Τελικά φτάνει μόνο η αγάπη?

αγαπη σημαινει θυσια,θυσια συμβιβασμος και πλεον οι ανθρωποι δεν συμβιβαζονται.μονο για λιγο καιρο οσο υπαρχει ο ερωτας ο οποιος ειναι δυνατοτερος αλλα πιο επιφανειακος.ολα ειναι επιλογες,τι ειναι σημαντικο για τον καθενα.η αγαπη δεν εχει την ιδια ενταση στα ατομα και ο καθε ανθρωπος βιωνει διαφορετικα αυτο το συναισθημα και επηρεαζεται σε διαφορετικο βαθμο απο αυτην.αν ο στοχος ειναι καριερα (λεω ενα παραδειγμα) καμια αγαπη δεν μπορει να κρατησει,ολα ειναι θεμα προτεραιοτητων και ψυχοσυνθεσης.Αποδεδειγμεν� � παντως οσο η ανθρωπινη ζωη κανει τον κυκλο της,περναει μεσα απο τα εμποδια κανει τον ανθρωπο να καταλαβει τι ειναι σημαντικο,παρολο που μπορει να το ειχε μπροστα του τοσο καιρο.θεωρουμε πολλα πραγματα δεδομενα και αυτο ειναι πολυ κακο.οταν τα χασουμε τοτε καταλαβαινουμε την αξια τους,και τοτε καταλαβαινουμε πιο εχει την μεγαλυτερη αξια,αυτο που μας λειπει πιο πολυ ....

Η αγάπη από μόνη της, όχι, δεν αρκεί, απαιτούνται και άλλα στοιχεία για να συνυπάρξεις και να δημιουργήσεις μια τρίτη «ύπαρξη», μια σχέση δηλ., σίγουρα όμως αν λείπει η αγάπη όσα κοινά κι αν έχεις με τον άλλο, θα ναι κάτι άψυχο και συμβιβαστικό, άρα ναι μεν δεν αρκεί, αλλά απαιτείται. Εγώ νομίζω πως κάθε άνθρωπο τον αγαπάμε διαφορετικά, γιατί η αγάπη που νιώθουμε γεννάται από τα δικά του μοναδικά στοιχεία, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης και φυσικά ούτε και απόλυτη αμοιβαιότητα. Αλλά για να πεις ότι οκ, θέλω να μαι μαζί του, ή να κάνω οικογένεια κτλ., δεν αρκεί να τον θεωρείς καλό παιδί ή να λες με αγαπάει, ή ακόμα και τον αγαπάω εγώ αλλά μέχρι εκεί, δεν νιώθω πάθος ή θαυμασμό για κείνον, δεν επικοινωνούμε πνευματικά κτλ, αυτό για μένα είναι συμβιβασμός, από την άλλη βέβαια δεν μπορείς να φέρεις κανέναν απόλυτα στα νερά σου ( δεν έχει και νόημα εξάλλου ), απλά προσπαθείς να βρεις κάποιον που να είναι πάνω κάτω στο ίδιο μήκος κύματος με σένα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει το τέλειο, το άλλο μας μισό που όταν το βρούμε ως δια μαγείας θα ζήσουμε την απόλυτη αγάπη, μια σχέση βασίζεται σε κοινή προσπάθεια, ούτε και θα μου άρεσε ένας «πρίγκιπας» που θα τα θυσιάσει όλα για να αφοσιωθεί στην αγάπη, η αγάπη είναι για να σε ολοκληρώνει και όχι να σε απομονώνει, γι αυτό και δεν την θεωρώ ασυμβίβαστη με τις όποιες φιλοδοξίες κάποιου, για καριέρα, σπουδές ή ό,τι άλλο επιθυμεί, παρά μόνο εάν αυτά λειτουργούν κατά τρόπο ώστε να μην μένει χώρος για τίποτε άλλο, τότε όμως είναι θέμα επιλογών και όχι αγάπης.

διαβασα το μυνημα της στελλας,τελικα βρε κοριτσια υπαρχει καμια απο σας που τα βρηκε ολα αυτα;και αν ναι για ποσο χρονο;

Εμπνευστή, το δικό μου μήνυμα ήταν ότι δεν υπάρχει το τέλειο και ότι μια σχέση, εκτός από αγάπη θέλει και κοινή συνεχή προσπάθεια. Τώρα το να έχει και πάθος και επικοινωνία δεν το βρίσκω εξωπραγματικό, δεν πάμε σε όλους και ούτε όλοι μας πάνε, αλλά πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που πλέουμε σε παρόμοιο μήκος κύματος και τυχαίνει κάποιους από αυτούς να τους ποθούμε και ερωτικά.
Για να απαντήσω και στην ερώτησή σου, εγώ έτυχε να βρω τα περισσότερα από αυτά που έψαχνα σε κάποια φάση της ζωής μου μεταβατική κι επομένως η σχέση έκανε τον κύκλο της, ευτυχώς όμως το συνειδητοποιήσαμε σχετικά ανώδυνα ( ή έτσι μου φαίνεται με το πέρασμα του χρόνου :) ) και παραμείναμε δυο άνθρωποι που νοιάζονται μεν αλλά σε άλλο πλέον επίπεδο.

Κατ εμέ, κανόνας δεν υπάρχει. Καθένας πορεύεται αναλογως των αναγκών του. Άλλος δίνει μεγαλύτερη σημασία στο πάθος και στον έρωτα, άλλος στη συντροφικότητα, άλλος στην ασφάλεια και στη σιγουριά, άλλος θέλει να χει το πάνω χέρι, άλλος το κάτω κ.ο.κ. Αν ο σύντροφος καλύπτει τις ανάγκες που εσύ θεωρείς πρωτεύουσας σημασίας, είσαι οκ.

Σ ενοχλεί πολύ που είναι ευαίσθητος και μαμάκιας? Θα προτιμούσες έναν δυναμικό, ανεξάρτητο άντρα? Θα τον ήθελες πραγματικά ή θα τον θεωρούσες αναίσθητο, γαιδούρι και σκληρό? Το \"καλό παιδί\" μπορεί (σίγουρα) αντικειμενικά να είναι αρετή... στη δικιά σου τη λίστα πόσο ψηλά βρίσκεται???


Δυστυχώς δεν έχω παρακολουθήσει άλλα γραφόμενά σου όπου ενδεχομένως έχεις αναφερθεί λεπτομερέστερα στα προβλήματα της σχέσης σας. Συμφωνώ όμως με κάποιους που γράφουν πως οι γιορτές δεν είναι κατάλληλη περίοδος για αποφάσεις τέτοιου είδους.

Αυτά και χρόνια πολλά (γενικώς, λόγω ημερών ;))

Γεια σου dodis!Ειμαι καινουρια εδω.Ηθελα να σου πω οτι, η αγαπη αρκει οταν ομως ειναι αληθινη.Τοτε δεν αναρωτιεσαι απλα νιωθεις οτι αυτο ειναι που σε γεμιζει και σε ξεχειλιζει.Σαφως και τοτε υπαρχουν διαφορα προβληματα αλλα οταν αγαπας και αγαπιεσαι αληθινα δεν αμφισβιτεις για αυτο.Συνηθως οι ανθρωποι εχουμε την αναγκη να ζησουμε την απολυτη αγαπη οπως εμεις τη φανταζομαστε,οποτε βρισκουμε καποιον και προσπαθουμε να τον χωρεσουμε στα καλουπια που εμεις εχουμε φτιαξει.Οταν καταφερουμε να αγαπησουμε τον αλλο οπως πραγματικα ειναι με τα συν και τα πλυν του,τοτε τα πραγματα θα ειναι ευκολοτερα.

Quote:

---

Originally posted by zo-ka
Συνηθως οι ανθρωποι εχουμε την αναγκη να ζησουμε την απολυτη αγαπη οπως εμεις τη φανταζομαστε,οποτε βρισκουμε καποιον και προσπαθουμε να τον χωρεσουμε στα καλουπια που εμεις εχουμε φτιαξει.

---

ίσως αυτό ακριβώς να είναι το πρόβλημα μου...στο μυαλό μου όλα είναι τόσο διαφορετικά...κάτι που ίσως να μην υπάρχει....άρα τι σου μένει...συμβιβασμός και ανώμαλη προσγείωση....

Quote:

---

Originally posted by zo-ka
Οταν καταφερουμε να αγαπησουμε τον αλλο οπως πραγματικα ειναι με τα συν και τα πλυν του,τοτε τα πραγματα θα ειναι ευκολοτερα.

---

Συμφωνώ παράπολύ με την ζο-κα.
Πόσο σε εκνευρίζουν τα μειονεκτήματα του συντρόφου?
Είναι ανεκτά ή όχι?

Quote:

---

Originally posted by zo-ka
Οταν καταφερουμε να αγαπησουμε τον αλλο οπως πραγματικα ειναι με τα συν και τα πλυν του,τοτε τα πραγματα θα ειναι ευκολοτερα.

---

Αυτα που αναφέρεις είναι στοιχειά σεβασμός και αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, και μια σειρά άλλα πράγματα που δεν έχουν να κάνουν τόσο με την αγάπη όσο με την παιδία του άλλου οπότε έμμεσα απαντάς πως δεν φτάνει:)

καλημέρα σας....η αλήθεια είναι πως με εκνευρίζουν και απλά πράγματα...δηλαδή....γίνομαι τρελή όταν καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε και τον ακούω χλαπ χλουπ να τρώει...με εκνευρίζει αφάνταστα που δεν μπορεί να φάει αθόρυβα αλλά πρέπει να χτυπάει τα χείλη του....τι κάθομαι και λέω ε???
τελοσπάντων...υπάρχουν πράγματα που με τσιτώνουν αφάνταστα αλλά φαντάζομαι πως κι εγω μπορεί να κάνω πράγματα που τσιτώνουν εκείνον....μάλλον το κλειδί σε όλα αυτά είναι ο συμβιβασμός....και μάλλον θα πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο απαιτητική....

Quote:

---

Originally posted by dodis
....γίνομαι τρελή όταν καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε και τον ακούω χλαπ χλουπ να τρώει...με εκνευρίζει αφάνταστα που δεν μπορεί να φάει αθόρυβα ....

---

dodis, πιστεύω πως όταν φτάνεις στο σημείο να εκνευρίζεσαι με τον σύντροφό σου για τόσο χαζά ζητήματα, είναι προφανές πως δεν σε ενοχλούν αυτά καθ\'αυτά.
Για μένα δε σε δένουν πολλά με τον σύντροφό σου παρά μόνο συνήθεια και αγάπη για έναν άνθρωπο που μοιράστηκες πολλά και είναι αναπόσπαστο κομμάτι σου...
Πόθος ή άλλο ερωτικό συναίσθημα θα έβαζα στοίχημα πως έχει τελειώσει προ πολλού.

Επειδή έφτασα ακριβώς στο ίδιο σημείο πριν χρόνια, πίεσα τον εαυτό μου να πάρει μία απόφαση:
1. Μένεις να κάνεις παιδιά και οικογένεια με έναν άνθρωπο γνώριμο, ασφαλή, σταθερό χωρίς εκπλήξεις, ίσως καλό πατέρα και παραμερίζεις έρωτες - αγάπες - λουλούδια συναισθήματα ( που για μένα είναι αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε ζωντανοί )
2. Φεύγεις για να αναζητήσεις στο άγνωστο ένα μεγάλο έρωτα, πάθος, λαχτάρα, συγκίνηση, να νιώσεις τη θηλυκότητά σου ξανά ζωντανή με την επίγνωση πως ίσως δεν έρθει ποτέ όπως ακριβώς ονειρεύεσαι , αλλά θα ψάξεις να το βρείς και να το ζήσεις στο μέγιστο βαθμό.

Σου θυμίζω ξανά τη σημερινή μου τωρινή κατάσταση. Πονάω , υποφέρω, απογοητεύομαι αλλά αν με ρωτήσεις, δε μετάνιωσα ούτε μια στιγμή που τότε έφυγα από μια \"νεκρή\" σχέση.
Μαθαίνω νέα του, ξέρω πως είναι καλά και αυτό μου φτάνει τώρα πια...
Θα ήθελα να τον συναντούσα σήμερα, (3 χρόνια μετά είμαστε πιά) , πιστεύω όμως ότι μάλλον τον πονάει ακόμα αυτή η ιστορία και γι\'αυτό δεν το επιδίωξα ποτέ...

Δε θα άλλαζα την απόφασή μου για κανένα λόγο σήμερα...
Ακόμα και αν τώρα μείνω πάλι μόνη μου και παρόλο που υποφέρω τόσο , θα ξέρω ότι έζησα κάτι τόσο δυνατό, ένιωσα ξανά ΖΩΝΤΑΝΗ ( δεν πίστευα πόσο είχα πέσει σε λήθαργο, πόσες χαρές είχα απαρνηθεί )
Τότε μου φαινόταν βουνό... Πίστευα πως εγκαταλείπω πολλά, στην ουσία δεν υπήρχε τίποτα...

Για να κλείσω, προσπάθησε να δεις τι έχει αξία για σένα στη ζωή. Τι θα στερηθείς αν μείνεις, τι θα κερδίσεις αν φύγεις , ζύγισέ τα και βγάλε συμπέρασμα ...

Κάθε περίπτωση είναι μοναδική με τις δικές της ιδιαιτερότητες...
Και κάτι ακραίο ( μη με πάρετε με τις πέτρες): Αν μπορείς ( εγώ δε μπορώ ) μείνε εκεί, αλλά να ξέρεις ότι αυτή τη συγκίνηση μπορεί να σου την προσφέρει κάποιος άλλος χωρίς να χρειαστεί να χαλάσεις ό,τι έχεις τώρα... Να παίρνεις δηλ ό,τι έχει να σου δώσει ο καθένας και να συμπληρώνεις το παζλ από δύο μεριές...
Δεν μ\'αρέσει σαν λύση, θέλω να σέβομαι τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου , όσο αδιάφορος και να μου είναι ερωτικά.
Αν μπορούσα όμως να το κάνω, μάλλον θα ήταν πολύ πιο απλή η ζωή μου ως σήμερα...

Για να σου δώσω λεπτομέρειες (νόμιζα πως είχα δώσει), ήμουν μαζί του 6 χρόνια...
Και μάλιστα η σχέση είχε ξεκινήσει από τρελλό έρωτα και καψούρα και από τις δύο μεριές...

Τότε πιστευα πως αφού κάτι που ξεκίνησε τόσο δυνατά , τελμάτωσε τόσο πολύ... γιατί το καινούριο που θα ξεκινήσει πάλι δυνατά, να μπορέσει να σταθεί στο χρόνο;
Και αυτό ήταν που με \"κολλούσε\" στην απόφαση να φύγω...

Και κάτι τελευταίο... το ότι σε ενοχλούν οι καθημερινές μικρο-συνήθειές του, φαντάσου, στην αρχή μιας σχέσης θα το έβρισκες χαριτωμένο, θα γελούσες, θα το σχολίαζες με τις φίλες σου σαν πλευρά του εαυτού του που αγαπάς... Σήμερα, του έχεις καταλογίσει τόσες ευθύνες, έχεις συγκεντρώσει θυμό για εκείνον, γι\'αυτό σε ενοχλούν όλα.

Είναι πιό τίμιο και για τους δύο αν δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να το διαλύσετε, σκέψου ίσως και εκείνος να το σκέφτεται αλλά να μην έχει τη δύναμη να το κάνει...

το θέμα είναι ότι εκείνος δεν το σκέφτεται, με αγαπάει...το σκέφτομαι πολύ τις τελευταίες μέρες...καταλήγω στο εξής...δεν μπορείς να έχεις τα πάντα σε αυτή την ζωή...αυτό που θα κάνω είναι να μείνω...και ας μην υπάρχει το πάθος...ούτως ή άλλως το πάθος κάποια στιγμή φεύγει...και θα πρέπει να μάθω να ζω με αυτά που με εκνευρίζουν και με \"χαλάνε\"....

Όλα στην αρχή φαίνονται χαριτωμένα και γλυκούλικα και γούτσου-γούτσου.

Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα βρεθεί ένας άνθρωπος που και 20 χρόνια να περάσουν, πάλι χαριτωμένα θα τα βρίσκετε?

Όλοι αλλάζουμε....και εμείς και οι σύντροφοι μας.
Ότι δεν μας κάνει πια, όπως μας έκανε το πετάμε?

Για πόσο καιρό και πόσες φορές θα γίνεται αυτό?

Dodis και εμένα με ενοχλεί ο τρόπος που μασουλάει, αλλά όχι σε σημείο να εκνευρίζομαι συνέχεια!! Η μάλλον ξέρεις πότε με εκνευρίζει απίστευτα?Όποτε έχω νεύρα με την δουλειά, και γυρνάω και τον ακούω έτσι, οπότε η κατάσταση επιβαρύνεται.

Όταν όμως έχω κέφια, ξέρεις τι κάνω? Αρχίζω και μασουλάω ακριβώς όπως αυτός και γελάω, οπότε το καταλαβαίνει το καρφάκι.Άσε που του το έχω πει ούτως ή άλλως με ευγενικό τρόπο.

Αλλά να σε ρωτήσω κάτι? Είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με κάτι τέτοιο?Δεν είναι γελοίο?
Ο ένας μασουλάει άτσαλα, ο άλλος ξύνει την μύτη του, ο παράλλος έχει καράφλα και ούτω καθεξής.

Εμείς πιστεύεις δεν έχουμε τα μικροελλατωμάτα μας?Νομίζεις δεν ενοχλούμε?

εγώ έχω ελλατώματα...και πολλά μάλιστα!!!
καλά δέν είναι μόνο αυτό βρε γκεισα, υπάρχουν και άλλα που με ενοχλούν...πιο σημαντικά αλλά δεν βλέπω να διορθώνονται....
ειλικρινά όμως αυτές τις μέρες νοιώθω πολύ κάλά, σκέφτομαι συνέχεια...αν και ο κρίνος θα έλεγε να σκέφτεσαι λιγότερο και να κάνεις περισσότερο...!
αποφάσισα ότι θα πρέπει να ζήσω με αυτά που με ενοχλούν και να σταματήσω να είμαι τόσο απαιτητική και υπερβολική!! ο τέλειος άντρας δεν ύπάρχει, η τέλεια γυναίκα δεν υπάρχει άρα μάλλον πολύ το κουράζω....και ταλαιπωρούμαι τσάμπα και βερεσε....τι να πω...
βέβαια με δυσκολεύει λίγο το γεγονός ότι είναι \"μαμακιας\"...του το λέει και η αδερφή του...ότι η μαμά τους τον έχει κάνει φοβικό, υπερβολικό και πολύ κολλημένο!