Το πριν και μετα

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Σας ευχαριστώ όλους που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε. Το θέμα αφορά τον αντρα μου. Είναι ο ανθρωπος που αγαπώ περισσοτερο από όλα. Μεσα από τα αυτόν αρχισα να ζω. Το κίνητρό μου για θεραπεία αρχικά δεν ημουν καθόλου μα καθόλου εγώ, αλλά αυτός. Με στήριξε αφάνταστα. Στάθηκε δίπλα μου όσο λίγοι άνθρωποι πάνω στη γη θα μπορούσαν. Με δέχτηκε όπως ήμουν, δεν έχει παραπονεθεί ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια και πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο που νοσεί, όσο κι αν τον αγαπάς. Σε κουρελιάζει και ψυχολογικά και σωματικά να βλέπεις έναν ανθρωπο που αγαπάς να παραλογίζεται, να σε εγκαταλείπει κι εσύ να τον ψάχνεις μονο και μονο για να τον αγκαλιασεις και να βεβαιωθείς πως είναι καλά. Ή να δουλεύεις 34 ωρες σερί και να γυρνας σπίτι και να βοηθας τον άλλο ακόμα και να ντυθεί και να του ετοιμάζεις και φαγητό ας πούμε. Σε όλους τους ανθρώπους ευχομαι να έχουν ένα συντροφο που να τους αγαπά όπως εμένα ο άντρας μου. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου, αλλά ο άντρας μου είναι αλήθεια ο άλλος εαυτός μου. Τα παιδια μου δε μου ανήκουν, με την έννοια ότι θα μεγαλώσουν και θα έχουν τις δικές τους ζωές. Θα τα στηρίζω πάντα, αλλά όλη αυτή η δύναμη που βρίκα να αντιμετωπίσω τα τέρατα που είχα στην ψυχη μου, από εκείνον πηγάζει.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα. Γιατί θέλω να τον φροντίζω. Να του προσφέρω όσα μου πρόσφερε εκείνος, έστω και στο ελάχιστο. Δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να πηγαίνει για ψώνια ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν πανικοβάλλομαι. Και είμαι χαρούμενη που μπορώ να το κάνω. Είμαι χαρούμενη γιατί όλη την αγάπ που μου έδωσε ηθελα να την ανταποδώσω. Κουράζομαι πάρα πολύ με το σπίτι τη δουλειά, τα παιδάκια μας. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ου τελικά μπορώ να το κάνω. Θελώ να τον προσέχω να τον κακομαθαίνω γιατί τωρα μπορώ. Εχω ανάγκη να το κάνω. Αυτός όμως νομίζει ότι πλέον δεν τον έχω ανάγκη και όταν μου το λέει πνίγομαι ρε παιδιά. Με πληγώνει τόσο πολύ αυτό. Νοιωθω σα να τσαλακωνει και να πετάει στα σκουπίδια οσα κάνω. Σα να μην εχουν νόημα. Δεν κάνω τιποτα επειδή δε τον έχω ανάγκη. Όλα τακάνω επειδή τον εχω αναγκη απόλυτη.
Εχουμε 12 χρόνια διαφορά και μου λέει πως τώρα που δε τον εχω ανάγκη θα τον βαρεθώ. Δεν ξέρω, ίσως πρίν που είχε αναλάβει όλη την ευθύνη του να ένοιωθε πιο χρησιμος. Από την άλλη, και δε θέλω να καταπιεσω την αναγκη μου αυτή να φροντισω τα παιδια και τον αντρα μου, αλλά και λόφω συνθηκών θα ήταν αδιανόητο να του αφήνω να κάνει πράγματα Λόγω των παιδιων και της δουλειας εχουμε πλέον ελάχιστο χρόνο δικό μας. Εάν τις ωρες που δουλευει δεν τα έκανα όλα δε θα είχαμε χρόνο για μας. Χθες βράδυ ετοίμασα το αγαπημένο του φαγητο, πηγα κομμωτήριο, φορεσα ρουχα που του αρέσουν, μας άναψα το τζακι και όταν σχόλασε και τον πήρα από τη δουλεια και ήρθε σπίτι, μου είπε πάλι το ίδιο, ότι δε μπορεί να με προλάβει με τη φόρα που έχω πάρει και ότι θα κουραστώ και θα τον αφήσω.

---

Ίσως πίστευε ότι δεν θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα νεότερή του χωρίς να θυσιάζεται γι αυτήν και να κάνει τα πάντα γι αυτήν. Τώρα που ο ρόλος σου άλλαξε, νιώθει ανασφάλεια. Πες του αυτά που έγραψες στην τελευταία παράγραφο, ότι δηλ. τα κάνεις επειδή τον χρειάζεσαι και τον αγαπάς και θέλεις κι εσύ να του προσφέρεις όσα όμορφα σου πρόσφερε. Συζήτησέ το μαζί του κι αν η συζήτηση δεν οδηγήσει πουθενά, πηγαίνετε σε ένα σύμβουλο γάμου. Πάντως μου φαίνεστε και οι δυο όμορφοι άνθρωποι, εκείνος για την προσφορά του όταν την χρειαζόσουν κι εσύ επειδή νιώθεις την ανάγκη να την αναταποδώσεις. Είμαι βέβαιη ότι θα βρείτε τη χρυσή τομή.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Γεια σου Kutchunie!!!!

τις αποπροσωποποιησεις που λες ΠΩΣ τις βιωνες??? δηλαδη τι ενιωθες??

---

Είναι ψιλοάσχετο με το θέμα αλλά να σου πω Μάρα. όταν συνέβαινε αυτό δεν ξέρω ακόμα πως ένοιωθα. Γιατί οι αναμνήσεις που έχω είναι σα να έβλεπα ταινία. Πχ με θυμάμαι να βρέχει, νύχτα κι εγώ σκυμμένη και κουλουριασμένη μέσα στο δρόμο αλλά δε θυμάμαι πχ να κοιτάζω τον δρόμο αλλά θυμάμαι το όλο σκηνικό σα να το είδα σε ταινία. Φυσικά και δε έχω αμφιβολίες πως η ανάμνηση είναι πραγματική, επειδή μου το επιβεβαίωσαν άτομα που με μάζεψαν πως όντως ημουν εεί και σε αυτή την κατάσταση. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι κάθε φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο, στην αρχη είχα πολύ εντονη ταχυκαρδία και μετά το χάος, όλα σαν να παρακολουθώ ταινία ή σα να βλεπω όνειρο. Κενά μνήμης και ακαθόριστες ή αμυδρές αναμνήσεις. Και οι επώμενες μέρες ηταν ακόμη χειρότερες, γιατί με εβλεπα στον καθρευτη και ενοιωθα πως δεν ήμουν εγω, δε με αναγνώριζα. Ειδικά την φορά που έπαθα την 1η αποπροσωποποίηση, την επόμενη μέρα εντελώς τυχαία είδα μια φωτογραφία μου από όταν ημουν παιδι και αρχισα να σπαραζω και να κλαίω με λυγμούς. Σαν να ημουν κατι διαφορετικό από το παιδακι στη φωτογραφία, σα να μην ημουν το ίδιο άτομο, ένοιωθα πως είχα προδώσει το παιδι στη φωτογραφία και πως δεν το πρόσεξα αρκετα ώστε να το κάνω ευτυχισμένο.
Αν δε κάνω λάθος, η αποπροσωποποίηση είναι μιας μορφής διάσχιση, η οποία είναι κοινή άμυνα σε ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί κατά την παιδική τους ηλικία.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Σας ευχαριστώ όλους που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε. Το θέμα αφορά τον αντρα μου. Είναι ο ανθρωπος που αγαπώ περισσοτερο από όλα. Μεσα από τα αυτόν αρχισα να ζω. Το κίνητρό μου για θεραπεία αρχικά δεν ημουν καθόλου μα καθόλου εγώ, αλλά αυτός. Με στήριξε αφάνταστα. Στάθηκε δίπλα μου όσο λίγοι άνθρωποι πάνω στη γη θα μπορούσαν. Με δέχτηκε όπως ήμουν, δεν έχει παραπονεθεί ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια και πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο που νοσεί, όσο κι αν τον αγαπάς. Σε κουρελιάζει και ψυχολογικά και σωματικά να βλέπεις έναν ανθρωπο που αγαπάς να παραλογίζεται, να σε εγκαταλείπει κι εσύ να τον ψάχνεις μονο και μονο για να τον αγκαλιασεις και να βεβαιωθείς πως είναι καλά. Ή να δουλεύεις 34 ωρες σερί και να γυρνας σπίτι και να βοηθας τον άλλο ακόμα και να ντυθεί και να του ετοιμάζεις και φαγητό ας πούμε. Σε όλους τους ανθρώπους ευχομαι να έχουν ένα συντροφο που να τους αγαπά όπως εμένα ο άντρας μου. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου, αλλά ο άντρας μου είναι αλήθεια ο άλλος εαυτός μου. Τα παιδια μου δε μου ανήκουν, με την έννοια ότι θα μεγαλώσουν και θα έχουν τις δικές τους ζωές. Θα τα στηρίζω πάντα, αλλά όλη αυτή η δύναμη που βρίκα να αντιμετωπίσω τα τέρατα που είχα στην ψυχη μου, από εκείνον πηγάζει.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα. Γιατί θέλω να τον φροντίζω. Να του προσφέρω όσα μου πρόσφερε εκείνος, έστω και στο ελάχιστο. Δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να πηγαίνει για ψώνια ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν πανικοβάλλομαι. Και είμαι χαρούμενη που μπορώ να το κάνω. Είμαι χαρούμενη γιατί όλη την αγάπ που μου έδωσε ηθελα να την ανταποδώσω. Κουράζομαι πάρα πολύ με το σπίτι τη δουλειά, τα παιδάκια μας. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ου τελικά μπορώ να το κάνω. Θελώ να τον προσέχω να τον κακομαθαίνω γιατί τωρα μπορώ. Εχω ανάγκη να το κάνω. Αυτός όμως νομίζει ότι πλέον δεν τον έχω ανάγκη και όταν μου το λέει πνίγομαι ρε παιδιά. Με πληγώνει τόσο πολύ αυτό. Νοιωθω σα να τσαλακωνει και να πετάει στα σκουπίδια οσα κάνω. Σα να μην εχουν νόημα. Δεν κάνω τιποτα επειδή δε τον έχω ανάγκη. Όλα τακάνω επειδή τον εχω αναγκη απόλυτη.
Εχουμε 12 χρόνια διαφορά και μου λέει πως τώρα που δε τον εχω ανάγκη θα τον βαρεθώ. Δεν ξέρω, ίσως πρίν που είχε αναλάβει όλη την ευθύνη του να ένοιωθε πιο χρησιμος. Από την άλλη, και δε θέλω να καταπιεσω την αναγκη μου αυτή να φροντισω τα παιδια και τον αντρα μου, αλλά και λόφω συνθηκών θα ήταν αδιανόητο να του αφήνω να κάνει πράγματα Λόγω των παιδιων και της δουλειας εχουμε πλέον ελάχιστο χρόνο δικό μας. Εάν τις ωρες που δουλευει δεν τα έκανα όλα δε θα είχαμε χρόνο για μας. Χθες βράδυ ετοίμασα το αγαπημένο του φαγητο, πηγα κομμωτήριο, φορεσα ρουχα που του αρέσουν, μας άναψα το τζακι και όταν σχόλασε και τον πήρα από τη δουλεια και ήρθε σπίτι, μου είπε πάλι το ίδιο, ότι δε μπορεί να με προλάβει με τη φόρα που έχω πάρει και ότι θα κουραστώ και θα τον αφήσω.

---

Kutchunie καλησπέρα!
Νομίζω πως πρέπει να εξηγήσεις στον άντρα σου πόσο σημαντικός είναι στη ζωή σου,πόσο πολύ σε έχει βοηθήσει να ξεπεράσεις τις δυσκολίες σου και να σταθείς στα πόδια σου!Εξήγησε του πόσο πολύ τον εκτιμάς!
Πρέπει όμως να μιλήσετε με τον άντρα σου για αυτό το θέμα,γιατί νιώθει δηλαδή ότι δεν τον έχεις ανάγκη κλπ.
Και εννοείται πως εσύ η ίδια δεν πρέπει να κάνεις πίσω όπως λένε κι άλλα μέλη,γιατί θα είναι πισωγύρισμα στο κακό σου παρελθόν.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά!

Αρχικά νόμιζα πως αναφερόσουν σε γονείς, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους κτλ. Τώρα που το διευκρίνησες λογικό είναι να νιώθει έτσι ο άντρας σου. Γιατί σου λέει "κάτσε ρε φίλε. εγώ γνώρισα ένα όμορφο, φοβισμένο κορίτσι που δεν ήξερε πόσο όμορφη είναι, με αυτοπεποίθηση στο πάτωμα, και τώρα ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ?" Μια 30χρονη δυναμική γυναίκα που μπορεί να πατάει στα πόδια της και μπορεί να βρει κάποιον στην ηλικία της για να βγάλει "γούστα".
Εσύ λοιπόν πρέπει να του εξηγήσεις με όποιο τρόπο ότι ναι μεν έγινες πλέον ενήλικη γυναίκα αλλά παραμένεις εκείνο το "κοριτσάκι" που ερωτεύτηκε και αγάπησε και έκανε και εκείνη για τον ίδιο και ότι δεν πρόκειται να τον παρατήσεις. Σε 8 χρονάκια που περνάνε τόσο γρήγορα όσο κλείνεις-ανοιγεις τα βλέφαρα των ματιών σου, εκείνος θα είναι στα πρώτα -ηντα και εσύ ούτε καν 40..Νεα γυναίκα με ορμές και πλέον δυναμική που ξέρει τι αξίζει. Προσπάθησε λοιπόν να του δείξεις ότι δεν έχεις αλλάξει

Ειναι καθαρα θεμα επικοινωνιας του τι θες να δειξεις και του τι βλεπει.
Εσυ πχ να θες να δειξεις τωρα αντρα μου αραξε καιρος να σε φροντισω κι εγω, και αυτος να καταλαβαινει τωρα φιλαρακο δε σε εχω αναγκη σε βλεπω να περνεις ποδι!
Καθησε και μιλησε του τι γινεται, τι νοιωθεις, ολα και οτι πιθανως να το δειχνεις με λιγο αγαρμπο τροπο

Λοιπόν, του τα είπα όλα. Και τα είπα λίγο θυμωμένα είναι η αλήθεια, γιατί θυμωμένη ένοιωθα. Αλλά όταν εφτασα στο ότι δεν θέλω να γυρίσω εκεί που ήμουν γιατί με χρειαζονται και τα παιδια και εσύ και δε θελω να είμαι ποτέ ξανά θεατής στη ζωή μου αλλά να τα ζω όλα και ότι αν δε με αντέχει δεν ξέρω τι να κάνω εριξα και ένα κλάμα. Αυτός μου είπε όσα ήδη καταλαβαινα, ότι νοιώθει πως δεν τον έχω ανάγκη, ότι τον εκπλήσσει που τα καταφέρνω με τα δύο μωρα και με το σπίτι και τη δουλειά και πως νοιώθει σα να τον βγάζω εξω από όλα όταν δεν τον αφήνω πχ να κάνει τους μικρούς μπάνιο ή γενικότερα να με βοηθάει. Μου λέει νοιώθω σασν τουρίστας στο σπίτι. Εγω μετα του είπα να μου κάνει άλλο ένα μωρο. Δεν το ειχα σκεφτεί από πρίν, είχαμε πει πως θέλαμε πολλά παιδάκια και αφου το επιτρέπουν τα οικονομικά να μου κάνει άλλο ένα μωρο. Έμεινε έκπληκτος στην αρχή. Αλλά χάρηκε πολύ και μου είπε πως θέλει κι εκείνος. Επίσης είπαμε το Σάββατο που δε δουλεύουμε να αφήσουμε τα μικρά για πρώτη φορά και να πάμε κάπου οι δυο μας, σαν ημερήσια εκδρομή, πράγμα που κάναμε πολύ συχνά όταν δεν είχαμε τα παιδιά. Για να πω την αλήθεια, δεν μου είναι πολύ εύκολο, γιατί αφήνω τα μικρά όταν πάω στη δουλειά το πρωί, αλλά όλη μέρα δεν τα έχω ξαναφήσει και εχουν γίνει εντελώς ζιζάνια, θα τους εξολοθρεύσουν τους παππούδες. Δε θα του χαλάσω όμως το χατίρι, θα πάμε κάπου κοντα κι αν προκύψει κάτι επιστρέφουμε αμέσως.

Τι ομορφη εξελιξη!!! :)

Kutchunie μπραβο!!!! πολυ ομορφη εξελιξη!!! ετσι ειναι... η σχεση ειναι αμοιβαια!! It takes two to tango....

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Όλες αυτές οι διεργασίες δεν με άλλαξαν ως άνθρωπο ποιοτικά. Θέλω να πω πως ότι αγαπούσα από παιδί να κάνω ή να θέλω συνεχίζω να το αγαπώ και τωρα, ότι με ενοχλούσε, συνεχίζει να με ενοχλεί κοκ.

---

Απ' όλα αυτά που έγραψες, και όχι μόνο από αυτή τη μικρή παράθεση, καταλαβαίνω ότι η αλήθεια είναι που σε οδγηεί πια. Και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για μένα, δηλαδή εννοώ μ' αρέσει. Δεν θέλω να γράψω κάτι συγκεκριμένο αυτή τη στιγμή, ίσως μια άλλη στιγμή. Όμως θέλω να σε ρωτήσω αυτό πώς σου φαίνεται; People don't realize how hard it is to speak the truth in a world full of people that don't realize they're living a lie.

Κοίταξε, είναι σχετικό το ψέμα και το μη ψέμα, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς ξεκάθαρη και αληθινή. Συνεχίζω να λέω συνειδητά "ψέματα" στον εαυτό μου. Θεωρώ τα παιδιά μου τα ομορφότερα του κόσμου όλου και τα πιο γλυκά ας πούμε πλάσματα που υπήρξαν. Αντικειμενικά αυτό είναι ψέμα ή μη πραγματικό και με μαθηματική ακρίβεια η πεποίθηση μου αυτή θα με οδηγήσει στο να πληγωθώ ή να απογοητευθώ, μοιραία, διότι στην καθημερινή ζωή εκτός από αγάπες και τρυφερότητες υπάρχουν και άλλες καταστάσεις που γεννούν ανάλογα συναισθήματα, όπως η σύγκρουση ας πούμε, η οποία πρέπει να συμβαίνει όταν υπάρχει ανάγκη. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη ένα ζωτικό ψέμα. Άλλος έχει ως ζωτικό του ψέμα την καριέρα του, άλλος τα χρήματά του, άλλος την οικογένειά του, άλλος την παγκόσμια ειρήνη, άλλος τον θεό κοκ.
Το κακό δεν είναι να ζεις με τέτοιου είδους ψέματα. Το κακό και το δύσκολο είναι να μην συνειδητοποιείς πως το ζωτικό σου ψέμα είναι μια ουτοπία και να μην αναγνωρίζεις το δικαίωμα των άλλων να έχουν κάτι αντίστοιχο. Εκει ξεκινά νομίζω η αποκοπή από την πραγματικότητα, που συνήθως είναι βλαπτική και για τον ιδιο τον άνθρωπο, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο. Δηλαδή, το να πιστεύω ότι τα παιδια μου είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου, είναι γλυκό. Εάν όμως, η ψεύτικη αντικειμενικά αυτή πεποίθηση γίνει νεύρωση και αρχίζω και μαλώνω με οποιαδήποτε άλλη μάνα που θεωρεί πως τα δικα της παιδια είναι τα "καλύτερα" η βαίνω σε πράξεις που υποσκάπτουν ας πούμε τα υπόλοιπα παιδια για να στηρίξω αυτή μου την φαντασίωση, τότε θα γίνω βλαπτική και για εμένα και για το κοινωνικό σύνολο.
Πιστεύω απλώς πως τίποτα τελικά δεν είναι πιο ασφαλές από το να αποδεχτούμε την πραγματικότητα των πραγμάτων. Είναι τρομερά δύσκολο να αποκατασταθεί ο δίαυλος επικοινωνίας με το πραγματικό, όταν έχει εκλείψει, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Κοίταξε, είναι σχετικό το ψέμα και το μη ψέμα, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς ξεκάθαρη και αληθινή. Συνεχίζω να λέω συνειδητά "ψέματα" στον εαυτό μου. Θεωρώ τα παιδιά μου τα ομορφότερα του κόσμου όλου και τα πιο γλυκά ας πούμε πλάσματα που υπήρξαν. Αντικειμενικά αυτό είναι ψέμα ή μη πραγματικό και με μαθηματική ακρίβεια η πεποίθηση μου αυτή θα με οδηγήσει στο να πληγωθώ ή να απογοητευθώ, μοιραία,

---

Quote:

---

Δηλαδή, το να πιστεύω ότι τα παιδια μου είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου, είναι γλυκό. Εάν όμως, η ψεύτικη αντικειμενικά αυτή πεποίθηση γίνει νεύρωση και αρχίζω και μαλώνω με οποιαδήποτε άλλη μάνα που θεωρεί πως τα δικα της παιδια είναι τα "καλύτερα" η βαίνω σε πράξεις που υποσκάπτουν ας πούμε τα υπόλοιπα παιδια για να στηρίξω αυτή μου την φαντασίωση, τότε θα γίνω βλαπτική και για εμένα και για το κοινωνικό σύνολο.

---

Δεν ειμαι σιγουρη αν μια τετοια πεποιθηση μπορει να βλαψει τα παιδια των αλλων μαναδων, εικαζω ομως οτι μπορει τελικα να βλαψει τα ιδια τα παιδια. Ειναι ομορφο η μανα να αγαπαει τα παιδια της γι'αυτο που πραγματικα ειναι, ατελη, με ελαττωματα, καλες και κακες πλευρες και να τα λατρευει γνωρίζοντάς το.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

...Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα. Γιατί θέλω να τον φροντίζω. Να του προσφέρω όσα μου πρόσφερε εκείνος, έστω και στο ελάχιστο. Δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να πηγαίνει για ψώνια ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν πανικοβάλλομαι. Και είμαι χαρούμενη που μπορώ να το κάνω. Είμαι χαρούμενη γιατί όλη την αγάπ που μου έδωσε ηθελα να την ανταποδώσω. Κουράζομαι πάρα πολύ με το σπίτι τη δουλειά, τα παιδάκια μας. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ου τελικά μπορώ να το κάνω. Θελώ να τον προσέχω να τον κακομαθαίνω γιατί τωρα μπορώ. Εχω ανάγκη να το κάνω...

---

Γιατί ξαφνικά να μη τον αφήνεις να συμμετέχει κι εκείνος σε ό,τι έκανε πριν... μόνος του; Απότομο θα του ήρθε φαντάζομαι το να μη κάνει τώρα τίποτα... Όπως θέλεις εσύ να τον φροντίζεις το ίδιο δείχνει να θέλει όμως κι εκείνος. Και μετά υπάρχει πιο όμορφο από το να βλέπεις τον πατέρα ν’ ασχολείται κυρίως με τα αγόριά του; Γι’ αυτά τα μικρά, στο μέλλον ένας μπαμπάς που κάνει ό,τι μπορεί για τους δικούς του ανθρώπους θα είναι ένα υγιές πρότυπο! Καταλαβαίνω ότι θες να κάνεις τα πάντα τώρα που ανάρρωσες, αλλά άστον κι αυτόν να προσπαθεί μαζί σου και να σε ξεκουράζει. Καλή συνέχεια με την ωραία οικογένειά σου!

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Λοιπόν, του τα είπα όλα. Και τα είπα λίγο θυμωμένα είναι η αλήθεια, γιατί θυμωμένη ένοιωθα. Αλλά όταν εφτασα στο ότι δεν θέλω να γυρίσω εκεί που ήμουν γιατί με χρειαζονται και τα παιδια και εσύ και δε θελω να είμαι ποτέ ξανά θεατής στη ζωή μου αλλά να τα ζω όλα και ότι αν δε με αντέχει δεν ξέρω τι να κάνω εριξα και ένα κλάμα. Αυτός μου είπε όσα ήδη καταλαβαινα, ότι νοιώθει πως δεν τον έχω ανάγκη, ότι τον εκπλήσσει που τα καταφέρνω με τα δύο μωρα και με το σπίτι και τη δουλειά και πως νοιώθει σα να τον βγάζω εξω από όλα όταν δεν τον αφήνω πχ να κάνει τους μικρούς μπάνιο ή γενικότερα να με βοηθάει. Μου λέει νοιώθω σασν τουρίστας στο σπίτι. Εγω μετα του είπα να μου κάνει άλλο ένα μωρο. Δεν το ειχα σκεφτεί από πρίν, είχαμε πει πως θέλαμε πολλά παιδάκια και αφου το επιτρέπουν τα οικονομικά να μου κάνει άλλο ένα μωρο. Έμεινε έκπληκτος στην αρχή. Αλλά χάρηκε πολύ και μου είπε πως θέλει κι εκείνος. Επίσης είπαμε το Σάββατο που δε δουλεύουμε να αφήσουμε τα μικρά για πρώτη φορά και να πάμε κάπου οι δυο μας, σαν ημερήσια εκδρομή, πράγμα που κάναμε πολύ συχνά όταν δεν είχαμε τα παιδιά. Για να πω την αλήθεια, δεν μου είναι πολύ εύκολο, γιατί αφήνω τα μικρά όταν πάω στη δουλειά το πρωί, αλλά όλη μέρα δεν τα έχω ξαναφήσει και εχουν γίνει εντελώς ζιζάνια, θα τους εξολοθρεύσουν τους παππούδες. Δε θα του χαλάσω όμως το χατίρι, θα πάμε κάπου κοντα κι αν προκύψει κάτι επιστρέφουμε αμέσως.

---

καλημερα!
πραγματικα, αυτη ειναι η πιο ομορφη εξελιξη που θα μπορουσε να υπαρχει σε αυτο που περιγραφεις.
με το καλο να κανετε οτι ονειρευεστε και ολα να πανε καλα.

οσο γι αυτο που ξεκινησες να λες στην αρχη,
η περιγραφη σου ηταν, οτι τωρα πλεον επειδη εισαι καλα, εχεις την δυνατοτητα και θελεις να προσφερεις στα παιδια και σαυτον, να τον περιποιηθεις, και οτι πλεον ουτε αποφευγεις ευθυνες ουτε επωμιζεσαι παραπανω ευθυνες, οπως στο παρελθον.
μονο που η οικογενεια, ειναι μια κοινη ευθυνη, και οντως με αυτα που περιγραφεις, μετα απο την περιποιηση περνας σε σημεια που τον κρατας εξω απο την κοινη σας ευθυνη...

το μπανιο των παιδιων, δεν ειναι μονο ευθυνη και δουλεια, ειναι ουσιαστικη ΕΠΑΦΗ, σωματικη και συναισθηματικη, ειναι ουσιαστικη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στο μεγαλωμα των παιδιων και μοιρασμα αγαπης.
ειναι καλο να το κανεις εφοσον το επιθυμει κι ειναι κουρασμενος, αλλα
ΔΕΝ ειναι περιποιηση του οπως το περιεγραφες οταν θελει να το κανει και τον αποκλειεις.
εκει, κατι δεν παει πολυ καλα....

θεωρω οτι πρεπει να του επιτρεπεις να συμμετεχει εφοσον το θελει κι εφοσον δεν επωμιζεσαι περισσοτερες ευθυνες απ οσες σου αναλογουν.
ειναι μια κοινη σας ευθυνη αλλα και κοινη ευχαριστηση.
μην συμπεραινεις μονη σου οτι η οποιαδηποτε ενασχοληση με τα παιδια ειναι αγγαρεια.. απ οτι δειχνει η αντιδραση του, το θεωρει ευχαριστηση.
γιατι να του την στερησεις?

να επαναλαβω ποσο καλη εξελιξη ειναι η κοινη αποφαση για τριτο παιδι. σιγουρα θα του εχει εξαλειφθει η εντυπωση οτι την κανεις σιγα-σιγα, εφοσον εμπρακτα αποδεικνυεις οτι θελεις να εισαι μαζι του...

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Πιστεύω απλώς πως τίποτα τελικά δεν είναι πιο ασφαλές από το να αποδεχτούμε την πραγματικότητα των πραγμάτων. Είναι τρομερά δύσκολο να αποκατασταθεί ο δίαυλος επικοινωνίας με το πραγματικό, όταν έχει εκλείψει, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.

---

Σημειώνω δύο επίθετα "αφαλές" και "τρομερά δύσκολο".
Απ' ότι καταλαβαίνω και καταλαβαίνεις, αν κουβεντιάσεις με διάφορα άτομα θα ακούσεις άπειρες γνώμες, συμβουλές, κριτικές, κλπ. Έχουν όλες σημασία;
Από τα λεγόμενά σου βλέπω ότι έχεις δει αλήθειες. Δεν πειράζει αν δεν μπορούμε να τις εφαρμόσουμε παντού, αρκεί να γνωρίζουμε. Στα γράφω γενικά.
Παρατηρώ -και συγνώμη που θα διαταράξω την παρούσα κατάστασή σου- και σε ρωτάω, οι αλήθειες έχουν τελειώσει; Πιστεύω πως όχι. Θα σου έδινα κάποιες ιδέες, ιδιοτέλεια από τη μεριά σου, κατανόηση του πώς σκέφτονται οι άλλοι γύρω σου.
Λες για τρίτο παιδί. Νομίζω ότι καλό είναι να μην κάνουμε γρήγορες κινήσεις, να τα αφήνουμε για λίγο διάστημα στο μυαλό μας για να έρχεται η κατανόηση και η ισορροπία μέσα μας.
Πραγματικά σου λέω πως καταλαβαίνω αυτά που έχεις διαπιστώσει μέσα σου, αλήθειες, ψέματα που είπαμε.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Δεν ειμαι σιγουρη αν μια τετοια πεποιθηση μπορει να βλαψει τα παιδια των αλλων μαναδων, εικαζω ομως οτι μπορει τελικα να βλαψει τα ιδια τα παιδια. Ειναι ομορφο η μανα να αγαπαει τα παιδια της γι'αυτο που πραγματικα ειναι, ατελη, με ελαττωματα, καλες και κακες πλευρες και να τα λατρευει γνωρίζοντάς το.

---

Ναι,εχεις δίκιο. :) χρησημοποίησα ως παράδειγμα την κατάσταση αυτή. Αν και δε παυω ν οιστευω πω τα παιδια μου εινι οτι πιο πολύτιμο υπάρχει, με ολες τις ατελειες τους