Δειτε την αληθεια της καταθλιψης και σταματηστε τις βλακειες!

ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε ένα φορουμ όπου έχω καταθέσει κομμάτια απο την ψυχή μου, θα έβλεπα ανα διαστήματα \"καποιους\" να την \"λενε\" σε \"καποιους\" \'αλλους. προσωπικά γνωρίζω απο ότι εδώ ξεκίνησα κ έκανα το πρώτο βήμα, με την βοήθεια κ την στήριξη ορισμένων παιδιών. κ όπως καταλαβαίνω ο καθένας μιλάει απο την δική του σκοπιά κ όπως βλέπει τα πράγματα, εγω δεν το θεωρώ λύπηση, ούτε οτι θα αλλάξει κάτι με το να το συζητήσω εδώ, απλά είναι μια \"γωνιά\" όπου μπορώ να εκφράσω πράγματα που δεν εχω τη δυναμή να τα πώ αλλου κ δευτερευοντος παίρνεις κ μια διαφοερτική οπτική των όσων σου συμβαίνουν κ αναγνωρίζεις το ότι \"δεν είμαι μονο εγω\"

Quote:

---

Η ουσιώδες βοήθεια ξεκινάει απο το ίδιο το άτομο, εάν δηλαδή ο πάσχων δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του κανένας και τίποτα δεν θα μπορέσει. Αυτά περί αλήθειας, βλακείας και ποίησης.

---

Αναθεώρηση ή μάλον πρόσθεση. Εκτός απο τον εαυτό μας υπάρχουν και τα άτομα που μας αγαπάνε-αγαπάμε. Ίσως να είναι περιοριστικό και άτοπο το να περιμένουμε τα πάντα απο τους εαυτούς μας. Ό άνθρωπος είναι σάρκα και οστά, ένα μικρόβιο μπορεί να μας βγάλει οφ..τόσο απλά.

Η βοήθεια πράγματι, ξεκινάει απο εμάς, αλλά ολοκληρώνεται απο τον κύκλο της αγάπης που έχουμε στην ζωή μας.

Θα δώσω ένα απλό παράδειγμα που αφορά την αναγκαιότητα συνήπαρξης με άλλους ανθρώπους. Σε κάποιες φυλακές στην αμερική, ιδρυματοποιήθηκαν κάποιοι άνθρωποι που εθεωρήθην κακώς κείμενα (νομίζω πως υπήρχε πολιτικό ώφελος στην απόκρυψη τέτοιων ατόμων αλλά δεν είμαι σίγουρος για κάτι το οποιό το είχα διαβάσει προ πολλού και απο πηγή που δεν θυμάμαι). Τα άτομα αυτά τα βάλαν στην απομόνωση, ώς πείραμα, για να δούν πως θα αναπτυχθούν μετά απο 1-2 χρόνια απομονωμένοι απο τους υπολοίπους σε ένα κελί. Τα άτομα αυτά ανέπτυξαν σχιζοφρένεια και δεν επανήλθαν ποτέ. Ό άνθρωπος σαν μόναδα είναι ένα 0. Πάντα θα βασίζεται στους συνάνθρωπους του για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να ευδοκιμάσει στη ζωή του.

Ακόμα, θα αναφέρω ένα παράδειγμα για τον κύκλο αγάπης. Όταν πέρασα απο ένα στάδιο ψυχικής καταστροφής βρεθήκαν τα άτομα που θα με βοηθήσουν με το να με πάνε στον γιατρό. Ήμουν τόσο αποσυντονισμένος που δεν θα το έκανα μόνος μου και ίσως άν δεν υπήρχε αυτή η βοήθεια να ήμουν τώρα στους δρόμους σε πλήρη μορφή τρέλας. Παρόλο που το ουσιαστικό βήμα το έκανα μόνος μου (αποδοχή) ήσαν η βοήθεια που πήρα απο αυτούς που με αγαπάνε και αγαπάω και μπόρεσα να επανέλθω.

Το ξαναλέω. Η ψυχική υγεία έχει άμεση σχέση με το κοινωνικό πρόσωπο του ασθενή αλά και της λειτουργίας του στον κοινωνικό ιστό. Είναι βέβαια και το βιολογικό και άλλα. Ίσως να προσθέσω κάτι ακόμα..

mstrouf, αλλο ειναι να λες το προβλημα σου και να μοιραζεσαι τους φοβους σου και αλλο ειναι το να μοιρολογας διαρκως και να ζεις μεσα στην αυτολυπηση.Νομιζω οτι εγω προσωπικα το διαχωρισα αυτο.Δεν ειχα σκοπο να την πω σε κανενα και ουτε να κανω την εξυπνη.Για να γραφω σε αυτο το φορουμ σημαινει οτι και εγω θελω να μοιραστω το βαρος της θλιψης μου.Σιγουρα και με ενδιαφερει η γνωμη ανθρωπων που μπορουν να καταλαβουν το προβλημα μου.Απλα δεν μου αρεσει να αυτοοικτηρομαι.Και πιστευω οτι δεν βοηθα την θεραπεια.Τα γεγονοτα ειναι γεγονοτα οσο επωδυνα και αν ειναι και ολοι τα αναγνωριζουμε.Και οι ασθενεις καταλαβαινουμε τι θα πει καταθλιψη και νομιζω οτι ολοι θελουμε να συμπαρασταθουμε στους ομοιοπαθεις.Αλλο ομως ειναι η καταθλιψη αλλο να εκφραζουμε τις αγωνιες μας και αλλο ειναι να μοιρολογουμε.

Quote:

---

Originally posted by zinovia
mstrouf, αλλο ειναι να λες το προβλημα σου και να μοιραζεσαι τους φοβους σου και αλλο ειναι το να μοιρολογας διαρκως και να ζεις μεσα στην αυτολυπηση.Νομιζω οτι εγω προσωπικα το διαχωρισα αυτο.Δεν ειχα σκοπο να την πω σε κανενα και ουτε να κανω την εξυπνη.Για να γραφω σε αυτο το φορουμ σημαινει οτι και εγω θελω να μοιραστω το βαρος της θλιψης μου.Σιγουρα και με ενδιαφερει η γνωμη ανθρωπων που μπορουν να καταλαβουν το προβλημα μου.Απλα δεν μου αρεσει να αυτοοικτηρομαι.Και πιστευω οτι δεν βοηθα την θεραπεια.Τα γεγονοτα ειναι γεγονοτα οσο επωδυνα και αν ειναι και ολοι τα αναγνωριζουμε.Και οι ασθενεις καταλαβαινουμε τι θα πει καταθλιψη και νομιζω οτι ολοι θελουμε να συμπαρασταθουμε στους ομοιοπαθεις.Αλλο ομως ειναι η καταθλιψη αλλο να εκφραζουμε τις αγωνιες μας και αλλο ειναι να μοιρολογουμε.

---

Διαφωνω. Εμένα το \"μοιρολοι\" με βοηθα. Οταν λεω τον πονο μου και παιρνω συμπαρασταση μπορω και ανεβαινω ψυχολογικα σχεδον ΠΑΝΤΑ, γιατι νιωθω κατανοηση, συμπονοια και παιρνω θαρρος ξεροντας πια πως δεν ειμαι η μονη. Η αντιθετη πλευρα σου που οπως την περιεγραψες αναφερεται σε ατομα που δεν μοιραζονται τα προβληματα τους λογω υπερηφανιας? εγωισμου? δυναμης? κ.α. πολλα. τετοια ατομα κανουν την κοινωνια πιο απομακρη και βοηθουν στα αποτελεσματα της μοναξιας και ολα οσα παρομοια νιωθουμε σημερα.

Μα δεν υπάρχει μόνο μιας μορφής κατάθλιψη. Μοιρολόι π.χ. Όχι ότι δεν υπάρχουν άτομα όπως προαναφέρθηκε που χρησιμοποιούν την θλίψη τους για να τραβήξουν το παραχάιδεμα, όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό, ίσως εκεί και να είναι η ρίζα του προβλήματος της κατηγορίας αυτής.

Αλλά βοηθήστε με λίγο. Δεν υπάρχουν καταθλιπτικοί που είναι δεν φαίνονται εξωτερικά, που είτε το ξέρουν είτε όχι ότι πάσχουν από κατάθλιψη, υποφέρουν μόνοι τους και στρέφονται σε άλλα μονοπάτια όπως το αλκοόλ, πίνουν μόνοι τους, σκέφτονται και βουλιάζουν στην θλίψη τους κρύβοντάς το από τους γύρω τους?

Δεν υπάρχουν άτομα δηλ. που εξωτερικά είναι ψυχρά και ορθολογιστικά, και μοναχοι τους όταν είναι γράφουν ποιήματα σε blogs, για να μην τους πάρουν στο ψιλό σαν υπερευαίσθητους και καταθλιπτικούς?

Μarla,

καλως ήρθες:)..συμφωνω μαζι σου.

Περα απο αυτο, ο καθενας βρισκει τον δικο του τροπο να αντιμετωπισει την κατάσταση του σε δεδομενη χρονικη στιγμη. Ακομα κ αν αυτο ειναι να κλαιγεται. Δικαιωμα του ειναι.....κάπως θα τον βοηθα κ αυτο.

Ειναι τελειως προσωπικος ο τροπος διαχειρισης μιας καταστασης, τελειως διαφορετικο το τί μπορει να κανει να νιωθει καλα εναν ανθρωπο απο εναν άλλο. Κάποιος ηρεμει κ μονο στη σκεψη του Θεου (του όποιου Θεου), άλλος συφιλιαζεται ακουγοντας για θρησκεια. Οποτε αμεσως αμεσως για τον έναν ο τροπος που φαινεται τοσο ομορφος για τον άλλο ακουγεται φρικιαστικος. Οπου θρησκεια, βάλε χάπια, ψυχοθεραπεια, φιλους, σχεση, οικογενεια, ιδεολογια, βιβλια.....οτι νομιζεις.

Αν κλαιγεσαι συνεχως πιστευεις οτι μπορει να γινεις ποτε καλα;
Ακομα και αν αυτο θα σου προσφερει μια συναισθηματικη καλυψη απο τους γυρω σου θα ειναι προσκαιρη.
Ουσιαστικα θα κουκουλωνεις το προβλημα και δεν θα το λυσεις ποτε

Υ.Γ. Για να σε προλαβω ωστε να μην κανεις καμια παραξενη σκεψη δεν αναφερομαι σε κανενα συγκεκριμενο ατομο αγαπητη Σοφια :D

...........κ συνεχίζοντας πάνω σ αυτο που εγραψες Bud, θα ελεγα το εξης: ειναι εύκολο κ σουπερ βολικο να χλευάζουμε, να επικρινουμε, να ειρωνευομαστε, τον τροπο του άλλου. Εγω προτεινω να δει πρωτα ο καθενας τον εαυτο του, τον τροπο του, πώς καταλήγει καθε φορά σε εναν τροπο κ αφου αισθανθει καλα μέσα του, ας πιασει στο στομα του κ τον τροπο του καθε άλλου. Κ τί να λεει αυτο για τον ιδιο?.....Ειδικα αν γραφει σε ενα φορουμ ψυχο-λογιας.

O χλευασμος με το να λεει καποιος αυτο που θεωρει σωστο δεν εχουν καμια σχεση.
Και ασφαλως ο καθενας μας εχει τον δικο του τροπο να αντιμετωπιζει τα προβληματα του.
Αν ομως τυραννιεται μια ζωη με τα ιδια προβληματα μηπως τοτε θα πρεπει να ψαξει να βρει καποιο διαφορετικο τροπο ωστε να λυσει;
Μηπως υπαρχει κατι που κανει λαθος;
Δεν ειναι κακο να ειμαστε ανοιχτομυαλοι και να ψαχνουμε για εναλλακτικες λυσεις οταν αυτα που εχουμε δοκιμασει εως τωρα εχουν αποτυχει.

Ναι, ο χλευασμος δεν εχει καμια σχέση με το σωστο του καθενος. Μονο που τελευταια, ο χλευασμος, η ειρωνια εχουν κερδισει εδαφος εδω, σ αυτο το φορουμ εννοω...Κι οταν \"χτυπας\" καποιον έτσι, μ αυτον τον τροπο τη στιγμη που ειναι ευαισθητος ή πιο ευάλωτος ή εκθετει το προβλημα του το βρισκω χυδαιο κ γελοιο.

Ειναι αληθεια πως δεν παρακολουθω ολα τα θεματα, αλλα ακομα και σε αυτα που μπορει να εχω ποσταρει πολλες φορες δεν παρακολουθω την εξελιξη τους και δεν ξερω για ποιες περιπτωσεις μιλας.

Κατα τα αλλα συμφωνω μαζι σου

Sofia με έβαλες σε σκέψεις με το τελευταίο σου ποστ...
Θεωρείς και εμένα θύμα χλευασμού και ειρωνίας (ή θύτη) ?
(θα μου πείς γιατί δεν ξέρεις? αλλά είμαι μπερδεμένος...)

Άν δεν θές να απαντήσεις στο main στείλε u2u (αν θές βέβαια). thnx :)

Green, δεν ειχα εσενα στο νου οταν εγραφα αυτα που εγραψα. Παρολα αυτα, εσυ νομιζεις πώς σε εχουν αντιμετωπισει ετσι καποιον ή εχεις αντιμετωπισει εσυ έτσι καποιον?

Ευχαριστώ για την απάντηση! Δεν ξέρω γιατί στριφογυρίζουν στο μυαλό μου συνεχώς αυτές οι σκέψεις μήπως έχω αδικήσει κάποιον ή μήπως με έχουν αδικήσει εμένα. Δεν νομίζω να έχω αδικήσει κάποιον (τώρα δεν ξέρω αν με έχουν αδικήσει). Ίσως είναι μία ακόμη εμμονή και συνεχώς σκέφτομαι τί μπορεί να κρύβεται πίσω απ\' αυτό! Μήπως τελικά αυτός που με αδικεί και με χλευάζει και με ειρωνεύεται είναι ο ίδιος μου ο εαυτός και εξαντλώ με αυτό το τρόπο τη σκληρότητά μου απέναντι στον εαυτό μου??
Ο γιατρός που πάω μου λέει οτι δεν βλέπω πόσο σκληρός είμαι απέναντι στον εαυτό μου (μου είπε χαρακτηριστικά οτι είμαι τόσο σκληρός όσο ο mengele των ναζί! απέναντι στον εαυτό μου) και απεναντίας θέλω να λέω οτι είμαι αγγελάκι και οτι δεν έχω σκληρότητα μέσα μου... Τί να πώ νιώθω οτι είμαι το 1% του εαυτού μου κάπως, πολύ μπέρδεμα, δεν θέλω το 99% του εαυτού μου λέει ο γιατρός . Και τώρα που τα λέω αυτά κάτι άλλο θα εξυπηρετείται μέσα μου που δεν το βλέπω ...

GreenPeyote πιστεύω ότι αυτές οι σκέψεις είναι πολύ καλός οδηγός.

Πιστεύω ότι σε σωστό μονοπάτι βαδίζεις. Η σκληρότητα απέναντι στον εαυτό μας -όχι σε όλες τις περιπτώσεις βέβαια, μην ταυτιστεί κάποιος που το παίζει θύμα ενώ δεν είναι- όπως και οι αυτοκαταστροφικές μας τάσεις, και οι απαιτήσεις που έχουμε από μας, μας οδηγούνε στο να χανόμαστε σε άλλα μονοπάτια.

Τώρα θα μου πεις πώς το ξεπερνάς αυτό? Έλα ντε πώς?

Το θέμα είναι ότι όταν είμαστε έτσι δεν το καταλαβαίνουμε όντας μέσα στην κατάσταση!!