπορεί να μην με βοήθησε στους άλλους τομείς της ζωή μου, όμως συνέβαλε σημαντικά στο να κατανοήσω τί στο καλό είναι η συναισθηματική υπερφαγία!)
Έτσι αποφάσισα να μην κάνω χειρουργείο.
Όσο για το "κλικ" που έγινε μέσα μου πέρυσι τέτοιον καιρό, πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σ' αυτό. Με βοήθησαν κυρίως κάποια βιβλία ψυχολογίας που μιλούσαν για αλλαγή οπτικής γωνίας και τη σημασία της θετικής σκέψης, αλλά και οι έρευνες ορισμένων γιατρών και ψυχολόγων που διάβασα, στις οποίες αποδεικνύεται η άμεση σχέση που έχουν τα στρες που βιώνουμε στην ζωή μας με τις ασθένειες του οργανισμού μας.
Νιώθω πολύ ευγνώμων που κατάφερα και άλλαξα οπτική γωνία με πολύ θετικά αποτελέσματα στη ζωή και την υγεία μου, όμως δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να πω σε κάποιον "κάνε αυτό και το άλλο και θα κάνεις κι εσύ το κλικ", γιατί αυτό είναι κάτι που ο καθένας το ανακαλύπτει μόνος του.
Και σήμερα έρχονται οι ίδιοι συγγενείς που με πίεζαν τότε, και μου ζητάνε συγνώμη και μου λένε ότι τους διέψευσα με τον καλύτερο τρόπο!
Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι δεν είχαν τελείως άδικο... αν δεν είχα καταφέρει ν' αλλάξω οπτική γωνία, πιθανότατα τώρα να ήμουν πολλά παραπάνω κιλά από τα 140 και ένα χειρουργείο να με είχε σώσει (προσωρινά πάντα) από πολλά προβλήματα υγείας που μπορεί να μου παρουσιάζονταν.
Το "ωραίο" (σε εισαγωγικά) τώρα είναι, ότι η μητέρα μου, (που ήταν από αυτούς που με πίεζαν τότε να κάνω χειρουργείο), έχοντας κάνει χειρουργείο πριν λίγα χρονια και έχοντας πάρει πια πολλά κιλά πίσω, (λογικό, αφού ποτέ δεν έκατσε ν' αναλύσει και ν' αντιμετωπίσει την συναισθηματική της υπερφαγία), έρχεται και μου λέει: "Θέλω να με βάλεις σε πρόγραμμα! Να μου πεις τί να κάνω για να χάσω τα κιλά που έχω πάρει.".
Το χειρουργείο είναι ένα πολύ καλό εργαλείο να σου δώσει μια αρχική ώθηση και να σε γλιτώσει από κάποιες ασθένειες που απειλούν άμεσα έναν παχύσαρκο. Όμως για να απαλλαγούμε για πάντα από τα προβλήματα με το βάρος μας και ν' αποκτήσουμε υγιή σχέση με το φαγητό, χρειάζεται οπωσδήποτε να συνειδητοποιήσουμε και ν' αντιμετωπίσουμε την συναισθηματική υπερφαγία! Και αυτό είναι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο όμορφο κομμάτι στην πορεία μας ν' ανακαλύψουμε και να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας! Και είναι απολύτως εφικτό για τον καθένα μας, αρκεί να ΘΕΛΟΥΜΕ να το δούμε και να το αντιμετωπίσουμε!
Αυτά τα ολίγα!
Έκθεση έγραψα πάλι!
Απλά παθιάζομαι με το θέμα, γιατί ενώ το πρόβλημα βρίσκεται στην συναισθηματική υπερφαγία, ρίχνουμε όλη μας την ενέργεια στο με ποιόν τρόπο θα "χάσουμε κιλά", που είναι δευτερεύουσας σημασίας και δεν λύνει το ουσιαστικό πρόβλημα.
Γιατί τα πολλά κιλά είναι το σύμπτωμα, όχι το πρόβλημα.
