NΙΩΘΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΣΦΑΛΗΣ...ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΟΜΑΙ

Αγαπητέ φίλε Allen....

Κατ αρχάς...δεν έχω καμμία σχέση με γιατρούς....γι αυτό και δεν κάνω αναφορά σε φάρμακα (που είναι και το βασικό τους εργαλείο αντιμετώπισης)...ούτε λανσάρω καμμία θεραπευτική μέθοδο μιλώντας για διαφορετική οπτική...απλώς πολλές φορές αλλάζοντας οπτική γωνία μπορεί κατ αρχάς να έχεις μια καλύτερη εικόνα..και κατα δεύτερο ίσως εσύ ο ίδιος βρείς τρόπο να διαχειρίζεσαι την ιδιαίτερη κατάσταση που βιώνεις.Και στην περίπτωση του αυτοκινήτου....και στην περίπτωση του ξενοδοχείου....όταν ο συναγερμός βαράει...ένα είναι το σίγουρο..ότι ο ιδιοκτήτης πανικοβάλλεται..και μέχρι να τσεκάρει τι προκάλεσε την κινητοποίηση του συναγερμού.....ο νούς του πάει στο χειρότερο.Στον άνθρωπο....ο συναγερμός αυτός υπάρχει ούτως ή άλλως...και αν θέλεις χάρη στην λειτουργία των κυκλωμάτων αυτών....επιβιώσαμε ως είδος.Απ τις σπηλιές ακόμα....ο άνθρωπος πανικοβάλονταν στο άκουσμα κάποιου γρυλίσματος....κι όταν η αρκούδα ή το λιοντάρι τον πλησίαζαν σε απόσταση αναπνοής...όλα αυτά τα βίωνε στο μέγιστη ένταση τους.Το ότι κινητοποιούνται αυτοί οι μηχανισμοί στο σώμα μας....είναι μέρος της φυσιολογίας μας.....το ερέθισμα που τους κινητοποιεί...είναι λανθάνον....ή αν θέλεις..λανθάνων είναι ο προγραμματισμός μας να αντιμετωπίζουμε το ερέθισμα αυτό σαν κάτι το τόσο απειλιτικό.ʼν θέλεις κάτι να πετάξεις απο πάνω σου....είναι αυτόν τον προγραμματισμό...αυτήν την ερμηνεία....Το πώς.....είναι δικό σου θέμα.ʼν νομίζεις οτι χρειάζεσαι το γιατρό και τον ψυχολόγο....πολύ καλά θα κάνεις να πηγαίνεις σε αυτούς....ʼν νομίζεις οτι έχεις βρεί έναν τρόπο να το καταφέρεις μόνος σου....επίσης πολύ καλό...ʼν κάποιος θεραπευτής....σε βοηθήσει...πάλι όλα εντάξει είναι.Πάντως..κανείς τους δε θα σου ξεπατώσει τη νευρική υποδομή που συντηρεί αυτά τα κυκλώματα \"συναγερμού\"...όπως τα λέμε τώρα μεταξύ μας.Όλοι...θα εστιαστούν είτε στο να απενεργοποιούν το συναγερμό (φαρμακολογικά) και να σε βοηθούν να επανεξετάσεις την ερμηνεία που δίνεις στο ερέθισμα που τον κινητοποιεί...είτε (αν δεν είναι γιατροί) να ασχολούνται κυρίως με το δεύτερο.

Απλώς οι γιατροί και οι ψυχολόγοι....όταν η επαφή τους με τον πελάτη τους δεν φέρνει αποτελέσματα...μιλούν για αντίσταση στη θεραπεία...πράγμα που για μένα σαν όρος είναι απαράδεκτος (μετάθεση ευθύνης στον θεραπεύομενο).Ο άνθρωπος υποφέρει...κι εσύ ως θεραπευτής δεν του δίνεις με αποτελεσματικό τρόπο τη λύση.Ουσιαστικά πρόκειται για μια αποτυχημένη συνεργασία....δεν υπάρχει ΑΝΤΙ-δραση...αλλά δράση που οδηγεί σε άλλη δράση..(το αντι-...είναι δηλωτικό οτι απλώς βρισκόμαστε απέναντι απο κάτι...άρα δεν είμαστε στην πλευρά του).

Συμπερασματικά λοιπόν...δεν αμφισβητώ ούτε τον πόνο..ούτε την ταλαιπωρία που μπορεί να περνάει κάποιος απ αυτήν την κατάσταση...απεναντίας...που ακριβώς επειδή τα βλέπω σαν αποτέλεσμα κινητοποιήσης αντανακλαστικών \"εκτάκτου ανάγκης\" υποστηρίζω με όλο μου το είναι την ύπαρξη τους .Αυτό...που αμφισβητώ (σε ότι αφορά το πόσο σημαντικό για την επιβίωση μας είναι) είναι το ερέθισμα που κινητοποιεί αυτούς τους φυσιολογικούς μηχανισμούς...και πιο συγκεκριμένα το νόημα που δίνουμε σε αυτό το ερέθισμα....και νομίζω οτι δεν λέω κάτι...που να μην το έχουνε σκεφτεί οι περισσότεροι.Δέχομαι όλα αυτά που μου γράφεις...και συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις...σαν αποτέλεσμα της εμπειρίας και της γνώσης σου...και θέλω να σε διαβεβαιώσω οτι στις προθέσεις μου..σε καμμιά περίπτωση δεν είναι να επιβάλλω τη γνώμη μου...απλά την παραθέτω ως γνώμη (και μόνο) ενός ανθρώπου που δεν διεκδικεί κανενός είδους αλάθητο.Να σαι καλά φίλε μου....κι αν κάτι σου φάνηκε ως ειρωνεία ή ως χαζομάρα (άρα κοροιδία πάλι..) ειλικρινά συγνώμη....

Φίλε Λογόψυχε καμία ειρωνεία δεν εξέλαβα από σένα.Αν και διαφωνούμε σημασία έχει ότι μπορούμε και ανταλλάσουμε απόψεις πολιτισμένα.Σε αυτό που συμφωνούμε απόλυτα είναι αυτό που είπες στο τελευταίο σου μήνυμα ότι οι γιατροί μεταφέρουν το βάρος της ευθύνης στους ασθενείς όταν η θεραπεία αποτύχει πράγμα που είναι απαράδεκτο.Το κάνουν αυτό για να δικαιολογήσουν τα λάθη τους και την αποτυχία τους και να αποποιηθούν τις δικές τους ευθύνες εφευρίσκοντας αστεία επιχειρήματα.Περιττό να σου πω ότι μου έχει συμβεί πολλές φορές αυτό και έχω έρθει σε κόντρα πολλές φορές μαζί τους.Όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού και της ανάληψης ευθυνών,η κριτική και η αντίθετη άποψη τους είναι πράγματα που τους εξοργίζουν αντί να τα ακούσουν με προσοχή για να βελτιωθούν και να μπορέσουν να βοηθήσουν τον ασθενή που βρίσκεται σε αυτή την άσχημη κατάσταση και από πάνω του ρίχνουν και το βάρος των ευθυνών για την αποτυχία της αποθεραπείας.Απορώ αν ο όρκος του Ιπποκράτη έκανε λόγο για τέτοια στάση και νοοτροπία απέναντι στους ασθενείς...Τα κόκκαλα του Ιπποκράτη θα τρίζουν αν τα γνωρίζει όλα αυτά τώρα...

Όσον αφορά τώρα το θέμα του συναγερμού που έχουμε αναλύσει τόσο πολύ,έχω να σου πω το εξής.Όλοι ξέρουμε ότι όταν χτυπάει δεν κινδυνεύουμε από τα ερεθίσματά που προκαλούν την ενεργοποίησή του,το θέμα όμως δεν είναι να απομυθοποιήσουμε τα ερεθίσματα αυτά γιατί ακόμα και όταν το κάνουμε αυτό ο συναγερμός συνεχίζει να χτυπάει όταν έρχεται αντιμέτωπος με τέτοια ερεθίσματα επειδή είναι χαλασμένος και έτσι ο ασθενής συνεχίζει να υποφέρει από τα αβάσταχτα συμπτώματα αυτής της ασθένειας.Το θέμα είναι λοιπόν να φτιάξουμε το συναγερμό και να τον κάνουμε να λειτουργεί κανονικά και σωστά όπως πριν όποτε πραγματικά υπάρχει λόγος και όχι όποτε βρίσκεται αντιμέτωπος με ερεθίσματα που λανθασμένα θεωρεί επικίνδυνα για τον οργανισμό.Αυτοί οι τρόποι αντιμετώπισης που προβάλλονται και εφαρμόζονται τώρα από τους γιατρούς(μην φοβάσαι τις κρίσεις πανικού και κάτσε και αντιμετώπισέ τες όσο κι αν διαρκέσουν όπου κι αν είσαι,όσο τις συνηθίζεις λιγότερο θα τις φοβάσαι κλπ) υπάρχουν γιατί απλά δεν υπάρχει καμία άλλη πιο αποτελεσματική μέθοδος αυτή τη στιγμή στην ψυχιατρική που βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο.Ένας παλιός μου ψυχίατρος είχε παραδεχτεί ότι μετά από πολλά χρόνια όλες οι μέθοδοι που εφαρμόζονται σήμερα θα θεωρούνται ξεπερασμένες και λανθασμένες.Το θέμα λοιπόν δεν είναι να μάθουμε να πολεμάμε τις κρίσεις αυτές γιατί όσο κι το καταφέρουμε αυτές παραμένουν και η κατάσταση γίνεται χρόνια και ο ασθενής φθείρεται.Το θέμα είναι να απαλλαγούμε τελείως από αυτές...

Θέλω εδώ να πω κάτι και στο οποίο θα ήθελα όλοι να δώσετε προσοχή.Είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια μία έρευνα σε μία εφημερίδα ότι για τις κρίσεις πανικού ευθύνεται ένα μεταλλαγμένο γονίδιο.Πολλές ασθένειες σήμερα οφείλονται στη μετάλλαξη του ανθρώπινου οργανισμού λόγω φυσικά των μεταλλαγμένων που τρώμε,της μόλυνσης της ατμόσφαιρας,της χρήσης χημικών και πυρηνικών.Είναι λοιπόν πολύ πιθανό ο \"χαλασμένος συναγερμός\" να μην είναι μία φυσική λειτουργία αλλά μία αφύσικη λόγω της μετάλλαξης του ανθρώπινου οργανισμού.Ο οργανισμός είναι προγραμματισμένος εκ φύσεως να αντιδράει σε κάποια ερεθίσματα που του προκαλούν φόβο,όμως σε κάποια άλλα που γνωρίζει ότι δεν κινδυνεύει αμφιβάλλω κατά πόσο είναι φυσικό και να αντιδράει με αυτό τον τρόπο και να αρρωσταίνει κιόλας.Επίσης,σε μία άλλη έρευνα είχα διαβάσει ότι για όλες τις ασθένειες ευθύνονται δύο λόγοι.Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση και η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.Για το πρώτο φαίνεται να ευθύνονται κυρίως οι παθολογικές ασθένειες και για το δεύτερο κυρίως οι ψυχολογικές.Η αστικοποίηση και ο μοντέρνος \"πολιτισμός\" έχουν φέρει την αποξένωση των ανθρώπων,τις προβληματικές σχέσεις,την καχυποψία,την κακεντρέχεια και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους.Όλα αυτά έχουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την στεναχώρια,τον ψυχικό πόνο και την προσβολή τους από ψυχικές ασθένειες και μετά την αναζήτηση της εξάλειψης του πόνου μέσα από τα ψυχοφάρμακα και από τις ψυχοθεραπείες που έχουν πλέον γίνει μόδα...Το θέμα όμως δεν είναι να προσβάλεται κανείς από τέτοιου είδους ασθένειες και μετά να αναζητάει τρόπους να τις αντιμετωπίσει αλλά να μην υπάρχουν οι συνθήκες αυτές που να προκαλούν αυτά τα φαινόμενα.

Ο έμφυτος φόβος του άνθρώπου για αυτοάμυνα απέναντι στην \"αρκούδα\" είναι ένας από τους λόγους που έχει επιβιώσει ο άνθρωπος σε όλη την ιστορική του πορεία.Έχει διατυπωθεί όμως η άποψη και εγώ συμφωνώ με αυτήν ότι ο βασικός λόγος της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους είναι η διαρκής ερωτική διάθεση(libido).

Θέλω τέλος να μου πεις ορισμένα πράγματα για τη δική σου περιπέτεια σε αυτή την αρρώστεια.Λες ότι νιώθεις πιο ασφαλής με αυτήν,κάνεις αναλύσεις,προβάλλεις μάλιστα μεθόδους αντιμετώπισης αλλά σε κανένα από τα μηνύματά σου που έχω διαβάσει εγώ δεν έχεις πει λεπτομερώς όπως κάνουμε σχεδόν όλοι πότε και πώς ξεκίνησε η ασθένειά σου,τί συμπτώματα έχεις,αν παίρνεις φάρμακα κλπ.

Συγγνώμη για την αργοπορία της απάντησής μου,αλλά λίγο το πρόβλημα που έχω(ημικρανίες),λίγο ένα πρόβλημα που είχε ο υπολογιστής,λίγο τα πολλά μηνύματα που έχω να απαντάω και στο προσωπικό μου mail συνετέλεσαν στην αργοπορία μου.

Alex30 δεν μετράει το μέγεθος και η γλαφυρότητα μιας ανάλυσης αλλά η ορθότητά της.Όλοι ξέρουμε ότι δεν κινδυνεύουμε από τα συμπτώματα αυτά,όμως αυτό δεν φαίνεται αρκετό για να μας αποθεραπεύσει γι αυτό άλλωστε οι καταστάσεις αυτές χρονίζουν...

Τι δεν έχεις καταλάβει Alex30?Λέω απλά και ξεκάθαρα πράγματα τα οποία στηρίζω στην μακρόχρονη εμπειρία μου από αυτή την ασθένεια και σε πράγματα τα οποία έχω διαβάσει.Αυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ σε σένα είναι πώς μπορείς να συμβιβάζεσαι με το \"καλύτερα\" έχοντας περάσει 9 χρόνια ήδη σε αυτή την αρρώστεια και δεν αποζητάς την πλήρη αποθεραπεία σου γιατί αν δεν το ξέρεις αυτές οι ασθένειες δεν είναι ανίατες και μπορούν να θεραπευτούν σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα αρκεί να υπάρξει ο κατάλληλος χειρισμός.Η στάση σου αυτή μου δείχνει ότι δεν έχεις μαχητικό πνεύμα.Αν σε ικανοποιεί να μένεις με τις κρίσεις πανικού και την αγοροφοβία 9 χρόνια τώρα και να συμβιβάζεσαι με τις όποιες αναλαμπές που έχεις χωρίς να αποζητάς την πλήρη αποθεραπεία σου και να παραμένεις χρόνιος πελάτης των γιατρών σου τότε καλώς.Σου θυμίζω ότι ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος της χειροτέρεψης όσο βρίσκεσαι ακόμα σε αυτή τη κατάσταση όση βελτίωση κι αν έχεις.Εγώ αυτό που αποζητάω και επιδιώκω και μάλλον αυτό δεν κατάλαβες είναι η πλήρης αποθεραπεία μου.Μην ξεχνάς ότι εγώ υποφέρω και από ημικρανίες που είναι ακόμα χειρότερο και από τις κρίσεις πανικού.Έχοντας περάσει 9μισι χρόνια με όλες αυτές τις ασθένειες και έχοντας στερηθεί τόσα δεν με ικανοποιεί η οποιαδήποτε μικροβελτίωση ή αναλαμπή αλλά ψάχνω την πλήρη αποθεραπεία.Νομίζω ότι είναι πολύ ξεκάθαρο.Αν υποννοείς ότι περιμένω τα πάντα από τη δράση των φαρμάκων κάνεις λάθος.Πιστεύω ότι τα φάρμακα παίζουν τεράστιο ρόλο στην αποθεραπεία κάποιου γι αυτό τα πέρνουμε άλλωστε αλλά εκτός από αυτό σημαντικότατο ρόλο παίζει και ο σωστός χειρισμός από το γιατρό,η κατάλληλη χημεία γιατρού-ασθενή,οι συνθήκες στις οποίες ζει ο ασθενής και η προσπάθεια που ο ίδιος καταβάλλει.

Η ψυχιατρική επιστήμη που όπως είπες εξελίσσεται όπως οι άλλες εξελίσσεται με βήματα χελώνας και βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο.Αυτό δεν το λέω μόνο εγώ αλλά και πολλά άλλα μέλη του φόρουμ.Αν ήταν τόσο εξελιγμένη όπως λες δεν θα ταλαιπωριόμασταν εμείς οι δύο 9 χρόνια τώρα και άλλα μέλη ακόμα περισσότερο καιρό με αυτές τις ασθένειες.Εξέλιξη το λες εσύ αυτό?Είναι λάθος να είσαι καλοπροαίρετος απέναντι σε όλους τους γιατρούς τη στιγμή που ο ίδιος βλέπεις ότι τόσοι δεν σε έχουν βοηθήσει και τόσους άλλους ασθενείς τους εκμεταλλεύονται.Εγώ δεν είμαι καλοπροαίρετος απέναντί τους αλλά ρεαλιστής.Σε ένα τηλεφωνικό γκάλοπ που έγινε πριν λίγες βδομάδες σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή στο ALTER το 93.5% των ασθενών που ψήφισαν δήλωσαν ότι έχει πέσει θύμα εκετάλλευσης από κάποιο γιατρό ή νοσοκομείο και το 6.5% δήλωσε το αντίθετο.Συντριπτικό ποσοστό που λέει πολλά.Αν δεν σε πείθει ούτε αυτό συνέχισε να είσαι καλοπροαίρετος απέναντί τους...

ξέρετε κάτι;;;;
μ\' έχετε αγχώσει λέγοντας ότι οι κρίσεις πανικού σας βασανίζουν 9 χρόνια και βάλε... εγώ δηλαδή που ξεκίνησα 4 μήνες πριν (κάνοντας βέβαια ψυχοθεραπεία, παίρνοντας και φάρμακα) πρέπει ν\' αρχίσω να θεωρώ ότι έτσι θα πάει η ζωή μου και να μην ελπίζω; να τη θεωρήσω σαν μιά ανίατη ασθένεια την κρίση πανικού; δεν το θέλω αυτό, θέλω να ελπίζω...

α, και κάτι άλλο:
όταν μου είχε ζητήσει η ψυχίατρός μου να της κάνω μιά παρομοίωση για την κρίση πανικού της είχα πει \"νοιώθω όπως την ώρα που γίνεται σεισμός, να χτυπάει η καρδιά μου, να κόβονται τα πόδια μου, και μιά εσωτερική φωτιά ν\' ανεβαίνει από τα πόδια στο στομάχι μου\"... τους φοβάμαι πολύ τους σεισμούς, αλλά ο πανικός που με πιάνει εκείνη την ώρα με βοηθάει να τρέξω να σώσω τον εαυτό μου, άρα σωστά χτυπάει το καμπανάκι!!!

όταν όμως με πιάνει η άνευ λόγου κρίση πανικού π.χ. μέσα στο χασάπικο, από τι έχω να φοβηθώ, από τα σφαγμένα κοτόπουλα και τους κιμάδες;;

:(

Χάρηκα Panick που διάβασα τα λεγόμενά σου στο τελευταίο σου μήνυμα,μου δείχνεις ότι έχεις κριτική ικανότητα και μαχητικό πνεύμα και δεν δέχεσαι ό,τι σου λανσάρουν.Συμφωνώ μαζί σου ότι όταν κάποιος παθαίνει μία κρίση πανικού δεν βρίσκεται απέναντι σε μία κατάσταση που αποτελεί πραγματικό κίνδυνο γι αυτόν είτε είναι μέσα σε ένα κρεοπωλείο,είτε σε μία καφετέρια,είτε στη δουλειά του είτε ακόμα και στο σπίτι του.Δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σεισμό ούτε είναι εγκλωβισμένος σε ένα μέρος όπου έχει ξεσπάσει πυρκαγιά που όντως κινδυνεύει κι όμως έτσι νιώθει και υποφέρει.Πρόκειται για μία δυσλειτουργία του οργανισμού που οφείλεται στην αρρώστεια που έχει.Το να λέει κάποιος ότι νιώθει πιο ασφαλής μέσα από αυτή την τραγική κατάσταση είναι φούμαρα.Όταν χτυπάει ο συναγερμός του αυτοκινήτου ή του ξενοδοχείου από ακίνδυνα γι αυτά ερεθίσματα,το αυτοκίνητο και το ξενοδοχείο δεν υποφέρουν γιατί έχουμε να κάνουμε με άψυχα αντικείμενα.Στην περίπτωσή μας αυτή η παράλογη δυσλειτουργία μάς κάνει να υποφέρουμε γιατί εμείς είμαστε έμψυχα όντα και βιώνουμε πολύ άσχημα αυτές τις καταστάσεις και μας φθείρουν.Το να συμβιβάζεται κάποιος 9 χρόνια με το \"καλύτερα\" εγώ το βρίσκω αφελές τη στιγμή που εσύ και προς τιμήν σου έχοντας κρίσεις πανικού μόλις λίγους μήνες ανησυχείς μήπως συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και αποζητάς την πλήρη θεραπεία σου.Αν είχες ζήσει αυτή την κατάσταση 9 χρόνια θα συμβιβαζόσουν με κάποιες μικροβελτιώσεις?Από τα αυτά που είπες και το ύφος σου δε νομίζω.Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι όπως έκανες κι εσύ είναι ότι πρέπει να αποζητάνε την πλήρη αποθεραπεία τους κι όχι μεσοβέζικες λύσεις και μικροαναλαμπές.Όσο υπάρχει το πρόβλημα,έστω και μειωμένο ο ασθενής συνεχίζει να ταλαιπωρείται και πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος της χειροτέρεψης όσο δεν απαλλάσεσαι τελείως από αυτό το πρόβλημα.

Σου φαίνεται περίεργο Panick που εγώ και ο Alex30 υποφέρουμε 9 χρόνια από αυτή την ασθένεια?Ξέρω πολλούς άλλους από εδώ μέσα και γενικώς που έχουν υποφέρει από αυτή την ασθένεια περισσότερο καιρό 10,12 και 15 χρόνια.Μην ξεχνάς επίσης ότι αν οι κρίσεις πανικού δεν γιατρευτούν έγκαιρα τότε μπορεί ο ασθενής να πάθει και κατάθλιψη και ημικρανίες που είναι ακόμα χειρότερο.Το θέμα είναι να αντιμετωπιστεί σωστά η ασθένεια αυτή από την αρχή και από τη ρίζα της και όχι να επικεντρώνεται η όλη θεραπεία στο πώς θα αντιδράσει ο ασθενής την ώρα που τον πιάνει μία κρίση πανικού.Έτσι δεν γίνεται ουσιαστικά τίποτα.Δεν είναι ανίατες ασθένειες όπως έχουμε ξαναπεί εδώ πέρα.Το να υπάρχουν όμως κάποιοι που να λένε ότι νιώθουν πιο ασφαλείς με αυτό ή να συμβιβάζονται με τις όποιες μικροαναλαμπές βοηθάει στο να διαιωνίζονται αυτές οι καταστάσεις τη στιγμή που υπάρχει και η εμκετάλλευση των ασθενών από τη μεριά των γιατρών.

Πιστεύω Panick ότι έχεις μπει στο σωστό δρόμο,αναζητάς την οριστική σου θεραπεία από τώρα και μάχεσαι γι αυτό από τώρα που είναι νωρίς.Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους που κρίνουν ορθά και αγωνίζονται γι αυτά που τους ανήκουν.Νιώθω κιόλας ότι δεν είμαι μόνος γιατί κι εγώ έτσι σκέφτομαι και λειτουργώ...

Quote:

---

Originally posted by alex30
Αν προσωπικά είχα το σημερινό ψυχίατρο από την πρώτη κρίση πανικού σήμερα δε θα ταλαιπορούμουν τόσο πολύ.

---

τελικά παίζει τον κυριότερο ρόλο ο ψυχίατρος που θα σε παρακολουθήσει.... κι αν μη τι άλλο σ\' αυτό έχω σταθεί πάααααααρα πολύ τυχερή!!!! :)

Alex30 στο μόνο που διαφωνούμε είναι ότι δεν αρκεί η δική μας αντιμετώπιση απέναντι στις κρίσεις πανικού για να τις ξεπεράσεις.Έχω μάθει και τις αντιμετωπίζω σωστά από την αρχή της αρρώστειάς μου,εκαντοντάδες φορές,χρόνια ολόκληρα.Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό.Όσο κι δεν τις φοβάσαι,όσο κι λιγότερο σε ταλαιπωρούν είναι ακόμα εκεί και σε βασανίζουν.Το θέμα είναι να φύγουν ολοκληρωτικά και να μην έχεις καν να τις αντιμετωπίσεις και να γίνεις όπως ήσουν πριν.Σε αυτό παίζουν καθοριστικό ρόλο η αγωγή που παίρνεις και οι συνθήκες στις οποίες ζεις που αν είναι αρνητικές τότε παίζουν ανασταλτικό παράγοντα στο να γίνεις καλά.Αυτό ακριβώς συναίβει και με μένα και έμεινα σε αυτή την κατάσταση τόσα χρόνια.

Panick όντως παίζει τεράστιο ρόλο ο γιατρός σε αυτές τις περιπτώσεις γι αυτό άλλωστε πάμε σε αυτόν.Η κατάλληλη αγωγή που θα δώσει,η σωστή χημεία που πρέπει να υπάρχει μαζί του και η κατανόηση που πρέπει να δείχνει παίζουν καταλυτικό ρόλο στην όλη υπόθεση.Αν τα βρήκες όλα αυτά στον δικό σου τότε είσαι πραγματικά τυχερή.Εγώ δυστυχώς τόσα χρόνια σκόνταψα σε ανίκανους γιατρούς που δεν μου παρείχαν τίποτα από τα τρία που προανέφερα και απ\' ότι αποδείχτηκε το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η κονόμα.Αυτό σε συνδυασμό με τα έντονα προβλήματα που μου δημιουργούσε διαρκώς η μητέρα μου συνετέλεσαν στο να είναι τόσα χρόνια άρρωστος.Ελπίζω όλα αυτά μία μέρα να τελειώσουν...