Μπορει να υπαρξει αγνη αγαπη μεταξυ 2 ψυχων,ανδρα-γυναικα.Σε πιο ψυχολογικο επιπεδο πρεπει να ειναι για να ανταπεξελθουν στους π

Ναι όντως πολύ δύσκολο να σκέφτεται ένα ζευγάρι το \'εμείς\', γιατί ξέρεις, προϋποθέτει να είναι αρκετά ικανοποιημένο το \'εγώ\' του καθενός, πριν μπει σε σχέση.

Για το ζευγάρι που λες προίκα-κοινωνική θέση, ναι ταιριάζουν με την έννοια ότι έχουν κάνει μια επικερδή συνεργασία! Το συναίσθημα (μιλώντας για αγάπη)....ποιο συναίσθημα? Εδώ είναι μάλλον συναλλαγή. Επιλογή τους είναι.

Όσο για τις δικές μου σχέσεις, ναι φυσικά υπήρξαν σχέσεις που τέλειωσαν γιατί κάποιος από τους δύο προτίμησε κάποιον \'τρίτο\', αλλά καλώς τέλειωσαν, γιατί προφανώς δεν επρόκειτο απλά για μια \'πρόκληση της στιγμής\'. Δεν είναι κακό να αποφασίζεις ότι προτιμάς να είσαι με τον ψ σύντροφο αντί να παραμείνεις με τον χ. Από την άλλη, αν όντως υπάρχει αγάπη στον άνθρωπό σου και εκείνος στιγμιαία υποκύψει σε κάτι που έχουμε από κοινού συμφωνήσει ως μη αποδεκτό, ναι η σχέση θα διαταραχθεί αλλά μάλλον προσωρινά.

Αυτή τη στιγμή μπορώ να σου πω ότι σαφώς υπερισχύει η αγάπη στον άνθρωπό μου και γι\' αυτό δεν θα έκανα κάτι που ξέρω ότι θα έθετε σε κίνδυνο τη σχέση. Αλλά αυτά που δεν θα έκανα, είναι πράγματα που έτσι κι αλλιώς δεν μου λένε τίποτα, όπως και όσα κάνω δεν είναι υποχωρήσεις, αλλά βγαίνουν αβίαστα. Όχι ότι μέσα σε μια σχέση δεν χρειάζεται να κάνεις υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, να καταπιεστείς κάποιες φορές κλπ. Είναι όμως διαφορετικό να καταπιέζεσαι συνέχεια ή να προσπαθείς να \'πνίξεις\' πράγματα που για εσένα είναι σημαντικά.

Είναι μεγάλο θέμα Eμπνευστή, γιατί όλα αυτά εξαρτώνται από το ποιος είσαι σε κάθε φάση της ζωής σου και ποιος είναι ο άνθρωπος που έχεις πλάι σου.

Και όμως γυρίζει :)

Στην αγάπη δεν υπάρχουν όρια, δεν ξέρω πότε, που, πως μπορεί να συναντήσεις την αγνή αγάπη δεν ξέρω εάν είναι ομαδικό άθλημα ( για δυο δηλαδή ) η είναι μια προσωπική επιλογή , ούτε έμφυτη είναι, ξέρω όμως ότι μπορείς να την δημιουργήσεις .
Προϋποθέτει ανθρώπους με αγνά και ίσως κάπως ουτοπικές ιδέες , προϋποθέτει αφοσίωση και υπομονή , είναι μακρύ το ταξίδι και πρέπει να δοκιμαστείς αρκετό ώστε να πεις ναι έχω μια θάλασσα απέραντη μέσα μου για σένα , και παρόλο που θα αρμενίσουν στων ματιών μου τα κύματα και άλλες αιθέριες υπάρξεις και ίσος ομορφότερες, νεότερες, πλουσιότερος σου, εγώ θα έχω το βλεμμα τής ψυχής μου καρφωμένο πάνω σου ...
Μα θέλει χρόνο , και λίγη τύχη, και πολύ θέληση, και συναισθηματική ωριμότητα και αγνότητα :) ( αρετές όλο και ποιο σπάνιες στην εποχή μας)

Μα ναι όσο υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι όλα είναι εφικτά.

Μπα εγω δεν θελω αγνη αγαπη...θελω τα παντα απο μια γυναικα.

Η αγαπη δεν εχει ορια,η δημιουργια εχει.

Ναι γιατι μιλαμε για κατι αφηρημενο και ως αφηρημενο το αντιλαμβανεται ο καθενας οπως θελει,το θεοποιει αν θελει, ενω η δημιουργια ειναι κατι πιο \"χειροπιαστο\".

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
........
Οπως ακριβως το ειπες,ουσιαστικη σχεση :) αλλα ειναι παντα ουσιαστικη?τι γινεται οταν μπαινει ο εγωισμος στη μεση?και κατα ποσο εχει την δυναμη το ζευγαρι να υποβιβασει τον προσωπικο του εγωισμο για το καλο του ζευγαριου?
Τωρα που το σκεφτομαι,ποσο δυσκολο ειναι να σκεφτετα ενα ζευγαρι \"εμεις\" και οχι \"εγω\"

---

Το ποτε και το για παντα, ειναι εννοιες στατικες, ακινητες, απολυτες, τοσο πολυ, που μονο μεσα στο κεφάλι μας χωρανε:.
Συνεπως, μια σχεση δεν μπορει να ειναι παντα ετσι ή παντα αλλιως. Σιγουρα θα υπαρξουν στιγμες που θα ειναι ποτε ετσι και ποτε αλλιως. Ποσο βαραινουν οι μεν και ποσο οι δε?
Αυτο ειναι κατι που το κρινει ο καθενας μεσα στη σχεση...
Αρκει η επικοινωνια να ειναι ενας γερος συνδετικος ιστος, αρκετα γερος για να σας κραταει τις \"δυσκολες\" στιγμες που χανετε την επαφη σας.
Ξερεις,
θεωρω απο την προσωπικη μου εμπειρια οτι η επαφη με τον ιδιο μας τον εαυτο ειναι ενα δυσκολο εγχειρημα. Ποσο μαλιστα η επαφη με το εγω μας οταν ειμαστε σε σχεση, και αρα και η συνδεση με τον αλλον που θα πρεπει κι αυτος με τη σειρα του να τα εχει καλα με τον εαυτο του. Πολλα μπορει να πανε στραβα....
Ουσιαστικα, οι πειρασμοι που αναφερεις, ειναι οι κινδυνοι, οι δυσκολιες που ειναι συμφυτες με την εννοια της σχεσης.
Οταν σχετιζομαι αφουκγραζομαι, αλληλεπιδρω, μαθαινω, ψαχνω τους τροπους, να με ακουω, να ακουω τον αλλον, να κανω το εγω μου να χωρα μεσα στο μαζι χωρις να απορροφαται αλλα ουτε και να το πδοπατα (το μαζι).
Οι ισορροπιες ειναι λεπτες, οι χειρισμοι δυσκολοι, το μαθημα αυτο \"μαθαινεται\" μονο μεσα απο δοκιμες, πειραματισμους... πονο... ετσι ερχεται και η σοφια.
Κι αρα, καθε σχεση, ενδεχομένως και καθε διαφορετικό στάδιο της ίδιας σχέσης, θα ειναι ενα βημα πιο πανω, λιγη σοφια περισσοτερη, μια δοση ωριμοτητας σε σχεση με παλιοτερα, αφου εχεις ηδη δοκιμασει τον εαυτο σου να αλληλεπιδρα.
Ολα ειναι τοσο σχετικα ομως παλι.
Σχετικα με την φαση που βρισκεσαι, ποση διαυγεια εχεις, ποιος ειναι ο ανθρωπος που επελεξες και τι σου ε μ π νε ε ι , ποιο κομμματι του εαυτου σου σου βγαζει.
Πιστευω οτι η εμπειρια χαριζει σοφια.... αλλα η εμπειρια κανει λιγοτερο αγνο το δοσιμο σου.
Παλευουμε οσο μεγαλωνουμε να ανακτησουμε εκεινο το απλοχερο ανοιγμα, το αφημα στα συναισθηματα μας και στον αλλο που τοσο φυσικα μας εβγαινε στις πρωτες φορες.
Σε γενικες γραμμες, και οχι ολοι βεβαια, εξαρταται απο την ιδιοσυγκρασια του καθενος:))

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
κοιτω ανεμελα και βλεπω γυρω μου πετρες να χτυπουν,η μια την αλλη να συνθλιψει προσπαθει,
κοιταζω καλυτερα και βλεπω μια καρδια,μαλακη απαλη να χτιζει τειχη γυρω της,τις πετρες να απωθησει προσπαθει μα ματαια
Στο διαπερατο της τειχος,ονειρα κανει,τις κουρτινες κατεβαζει και συνεχεια προσπαθει τις μυτες απο τις πετρες να αποφυγει
και στον ιδανικο της κοσμο το φως της χαιρεται να ανακυκλωνει ...

---

Υπαρχει ενα φως που ειναι εκει εξω, και ειναι ακομα πιο ιδανικο απο ολα τα ιδανικα που φτιαχτηκαν, γιατι απλα ειναι αληθινο....
Και καθε καρδια, οσο μαλακη κι αν ειναι, μπορει να το χαρει....
Η ανακυκλωση ειναι δυσκολη, για μια φυλακισμενη καρδια...
Οι πετρες φαινονται σκληρες και ασηκωτες μα κατι απαλο που παλλεται, μπορει να περασει αναμεσα τους . Φτανει να καθεται ακινητο, μεχρι να ακινητοποιηθουν κι αυτες...να δωσει χρονο.
Φτανει να μπορει να βλεπει οτι οι πετρες και τα τειχη ειναι φτιαγμενα απο το ιδιο υλικό:)))

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
arsi προσεχε τι ευχεσαι.Αν εφτανες σε αυτο το επιπεδο θα ενοιωθες μεγαλυτερη μοναξια τουλαχιστον απο κοινωνικη αποψη καθως θα εισουν η καλαμια που αντιστεκεται στο ποταμι,ολα τα υπολοιπα θα σου φαινονταν γελοια,οι δυσκολιες και τα \"μεγαλα\" προβληματα των ανθρωπων,να αγωνιζονται για στοχους χωρις νοημα(τουλαχιστον στα δικα σου ματια).Βεβαια παντα υπαρχει ισσοροπια,θα αντισταθμιζοταν με την δικη σου βεβαιωτητα και δυναμικη,την εσωτερικη δυναμη που θα πηγαζε απο εσενα να σε γεμιζει συνεχεια και αδιαλυπτα.Παραθετω και το προηγουμενο μου Post για να σου δωσω μια ιδεα

---

Tωρα το διαβασα εμπνευστη!Διαφωνω καθετα.Εννοω αγαπη προς ολους κ ολα ακριβως οπως ειναι.Οχι να με δω \'Θεο\' κ οι αλλοι παρακατιανοι που ασχολουνται με λαθος πραγματα η ζουν ματαια!Η μοναξια πιστευω οτι πηγαζει απο μεσα μας,αναλογα με τη σχεση που εχουμε με τον εαυτο μας κ επισης η αγαπη που νιωθουμε γενικως ειναι η αγαπη που νιωθουμε για τον εαυτο μας.Αν δεν αγαπαμε τον εαυτο μας δε μπορουμε ν\'αγαπησουμε τιποτα κ χωρις αγαπη ερχεται η μοναξια.Τελος παντων ενιωσα κανα 2 φορες αγαπη προς τα παντα κ παντες κ τοτε μονο μοναξια δεν ενιωθα.Αnyway ξερω ουτως η αλλως οτι ποτε δε θα φτασω σ/αυτο το επιπεδο(συνεχομενα) γιατι ειμαι ανθρωπος,εχω αδυναμιες κ αυτες ειναι ιδανικες καταστασεις.Απλα πιστευω πως πρεπει να στρεφουμε την αγαπη γενικοτερα στο συνολο.

Eπισης πως θα\'νιωθα η καλαμια που αντιστεκεται στο ποταμι..οταν αγαπας πραγματικα δεν αντιστεκεσαι,δεν φοβασαι,δε δυσανασχετεις,δε σου φαινεται τιποτα γελοιο,νιωθεις απλα καλα.Δε συμφωνεις?

Quote:

---

Αν δεν αγαπαμε τον εαυτο μας δε μπορουμε ν\'αγαπησουμε τιποτα

---

Γιατι?
Αυτο μου φαινεται σαν κλισε που λεει ο κοσμος αλλα δεν βλεπω καμμια λογικη σε αυτο.
Το αντιθετο δηλαδη η υπερβολικη αγαπη προς τον εαυτο μας,μπορει να μη μας κανει να μην αγαπησουμε τιποτα μου φαινεται πιο σωστο.

Γιατι το φιλοσοφησα κ καταληξα στο οτι δε μπορουμε ν\'αγαπησουμε περισσοτερο καποιον αλλον απ\'οτι τον εαυτο μας εστω κ αν νομιζουμε οτι συμβαινει,ουτε με διαφορετικο τροπο απ\'οτι τον αγαπαμε.Αρα πως θα μπορεσουμε ν\'αγαπησουμε καποιον αν δε μας αγαπαμε?Επισης τα ακρα ειναι ιδια δλδ το αγαπαω υπερβολικα ισοδυναμει στην ουσια με καθολου γι\'αυτο κ παλι δε μπορουμε ν\'αγαπησουμε.Αλλα ακομα υπαρχει περιπτωση να μας αγαπαμε αλλα να μη θελουμε ν\'αγαπησουμε.Απλα περισσοτερο απο μας δε γινεται ν\'αγαπησουμε καποιον αλλο.Πολλη φιλοσοφια επεσε βραδυατικα...

Και αυτοι που αυτοκτονουν απο αγαπη?

Εδω που τα λεμε ο κοσμος πεθαινει για λιγοτερο σημαντικα πραγματα,οπως για την αγαπη προς την πατριδα ποσο μαλλον για αυτον που αγαπας.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Επισης τα ακρα ειναι ιδια δλδ το αγαπαω υπερβολικα ισοδυναμει στην ουσια με καθολου γι\'αυτο κ παλι δε μπορουμε ν\'αγαπησουμε.

---

Τα άκρα δεν είναι ίδια , αλλά τέμνονται λενε ... οτι να\'ναι λεμε τωρα...

Arsi Οταν λες να (μας) αγαπησουμε,εννοεις να νιωσουμε την αγαπη ετσι?

Και επισης στη αγαπη δεν ρωταμε...δεν χωραει φιλοσοφια,ουτε σκεψη..η αγαπη απλα ειναι,αλλιως απλα... δεν ειναι:P Μην το παμε στην συνηθεια του να συζεις,και στο φοβο μην μεινεις μονος...Γιατι το Εγω στην αγαπη δεν εχει ρολο αρα ουτε και το Εμεις.

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
Αραγε ποσα πραγματα πρεπει να ξεπερασεις για να φτασεις σε αυτο το γλυκο συναισθημα,να ξεχωρισεις ολα τα υπολοιπα συναισθηματα που μπορει να το μολυνουν,και να το εχεις εσωτερικα να λαμπει και να φωτιζει το καθε κυταρο σου,ποσα ατομα εχουν την δυνατοτητα να το νοιωσουν.Αραγε οσοι πιστευουν πως υπαρχει μια τετοια πιθανοτητα υπαρξη μιας τετοιας καταστασης εχουν την δυναμικη να ανταποκριθουν στις υψηλες απαιτησεις της,γιατι νομιζω πως αν δεν το πιστευεις τοτε ειναι γιατι δεν το εχεις νοιωσει εσωτερικα,η το ενοιωσες καποτε και πλεον εχει πεθανει εσωτερικα κατω απο τις πιεσεις της \"πραγματικης\" ζωης.

---

Θεωρω οτι δεν εχει απαιτησεις η αγαπη ισα ισα το αντιθετο,αγαπας γιατι ξερεις οτι δεν σου ανηκει τιποτα.Ετσι δεν χρειαζεσαι κ πολλα ...αφου σε οδηγαει η Καρδια...Ισως οταν υπαρχει η αγαπη στην καθημερινοτητα ολα να σου φαινονται παιχνιδακι οπως επαιζες μικρος..τοτε που δεν ηξερες..γιατι οταν εμαθες μαλλον ηταν λυπητερο...Το φαρμακο δεν εχει πεθανει βρισκεται μεσα μας,απλα καποιοι ευκολα του εκλεψαν την θεση του καπετανιου πρεπει να το ξεσκονισουμε κ να του βαλουμε κ ενα ωραιο καπελο (σκεψεις) που να του πηγαινει για να το αφησουμε να φωτιζει τους δρομους μεσα μας.Ετσι ελευθερο που θα αφεθει θα βρει τον δρομο για να φτασει στις κορυφογραμες της ψυχης.

Φιλοσοφια χωραει στα παντα marley οπως κ σκεψη.....
Σε ολα τα υπολοιπα που λες συμφωνω παρα πολυ κ τα γραφεις κ πολυ ωραια!