Εχει να κάνει και με τον τρόπο που έχεις μάθει. Στην οικογένεια σου εκφράζατε τα θετικά συναισθήματα με λόγια, χάδια, αγκαλιές κτλ; Μήπως κάποιος από τους γονείς σου δεν είναι τόσο διαχυτικός και είναι κάπως σαν και σένα;
Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε εγώ είμαι ιδιαίτερα διαχυτικός άνθρωπος, δεν θα δω μωρό και θα αρχίσω τα σαχλά και τις γκριμάτσες, δεν θα δω την φίλη μου και θα αρχίζω να τσιρίζω από ενθουσιασμό και παλιότερα και ως παιδί το είχα πολύ πιο έντονο αυτό. Θεωρούσα πως όσοι αγαπούσα το ξέρανε ήδη, δεν χρειαζόταν να το δηλώνω συνέχεια ή να το δείχνω. Στην πορεία κατάλαβα πως είχε να κάνει πολύ και με τον τρόπο που είχα μεγαλώσει, εμένα ο πατέρας μου είναι έτσι κ προφανώς τον αντέγραφα.
Σίγουρα είναι κ ένας τρόπος άμυνας βέβαια. Εκφράζοντας τα αρνητικά συναισθήματα και όχι τα θετικά κρατάς πισινή. Αν το συγκεκριμένο άτομο αποδειχθεί στην πορεία πως δεν άξιζε ή κάνει μια βλακεία για σένα, είσαι καλυμμένη πως τον είχες "πάρει χαμπάρι" απτην αρχή. Μπορείς έτσι να το παίζεις δυνατή, οτι δεν πληγώθηκες και δεν αφέθηκες να παρασυρθείς από τα θετικά σου συναισθήματα γιατί αυτά μάλλον τα θεωρείς κάπως αδυναμία.