Υποφερω...

Δεν ειναι μονο τα λεφτα βρε elis, εχει κι αλλα πραγματα που τρομαζουν... Αλλα σιγουρα ναι ως προς το χρηματικο κομματι εχεις δικιο...

Ξυπνησα παλι μεσα στα αγρια χαραματα με ψυχοπλακωμα και υποφερω... Ενα συναισθημα βαρυ σαν αγκυρα πανω στο στηθος μου..

Και σε τελικη αναλυση, οσο και εαν το σκεφτομαι καταληγω στο εξης συμπερασμα: αυτο που φοβαμαι πιο πολυ απο ολα τα πραγματα, αυτο που με κραταει καθε βραδυ ετσι ξυπνιο ειναι ενα και βασικο... Ο φοβος της μοναξιας... Ο αβαστακτος φοβος της μοναξιας... Οτι ο καθενας θα παρει τον δρομο του και εγω θα μεινω στον ασο, μονος και αδειος...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Ακριβως αυτο παιδια... Για αυτο και εγω ο ιδιος απορω με τον εαυτο μου... Γιατι οπως ειπες και εσυ ellis αλλα και εσυ αννα υπαρχουν πολυ χειροτερα και ολοι εσεις, με τις δικες σας δυσκολιες ο καθενας, μικροτερες η μεγαλυτερες, η μαλλον εμεις ζουμε, μερα με την μερα τα καταφερνουμε, τα βγαζουμε περα, ανταποκρινομαστε στα καθημερινα καθηκοντα και η ζωη προχωραει... Και ελπιζω πως θα ειναι ομορφη Αννα.. Στην σκεψη και μονο οτι θα ειναι γεματη κακουχιες τρομοκρατουμαι...

Γενικα οσο το συζηταω τοσο πιο πολυ νιωθω την αναγκη απο μια αγκαλια... Μια μεγαλη αγκαλια και τιποτα αλλο, θα νιωθω γεματος με κατι τοσο απλο για αποψε.

---

Καλημέρα Νίκο, Μην απορείς καθόλου με τον εαυτό σου!! Και εγώ που στα έλεγα εχθες τόσο ωραία, και εγώ χρειάζομαι μια μεγάλη αγκαλιά σήμερα. Γιατί και εγώ σήμερα φοβάμαι...φοβάμαι σήμερα να οδηγήσω μόνη μου μακριά (οχι πολυ 15 χιλ). Γιατί να φοβάμαι? Αφου οδηγώ 25 χρόνια... να γιατί μου εχει ξυπνήσει πάλι ο φόβος της λιποθυμίας μετά απο κρίση πανικου, και επειδή είχα κρίσεις πανικου (οχι ευτυχώς δε λιποθύμησα) σήμερα φοβάμαι. Απ τη μία λέω, δε πειράζει αφου φοβάσαι δε θα οδηγήσεις, αλλά απ την άλλη μαστιγώνω τον εαυτό μου και ντρέπομαι που μου συμβαίνει αυτό...βλέπεις δε θέλω να ηττηθώ, γιατί πάντα ήμουν αυστηρή με τον εαυτό μου...αυτός ο φόβος είναι αβάσιμος το συνειδητό μου τον γνωρίζει και όσο το γράφω και το εκφράζω νιώθω πιο δυνατή...κάτσε να δω πως θα τα βρω με το υποσυνείδητο τώρα....

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Δεν ειναι μονο τα λεφτα βρε elis, εχει κι αλλα πραγματα που τρομαζουν... Αλλα σιγουρα ναι ως προς το χρηματικο κομματι εχεις δικιο...

Ξυπνησα παλι μεσα στα αγρια χαραματα με ψυχοπλακωμα και υποφερω... Ενα συναισθημα βαρυ σαν αγκυρα πανω στο στηθος μου..

Και σε τελικη αναλυση, οσο και εαν το σκεφτομαι καταληγω στο εξης συμπερασμα: αυτο που φοβαμαι πιο πολυ απο ολα τα πραγματα, αυτο που με κραταει καθε βραδυ ετσι ξυπνιο ειναι ενα και βασικο... Ο φοβος της μοναξιας... Ο αβαστακτος φοβος της μοναξιας... Οτι ο καθενας θα παρει τον δρομο του και εγω θα μεινω στον ασο, μονος και αδειος...

---

Αχ βρε Νικο μου.... η λεξη μοναξια ειναι βαρυ πραγμα... την βιωσα στο παρελθον σαν παιδι πολλες φορες και σαν εφηβη. Χρειαζομουν μια στηριξη και δεν την ειχα ουτε απο την ιδια μου την οικογενεια. Αυτο ειναι πραγματικη μοναξια. Να εχεις γυρω σου ανθρωπους αλλα κανεις να μην νοιαζεται πραγματικα. Ξερεις ποσες φορες χρειαζομουν μια αγκαλια απο την μητερα μου? Μια κουβεντα ...να μου πει εγω ειμαι εδω και οσο θα ειμαι εδω θα σε βοηθαω και θα σε στηριζω. Αντι αυτου μου ελεγε να ξεπερασω γρηγορα οτι εχω γιατι ειμαι πολυ μικρη και εφευγε να κανει τις δουλειες της... και εγω ενα μικρο παιδι ειχα να αντιμετωπισω το βαρυ ψυχολογικο μου φορτιο ολομοναχη. Αυτο ειναι μοναξια. Ομως, πλεον δεν την φοβαμαι. Και ξερεις γιατι? Γιατι ξερω ποσο δυσκολη ειναι αλλα ξερω επισης οτι μπορεις να την νικησεις. Οταν εφυγα απο το σπιτι μου για σπουδες εφτιαξα την δικη μου οικογενεια. Ανθρωπους που ηταν εκει για να με ακουσουν και να με στηριξουν. Να με κανουν να γελασω, να μου πιασουν σφιχτα το χερι,να μου πουν ειμαι εδω, να με παρουν μια αγκαλια χωρις να το ζητησω εγω η ιδια. Και αυτο ισως ειναι το καλυτερο πραγμα που εχω καταφερει εως σημερα. Να ξερω ανα πασα στιγμη οτι καποιος εκει εξω ειναι εκει για μενα. Και ας μην ειναι η οικογενεια μου αυτη...

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Anna137

Καλημέρα Νίκο, Μην απορείς καθόλου με τον εαυτό σου!! Και εγώ που στα έλεγα εχθες τόσο ωραία, και εγώ χρειάζομαι μια μεγάλη αγκαλιά σήμερα. Γιατί και εγώ σήμερα φοβάμαι...φοβάμαι σήμερα να οδηγήσω μόνη μου μακριά (οχι πολυ 15 χιλ). Γιατί να φοβάμαι? Αφου οδηγώ 25 χρόνια... να γιατί μου εχει ξυπνήσει πάλι ο φόβος της λιποθυμίας μετά απο κρίση πανικου, και επειδή είχα κρίσεις πανικου (οχι ευτυχώς δε λιποθύμησα) σήμερα φοβάμαι. Απ τη μία λέω, δε πειράζει αφου φοβάσαι δε θα οδηγήσεις, αλλά απ την άλλη μαστιγώνω τον εαυτό μου και ντρέπομαι που μου συμβαίνει αυτό...βλέπεις δε θέλω να ηττηθώ, γιατί πάντα ήμουν αυστηρή με τον εαυτό μου...αυτός ο φόβος είναι αβάσιμος το συνειδητό μου τον γνωρίζει και όσο το γράφω και το εκφράζω νιώθω πιο δυνατή...κάτσε να δω πως θα τα βρω με το υποσυνείδητο τώρα....

---

Επειδη και εγω υποφερα 2 χρονια κοντα με κρισεις πανικου (πλεον δεν εχουν χωρο στην ψυχη μου με τοσα που σκεφτομαι) θα σου πω το εξης που βοηθησε εμενα: Να σκεφτεσαι πως οτι ειναι να γινει θα γινει, χαλαρωσε και απολαυσε το... Σε καταστασεις του παροντος μπορω και με προσγειωνω στην πραγματικοτητα οταν δεν νιωθω καλα και παει να με πιασει κριση...

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Αχ βρε Νικο μου.... η λεξη μοναξια ειναι βαρυ πραγμα... την βιωσα στο παρελθον σαν παιδι πολλες φορες και σαν εφηβη. Χρειαζομουν μια στηριξη και δεν την ειχα ουτε απο την ιδια μου την οικογενεια. Αυτο ειναι πραγματικη μοναξια. Να εχεις γυρω σου ανθρωπους αλλα κανεις να μην νοιαζεται πραγματικα. Ξερεις ποσες φορες χρειαζομουν μια αγκαλια απο την μητερα μου? Μια κουβεντα ...να μου πει εγω ειμαι εδω και οσο θα ειμαι εδω θα σε βοηθαω και θα σε στηριζω. Αντι αυτου μου ελεγε να ξεπερασω γρηγορα οτι εχω γιατι ειμαι πολυ μικρη και εφευγε να κανει τις δουλειες της... και εγω ενα μικρο παιδι ειχα να αντιμετωπισω το βαρυ ψυχολογικο μου φορτιο ολομοναχη. Αυτο ειναι μοναξια. Ομως, πλεον δεν την φοβαμαι. Και ξερεις γιατι? Γιατι ξερω ποσο δυσκολη ειναι αλλα ξερω επισης οτι μπορεις να την νικησεις. Οταν εφυγα απο το σπιτι μου για σπουδες εφτιαξα την δικη μου οικογενεια. Ανθρωπους που ηταν εκει για να με ακουσουν και να με στηριξουν. Να με κανουν να γελασω, να μου πιασουν σφιχτα το χερι,να μου πουν ειμαι εδω, να με παρουν μια αγκαλια χωρις να το ζητησω εγω η ιδια. Και αυτο ισως ειναι το καλυτερο πραγμα που εχω καταφερει εως σημερα. Να ξερω ανα πασα στιγμη οτι καποιος εκει εξω ειναι εκει για μενα. Και ας μην ειναι η οικογενεια μου αυτη...

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Πολυ ομορφο αυτο που εγραψες Αλικη και σε ευχαριστω παρα πολυ... Θα ηθελα να σε ρωτησω ομως, πως καταφερες και τα βροντιξες ολα και εφυγες;

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Επειδη και εγω υποφερα 2 χρονια κοντα με κρισεις πανικου (πλεον δεν εχουν χωρο στην ψυχη μου με τοσα που σκεφτομαι) θα σου πω το εξης που βοηθησε εμενα: Να σκεφτεσαι πως οτι ειναι να γινει θα γινει, χαλαρωσε και απολαυσε το... Σε καταστασεις του παροντος μπορω και με προσγειωνω στην πραγματικοτητα οταν δεν νιωθω καλα και παει να με πιασει κριση...



Πολυ ομορφο αυτο που εγραψες Αλικη και σε ευχαριστω παρα πολυ... Θα ηθελα να σε ρωτησω ομως, πως καταφερες και τα βροντιξες ολα και εφυγες;

---

Οχι δεν τα καταφερα να οδηγησω μονη μου. Το εκανα αλλα με συνοδηγι. Τι να πω βρε Νικο εκεινη την ωρα στον εαυτο μου? Χαλαρωσε κ απολαυσε το! Καποιες φορες στο παρελθον ναι το ειχα κανει, οχι οδηγωντας....ελεγα αν δεν αντεχεις τη ζωη κ φοβασαι...πεθανε τωρα, εκεινη την ωρα καπως συνερχομουν....αλλα αυτο τωρα ειναι πιο δυσκολο...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Επειδη και εγω υποφερα 2 χρονια κοντα με κρισεις πανικου (πλεον δεν εχουν χωρο στην ψυχη μου με τοσα που σκεφτομαι) θα σου πω το εξης που βοηθησε εμενα: Να σκεφτεσαι πως οτι ειναι να γινει θα γινει, χαλαρωσε και απολαυσε το... Σε καταστασεις του παροντος μπορω και με προσγειωνω στην πραγματικοτητα οταν δεν νιωθω καλα και παει να με πιασει κριση...



Πολυ ομορφο αυτο που εγραψες Αλικη και σε ευχαριστω παρα πολυ... Θα ηθελα να σε ρωτησω ομως, πως καταφερες και τα βροντιξες ολα και εφυγες;

---

Ήμουν αποφασισμένη να το κάνω και το έκανα. Περίμενα χρόνια την στιγμή που θα έφευγα από το σπίτι. Που θα ζούσα μόνη σε ένα περιβάλλον όπως το ήθελα εγώ. Θυμάμαι είχα ένα τετράδιο στο οποίο έγραφα τις σκέψεις μου σαν έφηβη.. είχα αναφέρει ότι θέλω να φύγω από το σπίτι. Η μητέρα μου λοιπόν επειδή τα έλεγχε όλα το βρήκε και το διάβασε και μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο. Από τότε λοιπόν βρήκα ένα ημερολόγιο και επί 2 χρόνια έσβηνα ημέρες. Έκανα υπομονή και μόνο αυτό μου έδινε ελπίδα. Η αρχή της νέας μου ζωής δεν ήταν τόσο εύκολη αλλά προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα και κατάφερα να φτιάξω την ζωή μου όπως την ήθελα και συγχρόνως να είμαι μακριά από ότι μου στερούσε την χαρά. Όσα χρόνια έμεινα εκεί δεν έπαθα ποτέ κρίση πανικού, ούτε άγχος, ούτε τίποτα. Την τελευταία κρίση την έπαθα όταν είχε έρθει ο καιρός να φύγω και σκεφτόμουν τι θα κάνω στην ζωή μου.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Αννα πραγματικά σε νιώθω στο 100% και ειλικρινά θα ήθελα να είμαι εκεί να καταφέρουμε να χαλαρώσουμε και όλο αυτό που σε τρομάζει να είναι εκείνη την ώρα τόσο Μα τόσο εύκολο...

Αλίκη ειλικρινά όταν ρωτάω τους περισσότερους παιρνω απαντήσεις όπως η δικιά σου. Ότι θέλουν να φύγουν από το σπίτι ότι θέλουν να είναι ελεύθεροι... αν και το ακούω όλο αυτό λοιπόν εγώ γιατί φοβάμαι τόσο Μα τόσο πολύ να το τολμήσω; Πως γίνεται δεν όλους τους ακούς να φαίνεται τόσο εύκολο; Ξύπνησα πάλι μέσα στα άγρια χαράματα με το συναίσθημα του φόβου να με πνιγεί και με τις σκεψεις να μην έχουν τελειωμό ...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Αννα πραγματικά σε νιώθω στο 100% και ειλικρινά θα ήθελα να είμαι εκεί να καταφέρουμε να χαλαρώσουμε και όλο αυτό που σε τρομάζει να είναι εκείνη την ώρα τόσο Μα τόσο εύκολο...

Αλίκη ειλικρινά όταν ρωτάω τους περισσότερους παιρνω απαντήσεις όπως η δικιά σου. Ότι θέλουν να φύγουν από το σπίτι ότι θέλουν να είναι ελεύθεροι... αν και το ακούω όλο αυτό λοιπόν εγώ γιατί φοβάμαι τόσο Μα τόσο πολύ να το τολμήσω; Πως γίνεται δεν όλους τους ακούς να φαίνεται τόσο εύκολο; Ξύπνησα πάλι μέσα στα άγρια χαράματα με το συναίσθημα του φόβου να με πνιγεί και με τις σκεψεις να μην έχουν τελειωμό ...

---

Γιατί ίσως σε τρομάζουν οι αλλαγές. Ή το να είσαι μετέωρος. Μην νομίζεις δεν είναι εύκολο για κανέναν αλλά όταν το θέτεις σαν στόχο ζωής μπορείς να το καταφέρεις. Εσύ ίσως δεν έχεις νιώσει την ανάγκη γιατί η ζωή με την μητέρα σου να ήταν καλή και όμορφη. Όταν υποφέρεις όμως κάθε μέρα μέσα στο ίδιο σου το σπίτι αναζητάς την λύτρωση. Και αυτή η λύτρωση είναι απλώς να φύγεις. Η ψυχίατρος σου σου δίνει κάποιο αγχολυτικό;

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Γιατί ίσως σε τρομάζουν οι αλλαγές. Ή το να είσαι μετέωρος. Μην νομίζεις δεν είναι εύκολο για κανέναν αλλά όταν το θέτεις σαν στόχο ζωής μπορείς να το καταφέρεις. Εσύ ίσως δεν έχεις νιώσει την ανάγκη γιατί η ζωή με την μητέρα σου να ήταν καλή και όμορφη. Όταν υποφέρεις όμως κάθε μέρα μέσα στο ίδιο σου το σπίτι αναζητάς την λύτρωση. Και αυτή η λύτρωση είναι απλώς να φύγεις. Η ψυχίατρος σου σου δίνει κάποιο αγχολυτικό;

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Το κατανοώ αυτό που λες αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου. Τώρα σκέφτομαι το κάθε εμπόδιο για καλό που λένε...

Μου έδωσε ζαναξ αλλά προτιμώ τα λεξοτανίλ και δεν έφερε κάποια αντίρρηση ως προς αυτό. Βέβαια αποφεύγω να παιρνω. Έχω να πάρω από το φθινόπωρο του 16...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Το κατανοώ αυτό που λες αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου. Τώρα σκέφτομαι το κάθε εμπόδιο για καλό που λένε...

Μου έδωσε ζαναξ αλλά προτιμώ τα λεξοτανίλ και δεν έφερε κάποια αντίρρηση ως προς αυτό. Βέβαια αποφεύγω να παιρνω. Έχω να πάρω από το φθινόπωρο του 16...

---

Στην περίπτωση σου ξέρεις τι πιστεύω ότι πρέπει να γίνει; Να γράψεις σε ένα χαρτί (κάποια στιγμή που θα είσαι ήρεμος) πως θα ήθελες να είναι η ζωή σου,πως την έχεις ακριβώς φανταστεί. Αναλυτικά... πως θα ήθελες να είναι το σπίτι σου, το εργασιακό σου περιβάλλον, ο περίγυρος σου, ο μισθός σου. Έτσι κάθε φορά που θα σκέφτεσαι τα εμπόδια θα βλέπεις το χαρτί και θα εστιάζεις στον στόχο. Γιατί αυτό χρειάζεσαι. Εσύ στοχεύεις στα εμπόδια και στις δυσκολίες, που δεν λέω θα υπάρξουν και πάντα θα υπάρχουν, όμως πάντα θα υπάρχει και ο στόχος σου. Εκεί που θέλεις να φτάσεις. Εκεί είναι η ευτυχία σου,η ζωή σου. Επίσης, να σου πω και το εξής άλλο το οποίο μου είχες πει ότι σε φοβίζει. Ο περισσότερος κόσμος εκεί έξω μπορεί να κοιτάει το συμφέρον του, ή να σου φερθεί άσχημα, περιπαικτικά,όμως... υπάρχουν και καλοί άνθρωποι εκεί έξω, άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν (ακόμα και άγνωστοι) χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να θέλουν να σε εκμεταλλευτούν. Μπορεί να είναι λιγότεροι όμως υπάρχουν. Οπότε η γενίκευση που έκανες τις προάλλες για την κοινωνία μας είναι άστοχη. Όταν νιώθεις ότι δεν αντέχεις και πνίγεσαι να παίρνεις ένα αγχολυτικό να σε ηρεμεί. Δεν είναι κακό. Είναι κρίμα να ταλαιπωρείσαι έστω και παροδικά. Γιατί φαίνεσαι έξυπνο παιδί και αυτές τις σκέψεις θα τις αντιμετωπίσεις αργά ή γρήγορα θα το δεις.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Σε ευχαριστω πολυ Αλικη...

Για να πω την αληθεια η ριζα του προβληματος θεωρω πως βρισκεται εκει: Στο οτι δυο μερες τωρα προσπαθω να γεμισω αυτο το κομματι χαρτι που λες και δεν ξερω με τι να το γεμισω...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Σε ευχαριστω πολυ Αλικη...

Για να πω την αληθεια η ριζα του προβληματος θεωρω πως βρισκεται εκει: Στο οτι δυο μερες τωρα προσπαθω να γεμισω αυτο το κομματι χαρτι που λες και δεν ξερω με τι να το γεμισω...

---

Με τα όνειρα που έκανες πριν σε πιάσουν οι μαύρες σκέψεις. Ξέρεις, τον πρώτο καιρό της κατάθλιψης που δεν είχα καταλάβει ότι πάσχω δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για την ζωή. Ξυπνούσα το πρωί και σκεφτόμουν γιατί; τι θα κάνω όλη μέρα αφού όλα είναι ανούσια, βαρετά. Το μόνο που με έκανε να ξεχνιέμαι ήταν να χαζεύω στο κινητό. Στην αρχή κάποιες ώρες και μετά ολόκληρη την ημέρα. Εκείνη λοιπόν την περίοδο δεν έβλεπα καθαρά τα πράγματα. Τίποτα δεν με ευχαριστούσε, και δεν μιλάω μόνο για τα όνειρα που είχα σε επαγγελματικό επίπεδο ή τα χόμπι μου. Δεν ήθελα ούτε για έναν καφέ να βγω. Είχα χάσει το ενδιαφέρον για την ζωή, για τα πάντα. Γιατί; γιατί με είχαν κατακλύσει οι μαύρες σκέψεις. Είχα αφήσει στην άκρη τα θέλω μου, τους στόχους μου, τα όνειρα μου και πνιγόμουν στο τίποτα, στο κενό. Τώρα που έχουν περάσει μόλις 2 μήνες από εκείνη την περίοδο δεν νιώθω ακόμα καλά αλλά είμαι αισιόδοξη. Έμαθα να κάνω υπομονή, άφησα στην άκρη το κινητό και έκατσα να σκεφτώ ποια θέλω να είμαι και τι θέλω να κάνω. Το βρήκα. Και προσπαθώ καθημερινά να παλεύω για να φτάσω κάποτε να πραγματοποιήσω όσα θέλω.
Χρειάζεσαι χρόνο να αφιερώσεις στον εαυτό σου και να αποδεχτείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι τώρα. Είναι μια δύσκολη περίοδος όμως θα περάσει... και αύριο μεθαύριο θα τα σκέφτεσαι και θα γελάς...και θα λες μα κοιτά πόσο χρόνο έχασα που ασχολιόμουν με βλακείες.. εμπιστεύσου με.. όλοι κάποια στιγμή εγκλωβίζομαστε ή νιώθουμε χαμένοι. Ειδικά στην ηλικία μας να ξέρεις είναι πολύ συχνό το φαινόμενο. Όταν άρχισα να ανοίγομαι στους φίλους μου για τα όσα σκέφτομαι και νιώθω συνηδητοποίησα πως και οι άλλοι σκέφτονταν ακριβώς τα ίδια. Μπορεί να μην πέφτουμε όλοι σε κατάθλιψη. Εγώ πχ είμαι πιο ευαίσθητη και καταλαβαίνω τον λόγο που εγκλωβίστηκα σε αυτήν την κατάσταση πλέον. Όμως, το νόημα είναι να μην κοιτάς πίσω, παρά μόνο μπροστά... εκεί βρίσκονται όλες σου οι απαντήσεις! Να έχεις μια καλή και ήρεμη νύχτα. Και περιμένω νέα σου σύντομα!

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Σε ευχαριστω πολυ Αλικη.

Γενικοτερα προσωπικα μετα που περασε η φαση του φοβου και των τρομακτικων σκεψεων μου, δημιουργηθηκε αυτο το κενο μεσα μου. Οταν κανω κατι ουσιαστικο που με ευχαριστει νιωθω πολυ καλα. Σημερα που σηκωθηκα δηλαδη και πηγα στην σχολη και παρακολουθησα το μαθημα μου ενιωθα θετικα, ελεγα τι ωραια που ξυπνησα το πρωι και εκανα κατι. Θελω-μ'αρεσει να βγαινω για καφε, να συζηταω πραγματα κλπ, αλλα το προβλημα ειναι οτι κανεις μα κανεις δεν εχει να πει τιποτα. Ολοι απλως ''ζουνε'' μεσα σε ενα τιποτα. Και τωρα γυρισα απο το μαθημα και σκεφτομουνα οκ το εκανες αυτο... Τωρα; Πως θα γεμισουν ολες αυτες οι ωρες; Παλι τα ιδια θα κανεις; Παλι θα καθεσαι στην τηλεοραση; Παλι θα καθεσαι μπροστα σε μια οθονη; Αντε θα πας μια ωρα να κανεις γυμναστικη...Μετα;

Σκεφτομαι οτι τοσα χρονια ειναι παρα πολλα για να κανεις μονο αυτα τα απλα καθημερινα πραγματα και τιποτα αλλο (στα καθημερινα βαζω και τους καφεδες και τις εκδρομες και ολα).
Ψυχολογω τον εαυτο μου, σκεφτομαι εχεις κατι με εσενα; Δεν σε αγαπας; Οχι, μια χαρα εισαι-νιωθεις. Δεν σου λειπει τιποτα. Με το περιβαλλον νιωθω πως ειναι το προβλημα. Ο καθενας εχει παρει εναν δρομο και τον ακολουθει απο τους φιλους μου και τον γεμιζει και ξαφνικα εγω δεν χωραω πουθενα... Θα παμε για καφε; Εχω να κανω αυτο εκεινο το αλλο. Οκ...Τα λεμε αλλη φορα. Και την αλλη φορα που θα παμε (εαν παμε) θα κοιτανε τα ντουβαρια μετα την πρωτη ωρα και θα λενε αυτα...

Ρε γαμωτο μου οταν ημουν πιο μικρος γλωσσα δε βαζαμε μεσα, ζουσαμε πραγματα, καταστασεις, εμπειριες... Τωρα υπαρχει το απολυτο τιποτα.

Απο τα 6 μου μεχρι και σημερα υπηρχε κατι που επρεπε να παλεψω, να αντιμετωπισω και επικεντρονομουν σε αυτο, εβρισκα νοημα στην ζωη μου για αυτο. Θα σηκωθεις σημερα το πρωι για να νικησεις τον καρκινο, για να στηριξεις τους γονεις σου και να ελπιζεις σε καλυτερες μερες, για να μπεις σε ενα πανεπιστημιο, για να ξεπερασεις το πενθος και τις κρισεις πανικου... Τωρα; Τωρα τι; Ημουν τοσο επικεντρομενος στο παρον μου που παραμελησα εντελως το μελλον μου, τους στοχους μου τα ονειρα μου.

Ξανα σκεφτομαι μα εχεις πολλα πραγματα να πετυχεις ακομα, να βγαλεις λεφτα, να βρεις το δικο σου σπιτι, να βρεις (εαν βρεις ποτε) εναν συντροφο, να αγορασεις το αυτοκινητο των ονειρων σου, να φτιαξεις το σωμα που παντα ηθελες...Αν και υπαρχουν αυτα τα πραγματα, εγω τα βρισκω δευτερευοντα.

Ειναι πραγματα τα οποια ειναι ''δορυφοροι'' που περιστρεφονται γυρω απο το βασικο νοημα και οχι το ιδιο το νοημα στο μυαλο μου.

Το βασικο λειπει και ολα τα υπολοιπα πεφτουν μαζι του...

Μακάρι να είχα την ηλικία σου φίλε. Αυτό είναι το μεγάλο σου προτέρημα!
Έχεις άπειρες όσες επιλογές θες μπροστά σου, σε κάθε τι. Έγκλημα θα είναι να μην τις εκμεταλλευτείς.
Καταλαβαίνω τον πόνο σου! Όμως αν μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια ο πόνος σου στο μέλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερος γι αυτα που στο μεταξύ δεν θα έχεις εκμεταλλευτεί. Αν τα εκμεταλλευτείς ο πόνος σου, στο εγγυώμαι, θα γίνει σχεδόν ανύπαρκτος αφού θα έχεις ακοπτήσει τόσα θετικά στο μεταξύ. Άκου τι σου λέω!!

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Μακάρι να είχα την ηλικία σου φίλε. Αυτό είναι το μεγάλο σου προτέρημα!
Έχεις άπειρες όσες επιλογές θες μπροστά σου, σε κάθε τι. Έγκλημα θα είναι να μην τις εκμεταλλευτείς.
Καταλαβαίνω τον πόνο σου! Όμως αν μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια ο πόνος σου στο μέλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερος γι αυτα που στο μεταξύ δεν θα έχεις εκμεταλλευτεί. Αν τα εκμεταλλευτείς ο πόνος σου, στο εγγυώμαι, θα γίνει σχεδόν ανύπαρκτος αφού θα έχεις ακοπτήσει τόσα θετικά στο μεταξύ. Άκου τι σου λέω!!

---

και δε μου λες πως συνενοησαι με καπιον που λεει οτι φοβαται πρδ