Printable View
Καλημέρα! Διανύω τις πρώτη εβδομάδα ενός δύσκολου χωρισμού μετά από μία σχέση τεσσάρων ετών. Δεν έχω καμία αμφιβολία πλέον ότι η σύντροφός μου ήταν και είναι μία οριακή προσωπικότητα, οπότε θα τολμήσω να πω ότι κατανοώ το πως νιώθεις. Αυτή η αίσθηση της "απώλειας" του εαυτού μου είναι πολύ γνώριμη.
Το έχετε χάσει τελείως όλοι εδώ μέσα.
Ένας ''οριακός'' έχει κυκλοθυμική συμπεριφορά και διέπεται από την εγκατάλειψη-απόρριψη(πραγματική ή φανταστική) που προσπαθεί να αποφύγει.
Οι ενάλλαγες που είχε ήταν επειδή φοβόταν ότι θα σε χάσει, λόγω φόβου, είχε σκαμπανεύασματα.
Πρέπει πάντως ένας ''οριακός'' να παίρνει φάρμακο/φάρμακα και να βλέπει συστηματικά ψυχολόγο... ΟΜΩΣ, χρειάζεται και ο/η σύντροφος να έχει
υπομονή και να είναι σταθερός όχι κυκλοθυμικός ή φοβικός γιατί έτσι δεν γίνεται δουλειά.
οι εναλαγες που ειχε ειναι επειδη ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ και ολα αυτα που λετε δε βλεπω να τον ενδιαφερουν ...
Ναι αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να αποδεχτεί την ύπαρξη του προβλήματος και όχι να θεωρεί ότι για όλα φταίνε οι άλλοιQuote:
Originally Posted by YokoChoco
εγω δεν εχω καμια αμφιβολια οτι οι εναλαγες που ειχε ηταν επειδη στην αρχη δε γνωριζε την αληθεια και το με τι ειχε σχεση και οταν το εμαθε εγινε εξαλος αρα ο αρχικος εαυτος που αναφερεσε απλως δεν υπηρξε ποτε αφου οσο υπηρξε ηταν σε κατασταση υπνωσης , ψευδαισθησης
Καλησπερα, τωρα ειδα το post σου, δε νομιζω να υπαρχει δυνατοτητα να μιλησουμε prive.. αν υπαρχει στειλε μου αν μπορεσεις
Η σχέση που περιγράφεις μοιάζει πολύ με μια δική μου επίσης.Quote:
Originally Posted by Berlin
Δεν ξέρω αν ήταν οριακός μιας και δεν υπήρχε διάγνωση (ή δεν μου το είπε) αλλά ήταν ακριβώς όπως τα περιγράφεις.
Ονειρικά στην αρχή, γλυκός, τρυφερός, ευγενικός, 100% παρόν στην σχέση και μετά από κάποιο διάστημα άρχισε να του κολλάει η ιδέα ότι υπάρχει άλλος φτάνοντας σε εντελώς παρανοικά σενάρια. Έφτασε να με παρακολουθεί (στην κοσμάρα μου εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα), άρχισε να υπάρχει ένας αδιόρατος φόβος ή απειλή χωρίς να μπορώ να το κάνω συγκεκριμένο αλλά για όλα έφταιγα εγώ, εκρήξεις θυμού από το πουθενά και για αστείους λόγους, μετά συγγνώμες, παρακάλια, δράματα και ξανά από την αρχή. Το πιο χαρακτηριστικό νομίζω ότι ήταν οι απίστευτες προβολές που έκανε και που άργησα να καταλάβω. Ο, τι σκεφτόταν ή ένιωθε το καταλόγιζε σε μένα. Πλήρης άρνηση στο να πάει σε ειδικό , κι αυτό το καταλόγιζε σε μένα και προσπαθούσε να με πείσει ότι είμαι διπλή προσωπικότητα κι ο ένας μου εαυτός τον αγαπάει ενώ ο άλλος τον κοροιδεύει και τον απατά...εφιαλτικό σκηνικό, αν δεν έφευγα τρέχοντας κι αν δεν ζητούσα βοήθεια από ειδικό νομίζω ότι θα έχανα το μυαλό μου.
Η ζωή του γενικότερα ένα μπάχαλο. Ιστορικό με ουσίες και μπλεξίματα με τον νόμο, χρέη παντού από δουλειές που ξεκινούσε και είτε παρατούσε στην μέση είτε αναγκαζόταν να σταματήσει επειδή τα είχε κάνει μαντάρα, και ενώ ήταν πολύ κοινωνικός και συμπαθής στους αλλους, καμιά απολύτως κοντινή σχέση, κανένα άτομο εμπιστοσύνης, καχυποψία με όλους.
Εντελώς τοξική κατάσταση, αλλά το "καλό" της κομμάτι, πιο καλό από κάθε φαντασία.
carbon λέμε! Είναι εκπληκτικές οι ομοιότητες των εμπειριών μας! Αυτό με τις προβολές που έγραψες, όταν το διάβασα ανατρίχιασα. Θυμήθηκα την απόγνωση που ένοιωθα την κάθε φορά που προσπαθούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να απολογηθώ για κάτι που δεν έκανα, να πείσω ότι λέω την αλήθεια. Νόμιζα ότι με λογικά επιχειρήματα θα κατάφερνα να δώσω μία λύση....να εξηγήσω. Μάταια! Η λογική, η ειλικρίνεια και οι καλές προθέσεις δεν έχουν καμία αξία απέναντι στην παράνοια (η οποία αποτελεί ένα από τα βασικά συμπτώματα).Quote:
Originally Posted by elisabet
Πάντως...μάλλον τις ελκύω για κάποιο λόγο.... Νάρκισσος δεν είμαι, σίγουρα. Που θα πάει... θα το ανακαλύψω!
θα μπορουσες να πεις οτι στην αρχη ηταν γλυκος τρυφερος και μετα ανακαλυψε οτι αυτη που γνωρισε δεν ηταν ετσι ακριβως οπως την εμαθε και εγινε αλλος ανθρωπος αλλα σε κρατησε ξερεις γιατι
Παρ ομοίως. Ούτε εγω ξέρω ακριβώς γιατί. Όντως προβληματίστηκα κάποια στιγμή μην ειμαι νάρκισσος, αλλά τα κύρια χαρακτηριστικά τους δεν τα έχω με τίποτα. Ακόμα και μια ξαδέρφη μου που είναι τέτοιου τύπου, με εμένα κάνει κυριως παρεα από το σοι.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Οι οριακές προσωπικότητες διψούν για αγάπη, φροντίδα, κατανόηση και συναισθηματική ασφάλεια. Αν είσαι ένας άνθρωπος που θα το δώσει αυτό, αν είσαι ένας άνθρωπος μετρημένος, που ξέρεις να ακούς, να συναισθάνεσαι, να στηρίζεις, να κατανοείς και να δείχνεις παρουσία και σεβασμό, τότε ίσως γίνεις το επόμενο θύμα.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1
Από την άλλη να πούμε ότι ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά ώς έναν βαθμό έχουμε όλοι μας. Το να θέλει κάποιος ή κάποια να είναι μαζί με μία όμορφη γυναίκα/άνδρα, δεν τον καθιστά απαραίτητα διαταραγμένο νάρκισσο.
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι εκείνο το διάστημα που τον γνώρισα ήμουν σε μια φάση αυτομαστιγώματος και δεν είχα καθόλου πίστη στον εαυτό μου οπότε είναι σα να βρήκε έδαφος. Το γεγονός ότι είχε απόλυτη ανάγκη από αποδοχή ήταν σαφές από την αρχή. Επίσης αυτή η "τρέλα" του αφήνομαι να με παρασύρει κάτι, το ζω στο 100% ήταν κάτι που μου άρεσε οπότε κολλήσαμε. Μου έδινε την αίσθηση ότι ήταν σαν μικρό παιδάκι που οκ έκανε μερικές βλακείες, γινόταν υπερβολικός αλλά δεν μπορούσες να του κρατήσεις κακία. Εξάλλου ακόμα και οι ανεξήγητες εκρήξεις θυμού τέλειωναν γρήγορα και έδειχναν άνθρωπο βαθιά πληγωμένο που φοβόταν μην ξαναπληγωθεί. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχε συνείδηση όλων αυτών. Εκείνος πχ δεν αναγνώριζε τον φόβο στον εαυτό του, θεωρούσε πως δεν φοβάται τίποτα. Αυτό πιστεύω πως ήταν και ο λόγος των συνεχών προβολών.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Είναι σαν το "κακό" κομμάτι που είχε, (που όλοι έχουμε και κακό κομμάτι) να μην μπορούσε να το αποδεχτεί για τον εαυτό του οπότε μέσω των προβολών προσπαθούσε να το φορτώσει στους άλλους.
Διαφορετικά, αν μπορώ να δεχτώ ότι φοβάμαι πχ μην χάσω τον άλλον, δεν έχω λόγο να φτιάξω σενάρια ότι με απατά ή αν τα φτιάξω θα σκεφτώ το ενδεχόμενο πως αυτό μπορεί να είναι δικός μου φόβος. Όταν δεν δέχομαι πως φοβάμαι όμως, τότε οι φόβοι μου θα γίνουν σενάρια για να βγουν προς τα έξω.
Η κατάσταση που περιγράφεις ότι βρισκόσουν (χαμηλή αυτοπεποίθηση) ίσως πράγματι έδωσε πάτημα με την έννοια του ότι έδινες το μήνυμα ότι δεν θα τον αφήσεις, ότι είσαι αδύναμη να το κάνεις. Η χαμηλή σου αυτοπεποίθηση του έδινε μία αίσθηση ασφάλειας. Έχω γνωρίσει αρκετούς άνδρες που σκέφτονται έτσι. Τώρα για το θέμα των προβολών είναι βαθιά η συζήτηση. Εγώ συνδέω πάντως την έντονη τάση να προβάλουν τα πάντα στου άλλους, με την παντελή αδυναμία του να οριοθετήσουν τον εαυτό τους, και όταν μιλάω για "οριοθέτηση" εννοώ την πλήρη αδυναμία να αναγνωρίσουν τα όρια του εαυτού τους σε σχέση με τον άλλον. Ο άλλος δεν αναγνωρίζεται ως ένα αυτόνομο και διαφορετικό άτομο με τις δικές του σκέψεις και συναισθήματα, και εκεί είναι που μπερδεύεται το "δικό μου" με το "δικό σου". το ποιός νοιώθει τι δεν είναι ξεκάθαρο. Δεν ξέρω αν το ένιωθες κι εσύ αυτό, αλλά εγώ ένοιωθα μία συνεχή προσπάθεια συγχώνευσης. Υπάρχει μία θεωρία που υποστηρίζει ότι αυτό που ονομάζουμε φόβος εγκατάλειψης, είναι ουσιαστικά φόβος διαφοροποίησης. Το κάθε τι που τείνει να αποσχιστεί από την συγχώνευση, η κάθε προσπάθεια αυτονόμησης και διαφοροποίησης εκλαμβάνεται ως εγκατάλειψη.Quote:
Originally Posted by elisabet