Quote:
Originally posted by Manos_19
Είμαι Φοιτητής Ηλεκτρονικής.Από το πρώτο εξάμηνο και γενικά στη ζωή μου νιώθω και το βιώνω καθημερινά,να με κοροιδεύουνε οι άλλοι συμφοιτητές μου και γενικά όλοι.
Γνώρισα κάποια άτομα,ως φίλους,και κάναμε παρέα αλλά εγώ κατάλαβα τον σκοπό της παρέας τους.Δηλαδή,να με εκμεταλεύονται και πίσω από την πλάτη μου να με καρφώνουν.Έχω γνωρίσει ένα παιδί που μου φαίρεται σωστά.Με το παιδί αυτό κάνουμε καλή παρέα,βγαίνουμε έξω,μιλάμε και γενικά μου φαίρεται στα ίσα.Δεν με προδήδει πισώπλατα,όπως όλοι οι άλλοι.Σήμερα μου είπε να βγούμε έξω,γιατί θα φύγει την Δευτέρα και μπορεί να μην ξανάρθει.Δηλαδή,ένα άτομο που εμπιστεύομαι με αφήνει και αυτό.Δεν βγήκα έξω,καθώς ψυχολογικά σήμερα ήμουνα χάλια για πολλούς λόγους και ήρθε έλλο ένα κτύπημα(της αναχώρησης του φίλου μου).Αυτά τα παιδιά που είπα προηγουμένως,με εκμεταλεύονται,απ\'ότι φαίνεται,για να κάνουμε τις αναφορές και να διαβάζουμε μαζί και να τους βοηθάω ,αλλά τίποτα παραπάνω.Σκέφτόμουνα όλο το καλοκαίρι,γιατί όλα αυτά να συμβαίνουν σε εμένα και γιατί τόσες αναποδιές.Τι έχω κάνει.Αποφάσισα λοιπόν να μην ξαναμιλήσω σε αυτα τα παιδιά και τώρα πρέπει να βρώ το θάρρος,που δεν έχω,να τους το πω κατάμουτρα.Σκέφτομαι,δεν πάει άλλο.Από την μία πλευρά,χίλλιες φορές μόνος μου αλλά όταν πάω σπίτι θυμάμαι όλα τα παιδιά να έχουν φίλους,να γελάνε και εγώ να κλαίω.Κάθε μέρα τα ίδια και όλο αναποδιές.
Τι με συμβουλεύεται να κάνω;
Παρακαλώ θα ηθελα μία απάντηση μας.