Originally Posted by
girly14
Καλησπέρα σας, είμαι κοπέλα 21 χρονών και έχω πρόβλημα στον ερωτικό τομέα. Δεν έχω κάνει ποτέ μου σχέση, όσο και να έχω προσπαθήσει να έρθω κοντά με άλλα αγόρια. Δεν είμαι λεσβία ή κάτι άλλο. Ας τα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή για να μου πείτε κι εσείς αν μπορείτε να εντοπίσετε την αιτία και φυσικά κάποια λύση.
Μέχρι την ηλικία των 19 είχα αρκετά χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όσο πήγαινα σχολείο είχα μεγάλο πρόβλημα με τις κοινωνικές συναναστροφές και δεν ήταν λίγες οι φορές που έπεσα θύμα bullying. Στο λύκειο έκανα κάποιες φιλίες κάπως πιο σταθερές και είχα το κλασσικό εφηβικό "κόλλημα" με ένα παιδί αλλά δεν προχώρησε. Τα δύο πρώτα χρόνια στο πανεπιστήμιο ήταν αρκετά αγχωτικά για μένα αφού έψαχνα απελπισμένα για παρέες και εννοείται κάποια σχέση. Παρά το γεγονός ότι γνώρισα πάρα πολλά άτομα, με κανέναν δεν διατήρησα επαφή εκτός σχολής αλλά στην σχολή πάντα είχα κάποιους να μιλήσω. Ακόμα κάποια γνωριμία ερωτικού τύπου δεν είχα κάνει. Στο τρίτο έτος έφυγα στο εξωτερικό κι εκεί πραγματικά η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Γνώρισα άτομα με τα οποία χτίσαμε μια πολύ βαθιά φιλία κι ένιωσα για πρώτη φορά ελεύθερη. Ήταν οι μόνοι 6 μήνες μέχρι στιγμής που ένιωθα ευτυχισμένη. Δεν είχα άγχος, κυριολεκτικά όλον αυτόν τον καιρό είχα κλάψει μόνο μια φορά κι ένιωθα ότι έβρισκα τον εαυτό μου. Αυτή η αλλαγή δεν πέρασε απαρατήρητη από τα αγόρια, αφού "ως δια μαγείας" άρχισαν να με φλερτάρουν αρκετοί. Και κάπου εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση. Όταν ήμουν τρίτη γυμνασίου επειδή η αυτοεκτίμησή μου βρισκόταν στον πάτο, είχα επισκεφτεί μια ψυχολόγο. Με τα πολλά με ρώτησε και για την σχέση μου με τον πατέρα μου. Ανύπαρκτη. Ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζί μας, πάντα κοίταζε την ζωή του και δε θυμάμαι καμία στιγμή μπαμπά-κόρης. Παραδόξως, η μόνη περίοδος που ένιωσα πως κάτι υπάρχει ήταν όταν έλειπα στο εξωτερικό και επικοινωνούσαμε μέσω βιντεοκλήσεων. Πίσω στην ψυχολόγο τώρα, μου είχε πει πως ο λόγος που δεν έχω κάνει κάποια σχέση (ναι με απασχολούσε από το γυμνάσιο το θέμα!) ήταν επειδή έχω χτίσει τοίχους για το αντρικό φύλο, λόγω της προβληματικής σχέσης με τον πατέρα μου και ότι έχω πολλές άμυνες. Ο μόνος τρόπος σύμφωνα με εκείνη ήταν να αποκαταστήσω την σχέση με τον πατέρα μου...Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα, βέβαια ξαφνικά μια μέρα μας ανακοίνωσε πως αποφάσισε να αλλάξει και πως "ό,τι έγινε, έγινε". Πραγματικά δεν πιστεύετε πόσο με θύμωσε αυτή του η κουβέντα. Δεν μπορώ να ξεχάσω 20 χρόνια αδιαφορίας και πλέον δεν ξέρω αν θέλω να του δώσω την ευκαιρία να επανορθώσει, ειδικά όταν ξέρω πως υπάρχει λόγος πίσω από αυτή την αλλαγή (απειλή διαζυγίου). Στα δικά μας τώρα, όσα αγόρια με προσέγγισαν στο εξωτερικό έφαγαν Χ και με κανέναν δεν έκανα τίποτα απολύτως πέρα από κάποια ραντεβού. Γυρνώντας στην Ελλάδα γνώρισα κάποιον και αποφάσισα πως ήταν η ώρα να τον αφήσω να κάνει παραπάνω πράγματα. Με αυτόν ήταν που έδωσα και το πρώτο μου φιλί. Απογοήτευση. Δε μου άρεσε καθόλου και διέκοψα. Λίγους μήνες μετά γνώρισα κάποιον άλλον βγήκαμε και τον άφησα να κάνει κίνηση. Ένιωθα πιο άνετα αυτή την φορά αλλά και πάλι δεν ένιωσα κάτι πιο βαθύ. Από ατυχία και μόνο διεκόπηκε και αυτή η απόπειρα. Να σημειώσω πως όλο αυτό το διάστημα η αυτοεκτιμησή μου μόνο χαμηλή δεν είναι, αφού πλέον πιστεύω πως έχω απωθήσει το μεγαλύτερο μέρος των ανασφάλειών μου. Επιπλέον, έχω αρκετούς φίλους και δεν νιώθω πλέον την μοναξιά που ένιωθα. Το μόνο που παραμένει ίδιο είναι η απάθεια μου για όσους με έχουν φλερτάρει. Φέτος, έχω κάνει κι άλλες γνωριμίες, έχω βγει με άτομα με τα οποία έχουμε κάνει κάποια παραπάνω πράγματα (δεν έχω ολοκληρώσει βέβαια), δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα ηδονή ή κάτι παρόμοιο και κυρίως λόγω της στάσης κάποιων από αυτών (ωμό πέσιμο) ξενέρωσα και σταμάτησα την επικοινωνία. Δε ξέρω αν απλά είναι συγκυριακό το θέμα- δεν έχω γνωρίσει δηλαδή ακόμα τον κατάλληλο- ή κάτι πιο βαθύ. Όσο περνάει η καιρός μάλιστα αρχίζω να νιώθω ανασφάλεια και με το γεγονός ότι δεν έχω προχωρήσει σεξουαλικά. Γενικά έχω έναν φόβο και άγνοια σχετικά με αυτό το θέμα. Τι πιστεύετε; Υπάρχει σωτηρία ή να ψάξω για ράφι;
