Originally Posted by
Jule32
Καλη σας μερα,σας γραφω μεσανυχτα,αυτη η ωρα ειναι δικη μου.
Ολα ξεκινησαν τον 2015.Η μαμα μου διεγνωστηκε με καταθλιψη και 3 μηνες μετα εκανε αποπειρα αυτοκτονιας.Ευτυχως τωρα ειναι καλα και το ξεπερασε.Ειχα ηδη βγει απο ενα ακουσιο διαζυγιο 2 χρονια πριν κ παλευα να σταθω στα ποδια μου μεγαλωνοντας μονη μου ενα μωρο 2 ετων τοτε.Οποιος εχει βιωσει χωρισμο θα ξερει.Απορριψη,θυμος,αγχος για το αυριο,οικονομικα αλλα ντ αλλων κ εγω μονη μου τα καταφερνα μια χαρα.Η ετσι νομιζα τοτε.Ωσπου με περνουν τηλ κ μου ανακοινωνουν τη πραξη της μαμας μου.Ολα τοτε αρχισαν.Η μαμα μου νοσηλευτηκε 3 μηνες στο ΑΤΤΙΚΟ.Καθε μερα μπαινοβγαινα να τη φροντισω,ενιωθα δυνατη και της εδινα αισιοδοξια.Τη στιγμη που πηρε εξιτηριο και για πολυ καιρο μερα ξεκινησα να μην αισθανομαι καθολου καλα.Ενιωθα ενα κενο,ετρωγα ελαχιστα μονο μισο τοστ την ημερα,δεν ειχα καμια ορεξη και δε με ευχαριστουσε τιποτα.Αρχισα να φοβαμαι οτι παθαινω το ιδιο.Το σκηνικο ολοκληρωθηκε με τις ιδεοληψιες.Επιανα ξυραφακια και περνουσε ασυναισθητα η σκεψη να κανω κακο στον εαυτο μου,εβλεπα μπαλκονι κ ερχοταν η σκεψη να πεσω.Ουρλιαζα και εκλαιγα απο το φοβο μου ετρεμα και στο μυαλο μου πιστεψα οτι αρρωσταινω κι εγω.
Περνω την αποφαση να επισκεφτω ΜΟΝΗ μου εναν ψυχιατρο νομιζοντας οτι θα μου δωσει το μαγικο χαπι κ οτι ολα θα περασουν.Ειχα συχνες κρισεις αγχους και δεν αντεξα να βρισκομαι σε κλειστους χωρους.Η καθε μερα μου φαινοταν αιωνας και με προσμονη περιμενα το βραδυ να κοιμηθω(ευτυχως κοιμομουν αρκετα καλα) για να ηρεμησω απο ολο αυτο που βιωνα.Ξεκινησα ατομικη ψυχοθεραπεια τον Ιανουαριο του 2016 πιστευοντας οτι εχω οτι αρρωστεια υπηρχε στη βιβλιογραφια της ψυχιατρικης σχολης.Παρακαλουσα τον γιατρο να μου δωσει αντικαταθλιπτικο να ηρεμησω,ηρεμος μου ελεγε δεν το χρειαζεσαι,δεν εχεις κατι,απλα περνας εντονο μετατραυματικο στρες με φοβια ενω επερνα μισο ζαναξακι των 0,5 για να αισθανθω καλυτερα.
Το μονοπατι που ξεκινησα να περπατω ηταν επωδυνο(η ψυχοθεραπεια ειναι μια επωδυνη αλλα συναμα λυτρωτικη διαδικασια).Ενιωθα πολλες φορες επωδυνα συναισθηματα και πραγματικα πολυ ασχημα ψυχολογικα.Εμαθα να κανω υπομονη και να κατανοω το καθετι που αισθανομαι,νιωθω χωρις να δινω μεγαλη αξια στις σκεψεις μου.Πολλες φορες ειχα παλινδρομηση σε ολη τη διαδικασια ομως καρτερικα καλλιεργησα τη πιστη στον εαυτο μου και μετα απο καθε κριση που βιωνα ενα ολοκαινουριο κομματι μου εμφανιζοταν που πριν αγνοουσα οτι υπηρχε.Συνεχισα την ατομικη ψυχοθεραπεια για 2,5 χρονια και σε λιγες μερες θα κανω το τελευταιο ραντεβου ενω παραλληλα απο το Δεκεμβριο του 2017 ξεκινησα στον ιδιο ψυχοθεραπευτη ομαδικη ψυχοθεραπεια η οποια ειναι ισαξια μην σας πω και καλυτερη απο το ατομικο διοτι βιωματικα με αλληλεπιδραση με τα υπολοιπα ατομα της ομαδας βιωνεις και ξανα βιωνεις οποιο καταπιεσμενο συναισθημα υπαρχει μεσα σου.
Πλεον τις ιδεοληψιες εχω καταφερει σε ενα μεγαλο βαθμο να τις μειωσω χωρις βεβαια αυτο να σημαινει πως αν προκειψει καποιο ερεθισμα η καποια στρεσσογονο κατασταση δεν επανεμφανιζεται.
Προσπαθω να ειμαι ηρεμη και κανω καθημερινα διαλογισμο,μελεταω αρκετα,κραταω καθημερινο ημερολογιο καθως κ ημερολογιο συνεδριων και ξανα συστηνομαι στον Εαυτο μου και στους γυρω μου.
Μεσα απο ολη αυτη τη διαδικασια μαθαινω καθε μερα να αγαπω και να αποδεχομαι ΚΑΑΑΑΑΘΕ ΠΤΥΧΗ του Υπεροχου Εαυτου μου βαζοντας υγιη ορια με τους γυρω μου.
Επισης σε λιγους μηνες δινω κατατακτηριες για σχολη ψυχολογιας και θελω να ασχοληθω επαγγελματικα με αυτο το κλαδο.Μεσα απο μια δυσκολη και βασανιστικη εμπειρια βρηκα αυτο που με ευχαριστει και με παθιαζει.
Αν χρειαστει καποιος τη βοηθεια μου η να σας πω τι βοηθησε εμενα στο διαβασμα και τη μελετη η καθετι με διαλογισμο η και το ονομα του ψυχιατρου(ειναι Θεος ο ανθρωπος παιδια) πολυ ευχαριστως να σας βοηθησω οπως μπορω....
Πιστη στον Εαυτο σας,οσο ασχημα κ αν αισθανεσθε τωρα ειναι απλα παροδικο,πιστεψτε το και η αυτοιαση σας μαζι με τη καταλληλη καθοδηγηση βεβαια θα φερουν αποτελεσματα.ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ
Σας Αγαπω!
