Φιλία για κλάματα.

Quote:

Originally Posted by geodim

Βλέπω πολλή απαισιοδοξία έχει πέσει. Στη δική μου περίπτωση επέλεξα να είμαι ανοιχτός άνθρωπος που δίνει όταν έχει , που δεν ξεχνάει και είναι εκεί και στα καλά και στα άσχημα. Έφαγα μούτζες? Ναι. Γνώρισα ανθρώπους που έψαχναν κορόϊδα? Ναι. Μου έχουν ρίξει πόρτες? Ναι. Αλλά...με τα χρόνια γνώρισα και με γνώρισαν άνθρωποι στο δικό μου μήκος κύματος που λένε, και έχουμε ουσιαστικές φιλίες που κρατάνε χρόνια και θα κρατήσουν χρόνια. Και πάντα είμαι ανοιχτός σε νέες γνωριμίες. Όσους περισσότερους ανθρώπους βάζεις στη ζωή σου, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να βρεθείς με αυτούς που ταιριάζεις. Συν οτι ανοίγει και το μυαλό σου παραπάνω.

Συμφωνώ το ίδιο ειμαι κι εγώ. Εχω φίλο κολλητο από το δημοτικό 34 χρονια και 5-6 ακόμη που κάνουμε πιο αραιά παρέα αλλά καλή παρεα. Πότε όμως δεν σκέφτηκα ότι κάποιος με πήρε τηλ για καφέ επειδή δεν είχε τι να κάνει η επειδή ήμουν δεύτερη επιλογή. Ε και, που είναι το περίεργο? Όλοι το κάνουν, κι εγώ το έχω κάνει και είναι το φυσιολογικό. Πήρα τον κολλητό για καφέ, δεν μπορούσε και πήρα 2 άλλους, τι σημαίνει ότι δεν γουστάρω να δω τους άλλους? Καμια σχέση, αφού εχει συμβεί και το αντίθετο.
Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω πως δημιουργούνται τέτοια προβλήματα με φίλους. Έχω κόψει εσκεμμένα από κάποια άτομα, αλλά με αυτούς δεν κόλλαγε το έβλεπα από την αρχή η ήταν παρτακηδες, αλλά δε μπορεί να είναι όλοι έτσι που ακούω.