Τελικός απολογισμός

imagine.....ψάξε βαθιά μέσα σου, κάνε τον απολογισμό σου και σκέψου: τα λάθη που έκανε η μητέρα σου, τα έκανε συνειδητά, ή κουβαλούσε μια άλλη νοοτροπία που ακολουθώντας την πίστευε πως κάνει ότι καλύτερο για το παιδί της;
Μια άλλη γενιά, πίσω από μας, με άλλα βιώματα και άλλα θέλω.
Κάπου είπες πως τσιγγουνεύτηκε τα χρήματα για το γιατρό σου. Της περίσευαν και πίστευε, (οπως μέχρι και σήμερα κάποιοι υποστηρίζουν), πως είναι φαιδρά τα \"ψυχολογικά προβλήματα\", ή μήπως έκλεινε άλλες τρύπες που θεωρούσε σημαντικότερες;
Βάλε στην άκρη τον πόνο για τον μπαμπά σου και ψύχραιμα απάντησε μέσα σου στην ερώτηση....

Το ξέρω πως κουβαλούσε άλλη νοοτροπία, και όλα αυτά που έγραψες Θεοφανία είναι σωστά. Την αγαπώ τη μαμά μου, δε θέλω να την πληγώσω, την καταλαβαίνω ίσως και μερικές φορές.... ό,τι μπορούσε έκανε, όπως κι εγώ ό,τι μπορώ κάνω για τα παιδιά μου...
απλά αναρωτιόμουνα... χαζομάρα είναι να το μάθει ε? δεν μπορεί πια να κάνει τίποτα, παρά μόνο να πικραθεί. Δεν έχει νόημα...
γμτ, κοντεύω τα 40, με δική μου οικογένεια, παιδιά, δουλειά, υποχρεώσεις (και χαρές όμως!), τι στο διάολο με πιάνει και ζητάω ρέστα που δεν μπορεί κανένας πια να μου δώσει???

Είναι αυτό που έγραψε ο κηπ γουόκινγκ... το πιασε... με πονάει που ο μπαμπάς μου πέθανε χωρίς να χω ποτέ ουσιαστική επικοινωνία μαζί του.

ενιγουει, ταιμ του σληπ , ιτσ γουορκινγκ ντει τουμορροου

Ευχαριστώ όλους σας . Να στε καλά :)

Δεν ξέρω ποια είναι αυτά που σε πονούν, ξέρω όμως τι σημαίνει να χάνεις τον ένα απ\' τους γονεις σου. Άσε λίγο το χρόνο να περάσει για να δεις πιο ξεκάθαρα τα πράγματα και τότε αποφάσισε αν θα πρέπει να μιλήσεις. Είναι πολύ νωρίς ακόμη....

ΥΓ. Σουιτ ντριμς....

μια σκέψη...
μέσα αε όλα αυτά, αν μπορέσεις να χωρέσεις λίγο χρόνο να δεις τι θέλεις εσύ από τη μαμά σου... τι χρειάζεσαι από εκείνη... τι σχέση θέλεις να έχεις μαζί της...
μήπως ενδεχομένως τελικά \"δουλέψεις\" πάνω σε αυτά και τα κερδίσεις χωρίς να τη στήσεις στον τοίχο...
να μην την στήσεις όχι γιατί θα \"την λυπηθείς\"... απλά θεωρώ ότι οι κινήσεις που κάνουμε είναι για να είμαστε εμείς καλύτερα μακροπρόθεσμα... έχεις κάτι να κερδίσεις από αυτό; αν ναι, προχώρα...

τείνω να συμφωνήσω (από προσωπική πείρα) ότι δεν πρόκειται να το δεχτεί... αφού πιστεύει (ή θέλει να πιστεύει) ότι ήταν και είναι τόσο καλή μανούλα, δεν νομίζω ότι θα μπορέσει να \"ακούσει\" αυτό που θα της πεις... και υπάρχει περίπτωση να το πετάξει πάνω σου και να σε πληγώσει πιο πολύ...

αλλά πάλι... δεν ξέρω... η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική...
προσωπικά, όταν έφτασα στο σημείο να της πω κάποια πράγματα, είχα ήδη παγώσει μέσα μου... οπότε την απόρριψη την δέχτηκα πιο εύκολα...

imagine, είτε συνειδητά είτε όχι οι γονείς σου είχαν σε κάποιες περιπτώσεις μια συμπεριφορά διαφορετική από αυτή που εσύ θα ήθελες. Αν κάνεις την κουβέντα εστίασε όχι στο τι έκαναν λάθος, αλλά στο τι εσύ θα ήθελες, πώς εσύ το επεξεργάστηκες, σε τι σε δυσκόλεψε. Και εξήγησε εξαρχής ότι ο στόχος σου είναι (αν αυτός είναι) να καταλάβετε καλύτερα η μια την άλλη και να έχετε πιο καλή επικοινωνία από εδώ και πέρα, εκφράζοντας πιο ελεύθερα και ειλικρινά τα συναισθήματά σας (κι εκείνη βέβαια έχει αυτό το δικαίωμα, αν και όχι την υποχρέωση να συμμετέχει).

Αν δεν μιλήσεις θα μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Αν μιλήσεις δεν είναι σίγουρο ότι θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Για μένα μπορεί να είναι έτσι κι αλλιώς κέρδος όσα θα μάθεις τόσο για τη μητέρα σου όσο και για τον εαυτό σου μέσα από μια τέτοια κουβέντα.

Quote:

---

Originally posted by imagine

Είναι αυτό που έγραψε ο κηπ γουόκινγκ... το πιασε... με πονάει που ο μπαμπάς μου πέθανε χωρίς να χω ποτέ ουσιαστική επικοινωνία μαζί του.

---

Σε καταλαβαίνω . Η δικιά μου ιστορία έχει και ομοιότητες και διαφορές .
Μικρή ήμουν κλειστή . Πολλές φορές ένοιωθα οτι ενοχλώ , οπότε ...
Αρα τα συναισθήματα μου , οσο μπορούσα , δεν τα εξέφραζα .
Μεγαλώνοντας (μετά την ενηλικίωση) , θέλησα να βγάλω πολλά απο μέσα μου .
Ομως τον πατέρα μου τον είχα χάσει ......... και μου έμεινε το παράπονο οτι δεν μπορεσα να εκφραστώ και να αποκτήσω πιο ενεργη θέση σε αυτή τη σχέση .
Το κύριο συναίσθημα προς εκείνον είναι η αγάπη και ο θαυμασμός .
Αντίθετα για την μητέρα μου εχω ανάμεικτα συναισθήματα και πολλά παράπονα !!!!!!
Ακόμα και να μην αλλάξει , ακόμα και να μην εχει πρακτικο νόημα , το να εκφραστείς σε κάνει να νιώθεις οτι αποκτάς και εσύ θέση σε αυτή τη σχέση .
Μπορεί να θυμηθείς , να πληγωθείς και να πληγώσεις ...... μπορεί να δημιουργηθεί αρχικά μια δυσάρεστη κατάσταση ...........
Ομως αν δεν εκφραστείς , εσύ ουσιαστικά είσαι απών απο αυτή τη σχέση . Δεν ξέρω πως να το εκφράσω με λόγια .............
ξέρω όμως οτι η ανάγκη να εκφραστώ ήταν μεγάλη και αυτή η έκφραση μπορεί να έφερε αρχικά ένταση αλλα με την πάροδο του χρόνου ένιωσα καλύτερα .............
Ισως για εσένα να μην είναι το τώρα η καλύτερη στιγμή , αλλα γιατι να μην το επιχειρήσεις αργότερα ?

Quote:

---

Originally posted by imagineΟ μπαμπάς μου πέθανε ησυχος ακούγοντας τις διαβεβαιώσεις μου ότι ήταν ένας καταπληκτικός μπαμπάς. Γιατί δεν καταλόγισα ποτέ ευθύνες??? Έχει κανενα νόημα να το κάνω τώρα???

---

AΣΤΟ ΝΑ ΠΑΕΙ. ΠΕΡΑΣΕ. ΚΟΙΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΟΧΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Είναι αδύνατον να το κάνω. Θα νοιώσω εντελώς σιχαμένα. Το timing είναι τελείως λάθος. Και επίσης, δεν προσδοκώ τίποτα απο αυτή την κουβέντα, έχω πια δικιά μου ζωή εδώ και πάνω απο μια δεκαετία, εντελώς ξεχωριστή απο των γονιών μου. Είναι και αδύνατο πρακτικά να έρθουμε πια πιο κοντά(δε βρίσκω χρόνο) και δεν ξέρω ουτε αν το θέλω.
Χαζομάρα μου το όλο θέμα, παρόλο που μεγάλωσα μου βγήκε παιδικό παράπονο. Βλακεία.

...και επίσης δεν υπάρχει χρόνος πια γι α βελτίωση της σχέσης. Η μαμά μου είναι ήδη 75. Οπότε....

Θενκς φορ γιορ ανσερς ;)

Οπως νιώθεις καλύτερα . :)

Quote:

---

Originally posted by imagine
Είναι αυτό που έγραψε ο κηπ γουόκινγκ... το πιασε... με πονάει που ο μπαμπάς μου πέθανε χωρίς να χω ποτέ ουσιαστική επικοινωνία μαζί του.

---

Imagine μου κι εμένα αυτό με πονά και δεν ξέρω αν ποτέ αυτή η πληγή θα κλείσει ποτέ. Ίσως τον περισσότερο καιρό να μην πονάει, να μην αιμορραγεί πια, αλλά είναι εκεί. Αυτό που μένει είναι να μάθω να ζω με αυτή και να την προστατεύσω, ώστε να μην αιμορραγεί.

Να ξέρεις πως και στη σχέση με τη μαμά μου και στη σχέση με το μπαμπά σου χρειάζονται δύο να προσπαθήσουν να υπάρξει μια ουσιαστική επικοινωνία. Δεν αρκεί να το θέλει μόνο ο ένας...

Από την άλλη νιώθω ότι δεν αποδέχεσαι τα συναισθήματά σου...Γιατί τα αποκαλείς \"βλακεία\", \"χαζομάρα\"; Είναι δικά σου, ανεξάρτητα αν επέλεξες να μη μιλήσεις, υπάρχουν και υπάρχει λόγοι που υπάρχουν. Δεν είναι ανυπόστατα. Και δε σημαίνει ότι επειδή έγινες μητέρα δεν έπαψες να είσαι και παιδί των γονιών σου (δεν το εννοώ με την έννοια του παλιμπαιδισμού αλλά με την έννοια του ενήλικου παιδιού).

Μέσα σου μπορείς να αποδεχτείς και να συγχωρέσεις τα λάθη της μητέρας σου χωρίς να το συζητήσεις μαζί της αφού έτσι το επέλεξες, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες της. Κι αυτό χρειάζεται πολύ δύναμη που το κάνεις. Πρόσεχε όμως, τη συγχωρείς επειδή την καταννοείς, όχι επειδή χαρακτηρίζεις τα συναισθήματά σου αδικαιολόγητα και ετεροχρονισμένα.

\"...και επίσης δεν υπάρχει χρόνος πια γι α βελτίωση της σχέσης. Η μαμά μου είναι ήδη 75. Οπότε....\"

Οπότε τι;
Ένα πράγμα έμαθα με την απώλεια καλή μου. Ποτέ δεν είναι αργά όσο αναπνέουμε πάνω στη γη αυτή. Αν το θέλεις και φυσικά κι εκείνη, το αργά άσε να το αποφασίσει κάποιος άλλος...