Πρέπει να μιλησω με το γιατρό μου να δω αν χρειάζεται να μου αυξήσει τα φαρμακα...

Υπάρχει γυρισμός ακόμα κ αν φτάσεις στο πάτο, μην αφήνεσαι, συνέχισε να προσπαθείς, υπάρχει ελίπδα κ ας την χάνουμε στην πορεία, αρκεί να επιμείνεις να κεδρίσεις την μάχη. Κ γω απο παιδάκι ζούσα στην κατάθλιψη(όχι οτι μου έφυγε, αλλα ανακουφιστηκα λίγο) κ απόπειρες που έκανα, δεν καταλαβαίνανε ότι υπήρχε πρόβλημα, εγω το κατάλαβα κ είπα να κάνω επιτέλους κάτι για μένα. καμμένο χαρτί ένιωθα, αλλαξα αρκετούς γιατρούς κ βρήκα κάποια που με οδήγησε κ με κανε οχι μόνο να πιστέψω, αλλά κ να νιώσω ότι υπάρχει επιστροφή. άσε τους άλλους κ δες τον εαυτό σου donald_girl, εσένα

Είμαι στο γραφείο, περιμένοντας να κάνουμε σύσκεψη...και μετά έχω κ οδοντίατρο...
Θα προσπαθήσω να βάλω κάτω τις σκέψεις μου και να τις μοιραστώ μαζί σας, γιατί είναι προτιμότερο από να τα γράφω σε ένα άψυχο κομμάτι χαρτί...
Λοιπόν...
Θα καταγράψω όλα τα πράγματα που με ρίχνουν, προσπαθώντας να δω μέσα μου, και να μην αναλύσω τους γύρω , αλλά εμένα...
Θέμα Νο1
νιώθω σκατά κάθε φορά που νιώθω πως ο δικός μου με γράφει, πως δεν με βλέπει και πιστεύω πως δεν παίρνω όσα αξίζω. Το ίδιο έκανα κ στο παρελθόν μ,ε τις φίλες μου όπυ γινόταν ακριβώς το ίδιο κ τελίκα επέλεξα να μην έχω φίλες. Πόλυ άγχος, όταν δεν με παίρνει τηλέφωνο, όταν δεν ασχολείται μαζί μου... περιμένοντας με δεμένο στομάχι κ δάκρυα να πέφτω... Είναι πρόβλημά που χάνομαι μέσα στους άλλους...
Θέμα 2ο
Άγχος, άπειρο άγχος, για δουλεια, σχολή, σπίτι και για ότι είναι καθημερινότητα... στομάχι κόμπος κ πέφτωωω, γιατί νομίζω πως χάνομαι...Νομίζω πως δεν έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω τίποτα
και τώρα που σας γράφω είμαι με στομάχι κόμπο...
Φόβος... Φόβος,από το πουθενά... Βασικά έχω γίνει εχθρός του εαυτού μου, έχω μπει σε ένα φαύλο κύκλο που δεν ξέρω που τελειώνει...

αυτές είναι μερικές πρώτες σκέψεις...

Βασικά δεν έχω αυτοπεποίθηση...

Σκέφτηκα πως από την άλλη, δεν έχω τίποτα επειδή εγώ φταίω. Πχ, εγώ έδιωξα όλους τους ανθρώπώ τους από δίπλα μου, εγώ το προκάλεσα.
Ο φόβος μου να μην είμαι κοροιδο σε συνδιασμό με τον εγώισμο μου, αλλά τον μη ωφέλιμο εγωισμό τα κάνουν όλα.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν μου αξίζει τίπότα από όσα έχω, ό,τι έχω το καταστρεφω, και οι άνθρωποι μόνο σκατα μπορούν να αισθάνονται μαζί μου. μπορούν μονάχα να ζουν μια σκατένια ζωή, γιατί μέχρι τα σκατά φτάνω και δεν μπορώ να πάω πιο πάνω... Δεν είμαι καλός άνθρωπος, είμαι προβληματικός άνθρωπος.
Ό,τι κακό έχει συμβεί εγώ ευθυνομαι για αυτό. Εγώ ευθύνομαι για τη μοναξιά μου και το μόνο που αξίζω είναι όλοι να με φτύνουν στα μούτρα. Ό,τι έχω το καταστρεφω. Και ξέρω καλά πως όλοι είναι καλύτερα χωρίς εμένα.

donald pali ta idia ee :(

ναι... αλλά είναι επειδη βλέπω πόσο δυσκολέυω την ζωή των άλλων, από τι βασανιστήρια τους περνάω... εγώ φταίω, είναι ξεκαθαρο πλέον... εγώ είμαι συνέχεια οξυθυμη και μου φταίνει όλοι και όλα... εγώ...

Στο χερι σου ειναι να το αλλαξεις αυτο. Το αν οπως εχεις πει παλιοτερα αν θυμαμαι καλα, σε χτυπουσαν στο χωριο σου αυτο δεν σημαινει οτι τωρα πρεπει να βγαλεις τα απωθημενα σου στους φιλους σου ή σε οσους γενικοτερα προσπαθουν να γινουν φιλοι

ναι κάπως έτσι... Αλλά μάλλον το απωθυμένο δεν είναι στο τόσο μακρυνο παρελθόν, αν και σχετίζεται με αυτό... Πιο πολύ είναι η απαγοητευση που έχω αισθανθει γιατί έχω υπαρξει μέχρι πολύ πρόσφατα το χαλί που το πατούσαν... Μέχρι την απόπειρα αυτοκτονιας. Από εκεί και μετά έγινα πολύ εκδικητικη και ήθελα να παίρνω το 100% αυτών που θέλω και αυτών που πίστευα ότι αξίζω... Έτσι άρχισα να εκδικούμαι αυτήν που θεωρούσα καλυτερη μου φίλη για πράγματα που με είχαν πληγώσει στο παρελθόν. Μετά το ξεπέρασα, αλλά μετά από καποιο διάστημα άρχισε η αδιαφορία. γενικά στο θέμα φιλία ένιωθα οτι πιανόμουν πάντοτε κορόιδο. Δεν είχα ποτε την προσοχη που ζητούσα. Και μετα άρχισα να ξεσπαω στη σχέση μου... Κάθε μέρα \"χωρίζω\"... και έχ κάνει και πολλά ακόμη... Πλέον πιστεύω πως καλύτερα είναι για όλους τους ανθρώπους να μένουν μακρια από ψυχάκηδες όπως εγω... Είμαι καμμενη. Αυτό, τελεία και παύλα...

Απλα αλλαξε τον εαυτο σου. Στο εχω ξαναπει αλλα μηπως πρεπει να αλλαξεις γιατρο;

Ναι πρέπει να το κοιτάξω... Αλλά είναι δύσκολες για μένα οι απόφασεις γενικά...

ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΙΑ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΘΕΣ, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ… ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ. ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ ΠΟΛΛΑ… ΝΑ ΞΕΡΕΣ ΠΟΣΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ…
ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΩ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΣΟΧΗ. ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΑΞΙΖΩ Κ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ Η ΟΧΙ, ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΑΞΙΖΩ… ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΜΜΕΝΗ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ-ΑΡΡΩΣΤΗ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΜΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΒΑΖΕΙΣ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΜΜΕΝΗ. Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΝ ΖΗΤΑΩ ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ. ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΞΕΚΙΝΑΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΨΗ ΣΟΥ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΟ ΦΙΛΤΡΟ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΕΙ Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ ΑΡΡΩΣΤΩΝ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΠΟΨΗ, ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΩ ΘΑ ΝΑΙ ΨΕΜΑ. ΜΗΝ ΖΗΤΑΣ ΠΟΤΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ.
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΩΣ ΘΑ ΘΕΛΕΣ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΑΝ ΟΛΑ ΠΙΟ ΗΡΕΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΕΔΙΩΧΝΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ, ΕΧΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΑΝΟΙΧΤΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΒΡΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ ΜΗΝ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ. ΤΟ ΝΑ ΘΕΣ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ. ΒΡΕΣ ΤΗΝ… ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΧΕΙΣ ΠΕΙ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΡΥΒΕΙΣ ΘΥΜΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΛΕΣ, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΩΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ… ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟΣ. ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕΙΣ. ΞΕΡΩ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΜΟΥ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΝΑ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΒΑΡΕΘΕΙ Η ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ Η ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΔΕΜΜΕΝΟΣ ΠΙΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ ΚΑΙ ΗΤΑΝΕ ΛΑΘΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΠΟΥ ΣΕ ΕΜΠΛΕΞΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΗΞΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ.
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΗ ΟΠΩΣ ΕΓΩ, ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΛΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΕΧΩ, ΟΥΤΕ ΚΑΛΗ ΨΥΧΗ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΑΚΟΥΩ , ΟΥΤΕ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΩ, ΟΥΤΕ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΟΥΤΕ ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΜΑΙ, ΕΝΑ ΜΠΑΖΟ ΕΙΜΑΙ. ΟΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΩ, ΕΝΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΡΗΖΕΙ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΕΙΜΑΙ. ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΟΥΤΕ ΜΙΣΟ ΚΑΛΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ.
ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ.
ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ…
ΚΑΙ Ο ΑΕΡΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΠΝΕΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ ΕΓΩ. Η ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΟΥ ΤΡΩΩ, ΠΟΣΟΙ ΠΕΙΝΑΝΕ ΚΑΙ ΕΓΩ Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΕΧΩ ΦΑΙ… ΚΑΙ ΤΡΩΩ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΚΑΙ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ Κ ΣΧΕΣΗ… ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ…
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΡΥΨΩ…

1) Πήγες στον γιατρό σου την Τρίτη; Ή εννοούσες την Τρίτη μεθαύριο;

2) Το γράμμα αυτό γιατί το έστειλες; Επειδή όντως νοιάζεσαι τόσο πολύ γι\'αυτόν τον άνθρωπο ώστε πραγματικά θέλεις να τον \"γλυτώσεις\" από εσένα ή επειδή ήταν ακόμα μια κίνηση για να ακούσεις πράγματα του στυλ \"μα όχι, τι λες; Μια χαρά είσαι, δεν μου είσαι βάρος, δεν είναι έτσι, αξίζεις πολλά\" κλπ κλπ; Γιατί σκέφτομαι πως αν όντως ήθελες να τον \"γλυτώσεις\" από την παρουσία σου, απλά θα έφευγες.
Ξέρεις, δεν είναι κακό να στηριζόμαστε για κάποια πράγματα και για κάποιο χρονικό διάστημα σε ανθρώπους που είναι κοντά μας, αλλά \"κακό\" είναι να γίνεται αυτό τρόπος ζωής.
Όπως είναι \"κακό\" να προκαλούμε τον οίκτο των άλλων και αυτόν τον οίκτο να τον παρουσιάζουμε στον εαυτό μας επιφανειακά ως ενδιαφέρον.
Όπως είπε και ο Ολα_ειναι_δανεικα, εσύ είσαι η βασική σου στήριξη.
Αν δεν βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου, δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει κανένας.
Έχει τύχει να διαβάσεις το βιβλίο του Richard Bach \"Ψευδαισθήσεις\" ; Αν πέσει στα χέρια σου, διάβασέ το. Και κάπου εκεί μέσα λέει -εκτός των άλλων- ότι όσο η ευτυχία σου εξαρτάται από τους άλλους, δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος.

Ούτε βοηθάνε οι διάφορες \"ενοχές\" που φορτώνουμε στον εαυτό μας, όπως \"τα έχω όλα, γιατί δεν είμαι καλά; Αρα είμαι σκάρτος άνθρωπος\".
Οϋτε βοηθάει να χρησιμοποιούμε αυτές τις σκέψεις για να τραβήξουμε την προσοχή. Δεν θα σε χορτάσει για πάντα το να πεινάς και να σου δώσω μόνο φαγητό. Όταν τελειώσει αυτό το φαγητό, θα χρειαστείς κι άλλο. Δεν είναι αυτή η ουσιαστική βοήθεια που χρειαζόμαστε. Αυτό βοηθάει πρόσκαιρα και τόσο ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Όταν σου δώσω το φαγητό, ζήτα μου να σε βοηθήσω να βρεις τρόπους να βρίσκεις ή και να φτιάχνεις μόνη σου το φαγητό που χρειάζεσαι.

Και εδώ μέσα και εκεί έξω, όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε τουλάχιστον έναν σταυρό. Δεν είναι ο ίδιος για όλους, το βάρος του όμως για τον καθένα μας είναι μεγάλο. Στον δρόμο μας θα βρούμε κάποιες βοήθειες για να μας ξεκουράζουν κάθε τόσο, αλλά δεν θα βρεθεί ποτέ κανένας που να τον κουβαλήσει για εμάς εξ ολοκλήρου και μέχρι το τέρμα. Όσο το παλεύουμε στη διαδρομή, τόσο πιο βαρύς θα μας φαίνεται. Όσο ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να απαλλαγούμε από αυτόν, τόσο πιο πολύ θα κολλάει επάνω μας. Χρειάζεται λοιπόν να βρούμε τον τρόπο να τον πάμε στο τέρμα με όσο γίνεται λιγότερο ζόρι και λιγότερη φθορά. Αν, αντί να τρέχουμε και να τιναζόμαστε και να τον ρίχνουμε κάτω και αναγκαστικά να τον ξανασηκώνουμε, βρούμε τρόπο να τον κάνουμε να ισορροπήσει καλύτερα επάνω μας και να δυναμώσουμε τους μυς μας και να ρυθμίσουμε τον βηματισμό μας και τις αναπνοές μας, τοτε θα μπορέσουμε να περπατάμε και να απολαμβάνουμε και το τοπίο γύρω μας και τους συνοδοιπόρους μας και τη διαδρομή.


Ελπίζω αυτά που είπα να μην παρερμηνευθούν ως μοιρολατρεία ή κάτι τέτοιο, γιατί δεν είναι καθόλου τέτοια. Η μοιρολατρεία είναι στασιμότητα. Και η στασιμότητα είναι μαρασμός και φθορά και τελικά καταστροφή.

βασικά ο γιατρός το μόνο που μου πε είναι πως μόνη μου βασανίζω τον εαυτό μου, και πως τα φάρμακα δεν κάνουν θαύματα.
Πιο παλια ήμουν εγώ η σκληρη που κατηγορούσα τους πάντες για αυτά που ίστευα πως άξιζα και δεν μου δίνουν. Αλλά πλέον κατάληξα στο συμπερασμα τις τελευταίες μέρες πως δεν έχω επιδή ώς εκεί αξίζω...

Τα έχω παίξει
ετσι κ το γραμμα

δεν είμαι καλα
δεν ξερω τι μου γίνεται

Quote:

---

Originally posted by donald_girl
Πιο παλια ήμουν εγώ η σκληρη που κατηγορούσα τους πάντες για αυτά που ίστευα πως άξιζα και δεν μου δίνουν. Αλλά πλέον κατάληξα στο συμπερασμα τις τελευταίες μέρες πως δεν έχω επιδή ώς εκεί αξίζω...

---

Πως εφτασες σε αυτο το συμπερασμα; Μηπως δεν εχεις επειδη εισαι πολυ σκληρη μαζι τους και οχι επειδη δεν αξιζεις;

Ως πού αξίζεις δηλαδή;
Πώς ορίζουμε τι αξίζουμε;
Ποιός ορίζει τι αξίζουμε;
Λοιπόν, εγώ θεωρώ ότι είμαι τόσο σπουδαία που θα μου άξιζε να είμαι πριγκήπισσα. Δεν είμαι όμως. Και ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα η πιθανότητα να γίνω πριγκήπισσα (εκτός κι αν υπάρχει στο φόρουμ κανας πονόψυχος πρίγκηπας που θα μου ζητήσει τώρα να με παντρευτεί! )
Τι να κάνω; Να βρω τρόπο να εγκαταλείψω αυτόν τον κόσμο που δεν μου δίνει αυτό που θεωρώ ότι αξίζω; Στην τελική, αν εμπεριστατωμένα πιστεύω ότι είμαι φτιαγμένη για πριγκήπισσα και έχω εξηγήσει στον εαυτό μου τους λόγους και όλα τα σχετικά, ε τότε ας φτιάξω το δικό μου Πριγκηπάτο. Των άλλων είναι πιασμένα, έχουν τη δική τους πριγκήπισσα! :D


Αυτό που όλοι μας ανεξαιρέτως αξίζουμε είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας.
Και αυτό μόνο εμείς μπορούμε να μας το δώσουμε. Όλα τα άλλα είναι αμφίβολης και αμελητέας αξίας.