Quote:
Originally posted by weird
Στελα, νομιζω οτι η περα απο την ασυνεπεια, ο συγκεκριμενος ανθρωπος, φοβοταν το να ερθει ψυχικα κοντα μαζί μου. Μια φορα, της ειχα ζωγραφισει κατι, και της ειχα γραψει. Της το εδωσα. Αρχισε να κλαιει. Απορρουσε που μπορω να ειμαι τοσο ανοιχτη στο συναισθημα. Εκλαιγε που η ιδια ενιωθε... οτι δεν μπορουσε να ειναι ετσι.... Αυτη ειναι μια απο τις πολλες στιγμες που με εχει οδηγησει στο συμπερασμα οτι φοβαται το να σχετιστει βαθια με καποιον. Η ιδια μου ειπε, οτι ποτε πριν δεν ειχε προσπαθησει τοσο πολυ για μια φιλικη σχεση , δεν την ειχε φροντισει οπως φροντιζαμε την δική μας.
αρα..μήπως θα πρεπε να την καταλάβεις και να την αποδεχθείς; επειδή από ότι καταλαβαίνω την αγαπας...στο ξαναλέω, δεν την δικαιολογώ, αλλά όλοι δεν εχουμε τα ίδια αποθέματα και τις ίδιες εμπειρίες και δεν λειτουργούμε το ίδιο...να σου πω ένα παραδειγμα; εγω ημουν κάτι σαν την φιλη σου ( εκτός της ασυνέπειας ), δεν εμπιστευόμουν και δεν επενδυα στους ανθρωπους, βαθια τουλάχιστον...μετα απο 4 χρονια βαθιας φιλιας, μια κοπελα μου χε σταθει πολυ, αλλά εγω χαθηκα...δεν ειμαι περηφανη φυσικα γι αυτο κι ακομα και τωρα, μετα απο αρκετα χρονια, της ζηταω συγνωμη ( εκεινη θυμωνει..το χει ξεχασει λεει ). ξαναγιναμε φιλες μετα απο πολυ καιρό, εγω ειχα αλλαξει καπως και ακομα και τωρα εχω την διαθεση να της αποδεικνυω την αγαπη μου και την αλλαγη μου, παρά το γεγονός ότι σε πολλά διαφέρουμε και έχω και έχει παραπονα...