Originally Posted by
NickosDark
Ακριβως αυτο παιδια... Για αυτο και εγω ο ιδιος απορω με τον εαυτο μου... Γιατι οπως ειπες και εσυ ellis αλλα και εσυ αννα υπαρχουν πολυ χειροτερα και ολοι εσεις, με τις δικες σας δυσκολιες ο καθενας, μικροτερες η μεγαλυτερες, η μαλλον εμεις ζουμε, μερα με την μερα τα καταφερνουμε, τα βγαζουμε περα, ανταποκρινομαστε στα καθημερινα καθηκοντα και η ζωη προχωραει... Και ελπιζω πως θα ειναι ομορφη Αννα.. Στην σκεψη και μονο οτι θα ειναι γεματη κακουχιες τρομοκρατουμαι...
Γενικα οσο το συζηταω τοσο πιο πολυ νιωθω την αναγκη απο μια αγκαλια... Μια μεγαλη αγκαλια και τιποτα αλλο, θα νιωθω γεματος με κατι τοσο απλο για αποψε.