Εγω σας καταλαβα ολους αλλα νομιζω νιωθω κατι διαφορετικο. Νιωθω πως ν ατο πω, σαν να ημασταν στον ουρανο και πεσαμε στη Γη. Σαν να μην ειναι αυτος ο φυσικος μας χωρος. Αυτο τωρα τελευται εχω αρχισει να το νιωθω, και απο τοτε το αισθανομαι σχεδον συνεχεια. Τοσο πολυ, που εχω φτασει να πιστευω ότι οντως δεν ειμαστε απο αυτο τον κοσμο, οτι ειμαστε πνευματικα οντα, ψυχες, οπως θελετε πειτε το, που ηρθαν στη γη και πηραν ενα σωμα ενω πριν κατοικουσαμε καπου στον ουρανο, μαλλον με καποιο σκοπο, γιατι δυσκολευομαι να πιστεψω οτι ολο αυτο που νιωθω ειναι ματαιο στο τελος. Μπορει να ακουγονται αστεια ολα αυτα, αλλα οι ανθρωποι, ολοι, αυτο προσπαθουν να κανουν σε αυτη τη γη, να καταλαβουν, να προσαρμοστουν, ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ σαν ναυαγοι σε ξερονησι. Αμα ημασταν στο φυσικο μας χωρο δε θα χρειαζοταν να παλευουμε και να εχουν χυθει ποταμια αιμα και ιδρωτας. Ισως παλι και να ειμαστε, αλλα να μην το βλεπουμε, να εχουμε χασει καποια ικανοτητα... δεν ξερω..