Είναι κατάθλιψη;

Μπράβο σου πάντως για όσα περιγράφεις. :)
Να εκτιμάμε όσα έχουμε, σωστό. Ήμουνα χθες νοσοκομείο για κανα 3ωρο, πρώτες βοήθειες. Έγινε η καρδιά μου περιβόλι... Και μετά... Μετά βλέπεις ανθρώπους που καλούνται να αντιμετωπίσουν πολύ σοβαρά γεγονότα και όμως θα κλάψουνε μια φορά ή και καθόλου, θα τους βλέπεις και δεν θα περνάει καν από το μυαλό σου ότι κάτι συμβαίνει, θα είναι πάντα με χαμόγελο και θα φαίνονται δυνατοί. Όποιος μπορεί να το καταφέρει αυτό, ακόμη κι' αν μέσα του είναι κομμάτια, τότε είναι όντως δυνατός και μπορεί να αντιμετωπίσει όσα του φέρνει η ζωή. Και εσύ μπορείς, δεν σε φοβάμαι. Μέσα από τα γραφόμενά σου φαίνεται πολύ ώριμος άνθρωπος, αναθεωρείς, ανησυχείς, σκέφτεσαι λογικά. Όλα μες τη ζωή είναι. Όλοι μας έχουμε τις στιγμές μας που θα πέσουμε και θα προσπαθήσουμε να βρούμε διέξοδο για να βγούμε απ' το τέλμα.

Εφόσον προσπάθησες, μείνε τώρα να μαζέψεις κι' άλλα χρήματα και ειδοποίησε το αφεντικό ότι θα φύγεις για να βρει κάποιον άλλο στη θέση σου. Αν μπορείς ψάξε ταυτόχρονα για άλλη δουλειά. Έδωσες χρόνο, οπότε δεν έχει πια νόημα. Πήγαινε αλλού για να ηρεμήσεις :)

Σε ευχαριστώ για τα λόγια και τις απαντήσεις σου.

Τον έχω ήδη ενημερώσει απλά μου είπε πως θα ήθελε να παραμείνω τουλάχιστον ως το Πάσχα και να το σκεφτώ ξανά τότε. Δεν πρόκειται όμως να παραμείνω ότι και να μου προτείνει ότι και να αλλάξει, οπότε μες σε αυτή τη βδομάδα θα το αναφέρω πάλι μήπως και φύγω και νωρίτερα.. Ψάχνω ήδη γι αλλού, αν και η αλήθεια είναι ότι έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο απελπισίας που νομίζω ότι όπου και να πάω θα αποτυχω και αυτό με τρομάζει. Κυρίως με τρομάζει γιατί ψάχνω δουλειές Αθήνα, όπου δεν έχω κάποιον που να τον νοιώθω τόσο κοντά μου ώστε να δοκιμάσω το ενδεχόμενο της συγκατοικησης. Συνεπώς, σκέφτομαι τι γίνεται αν βρω κάτι άλλο (Αθήνα πχ) μπω σε διαδικασίες μετακόμισης και στην τελική αποδειχτω και εκεί μη ικανός;;; είναι πολλές οι σκέψεις που με βασανιζουν. Πρώτη φορά έχω φτάσει τόσο πολύ στα όρια μου.

Δηλαδή το αφεντικό είναι ευχαριστημένο από την δουλειά σου; Οι συναδέλφοι σου; Έχει σημασία αυτό γιατί παίζει να είναι όλα στο μυαλό σου και λόγω ανασφάλειας και άγχους λόγω απαιτήσεων (κυρίως από τον εαυτό σου βασικά). Ή επειδή το φοβάσαι τόσο πολύ και σε αρρωσταίνει αυτή η κατάσταση, δεν μπορείς καν να αποδώσεις. Το αφεντικό σου δηλαδή δεν μπορεί να βρει άλλον; Γιατί επιμένει; Δεν θεωρείς ότι δεν θα επέμενε άμα έβλεπε πως ζορίζεσαι και δεν αποδίδεις όσο θέλει;

Αν δεν σου κάτσει μια δουλειά στην Αθήνα, έχεις πολλές παραπάνω πιθανότητες να βρεις άλλη, παρά να μείνεις στην επαρχία, και μάλιστα με τέτοια ψυχολογία. Δεν είσαι ανίκανος, αλλά όσο σκέφτεσαι έτσι δεν θα μπορείς να αποδίδεις. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία / υποσυνείδητη αυτοκαταστροφή λέγεται αυτό. Για την συγκατοίκηση πάντως δεν χρειάζεται να ξέρεις ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ τον άλλον. Εδώ κολλητές φιλίες μπορεί να χαλάσουν στη συγκατοίκηση επειδή έπειτα με την καθημερινή τριβή διαπιστώνουν πράγματα που πριν δεν έβλεπαν και τους ενοχλούν. Καλύτερα να μην είστε τόσο κοντά και να δίνεται ο καθένας τον χώρο του στον άλλον, για να έχετε λιγότερα προβλήματα και θέτετε τα όριά σας από την αρχή. Ξέρω άτομα που συγκατοικούνε με τελείως αγνώστους και μάντεψε, είναι πολύ δύσκολοι χαρακτήρες και όμως έχουν βρει την άκρη.

Κανένας δεν είναι ικανοποιημένος από μένα στη δουλειά. Στο λέω και το υπογράφω. Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος εδώ και καιρό. Απλά δεν βρίσκει γιατί και όταν έκανα εγώ αίτηση συνολικά δεν έκαναν πάνω από 3-4 άτομα και ψάχνει μόνο άντρες για τη θέση. Σήμερα ήταν από τις χειρότερες μέρες μου εκεί. Έχω γυρίσει στο γαμωσπιτο και κλαίω γαμώ το κεφάλι μου. Πιο σκατά δεν έχω νοιωσει. Εξυπηρετούσα πελάτη και σκεφτόμουν μαλακίες για να κρατηθώ να μην κλαψω. Είμαι ότι πιο άχρηστο ον κυκλοφορεί στον ελλαδικο χώρο αυτή τη στιγμή. Επίσης πιστεύω ότι διστάζει να με διώξει γιατί ξέρει τον πατέρα μου και ίσως φοβάται μην γίνει παρεξήγηση. Αυτό γιατί κάποια στιγμή μου είπε και στον πατέρα σου τι θα πω και του είπα άστο να το φροντίσω εγώ δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα..

Δεν είμαι ικανός να αντέξω ούτε ως τέλος του μήνα, τόσο άχρηστος έχω γίνει πλέον..

Χαλαρωσε δικε μου υπαρχουν κ χειροτερα ψυχραιμια να τα αντιμετωπισεισ

Αν διαβασεις τα μηνυματα μου θα καταλαβεις οτι εχουμε ορισμενα κοινα προβληματα. Επικεντρωσου σε λυσεις στα προβληματα σου και οχι να σκεφτεσαι σε τι αθλια κατασταση εισαι κτλ. Αν πνιγεσαι στη δουλεια, φευγεις. Κανεις ενα διαλειμμα εργασιακο,ηρεμεις, χτιζεις αυτοπεποιθηση και οταν νιωσεις καλα ψαχνεις αλλη δουλεια. Να θυμασαι οτι μεχρι να πας σε αυτη τη δουλεια, ησουν απολυτα ικανος. Η συγκεκριμενη δουλεια φταιει ,οχι εσυ. Οπως λες εχεις δυνατο πτυχιο. Αξιοποιησε το στο εξωτερικο. Στην Ελλαδα δεν θα βγαλεις ποτε καλα λεφτα ωστε να ζεις αξιοπρεπως. Σημαντικο κεφαλαιο ειναι οι φιλοι και μια ερωτικη σχεση. Να βγαινεις οσο μπορεις, να μιλας,να εκφραζεσαι. Εδω προσεχε να μη γινεις τοξικος,η να εισαι μεσα στη μιρλα. Μια ερωτικη σχεση ηρεμει,χαλαρωνει το μυαλο και το σωμα και ανεβαινεις ψυχολογικα

Elis και maki έχετε δίκιο σε ότι λέτε. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα και πράγματι οπότε θέλω ξεκουμπίζομαι και τέλος.

Εν συνεχεία, θέλω να πω και κάτι άλλο στα όσα λες εσύ maki. Σχετικά με το πτυχίο να αναλύσω κι αυτό. Τελείωσα το πολυτεχνείο πληροφορικής. Δεν ήταν κάτι που με τρέλανε ποτέ και η επιλογή ήταν αυτή, γιατί οι δικοί μου τότε δεν με άφησαν να επιλέξω που ήθελα να πάω. Να φανταστείτε περνούσα στυα είχα κάνει και τα χαρτιά μου και δε με άφησαν καν να πάω Αθήνα να περάσω αγωνίσματα. Επίσης, μου άρεσαν σχολές όπως γεωλογια και γεωπονια που τις θεωρούσαν σπατάλη μορίων και τέλος το αντίστοιχο πολυτεχνείο ηλεκτρολογων μηχανικών όπως και ιατρική . Αυτά τα δυο δεν τα έπιασα όμως. Κάπως έτσι από το μακρινό 2008 συμβιβαστηκα. Έκανα υπομονή επικεντρωθηκα σε μαθήματα που μου άρεσαν και τελείωσα. Βλέποντας όμως τις επιλογές μου στην αγορά εργασίας είδα ότι δεν με γεμίζει και τόσο να δουλεύω στον τομέα αυτό μια ζωή, ενώ μου άρεσουν πολύ λίγα κομμάτια στον τομέα της πληροφορικής.

Αρχίζω και πιστεύω πως μάλλον πιεζομαι να βρω κάτι στις σπουδές μου που ποτέ δεν μου άρεσαν και ίσως αυτό το κάνει και χειρότερο. Συνεπώς, ίσως να ήταν πιο συνετο να ακολουθήσω κάτι άλλο. Καλύτερα να πάει χαμένο ένα πτυχίο πάρα μια ζωή. Εξωτερικό για πολλούς λόγους δεν πάω.

Σχετικά με το θέμα σχέσεις. Με τους φίλους μου έχω κόψει και αποφεύγω να βγαίνω εκτός κι αν με πρηζουν πολύ καθώς όταν βγαίνω συνέχεια είμαι αλλού. Δεν μπορώ να συμμετέχω σε τίποτα από ότι λένε η χανομαι και εκεί που μπορεί να μιλάω για κάτι με τα παιδιά στη συνέχεια ξεχνάω τι λέγαμε και κοιτάω σαν βλάκας. Γι αυτό σας ξαναλέω κάτι έχω πάθει, έχω αχρηστευτει. Στο ερωτικό κομμάτι τώρα είχα σχέση ως όταν μπήκα φαντάρος. Το 2016 που ήμουν φαντάρος δεν είχα κάνει κάτι λόγω και του ότι ήταν νωπος ο χωρισμός μετά από χρόνια σχέσης. Ακολούθως το 17 είχα κάνει κάτι, αλλά δεν κράτησε και τελευταία φορά που προσεγγισα ερωτικά κάποια ήταν τον περασμένο Οκτώβρη όπου έφαγα το άκυρο μου και ησυχασα. Από τότε δεν μπήκα στη διαδικασία να προσεγγίσω κάποια και ούτε και μου κάνει αίσθηση, ενώ επίσης στη φάση αυτή μου φαίνεται τόσο βαρετό να γνωρίσω νέο άνθρωπο από το μηδέν. Αυτά.

@makis. Διάβασα και τα δικά σου νήματα. Όντως έχουμε κοινά σημεία. Εσύ αυτήν την περίοδο πως είσαι; γιατί από ότι είδα πρόσφατα είναι και τα δικά σου σχετικά βιωματα. Είδα έχεις οικογένεια οπότε φαντάζομαι το να σε στηρίζει η γυναίκα σου είναι πολύ σημαντικό. Γενικά όμως πως αντιμετωπίζεις τις κακές σου στιγμές; είδα και εσύ δεν προτιμάς τη λογική του να πας σε ψυχολόγο για δικούς σου λόγους.

Quote:

---

Originally Posted by disillusioned

@makis. Διάβασα και τα δικά σου νήματα. Όντως έχουμε κοινά σημεία. Εσύ αυτήν την περίοδο πως είσαι; γιατί από ότι είδα πρόσφατα είναι και τα δικά σου σχετικά βιωματα. Είδα έχεις οικογένεια οπότε φαντάζομαι το να σε στηρίζει η γυναίκα σου είναι πολύ σημαντικό. Γενικά όμως πως αντιμετωπίζεις τις κακές σου στιγμές; είδα και εσύ δεν προτιμάς τη λογική του να πας σε ψυχολόγο για δικούς σου λόγους.

---

Εγω περναω φασεις. Τη μια μερα ειμαι καλα ,την αλλη χαλια. Οταν ειμαι χαλια πνιγομαι στις σκεψεις μου ,τις ανακυκλωνω και για να ηρεμησω πινω αλκοολ. Εχω περασει και πιο δυσκολες φασεις και τα καταφερα χωρις τη βοηθεια ψυχολογου. Τωρα ειμαι καλυτερα παντως. Τα προβληματα μας πηγαζουν απο την καθημερινοτητα μας και μπορουμε να τα ελεγξουμε ως ενα βαθμο,αυτο να θυμασαι.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΣ.

Οk, δεν είναι για σένα αυτή η δουλειά. Και εγώ σπούδαζα κάτι, δεν τελείωσα καν και ούτε μπορώ να το ακολουθήσω. Όπως δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω πιλότος ή γιατρός, ή σε δουλειές με πάρα πολλύ πίεση και ευθύνες. Πήρες το πτυχίο σου και έχεις δοκιμάσει να δουλέψεις σε κάτι που να σχετίζεται. Δεν σου άρεσε, σε έτρωγε και το άγχος, δεν μπορείς να λειτουργήσεις για τον οποιονδήποτε λόγο, φεύγεις. Δεν θα σε αρρωστήσει μια δουλειά. Άχρηστος θα ήσουν αν καθόσουν σπίτι όλη μέρα, δεν έκανες τίποτα και ΔΕΝ ΗΘΕΛΕΣ να κάνεις τίποτα (χωρίς να έχεις κάτι παθολογικό εννοείται). Φύγε, δώσε χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει, να ξεφορτώσεις και έπειτα ψάξε για άλλη δουλειά, αντικείμενο, ό,τι θες :)

Όλα όσα λέγονται εδώ είναι σωστά και υποστηρικτικά στη συγκεκριμένη περίπτωση. Σκέψου ότι πριν δεν ήσουν έτσι και ότι μετά δεν θα είναι έτσι. Αυτή είναι μια φάση και τίποτα παραπάνω. Αποδέξου την, συμβαίνει για κάποιους λόγους: απογοητευτική πραγματικότητα, ανεκπλήρωτες προσδοκίες κ.ά. Όσο επικεντρώνεσαι στην αυτοπαρατήρηση τόσο χειρότερα είναι. Δώσε δικαίωμα στον εαυτό σου να νιώσει αδύναμος, η δύναμη δεν είναι δικαίωμα ούτε η ευτυχία υποχρέωση. Βομβαρδιζόμαστε από χρονοδιαγράμματα και προσδοκίες επιτυχίας που τελικά δυσκολεύουν περισσότερο τη ζωή μας. Το ζήτημα είναι να μην υποφέρεις γιατί νιώθεις έτσι και όχι κάπως αλλιώς. Είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ. Δικαιολόγησε τον εαυτό σου και μην τον κατηγορείς για αχρηστία, είναι η προσωπική μου άποψη.Όσο πιο έξυπνος και σκεπτόμενος είναι κανείς τόσο πιθανότερο να βιώσει δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις. Σιγά σιγά θα βγεις από όλο αυτό, καλό θα ήταν να επικοινωνούσες και με κάποιον ειδικό.

Blackbird και rabia σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σας. Μόλις γύρισα από τη δουλειά και για μια ακόμη φορά δεν ήμουν στα καλύτερα μου. Δεν κατάφερα το απόγευμα που συνδεθηκα γι λίγο να διαβάσω τα σχόλια σας, το έκανα όμως τώρα και μου φτιαξατε την ψυχολογία αρκετά. Χαμογελασα και ένοιωσα καλά.

Περνάει ο καιρός και βλέπω ότι ναι, χίλιες φορές να κάνεις κάτι κι ας μην το σπουδασες. Εξάλλου η κατάρτιση από το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο σημαντική, ώστε να σε κάνει καλόν σε αυτό που σπουδαζεις. Άρα και με δεδομένη την έλλειψη εμπειρίας στον τομέα της πληροφορικής αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι αν βρω κάτι να με γεμίζει και να τα καταφέρνω χωρίς κατ ανάγκη να είναι σχετικό με ότι σπούδασα (και με ένα ακόμη δεδομένο τις δυσκολίες των καιρών) δεν θα πρέπει ούτε να νοιώθω αβολα με αυτό ούτε να ευνουχιζω το μυαλό μου ότι η μόνη επαγγελματική μου διέξοδος πρέπει να είναι εκεί.

Ένα ακόμη. Πάντα ήμουν πολύ φιλότιμο άτομο και ήθελα να είμαι σωστός και αυτό με επηρεάζει. Όσο κουλό και αν σας φαίνεται, ακόμη και για τα λεφτά που παίρνω, που δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο, νοιώθω ενοχές γιατί βλέπω ότι δεν προσφέρω. Θέλω να είμαι αποδοτικός και έχω πάντα προσδοκίες από μένα. Δεν αποδέχομαι την ήττα. Εκεί μέσα όμως όλα πάνε ανάποδα με συνέπεια να με επηρεάζουν όλα αυτά. Ελπίζω σύντομα να το ξεπεράσω όλο αυτό. Ήταν από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου.

Ένα τελευταίο να μην σας κουράζω! Όταν εν τέλει φύγω και αρχίσω να κοιτάζω για δουλειά και πάω για κάποια συνέντευξη θα προσπαθήσω να βρεθώ με κάποιον ειδικό. Δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθήσει μια συνεδρία αλλά σκέφτομαι να το δοκιμάσω.

Μιλάς πάρα πολύ σωστά, έτσι είναι τα πράγματα με τις σπουδές και την επαγγελματική κατάρτιση. Στα υπόλοιπα που λες, αν και φαίνεται λίγο παράλογο και κουλό όπως λες, προσωπικά σε νιώθω γιατί κι' εγώ έτσι είμαι. Η ψυχολόγος μου με χαρακτήριζε τελειομανή, και δυστυχώς η παθολογική τελειομανία σε εμποδίζει να προχωρήσει γιατί δεν γλυτώνεις ποτέ από την αυστηρή αυτοκριτική. Επειδή είναι πάρα πολύ σημαντικό για εμάς να νιώθουμε χρήσιμοι και αποδοτική, θα σε βοηθούσε πάρα πολύ να άλλαζες δουλειά για να νιώσεις πιο ήρεμος και να αποφύγεις τις ενοχές. Ξεπερνιέται μην ανησυχείς, μια φάση περνάς τώρα. Να πας και σε κάποιον ειδικό γιατί σίγουρα θα σε βοηθήσει στα συναισθήματα που νιώθεις. :)

Ευχαριστώ πολύ και πάλι για την απάντηση σου. Ναι πάντα είχα αυτό με την τελειομανια. Από μικρός πχ αν έβλεπα ένα τετράδιο να προεξεχει από το γραφείο μου θα τρελαινομουν και θα το έβαζα να είναι ακριβώς στην άκρη. Γενικότερα και τώρα το έχω με πολλά πράγματα. Μπορεί να καθαρίζω το σπίτι και να κάνω πόσες ώρες δουλειά λίγων λεπτών απλά και μόνο επειδή τα θέλω όλα στην εντέλεια.. Και άλλα πολλά.. Αυτό όμως είναι μεγάλο εμπόδιο σε συγκεκριμένες καταστάσεις από ότι φαίνεται. Ίσως κάποιος ειδικός να με βοηθούσε να το διαχειριζομαι ορθοτερα.

συγγνωμη που δε μπορω να διαβασω ολες τις προηγουμενες απαντησεις αλλα διαβαζοντας το τελευταιο μηνυμα σου μου κανει κατι ψυχαναγκαστικο ολο αυτο παρα τελειομανια.δε ξερω.μορει να λεω και μακακιες