Καλά παιδιά/καλά κορίτσια

εγω πάλι δεν πιστευω σε τέτοιου είδους κατηγοριοποιήσεις...όπως είπε κι η μαρίνα, το να ναι κατά γενική ομολογία κάποιος ¨καλό παιδί¨ δεν σημαίνει ότι σε μία σχέση δεν λειτουργεί διαφορετικά, ή το να μην χαλάει χατήρι επίσης δεν τον κάνει εκ των προτέρων καλό παιδί, ίσως μάλιστα τον κάνει το αντίθετο κατά μία έννοια...επίσης συμφωνώ στο ότι υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά που όταν τα ζεις απο κοντα, σε ξαφνιάζουν αρνητικά...και το αντίστροφο...είναι ένα θέμα το τί είναι τελικά \"καλό παιδί\"...κάποιος με καλή δουλειά και ακριβό αυτοκίνητο; κάποιος που σε έχει στα πούπουλα; ή κάποιος που έχει προσωπικότητα και είναι συνεπής με τον εαυτό του; κι άλλα πολλά δηλ. που εξαρτώνται από το πώς τα βλέπουμε εμείς και τί ζητάμε. προσωπικά δεν νομίζω ότι εμείς οι γυναίκες δεν θέλουμε τα \"καλά παιδιά\" γιατί δεν θεωρώ ότι υπάρχει τέτοια κατηγορία, νομίζω ότι καθένας μας θέλει αυτό που του αντιστοιχεί, μερικές φορές βέβαια διαλέγουμε άτομα μη συναισθηματικά διαθέσιμα, για τα δικά μας δεδομένα έστω, αλλά και πάλι αυτό υπηρετεί κάποιον εσωτερικό σκοπό.

Και συμπληρώνω,
με διάθεση μικρού παιδιού, παιχνιδιάρικη! (με γεμιζει πολυ ο ήλιος σημερα!)
Ε, καμια φορα,
μας είναι πιο σημαντικά
τα κακα παιδιά, παρα τα καλά!!!
Τον θέλει ο έρωτας τον παιδεμό του...
κι αν δεν μας τσιγαρήσει λίγο βρε αδερφε ο έρως,
αν δεν μας τσουρουφλήσει,
ποιο έντονο πάθος θα βιώσουμε?

Ασε που ένα κακο παιδί,
μπορεί να με κάνει εμενα να είμαι πιο καλή,
για να το γλυκάνω, να το κερδίσω...
Ενω ενα καλό παιδί,
να με κανει να είμαι εγω η κακιά της υπόθεσης
που όλα τα χει κι όλα της φταίνε...

Ειναι γνωστό το έργο,
το χω με δει και το χουμε παιξει;)

χμμμμ παντως εγω δεν ειμαι καλο παιντι....

:cool:

Quote:

---

Originally posted by nektaria78
Ποτέ δεν είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε....είμαστε με τον μαλακό, θέλουμε τον σκληρό, είμαστε με τον άξεστο, θέλουμε τον φλώρο, είμαστε με τον gentleman, θέλουμε το αλάνι....άβυσσος...

---

Πάλι μιλάτε για μένα.........
Εγώ πιστεύω ότι.........................Δε ξέρω ρε παιδιά, δε ξέρω τπτ έχω χάσει τη μπάλα.............

η αληθεια ειναι πως δεν εχω καταλαβει τον ορο \'\'καλο παιδι\'\'.Για μενα δεν υπαρχουν καλοι κ κακοι υπαρχουν αυτοι που σου ταιριαζουν...Το σκουπιδι που θα λεω εγω μια μερα μπορει αυριο να ειναι θησαυρος για μια αλλη...Κ τα καλα παιδια θα ελεγα μου εχουν φερθει πολυ χειροτερααα(ισως γιατι απο ενα κακο παιδι το περιμενεις κ δε εκπλησσεσαι τοσο)...

αραγε ισχυει το αντιθετο??τα κακα κοριτσια ποια ειναι???τι χαρακτηριστικα εχουν??τα επιλεγουν??

Κ ενα δικο μου ερωτημα...υπαρχει περιπτωση να φιβουνται μια κοπελα που βαριεται τα πολλα πολλα παιχνιδια,να ειναι αντρακι μεν αλλα θυληκο δε,δυναμικη κ γενικα να δειχνει αυταρκης χωρις ειναι απαραιτητο να ειναι γιατι απλα σηκωνει τοιχο με ολα αυτα.??

πενουλα απλα αν μια γυναικα θελει πολυ χρονο και κοπο για να συναινεσει,με αμφιβολο αποτελεσμα τοτε ενας αντρας κοιταει σε αλλες κατευθυνσεις.Για να προχωρησει μια κατασταση χρειαζεται δραση και αντιδραση,αν υπαρχει μονο δραση τοτε για να επιμεινει 2 περιπτωσεις υπαρχουν,1) να ειναι τρελα ερωτευμενος μαζι σου (αυτο ειναι το δυσκολο) και 2) να τα ριχνει σε 4-5 κοπελες και οποια κατσει χωρις να τον ενδιαφερει η αξιοπρεπεια παρα μονο ο τελικος σκοπος του. (και τελικα η δευτερη κατηγορια ειναι αυτη που εχει τις περισσοτερες κατακτησεις,τα κακα αγορια,οι λεγομενοι λυκοι).Παντως σε γενικες γραμμες οταν δεν βλεπει ανταποκριση δεν ασχολειται.Για αλλη μια φορα τα παντα ειναι θεμα επιλογων.

οσο για το τι ειναι καλα κοριτσια/αγορια.... τα ατομα που θελουν να αγαπησουν,θελουν να δωσουν,θελουν να μοιραστουν,θελουν να αφοσιωθουν και να νοιωσουν εμπιστοσυνη,θερμη,αγαπη,κα� �ανοηση.Αυτο απαιτει μακροχρονια σχεση και αυτογνωσια και απο τα δυο μερη,γνωση οτι το ερωτικο παιχνιδι δεξια αριστερα πρεπει να κοπει,κατι που ελαχιστοι ειναι διατεθειμενοι να κανουν στους καιρους μας,ειτε ειναι αγορια ειτε ειναι κοριτσια.αυτο που μπορω να πω με σιγουρια ειναι οτι αν δεν νοιωθει καποιος/α ετοιμος για αυτα τα συναισθηματα θα νοιωσει να πνιγεται σε μια σχεση,ενω ενας αλλος θα εξυψωθει μεσα σε αυτην.2 ανθρωποι θα γινουν ο κοσμος ολος,και ολα τα υπολοιπα μενουν απο εξω απλα να παρακολουθουν....οποτε η αμεσως επομενη σκεψη ειναι με πιο κριτηριο θα διαλεξεις τον \"ανθρωπο\" σου.ειμαστε σιγουροι οτι \"κανει\";οτι μου ταιριαζει; εδω γινεται ο μεγαλος χαμος,αφου ο καθενας εχει διαφορετικα κριτηρια κοινωνικα,συναισθηματικα κλπ.Οποτε για να μη μπαινουμε σε μια τετοια διαδικασια παντα υπαρχει η ευκολη λυση .... και μετα ολοι παραπονιουνται ....

μπορω να πω οτι με καλυψες κ με το παραπανω...Απλα συνεχιζω να πιστευω οτι δεν υπαρχουν ταμπελες...οτι ειναι κακο για τον εναν κ το διωχνει μπορει να ειναι πολυ καλο για καποιον αλλο κ να 8ελει να το κρατησει κοντατου...Συμφωνω απολυτα πως κανεις δεν εχει διαθεση για να βρει το ανθρωπο του...Το βλεπω κ εγω με μενα....δεν εχω διαθεση ουτε ορεξη γενικα να βρω ταιρι...δεν προσπαθω καθολου γιατι βαριεμαι να προσπαθω...Και μαλλον δεν εχει βρεθει ο καταλληλος ισως για αν προσπαθησω ή μπορει να μην το εχω παρει χαμπαρι(με εχω ικανη για αυτο)τελος παντων η ουσια ειναι οτι εχουμε χασει το μετρο,την επικοινωνια,εχουμε ισως υπερβολικες απαιτησεις απο τους αλλους κ εχουμε χασει καθε τροπο κοινωνικης επαφης...κ τα θελω μας εχουν γινει ανεκπληρωτα,δεν υπαρχουν ολα σε ενα πακετο πρεπει να βαλουμε κατω τι μας αρεσει στον ανθρωπο μας κ να ζυγισουμε μας ταιριαζει?Αλλά χωρις ενα μειονεκτημα να ειναι δυνατοτερο απο 10 πλεονεκτηματα...πακετο δνε υπαρχει,εμεις το φτιαχνουμε κ αποφασιζουμε απο τι αποτελειται...

και μια που ειναι και 2 το βραδυ και εχω και μια ορεξη για να γραψω σημερα συνεχιζω,τι ειναι αυτο που κανει τα ζευγαρια να μην μενουν μαζι;μηπως θελουν παρα πολλα πραγματα ο ενας απο τον αλλον;τι κανει μια μανα να ανεχεται τοσα πραγματα απο το παιδι της,και παρολα αυτα να του συμπαραστεκεται.μηπως ειναι η αγαπη;και γιατι δεν μπορει ενα ζευγαρι να νοιωσει μεταξυ του ετσι για μεγαλο χρονικο διαστημα.μήπως το γεγονος πως απο καποιο σημειο και περα γινομαστε εγωιστες;θελουμε πολλα πραγματα για τον εαυτο μας;κανουμε συγκρισεις οπως μας βολευουν;αν ανεχομασταν καποια πραγματα απο το συντροφο μας οπως απο το παιδι μας αδιαμαρτυρητα,λογω αγαπης θα αντιδρουσαμε αραγε διαφορετικα;(και δεν μιλαω για καταστασεις που ξεφευγουν,σε καμια περιπτωση δεν εννοω να ανεχομαστε πραγματα που μας μειωνουν σαν προσωπικοτητες).μηπως τελικα δεν ειμαστε ετοιμοι να αγαπησουμε;αποζηταμε συνεχεια το παθος,και ξερουμε πως δεν εχει την μονιμοτητα σαν βασικο συστατικο του.και ομως τα δινουμε ολα για αυτο το συναισθημα.τι ειναι πιο σημαντικο,το παθος η η αγαπη;καλο ειναι και τα δυο βεβαια αλλα στη ζωη αυτη δεν μπορουμε παντα να τα εχουμε ολα,μονο σε μικρες περιοδους της μπορουμε να ειμαστε πληρης.Τις υπολοιπες πρεπει να ειμαστε δυστυχησμενοι;παντοτε σε μια αναζητηση για την πληροτητα.Ενας χειμαρος ερωτησεων που περασαν απο το μυαλο μου,απαντηση δεν ξερω να υπαρχει,η για την ακριβεια,πιστευω πως οι απαντησεις ειναι διαφορετικες για τον καθενα,αναλογα με την ηλικια του,τη δυνατοτητα του να βρισκει νεες σχεσεις,κοινωνικο περιβαλλον κλπ.Να μια καλη ερωτηση,ποια ειναι ιδανικη κατασταση για τον καθενα.Μαλλον απο εκει ξεκιναν ολα,απο τους στοχους.Το γελοιο της υποθεσης ειναι το ποσο γρηγορα και ποσες φορες μεσα στη ζωη μας αλλαζει αυτη η ιδανικη κατασταση.και δεν ξερω τελικα οσο μεγαλωνουμε αν θετουμε τον πηχη για την επιτευξη αυτης της καταστασης πιο ψηλα η πιο χαμηλα.μηπως τελικα φτανει να γινεται αδυνατο να εκπληρωθει.Αφου διαβασατε μεχρι αυτο το σημειο μπραβο σας :) παω για νανακια τωρα

μολις διαβασα τι εγραψες πενουλα.μαλλον διαβασαμε το ιδιο κειμενο και βγαλαμε την προσωπικη μας περιληψη.εντυπωσιακο θα λεγα....

Quote:

---

Originally posted by Empneustns
τι κανει μια μανα να ανεχεται τοσα πραγματα απο το παιδι της,και παρολα αυτα να του συμπαραστεκεται.μηπως ειναι η αγαπη;και γιατι δεν μπορει ενα ζευγαρι να νοιωσει μεταξυ του ετσι για μεγαλο χρονικο διαστημα.μήπως το γεγονος πως απο καποιο σημειο και περα γινομαστε εγωιστες;θελουμε πολλα πραγματα για τον εαυτο μας;κανουμε συγκρισεις οπως μας βολευουν;αν ανεχομασταν καποια πραγματα απο το συντροφο μας οπως απο το παιδι μας αδιαμαρτυρητα,λογω αγαπης θα αντιδρουσαμε αραγε διαφορετικα;

---

Καλημέρα,
αποτέλεσε πηγή προβληματισμού μου αυτό που έγραψες. Προς στιγμήν πήγα να συμφωνήσω και να πω, υπάρχει αχαριστία, δεν είμαστε με τίποτα ευχαριστημένοι οι άνθρωποι, γι\'αυτό οι σχέσεις μας περνάνε κρίση.
Όμως!
Νομίζω υπάρχει μία λεπτή αλλά ευδιάκριτη γραμμή σε όλο αυτό.
Τη μία στιγμή δίνεις χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα επειδή πραγματικά αγαπάς! ( ποσο όμορφο συναίσθημα αλήθεια!)
Και την αμέσως επόμενη, νιώθεις ότι ο άνθρωπος που αγαπάς δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη σου, θεωρεί αυτό που του δίνεις δεδομένο, σε εκμεταλλεύεται και υποβιβάζει το ιερό σου αυτό συναίσθημα για να μη νιώθει ενοχές και υποχρέωση...
Φαίνεται λοιπόν ότι γεμίζεις σαν άνθρωπος όταν προσφέρεις, αλλά πόσο άδειος μπορεί να νιώσεις όταν συνειδητοποιείς ότι δίνεις όλο σου το είναι σε έναν άνθρωπο που δεν το εκτιμά ή δεν ξέρει να το αξιοποιήσει...
Σκέψου, ακόμα και η μάνα δεν δίνει \"ες αεί\". Την αχαριστία του παιδιού της μία καλή μάνα θα τη διακρίνει και θα περιορίσει τις παροχές, όχι γιατί δεν παιρνει πίσω ό,τι έδωσε αλλά γιατί ξέρει ότι θα του κάνει κακό με αυτή τη στάση της!
Η διαφορά είναι ότι αν φτάσουμε στο σημείο να διαπαιδαγωγούμε τον/την σύντροφό μας, οι ρόλοι περιπλέκονται με καταστροφικά αποτελέσματα...

Iσως να μην εδωσα πολυ σημασια στα ποστ που εχετε κανει αλλα διαβασα μεχρι τωρα μονο για καλα παιδια (αντρες). Δεν σας κανει εντυπωση οτι δεν εχει αναφερει κανεις τιποτα για καλες γυναικες; Μηπως κατι τρεχει; ;)

Ma oles oi gynaikes einai kales kai yperoxes ti na syzitisume diladi :)

Quote:

---

Originally posted by MDASK

Όμως!
Νομίζω υπάρχει μία λεπτή αλλά ευδιάκριτη γραμμή σε όλο αυτό.
Τη μία στιγμή δίνεις χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα επειδή πραγματικά αγαπάς! ( ποσο όμορφο συναίσθημα αλήθεια!)Πόση ομορφιά και ανιδιοτέλεια νιώθεις εκείνη τη στιγμη! Εξυψώνεσαι, νιωθεις ενα υπεράνω να σε αποζημιωνει..
Και την αμέσως επόμενη, νιώθεις ότι ο άνθρωπος που αγαπάς δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη σου, Δεν ανταποκρίνεται.... απο ποιο σημείο κι έπειτα, παραβιάζεται η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανιδιοτελή αγάπη για τον άλλο και το ποδοπάτημα του ίδιου μας του εαυτού?Ερχεται εκείνη η στιγμή του μετά, που νιώθεις σαν μια φωνή που φωνάζει σε έρημο μέρος, νιωθεις ΜΟΝΟΣ.... κι εκει πια, παραβιάζεται η αγάπη που τρέφεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.
θεωρεί αυτό που του δίνεις δεδομένο, σε εκμεταλλεύεται και υποβιβάζει το ιερό σου αυτό συναίσθημα για να μη νιώθει ενοχές και υποχρέωση...
Καλα, αυτα πανε αναλογα με τον άνθρωπο... μπορεί απλα να είναι αδύναμος και ανίκανος για συναισθηματική δέσμευση, μπορεί να πλέει σε εδάφη φιλαρέσκειας.. μπορει...Φαίνεται λοιπόν ότι γεμίζεις σαν άνθρωπος όταν προσφέρεις, αλλά πόσο άδειος μπορεί να νιώσεις όταν συνειδητοποιείς ότι δίνεις όλο σου το είναι σε έναν άνθρωπο που δεν το εκτιμά ή δεν ξέρει να το αξιοποιήσει...
Αυτη σου η φράση είναι καταπληκτική. Γεμίζω όταν προσφέρω, αλλα όσο πιο πολύ απο το είναι μου δίνω στον βρόντο ουσιαστικά, τόσο περισσότερο αδειάζω μετά.
Σκέψου, ακόμα και η μάνα δεν δίνει \"ες αεί\". Την αχαριστία του παιδιού της μία καλή μάνα θα τη διακρίνει και θα περιορίσει τις παροχές, όχι γιατί δεν παιρνει πίσω ό,τι έδωσε αλλά γιατί ξέρει ότι θα του κάνει κακό με αυτή τη στάση της!
Η διαφορά είναι ότι αν φτάσουμε στο σημείο να διαπαιδαγωγούμε τον/την σύντροφό μας, οι ρόλοι περιπλέκονται με καταστροφικά αποτελέσματα...
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους - παιδιά, είτε είναι ερωτικοί σύντροφοι, είτε φίλοι, που μας ζητούν να γίνουμε η μανούλα ή ο μπαμπάκας τους και να τους διαπαιδαγωγήσουμε. Ε όχι, απο τη στιγμη που ενιωσα ενηλικη, δεν μπορω να ανεχτω μια τετοια διαστροφη των ρόλων.

---

Καλημέρα σε όλους, επιτέλους Παρασκευή και επιτέλους βροχή!!

Εγώ έχω παρατηρήσει το εξής φαινόμενο..πολύ γενικά θα το περιγράψω...

Είσαι με έναν άνθρωπο, σου φέρεται καλά, σε αγαπάει και γενικά επικρατεί μια ηρεμία στην σχέση σου..μέχρι που αρχίζεις να τρώγεσαι ότι κάτι δεν σου πάει καλά...ψάχνεσαι

Βρίσκεις κάποιον άλλον που σε έχει στην τσίτα αλλά τον γουστάρεις πολύ!Σου αρέσει και αυτή η εγρήγορση..μετά από καιρό όμως αρχίζει και σου την δίνει που είσαι μονίμως στην τσίτα..είσαι πάντα στο άγχος και ζητάς ηρεμία που και που...και τσουπ, αναπολείς τον προηγούμενο άνθρωπο που σου πρόσφερε ασφάλεια...

Και πάει λέγοντας....

Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου:P