Printable View
Παρουσιάζεις πολύ λογικά επιχειρήματα και κάθε καινούργιο επιχείρημα αντικρούεται από ένα πάλι πολύ λογικό επιχείρημα και κάπως έτσι εγκλωβίζεσαι...και χάνεις αυτό που λαχταράς. Ο φόβος μην σε πουλήσουν ξανά μοιάζει πιο κυρίαρχος αυτή τη στιγμή, σε προστατεύει από κάτι πολύ επώδυνο...κι έτσι δεν μπορείς να αφεθείς και να γευθείς αυτό που θέλεις....
Spectrum, μου θυμίζεις μία φίλη μου, η οποία είναι έξυπνη και μορφωμένη κοπέλα, ωστόσο έχει τα ψυχολογικά προβλήματά της που δεν την αφήνουν να απολαύσει την ζωή (μιλάμε για απλά πράγματα, μία βόλτα, μία εκδρομή, να κάνει κάποια πράγματα για τον εαυτό της, να μην μιζεριάζει και μαυρίζει συνέχεια...). Όποτε προσπαθώ να της πω κάτι να την βοηθήσω να ζήσει λίγο σαν άνθρωπος εκείνη μου αντιπαραβάλει επιχειρήματα και πολύ λογικές δικαιολογίες.
Ε, αν "ταμπουρώνεσαι" έτσι σε κάθε άλλη γνώμη, δεν υπάρχει νόημα και να το συζητάς, αποκλείεις ο ίδιος τον εαυτό σου από πιθανές διεξόδους και λύσεις.
Πρόσφατα η φίλη μου είπε οτι νοιώθει σα να φεύγει η ζωή της χωρίς να την ζήσει. Της λέω:"Αυτό προσπαθώ να σου δείξω εδώ και χρόνια" και τότε μου απάντησε αφοπλιστικά με ένα ακόμη ευφυέστατο επιχείρημά της...
ulver και ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ,
Μου απαντάτε σε 2ο ενικό πρόσωπο (ε που ήθελες να σου απαντάμε ρε μπάρμπα:confused: ), ωσάν και όλα όσα διατυπώνω στο thread είναι απαραίτητα ο τρόπος και η έκταση που βιώνω προσωπικά ως απομόνωση/αποξένωση.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Όντως βιώνω μια πολύ μακρά περίοδο απομόνωσης/αποξένωσης όμως όπως είπα και στην αρχή του νήματος, δεν αναζητάω λύσεις στο forum, ούτε φυσικά θα εμπιστευόμουν κάποιον παντελώς άγνωστο, που δεν γνωρίζει λεπτομερώς την κατάστασή μου, να μου τις υποδείξει. Υποθέτω ότι το forum είναι απλώς ένας τόπος ανταλλαγής απόψεων (όχι απαραίτητα βιωμάτων). Η ανταλλαγή απόψεων με βοηθάει να ερευνώ αν υπάρχουν οπτικές που δεν τις είχα σκεφτεί και αν αυτές έχουν εφαρμογή στη δική μου κατάσταση/περίπτωση.
Ασφαλώς και έχω τα ψυχολογικά θεματάκια μου ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ. Σε ευχαριστώ για κάθε απάντησή σου! :)
Στο βαθμό που μέχρι τώρα έχω αναλύσει το θέμα της απομόνωσής μου έχω εστιάσει σε 1-2-3 σημεία.
1ον.
Βιώνω και αντιμετωπίζω τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου με έναν μάλλον.... ανώριμο τρόπο. Σαν να μην έχω "ενηλικιωθεί". Εξηγούμαι...
Υπάρχει ο σοσιαλισμός, και υπάρχει και ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Δεν είναι ίδιοι.
Υπάρχει η δημοκρατία, και υπάρχει και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η κοινοβουλευτική, η προεδρευόμενη κλπ κλπ. Δεν είναι όλες ίδιες.
Υπάρχει η αγάπη, και υπάρχει και η ενήλικη αγάπη. Δεν είναι ίδιες
Υπάρχει η δικαιοσύνη και υπάρχει και η δικαιοσύνη που απονέμει το δικανικό μας σύστημα. Δεν είναι ίδιες.
Υπάρχει η φιλία και υπάρχει η φιλία δυο κολητών, δυο συνεργατών, δυο συντρόφων, κλπ κλπ. Δεν είναι ίδιες.
Εγώ ενδιαφέρομαι μέχρι τώρα για τις αμιγείς, καθαρές, απόλυτες αξίες και αισθήματα. Δηλαδή, για ανύπαρκτες πρακτικά καταστάσεις και αισθήματα! Έχω μια ανώριμη προσέγγιση δηλαδή. Και παρά την ηλικία μου, δεν έχω ωριμάσει συναισθηματικά και κοινωνικά ώστε να προσεγγίζω αυτά τα πράγματα στις γήινες διαστάσεις τους. Είμαι ακόμα με το δάχτυλο στο στόμα!
2ον.
Η κοινωνία (ή μάλλον πιο επιστημονικά κάθε σύστημα) έχει την τάση να απομονώνει κάθετι διαφορετικό/extrem. Το περιθωριοποιεί αρχικά και στη συνέχεια το απορρίπτει.
Παραδείγματα:
Έναν πολύ όμορφο άνθρωπο. Έναν πολύ άσχημο άνθρωπο.
Έναν πολύ κοντό άνθρωπο. Έναν πολύ ψηλό άνθρωπο.
Έναν πολύ (χαζο)χαρούμενο άνθρωπο. Ένα πολύ αυστηρό και σοβαρό άνθρωπο.
Έναν εξαιρετικό άνθρωπο της τέχνης. Έναν εξαιρετικό επιστήμονα ή τεχνοκράτη.
Έναν εξαιρετικό κακοποιό. Έναν εξαιρετικά καλό άνθρωπο (Χριστό, Βούδα κλπ).
Η κοινωνία σμιλεύει τα άκρα της. Τα διαλύει! Τα πετάει. Όσο όμως πετάει, σχηματίζει νέες άκρες, νέες περιμέτρους. Και συνεχίζει να σμιλεύει.... αέναα!
Ευτυχώς η κοινωνία έχει μηχανισμούς αναπαραγωγής, αλλιώς λόγω εντροπίας θα είχε εξαφανιστεί κανιβαλίζοντας τον ίδιο τον εαυτό της. Αναπαράγει νεογνά που στην ενήλικη ώριμη μορφή τους να μπορούν να αποτελέσουν τις μέσες τιμές της, τον "γενικό κανόνα της" ενώ εκείνα που θα είναι στα "άκρα" θα απορριφθούν όπως και οι ακραίοι πατέρες και μητέρες τους.
Οι άνθρωποι του περιθωρίου, οι αποξενωμένοι άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι πρέπει να θυσιάσουν τα βασικά χαρακτηριστικά τους -την πεμπτουσία τους-ώστε να αποκτήσουν το δικαίωμα της αποδοχής από την κοινωνία.
Ασφαλώς, αυτό είναι αδύνατο, αφού είναι αδύνατο να τροποποιήσει κάποιος την ουσία του Κώδικά του, το DNA του. Όμως λόγω του πόνου που προκαλεί η απομόνωση, δηλώνουν προθυμία να διαπραγματευθούν και να αποδεχτούν κανόνες και αξίες και συναισθήματα με την γενικώς αποδεκτή κοινωνική διάσταση και προσέγγιση.
Όμως η κοινωνία ξέρει να φυλάγεται. Ξέρει να προφυλάσσει τον εαυτό της. Ξέρει ότι όλοι αυτοί οι υποψήφιοι που ζητούν άσυλο ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ DNA. Είναι υποκριτές! Θέλουν απλώς να τσιμπολογήσουν από την πίτα της ευδαιμονίας και μετά θα συνεχίσουν τον "ακοινώνητο" χαβά τους!
-"Στον Καιάδα λοιπόν! Στον αγύριστο!" (ΔΡΑΣΗ)
-"Βρε ούστ που θα ασχοληθώ με τη "γαμημένη την κοινωνία σας! " (ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ)
ή μήπως ...
-"Βρε ούστ που θα ασχοληθώ με τη "γαμημένη την κοινωνία σας! " (ΔΡΑΣΗ)
-"Στον Καιάδα λοιπόν! Στον αγύριστο!" (ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ)
Σε κάθε περίπτωση, όποιος και αν ξεκινάει, ... η απομόνωση/αποξένωση είναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ!
3ον.
Έχω την εντύπωση ότι αν ανέλυα τα πράγματα και τις καταστάσεις λιγότερο, θα ήμουν ευτυχέστερος. Πιθανότατα τότε, αντί να επενδύω το χρόνο μου σε αναλύσεις θεωριών, θα τον επένδυα στο χτίσιμο των σχέσεων μου με την κοινωνία.
Φίλτατε spectrum, είμαι ο τύπος που πίστευε ακράδαντα πως όλα είναι θέμα μυαλού, η ζωή είναι μια γνωσιακή κατάσταση και η αληθινή αναζήτηση είναι μια φαντασιακή θέσμιση που προσπαθούμε να φτάσουμε αλλά δεν. Αφού έφαγα αρκετά χρόνια να υπεραναλύω πρόσωπα και καταστάσεις κατέληξα πως το μυαλό για να λειτουργήσει χρειάζεται οχι πολλή σκέψη (αυτό το κάνει μέρα νύχτα ούτως ή άλλος), αλλά πράξεις. Αν πράττεις και τα αποτελέσματα δικαιολογούν έναν τρόπο σκέψης έχει καλώς. Αν όχι, αναθεώρηση και προσπάθεια ξανά.Quote:
Έχω την εντύπωση ότι αν ανέλυα τα πράγματα και τις καταστάσεις λιγότερο, θα ήμουν ευτυχέστερος. Πιθανότατα τότε, αντί να επενδύω το χρόνο μου σε αναλύσεις θεωριών, θα τον επένδυα στο χτίσιμο των σχέσεων μου με την κοινωνία.
Παρόλο που θεωρώ λοιπόν πως η κοινωνία καταπιέζει το άτομο και στην καταπίεση αυτή πολλές φορές οφείλεται η ατομική απομόνωση, αναγνωρίζω πως το να κατηγορώ την "κοινωνία" γενικά και αόριστα ή ειδικά και ορισμένα, δεν είναι τίποτε άλλο από μετάθεση ευθυνών. Άμα εγώ δεν κουνάω ρούπι από τις θέσεις μου, άμα εγώ δεν λέω να αλλάξω τακτική και οπτική γωνία, δε μου φταίει καμία "κοινωνία".
Δεν είναι πως όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες ή όλες οι ευκαιρίες είναι ίσες, αλλά αν θες να κατηγορήσεις κάποιον, αρχίζεις πρώτα από τον καθρέπτη σου και μετά προχωράς.
Ευχαριστώ geodim για την τοποθέτηση.Quote:
Originally Posted by geodim
Κατάλαβα καλά; Απάντησες στο (2ον) και (3ον) μόνο;
Spectrum, θα θέλατε να σας απεθύνομαι στο δεύτερο πληθυντικό; Δεν έχω πρόβλημα, λατρεύω τον πληθυντικό ευγενείας.
Στο θέμα μας τώρα, υπάρχουν άνθρωποι με απόλυτες, αμιγείς, καθαρές αξίες και αισθήματα. Μόνο που για να τους συναναστραφεί κανείς δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα γιατί πρέπει να τους ψάξετε και να μπορέσετε να τους βρείτε. Αλλά για να τους βρείτε πρέπει ο ίδιος να έχετε καλό κριτήριο ώστε να καταλάβετε οτι είναι αυτός, ο ένας στο εκατομμύριο, το διαμάντι. Η φίλη μου που ανέφερα πριν είναι τέτοιος άνθρωπος, η μία στο εκατομμύριο. Ήμουν τυχερή που την γνώρισα, πριν 25 χρόνια. Άνθρωπος με αρχές, που ξέρει να τιμάει την φιλία και που ο λόγος της είναι συμβόλαιο, βοηθάει παντού και πάντα και είναι στήριγμα και καμάρι για τους φίλους της.
Όμως είναι ένας δύσκολος άνθρωπος να την συναναστραφείς σε παρέα για να "περάσεις καλά" που λέμε. Δεν είναι ευχάριστη και έχει όλο προβληματισμούς. Δεν ξέρω για παράδειγμα, αν κάποιος που κάνει φιλίες για να περνάει καλά και να βγαίνει για χαβαλέ θα την ήθελε ποτέ για παρέα. Δεν νομίζω οτι θα την ήθελε. Επίσης, σε τέτοιους ανθρώπους πρέπει να στέκεστε στο ύψος τους, αλλιώς σας απορρίπτουν. Δεν μπορείτε να έχετε άλλο ήθος εσείς και άλλες αξίες.
Εγώ π.χ. δεν έχω την ίδια ποιότητα με την φίλη μου αλλά προσπαθώ και το ξέρει.
Δημιούργησα μια "Δημοσκόπηση" (Poll) στην αρχή του νήματος (thread) με Ερώτημα :
"Για την απομόνωση ενός ατόμου μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ποιός από τους δύο;".
1. Η κοινωνία που περιθωριοποιεί κάποιον
2. Το άτομο που απομονώνεται απο την κοινωνία
Όσοι έχετε διάθεση, ψηφίστε και κάποια στιγμή θα κάνουμε exit poll.
Χμμμμμμ..... τι από τα παρακάτω είναι η φίλη σου;Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Έναν πολύ όμορφο άνθρωπο. Έναν πολύ άσχημο άνθρωπο.
Έναν πολύ κοντό άνθρωπο. Έναν πολύ ψηλό άνθρωπο.
Έναν πολύ (χαζο)χαρούμενο άνθρωπο. Ένα πολύ αυστηρό και σοβαρό άνθρωπο.
Έναν εξαιρετικό άνθρωπο της τέχνης. Έναν εξαιρετικό επιστήμονα ή τεχνοκράτη.
Έναν εξαιρετικό κακοποιό. Έναν εξαιρετικά καλό άνθρωπο (Χριστό, Βούδα κλπ).
:confused:
Όσον αφορά το δεύτερο σημείο, η κοινωνία βασικά απομονώνει ό,τι είναι ιδιόμορφο και έξω από την ομοιογένειά της για λόγους συνοχής και επιβίωσης. Όχι τόσο στα φυσικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, όσο σε συμπεριφορές και πράξεις. Για παράδειγμα, η κοινωνία τείνει να απομονώνει τους χρήστες ναρκωτικών επειδή αποτελούν κακό παράδειγμα για τους άλλους και επειδή τείνουν να έχουν παραβατικές συμπεριφορές. Το ίδιο και τους εγκληματίες, διότι για την επιβίωσή της δεν πρέπει να υπάρχουν εγκληματίες. Επίσης, τείνει να απομονώσει οτιδήποτε ξεφεύγει από τον μέσο όρο και τις μέσες συμπεριφορές γιατί πρέπει να υπάρχει μία συνοχή.
Αυτό βασικά ξεπηδάει αυτόματα από την ενστικτώδη τάση του ανθρώπου να συσχηματίζεται με τον κόσμο γύρω του και το σύνολο, ως πρακτική επιβίωσης. Η ψυχολογία της μάζας δεν είναι κάτι άσχετο απ αυτό. Αν δεις και στο ζωικό βασίλειο υπάρχει κάτι παρόμοιο, στα κοπάδια, στις αγέλες, στα σμήνη. Κάνουν μαζικά συντονισμένες κινήσεις ώστε να επιβιώσουν από τους διώκτες τους, να μεταναστεύσουν, να βρουν τροφή...
Ευτυχώς ή δυστυχώς, στις ανθρώπινες κοινωνίες του 21ου αιώνα, σαν την δική μας, είναι πολύ εύκολο να ρίξει κανείς μια μούτζα και να κλειστεί στο καβούκι του. Αν ζούσατε 100 χρόνια πριν, αυτό θα ήταν δύσκολο, ως και ακατόρθωτο, διότι τότε οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν εύκολα μόνοι τους, ούτε να έχουν ατομικά εισοδήματα. Υπήρχε κανείς ως μέλος μιάς οικογένειας που το εισόδημα έβγαινε από συλλογική εργασία (χωράφια, οικογενειακές επιχειρήσεις, κτηνοτροφία, αλιεία, κλπ). Ακόμα και για πόσιμο νερό έπρεπε να γεμιστούν κανάτες από πηγή και κάποιος να ασχολείται με αυτό κάθε μέρα.
Είναι ένας αυστηρός, σοβαρός αλλά και πολύ καλός άνθρωπος. Καλή όχι με την έννοια να γελάει και να χαριεντίζεται, με την σημασία του ανθρώπου που νοιάζεται και έχει υπευθυνότητα, εντιμότητα και συνέπεια και δεν είναι της νοοτροπίας "όσους κλείνει η πόρτα μας" που συνήθως έχουν οι γυναίκες..Quote:
Originally Posted by Spectrum
Αν οραματίζεστε να αλλάξετε την κοινωνία, αυτό είναι ωσάν να προσωποποιείτε έναν ποτάμι και του ζητάτε να ακούσει και να δράσει και να αλλάξει κατεύθυνση ροής. Η κοινωνία έχει τους δικούς της ρυθμούς και την δική της ροή. Μπορεί να απαρτίζεται από επιμέρους ατομικές συμπεριφορές, όμως ως "όλον" και ως οντότητα δεν υπακούει ποτέ και σε κανέναν. Και αν προσπαθήσετε να εκδικηθείτε είναι σαν να βαράτε γροθιά σε ατσάλι. Μόνο το χέρι σας θα πονέσει, δεν θα συμβεί κάτι άλλο.
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, μη ξεχνάς ότι κάθε ιδιαίτερος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται πλήρως ότι έχει αυτή την ιδιαιτερότητα που τον ξεχωρίζει από την κοινωνία, οπότε.... αισθάνεται λίγο διαφορετικός άνθρωπος...λίγο υπεράνθρωπος.... superman..... Και όπως θυμάσαι.... ο Superman είχε το ατσάλι για πρωϊνό!!!Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Επίσης, σε παρακαλώ ξαναδιάβασε το σχόλιό μου για το "2ο ενικό πρόσωπο" διότι φαίνεται να μην το κατάλαβες.
ναι ακριβώςQuote:
Originally Posted by Spectrum
Επανέρχομαι με ένα επί πλέον προβληματισμό σχετικό με το θέμα που εκτιμώ ότι θα δώσει τροφή για κουβέντα.
Σύμφωνα με τις απόψεις/υποδείξεις αρκετών συνομιλητών και συμ-forum-ιτών μία λύση είναι ο απομονωμένος να ακολουθήσει το δρόμο της ανάδρασης. Για τους λιγότερο εξοικειωμένος με την έννοια της ανάδρασης, σημαίνει το υποκείμενο να κάνει 1-2 βήματα πίσω, να κοιτάξει τα πράγματα, τις σχέσεις του και το βαθμό επικοινωνίας του με τους άλλους από μια απόσταση, πιο αντικειμενικά, λιγότερο συναισθηματικά/παρορμητικά, να κάνει κάποιες παραδοχές/συμβιβασμούς και αν μην απελπιστεί αλλά να επιδιώξει να κρατήσει την επαφή με την κοινωνία και το περιβάλλον του. (Με άλλα λόγια, η ζωή είναι ωραία, είναι σαν ένα λιβάδι με παπαρούνες, δεν το βάζουμε κάτω .... και άλλα τέτοια γραφικά :) . Επειδή με το σχόλιό μου εμμέσως (άθελά μου) χαρακτηρίζω κάποιους, τρέχω να προλάβω και να πω ότι είμαι και εγώ ανάμεσα στους και θα έκανα τις ίδιες υποδείξεις και σε άλλους αλλά και στον εαυτό μου)
Ας υποθέσουμε ότι μάλιστα, κάποιος έχει διαπιστώσει ότι στο παρελθόν έκανε λάθη απέναντι στους άλλους, ότι έχει κάνει την αυτοκριτική του και ενδεχομένως να έχει μετανιώσει κιόλας για πράξεις/παραλείψεις ή λόγια του. Ορμώμενος από την ανάγκη για κοινωνικοποίηση και το αίσθημα κενού που προκαλεί η απομόνωση, επαναπροσδιορίζει, επανασχεδιάζει και προσεγγίζει ξανά (αναδρά) ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Ακόμα και ανθρώπους από το περιβάλλον που τον αποξένωσε (τους παλιούς), επιζητώντας να γεφυρώσει διαφορές που τους χώριζαν. Επίσης, ας υποθέσουμε ότι αναδρά, όχι μόνο επειδή αντιλήφθηκε ότι κάπου έσφαλε στο παρελθόν, αλλά επί πλέον υπερβαίνοντας ακόμα και τον εαυτό του, ακόμα κι αν τον αδίκησαν στο παρελθόν!!! Ναι, το αίσθημα της απομόνωσης μπορεί να είναι τόσο επώδυνο, που κάποιος να θέσει εαυτόν σε καταστάσεις αυτοταπείνωσης (αν όχι αυτοεξευτελισμού). Και πάλι, ας μη βιαστούμε να τον κρίνουμε. Είναι δική του η ζωή, κάνει ότι γουστάρει για τον εαυτό του.
Όμως, παρά τη διάθεσή του να δώσει, να ζητήσει και να λάβει συγχώρεση, βρίσκει έναν τοίχο μπροστά του! Ατσάλινο τοίχο που θα έλεγε και η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ. Όμως, εδώ, ο τοίχος είναι ατσάλινος όχι επειδή κάποιος αποπειράθηκε να εναντιωθεί στην κοινωνία, αλλά επειδή επιχειρεί να εναρμονιστεί με αυτήν ! Εδώ είναι το παράδοξο, όπου ενώ μια κοινωνία απομόνωσε κάποιον για την αντικοινωνική συμπεριφορά του, όταν αυτός συμμορφώνεται, η κοινωνία του συμπεριφέρεται σαν να έχει το στίγμα και δεν του επιτρέπει να επανεισέλθει σε αυτή. Ένα παντοτινό ban δηλαδή! Ισόβια! Για ΠΑΝΤΑ-ΠΑΝΤΑ!
Ομολογώ ότι έχει ένα τρίκ το ανωτέρω παράδειγμα! Και το αποκαλύπτω...
Στην πραγματική ζωή το υποκείμενο είναι ένας συγκεκριμένος άνθρωπος. Και το περιβάλλον του είναι ένας συγκεκριμένος πεπερασμένος αριθμός ανθρώπων (πχ μητέρα, πατέρας, αδέλφια, σύζυγος, παιδιά, συνάδελφος, γείτονας, γκόμενος/α κλπ - πάντως πεπερασμένος αριθμός ανθρώπων). Υπάρχει το ενδεχόμενο, κάποιος να βρίσκεται σε ένα πραγματικά σκατένιο περιβάλλον ανθρώπων, το οποίο να είναι τόοοοοοσο σκατένιο που να μην αξίζει φράγκο! Όσες προσπάθειες και να κάνει το υποκείμενο για να εναρμονιστεί με το σκατένιο περιβάλλον του, ΟΛΕΣ θα καταλήξουν στο κενό! Ο αυτοματισμός, ότι το πεπερασμένο κοντινό μας περιβάλλον αναπαριστά το σύνολο της κοινωνίας είναι άδικος, χωρίς λογική και ασφαλώς χωρίς προοπτική!!! Είναι τρικ του μυαλού να υποθέτουμε πως ό,τι συμβαίνει στο εγγύς περιβάλλον μας, συμβαίνει και σε ολόκληρη την κοινωνία!
Υ.Γ. Μπορεί το εγγύς περιβάλλον να μην είναι σκατένιο, Μπορεί απλώς να διέρχεται μια φάση που οι αγαθοί κοινωνικοί κανόνες να πηγαίνουν περίπατο. Παραδείγματα:
1. Μέσα σε μια εμπόλεμη ζώνη, όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν ένα και μόνο κανόνα. Save your ass! Το να πας εσύ και να τους μιλάς για αγάπη, λουλούδια και ειρήνη είναι εκ προοιμίου ανώφελο! Θα απορριφθείς ότι κι αν λες.
2. Μέσα σε μια χώρα με κρίση (Ελλάδα), όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν ένα και μόνο κανόνα. Save your ass! Το να πας εσύ και να τους μιλάς για ισονομία, ισότητα και τάξη είναι εκ προοιμίου ανώφελο! Θα απορριφθείς ότι κι αν λες.