Αβέβαιη σχέση

Serenita Nα ρωτήσω κάτι -αν θες απαντάς βέβαια-. Το παιδί αφού έχετε κοινά στέκια κτλ είναι Έλληνας αν έχω καταλάβει καλά που ζει στην Ελβετία. Υποθέτω περίπου στην ηλικία σου. Πόσα χρόνια είναι εκεί και σε τι φάση βρίσκεται; Σκοπεύει να μείνει εκεί για πάντα, έχει σταθερή δουλειά, είναι ευχαριστημένος ή δεν ξέρει; Εσύ άσχετα από την σχέση σου, αφού ζορίζεσαι εκεί που είσαι, θα το σκεφτόσουν να πας κάπου εξωτερικό να ψάξεις δουλειά; Έχεις κάποια λεφτά στην άκρη, κατάλληλη θέληση και ψυχολογία και προσόντα που θα σε βοηθούσαν απλά να βγάλεις εισιτήριο για κάπου, να πιάσεις ένα δωμάτιο και να ψαχτείς επιτόπου; Αν αυτό δεν δούλευε, θα σου ήταν εύκολο να γυρίσεις πίσω; Σκεφτόσουν κάτι τέτοιο σοβαρά πριν γνωριστείς με αυτόν; Μιλάς την γλώσσα που μιλάνε εκεί που βρίσκεται;

Θα σου αναλύσω πιο μετά τι σκέφτομαι γιατί πρέπει να πάω για δουλειά τώρα...

ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, μπερδεύομαι και ξεθολώνω παράλληλα.

Τι ηλικια εχει αυτος;

όλα θα φτιαξουν το ξερω

Τρεις μηνες συνεχεις συγκατοικηση, ειναι ενα καλο διαστημα για να γνωριστειτε.
Και δεν ειναι κανενα μωρο να μην ξερει τι του γινεται.
Αν σε θελει διπλα του θα σε καλεσει να μεινετε μαζι.
Μην το σκεφτεσαι πολυπλοκα. Οποιος γουσταρει, αυτο κανει.
Διαφορετικα, ισως ειναι αλλο αυτο που θελει απο σενα που μοιαζει πιο πολυ με φιλια παρα με ερωτικη σχεση.

Λοιπόν, υποθέτω κάτι είχες γράψει και μετά το έσβησες, δεν πειράζει. Εγώ θα σου πω απλά κάποιες σκέψεις μου.

Κατά την γνώμη μου εδώ έχουμε δύο διαφορετικά θέματα. Το ένα είναι η σχέση και το άλλο είναι η απόφαση να φύγεις στο εξωτερικό. Φυσικά και σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τα διαχωρίσεις λίγο στο μυαλό σου αυτά τα δύο. Στα της σχέσης, έγραψα τι πιστεύω στο προηγούμενο μήνυμα. Επειδή έχεις βαλτώσει σε πολλά επίπεδα, πας να συμβιβαστείς με κάτι μέτριο σαν σχέση, που προς το παρόν δεν είναι ακριβώς σχέση. Φυσικά δεν ξεκινάνε πάντα οι δεσμοί με έρωτα με την πρώτη ματιά ξέρω 'γω κι αγάπες και λουλούδια, κάποιες φορές τα πράγματα είναι πιο συμβατικά, ωστόσο εδώ δεν νομίζω ότι έχεις και πολύ θετικά σήματα ένα χρόνο τώρα. Εσύ δεν είσαι εγώ βέβαια και μπορεί να τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Αν θες να επιμείνεις σε αυτή την σχέση, καλό θα ήταν να προσπαθήσεις να βάλεις ένα όριο στο πως, πότε και με τι θα είσαι ευχαριστημένη. Πες μέσα σου π.χ. θα περιμένω ως το φθινόπωρο να δω αν θα με καλέσει να πάω να μείνω μαζί του ή θα περιμένω ως τον άλλο μήνα που θα έρθει να τα συζητήσουμε από κοντά κι αν δεν με καλύψει θα πάρω τις αποφάσεις μου. Παραδείγματα λέω.

Στα του εξωτερικού τώρα, θα σου πω εγώ πως το σκέφτομαι. Λες ότι με τα οικονομικά εδώ έχεις ζοριστεί κι ίσως να ήταν μια διέξοδος να βρεις δουλειά σε άλλη χώρα. Είχε περάσει αυτό από το μυαλό σου πριν γνωρίσεις αυτόν στην Ελβετία; Θεωρείς ότι πράγματι έχεις πιθανότητες να βρεις κάποια δουλειά βάση προσόντων, γνώση της γλώσσας, του πως πλασάρεις τον εαυτό σου και του τι απαιτείται στην τάδε ή την δείνα χώρα; Πιστεύεις ότι είσαι σε φάση που θα πήγαινες και θα το πάλευες αρκετά ή με την πρώτη δυσκολία θα το έβαζες κάτω που λένε; Έχεις κάποια υποστήριξη στην Ελλάδα, ψυχολογική και οικονομική αν τα πράγματα πάνε στραβά τον πρώτο καιρό;

Θεωρώ ότι το εξωτερικό έχει γίνει λιγάκι καραμέλα τελευταία. Να μην ξεχνάμε ότι κι εκεί υπάρχει οικονομική κρίση κι ότι χωρίς κάποια ειδίκευση, ανταγωνίζεσαι εσύ κι άλλοι εκατομμύρια για χαμηλόμισθες θέσεις όπως και εδώ. Έχω δει πολύ κόσμο να φεύγει ενθουσιασμένος και να γυρνάει μετά από λίγους μήνες εντελώς απογοητευμένος. Να διευκρινίσω ότι γενικά είμαι άνθρωπος του ρίσκου και των αλλαγών. Όταν ήμουν γύρω στα 24 μαζευτήκαμε 4 φίλοι ας πούμε που είχαμε εποχιακή δουλειά το καλοκαίρι εδώ στην Ελλάδα, και λέμε τον χειμώνα τα ξύνουμε, δεν πάμε εξωτερικό να δούμε τι παίζει; Και πήγαμε σχεδόν στο ξέμπαρκο, οι άλλοι είχαν μια γνωριμία που οδήγησε σε δουλειά, εγώ δεν ήθελα την συγκεκριμένη δουλειά και άρχισα να μοιράζω βιογραφικά από εδώ κι από εκεί και μετά από κάνα μήνα με πήρανε για συνέντευξη και με κρατήσανε, όχι τρομερός μισθός, αλλά πάνω στο αντικείμενό μου και καθώς μοιραζόμασταν τα έξοδα του σπιτιού με τους φίλους μου και πήγαμε απλά για την εμπειρία, περάσαμε έναν χειμώνα ονειρεμένο. 4 φίλοι είμασταν και πήγαμε για την πλάκα μας χωρίς δεσμεύσεις όμως. Το καλοκαίρι η δουλειά που είχαμε τότε ήταν καλή από πολλές απόψεις και γυρίσαμε Ελλάδα. Κι επειδή μου άρεσε η φάση, την επόμενη χρονιά οι άλλοι δεν μπορούσαν να έρθουν κι είπα, δεν το δοκιμάζω μόνη μου; Και έστελνα βιογραφικά μέσω ίντερνετ σε άλλη χώρα και έκλεισα κάνα-δυό συνεντεύξεις και πήγα και η μία μου κάθισε και πέρασα άλλον έναν χειμώνα μια χαρά. Πρόσεξε όμως: Ήταν στα μισά του 2000 με την οικονομία να ανθίζει, την ψυχολογία των ανθρώπων αλλιώς, μου λέγαν είσαι από την Ελλάδα και κάνανε χαρές και οι περισσότεροι προσπαθούσαν να με κάνουν να αισθανθώ άνετα, να με βάλουν σε παρέες, να με βοηθήσουν αν ήθελα κάτι με το σπίτι, να με καλέσουν έξω. Δεν λέγανε τι θέλετε όλοι οι μετανάστες στην χώρα μας, εδώ δεν έχουμε εμείς δουλειά ή δεν γυρνούσαν την πλάτη αδιάφορα αν ζητούσες κάτι. Ο κόσμος ο περισσότερος ζούσε άνετα και ήταν έξω καρδιά που λένε. Και το κυριότερο, εγώ η ίδια είχα καλή ψυχολογία και αυτοπεποίθηση και καλή διάθεση, ότι δυσκολία παρουσιαζόταν το έπαιρνα πολύ χαλαρά. Δεν είχα πάει να ξεφύγω από κάποια μιζέρια ή έχοντας μεγάλες προσδοκίες, για την πλάκα και για να περάσω καλά πήγα και χωρίς ψυχολογικές δεσμεύσεις ότι σκοπεύω να μείνω εκεί ή να μην μείνω ή αν θα γυρίσω πίσω ή ότι η ζωή μου εξαρτάται από αυτό. Δεν είναι καθόλου το ίδιο με το να πας με ήδη χαμηλή ψυχολογία και εναποθέτοντας όλες σου τις ελπίδες εκεί.

Καμιά φορά βέβαια όταν αισθανόμαστε πεσμένοι, μπορεί μία δραστική αλλαγή στην ζωή μας να μας κάνει καλό, να έρθει η ψυχολογία μας εντελώς τούμπα, ποτέ δεν ξέρεις, όλα στην ζωή έχουν το ρίσκο τους. Ωστόσο για να το συνδέσω λίγο και με τα της σχέσης, αν η σχέση δεν λειτουργούσε, θεωρείς ότι θα τα κατάφερνες μόνη σου εκεί; ΘΑ το πάλευες; Είσαι σε φάση εκεί που θα πας να αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες μόνη σου ή θα εξαρτάσαι από τον άλλο για όλα; Εγώ θεωρώ ότι ένας σημαντικός λόγος που είναι πολύ διστακτικός να σε καλέσει να μείνετε μαζί είναι αυτός: Είναι σαν να αναλαμβάνει κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη σου κι αυτός δεν είναι καθόλου απλό. Αν είσαι διατεθειμένη, θα πρέπει από μόνη σου να το ψάξεις λίγο από πριν και να του ξεκαθαρίσεις ότι δεν πρέπει να αισθάνεται το βάρος ότι πας μόνο για αυτόν εκεί και ότι θα το παλέψεις και μόνη σου κι ότι αν κάτι δεν πάει καλά, δεν θα του το χτυπήσεις ότι τα παράτησες όλα πίσω κι άλλαξες χώρα για πάρτη του...

Στο προηγούμενο μήνυμα για αυτό σε προέτρεψα να βγεις να γνωρίσεις εδώ κόσμο, να αλλάξεις την καθημερινότητά σου και να το παλέψεις στα της δουλειάς. Διότι θεωρώ ότι η βιοπάλη στην δική σου χώρα είναι καλύτερη από την βιοπάλη σε ξένη χώρα άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ιδίως όταν η ψυχολογία είναι πεσμένη. Και διότι όταν έχεις χαμηλή ψυχολογία κι αυτοπεποίθηση πιάνεσαι από όπου μπορεί να πιαστείς είτε είναι η ιδέα του εξωτερικού είτε μία σχέση και δεν τα βλέπεις καθαρά τα πράγματα και μπορεί να μεταδίδεις μεγάλη πίεση και στους άλλους χωρίς να το καταλαβαίνεις...

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Καταλαβαίνω αυτά που μου λες Sonia και τα έχω σκεφτεί κι εγώ πολλάκις. Φτάνω, όμως, κάθε φορά στο συμπέρασμα ότι δεν είναι συμβιβασμός. Το να φύγω στο εξωτερικό το προσπαθούσα από πριν καν μπω στη σχολή μου εδώ. Ήθελα πάντα να σπουδάσω και να δουλέψω έξω, ιδανικά στη Γαλλία που μπορούσα πιο εύκολα να κάνω σπουδές πάνω στο αντικείμενό μου. Το μόνο που μπορώ να συσχετίσω με τη σχέση μου είναι η αλλαγή του προορισμού. Το ξέρει εξαρχής το ότι ψάχνω και έξω, έχω ήδη κάνει αιτήσεις για σπουδές και περιμένω, κάνω αιτήσεις για δουλειά και περιμένω (όχι μόνο στη χώρα του). Αυτή την ευθύνη που λες, πρώτη του εξήγησα ότι δεν έχει σχέση με αυτόν. Εάν δε βρω δουλειά κλπ. είμαι διατεθειμένη να γυρίσω πίσω ή να ψάξω αλλού ό,τι και να σημαίνει αυτό για εμάς. Αλλά, πρώτα, και παράλληλα, θα είχαμε δει και τι είναι όλο αυτό από κοντά. Ποτέ δε μου άρεσε να γίνομαι βάρος σε κανένα, πόσο μάλλον σε έναν άνθρωπο που το "βάρος" έχει άλλη σημασία. Ναι, είμαι διατεθειμένη να προσπαθήσω σκληρά, το κάνω ήδη, αλλά δύσκολο όταν βλέπουν ότι δεν είσαι στην ίδια χώρα. Συνεχίζω τις προσπάθειές μου ασχέτως με αυτόν, ο οποίος απλώς σκέφτεται ότι κάαααποια στιγμή θα γίνει αλλά ακόμη είναι νωρίς. Δεν πιστεύω ότι είναι συμβιβασμός, έχω γνωρίσει ανθρώπους, έχω κάνει σχέσεις, θέλω να δω πώς πραγματικά είναι όλο αυτό μαζί του, από κοντά, σταθερά. Ναι, δεν έχω οικονομική δυνατότητα, αλλά εάν πάνε τα πράγματα στραβά μπορώ να βρω άκρη. Ποτέ δε θα έριχνα την ευθύνη του εαυτού μου σε άλλους.
Το θέμα είναι ότι και τα δύο μαζί (τα θέματα που θίγεις) με πνίγουν. Θέλω να προχωρήσω μπροστά και να δω και τι πραγματικά γίνεται μαζί του. Αν τώρα, που ακόμη υπάρχει το παραθυράκι, δεν το δούμε, θα περιμένουμε μέχρι ένας από τους δυο μας να σταθεροποιηθεί και να μην έχουμε επιλογή? αυτά σκέφτομαι. πολλά σκέφτομαι. Προσπαθώ να μη δημιουργώ πίεση, προς το παρόν τα έχω ήδη ανακαλέσει και θέσει ένα όριο στο πόσο θα περιμένω εκείνον. Αλλά πιέζομαι εγώ μόνη μου αντ'αυτού...

Αν είναι έτσι, σταμάτα να σκέφτεσαι και πράξε : ) Ελπίζω να μην είναι πολύ μακροπρόθεσμο το όριο που έχεις θέσει για εκείνον... Έχεις σκεφτεί να ψάξεις κάτι στην πόλη όπου βρίσκεται ή τριγύρω χωρίς να τον δεσμεύσεις σε συγκατοίκηση κτλ;

Αυτό προσπαθώ να κάνω :) Το γεγονός ότι δεν είμαι εκεί, από άποψη δουλειάς κλπ, δε βοηθάει, μου γυρνούν όλα πίσω αρνητικά, γιατί θέλουν να έχεις άδεια. Αυτό είναι το κυριότερο που με ρίχνει ψυχολογικά. Αν έβρισκα δουλειά, θα μπορούσα να πάω και να μείνω μόνη μου, εάν τόσο δεν ήθελε. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να πάω. Οπότε το ένα αναιρεί το άλλο. Έχω ξεκινήσει, όμως, να ψάχνω και αλλού, άσχετα από εκείνον. Το πιθανότερο είναι ότι δε θα θέλει και ποτέ να είμαστε πραγματικά μαζι. έχει συνηθίσει βλέπεις όλα να είναι από απόσταση. Τέλοσπανωτων, έχω ξεκινήσει να σκέφτομαι σοβαρά και να κάνω ενέργειες για μένα. Σε ευχαριστώ.

Quote:

---

Originally Posted by Serenita

Αυτό προσπαθώ να κάνω :) Το γεγονός ότι δεν είμαι εκεί, από άποψη δουλειάς κλπ, δε βοηθάει, μου γυρνούν όλα πίσω αρνητικά, γιατί θέλουν να έχεις άδεια. Αυτό είναι το κυριότερο που με ρίχνει ψυχολογικά. Αν έβρισκα δουλειά, θα μπορούσα να πάω και να μείνω μόνη μου, εάν τόσο δεν ήθελε. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να πάω. Οπότε το ένα αναιρεί το άλλο. Έχω ξεκινήσει, όμως, να ψάχνω και αλλού, άσχετα από εκείνον. Το πιθανότερο είναι ότι δε θα θέλει και ποτέ να είμαστε πραγματικά μαζι. έχει συνηθίσει βλέπεις όλα να είναι από απόσταση. Τέλοσπανωτων, έχω ξεκινήσει να σκέφτομαι σοβαρά και να κάνω ενέργειες για μένα. Σε ευχαριστώ.

---

αυτο το "αν τοσο δεν ηθελε", μου φαινεται πολυ απωθητικο για τον αλλο που "θελει". και προσβλητικο μπορω να πω..
προτεινω να ψαξεις μονο αλλου., οχι στο μερος του.
θα εψαχνες στο μερος του αν δεν ηταν εκεινος εκει?
οποια κι αν ειναι η απαντηση σου, σε εκεινον θα δωσεις την εντυπωση οτι πας με το ζορι, για εκεινον, ενω ειπε οτι δεν θελει.

Σαν αντρας συμπασχω με τον αντρα που νιωθει ανασφαλεια οταν ακουει τη λεξη συγκατοικηση. Τωρα συμβουλες δεν ειμαι σε θεση να δωσω, αλλα ποιος ειναι; Μονο εσυ ξερεις τον εαυτο σου και τα θελω σου. Εμενα 1 χρονος αποκλειστικοτητα απο αποσταση μου φαινεται κατι παραξενο. Γιατι να μη γνωριζετε και αλλους ανθρωπους, να κανετε σεξ... Μπορει ταυτοχρονα να αγαπας καποιον και να κανεις σεξ με καποιον αλλο. Ελπιζω να μην σοκαρει αυτο που λεω. Καμια φορα αυτος ειναι ο μονος τροπος να λειτουργησουν τα πραγματα.

Remedy, μέσα μου δυστυχώς το ξέρω ότι έχεις δίκιο. Αν ήθελε, δε θα αισθανόταν ούτε πίεση ούτε τίποτα, απλώς θα το διεκδικούσε. Ναι, εκεί ψάχνω γιατί είναι εκείνος. Παλιότερα έψαχνα γενικότερα, τώρα όμως περισσότερο γιατί είναι εκείνος. Συμφωνώ, και αυτό κάνω. Ψάχνω και αλλού. Κυρίως αλλού τις τελευταίες μέρες. Δεν το έχω τελειώσει, όμως, όταν βλέπω πως δεν υπάρχει καμία κίνηση εκ μέρους του, πέρα από το να βλεπόμαστε μια φορά ανά τρίμηνο, ίσως και δεν έχει νόημα. Ίσως και να έχω δώσει και παραπάνω αξία από όσο αξίζει, ίσως πραγματικά είναι ο άνθρωπος που νιώθω ότι είναι. Θα αφήσω να περάσει ο καιρός, η προθεσμία που του έχω δώσει μέσα μου είναι μέχρι το φθινόπωρο και μέχρι τότε, πού ξέρεις? Μπορεί τα πράγματα να έχουν έρθει καλά, μπορεί και να έχω ξεκαθαρίσει. Δε με καλύπτει όμως η συμπεριφορά του. Το σκέφτομαι κι αλλιώς. Αν εγώ πραγματικά ηθελά έναν άνθρωπο, δε θα μπορούσα να μείνω μακριά για πολύ-θα πέταγα από τη χαρά μου για μια τέτοια πρόταση. Αν πάλι όχι, ή απλώς ενδιαφερόμουν, τότε θα ένιωθα πνιγμένη και πιεσμένη...Οπότε...

Quote:

---

Originally Posted by Ορέστης

Σαν αντρας συμπασχω με τον αντρα που νιωθει ανασφαλεια οταν ακουει τη λεξη συγκατοικηση. Τωρα συμβουλες δεν ειμαι σε θεση να δωσω, αλλα ποιος ειναι; Μονο εσυ ξερεις τον εαυτο σου και τα θελω σου. Εμενα 1 χρονος αποκλειστικοτητα απο αποσταση μου φαινεται κατι παραξενο. Γιατι να μη γνωριζετε και αλλους ανθρωπους, να κανετε σεξ...πορει ταυτοχρονα να αγαπας καποιον και να κανεις σεξ με καποιον αλλο. Ελπιζω να μην σοκαρει αυτο που λεω. Καμια φορα αυτος ειναι ο μονος τροπος να λειτουργησουν τα πραγματα.

---

ναι και μετα θα περνει τηλ.το δικο της σαν να μην τρεχει τιποτα θα δειχνει ενδιαφερον και καλα και θα του λεει και σαγαπω..το εχουμε τερματισει τελειος εδω περα μεσα

Κοίτα, Ορέστη, δε με σοκάρει αυτό που λες. Όταν γνωριστήκαμε και ξεκινήσαμε, η κατάσταση ήταν έτσι, "ελεύθερη". Όταν πραγματικά ζήσαμε καιρό μαζί, είχαμε ανάγκη και οι δύο την αποκλειστικότητα. Μπορεί για μερικούς να δουλεύουν τα πράγματα έτσι, ίσως και να είναι δύσκολο να αντισταθείς, αλλά δεν μπορείς να αγαπάς αληθινά κάποιον/α και να τραβιέσαι τα βράδια με άλλον/η. Συμφωνώ με τον Γιώργο σε αυτό. Η "ελεύθερη" σχέση λειτουργεί στις αρχές, όταν υπάρχει ενδιαφέρον, έλξη αλλά δεν καίγεσαι για τον άλλο τόσο. Όταν αργότερα, αυτό μεστώσει, όσος χρόνος και να περάσει, δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με άλλον άνθρωπο, έστω κι αν είναι για μια νύχτα. γιατί, μπορεί να υπάρχουν άγχη και προβλήματα, οι ανασφάλειές μου, οι φοβίες του, όμως αυτό είναι κάτι που νιώθουμε κοινό. Πώς θα πεις ότι αγαπάς τον άλλον, όταν δεν τον περιμένεις?

Quote:

---

Originally Posted by Serenita

Κοίτα, Ορέστη, δε με σοκάρει αυτό που λες. Όταν γνωριστήκαμε και ξεκινήσαμε, η κατάσταση ήταν έτσι, "ελεύθερη". Όταν πραγματικά ζήσαμε καιρό μαζί, είχαμε ανάγκη και οι δύο την αποκλειστικότητα. Μπορεί για μερικούς να δουλεύουν τα πράγματα έτσι, ίσως και να είναι δύσκολο να αντισταθείς, αλλά δεν μπορείς να αγαπάς αληθινά κάποιον/α και να τραβιέσαι τα βράδια με άλλον/η. Συμφωνώ με τον Γιώργο σε αυτό. Η "ελεύθερη" σχέση λειτουργεί στις αρχές, όταν υπάρχει ενδιαφέρον, έλξη αλλά δεν καίγεσαι για τον άλλο τόσο. Όταν αργότερα, αυτό μεστώσει, όσος χρόνος και να περάσει, δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με άλλον άνθρωπο, έστω κι αν είναι για μια νύχτα. γιατί, μπορεί να υπάρχουν άγχη και προβλήματα, οι ανασφάλειές μου, οι φοβίες του, όμως αυτό είναι κάτι που νιώθουμε κοινό. Πώς θα πεις ότι αγαπάς τον άλλον, όταν δεν τον περιμένεις?

---

Ετσι ακριβως.