Originally Posted by
Pongping
Καλησπέρα και πάλι. Ευχαριστώ πολύ για την ειλικρινή σου διάθεση να συνεχίζεις τη συζήτηση για ένα θέμα από το οποίο δεν έχεις κανένα προσωπικό κέρδος. Το βρίσκω εξαιρετικά ευγενές.
Ή εντύπωση ότι πρόκειται για ανοησίες προκύπτει, κυρίως, εξαιτίας της μεγάλης προβολής που τέτοιες συμπεριφορές έχουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα.
Στις μέρες μας, βλέπεις, θεωρείσαι "drama queen", "κατά φαντασίαν ασθενής" και "απεγνωσμένος ζήτουλας προσοχής" όταν παρουσιάζεις τέτοια συμπτώματα. Όλοι, δηλαδή, συνδέουν κάποιον που αυτικαταστρεφεται με το ότι δεν έχει αξιοπρέπεια, ότι το κάνει για να τραβήξει τα βλέμματα και γιατί γουστάρει να φαίνεται ο καλός και το θύμα της υπόθεσης.
Πολλές φορές αισθάνομαι άσχημα, αισθάνομαι σαν, όντως, να είμαι κι εγώ μια "drama queen", παρόλο που, για οποιονδήποτε άλλο είχε τέτοια προβλήματα, θα έδειχνα απόλυτη και ειλικρινέστατη κατανόηση. Είμαι ίσως κάπως σκληρή με τον εαυτό μου.
Οσον αφορά στους γονείς μου, είναι εξαιρετικοί και οι δύο. Αν υπάρχουν άτομα που δεν ευθύνονται γι' αυτήν την κατάστασή μου καθόλου, είναι αυτά τα δύο. Μου παρείχαν, ανέκαθεν, τα πάντα, σε υλικό, και, το σημαντικότερο, σε πνευματικό και συναισθηματικο επίπεδο. Πάντα ασχολούνταν με την ψυχική μου υγεία, πάντα με στηριζαν και πάντα μου εκδηλωναν την αγάπη τους, όπως, φυσικά, κι εγώ. Επομένως, όχι απλώς δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε από τις συμπεριφορές μου αυτές, αλλά, μπορώ να πω, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καταστολή τους.
Φυσικά, όλη τους η αγάπη έκανε εμένα να αισθάνομαι ακόμη περισσότερο αχάριστη και ένοχη για τις πράξεις που κάνω στο σώμα και στο μυαλό μου, γνωρίζοντας πόσο τους πληγωνα. (Μόνοι τους ανακάλυψαν τα σημάδια μου, ενώ, όπως είναι λογικό, και η ανορεξία είναι έκδηλη από ένα σημείο και ύστερα).
Εδώ, να σημειώσω πως, σε περίπτωση που άθελά μου άφησα να γίνει κάποια παρερμηνεια, η αγάπη τους αυτή δεν εγγίζει με επικίνδυνο τρόπο τα όρια της υπερπροστατευτικοτητας. Ανέκαθεν ήμουν ελεγχόμενη σε λογικά πλαίσια, που αρμοζαν στην ηλικία μου. Δεν έχω, κανένα, απολύτως, παράπονο από εκείνους, ούτε και σε αυτόν τον τομέα.
Τη σκληρότητα που βίωσα, σε πολλές περιπτώσεις, την προκάλεσα μόνη μου στον εαυτό μου. Εφορμωμενη από το ποικίλων μορφών εκφοβισμό και παρενόχληση, που λάμβανα στο σχολείο και στο χώρο άθλησής μου, σταδιακά τραυματισα πολλές πτυχές μου, τόσο ορατές για τον έξω κόσμο, όσο και ορατές μόνο σε μένα.
Και πάλι, όμως, νιώθω ντροπή να αποδίδω την ευθύνη στους άλλους. Όφειλα να έχω το κουράγιο να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις αυτές ορθότερα, με περισσότερο σεβασμό στον εαυτό μου, στο σώμα, στο μυαλό, στο πνεύμα μου. Πολλοί εκφοβιστηκαν, κι όμως, ανήκω στη μειονότητα που κατέληξε να φλερτάρει οικειοθελώς και με το θάνατο.
Πολύ φλυαρησα μου φαίνεται. Με συγχωρείς, αλλά με συνεπήρε το ενδιαφέρον ενός Αγνώστου. Θα γίνω κουραστική αν επαναλάβω πόσο τι εκτιμώ.
Οσον αφορά στο ΚΨΥ, είναι μια καλή ιδέα, θεωρητικά. Ίσως προσπαθήσω να την εφαρμόσω έμπρακτα, αν, τελικά, βρω το θάρρος να μιλήσω σε κάποιον. Είμαι άνθρωπος που δύσκολα θα παραδεχτεί πως έχει πρόβλημα, όπως, πιθανότατα, θα κατάλαβες και από τα ανωτέρω λεγόμενά μου.
Και ξανά, ευχαριστώ. Να έχεις μια υπέροχη μέρα!
