Originally Posted by
Sunny
elisabet,
Να και ένα στοιχειο που δεν είχα αναφέρει.
Το μόνο καλο μέσα από τις ιδεοληψίες που τον προηγούμενο καιρό με έχουν απασχολήσει(ασθένειες,θανα τος)ήταν ότι δεν επηρέαζαν τη σχέση μου.Ειχα και έχω το αγόρι μου υποστηρικτή σε κάθε δυσκολία και είναι το άτομο που εμπιστεύομαι περισσότερο απ'τον καθένα για να μιλήσω μέχρι και για τους πιο τρελούς μου φόβους.Οι φοβίες μου λοιπόν αφορούσαν αυτό καθαυτό εμένα χωρίς να επηρεάζουν άμεσα κάποιον άλλο.
Έως ότου έβαλα με το μυαλο μου την εξης σκεψη: "Τι κι αν παρουσιαστει τωρα μια ιδεα που θα επηρεάσει τη σχέση σου,το άτομο που αγαπάς και καταστρέψει ο,τι όμορφο ζεις μαζί του?".Και ετσι λοιπον προέκυψε η ομοφυλοφιλική σκέψη.
Βέβαια, καθώς η σεξουαλική μου ζωή είχε καθυστερήσει κάπως να ξεκινησει(οπως και το να μπω σε σχεση)σκεφτομουν ανά διαστηματα τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό,χωρίς όμως φόβο και ντροπή για οποιοδήποτε ενδεχόμενο.Ηξερα από μικρή τι είναι η ομοφυλοφιλία, γι'αυτό και δεν είναι ότι μεγαλωσα με την ιδεα οτι ΠΡΕΠΕΙ να εισαι straight(γιατι αυτο ειναι το "φυσιολογικο")και με το να μου αρέσουν τα αγόρια ειτε από άγνοια προς το ότι υπάρχει και κάτι άλλο ειτε από κοινωνική πίεση.Επισης, δεν εχω και ομοφοβικους γονεις για να φοβομουν κατι.Ηξερα ότι θα έρθει η στιγμή να κάνω σχέση και ήμουν υπομονετική με το πότε θα έρθει η στιγμή που θα είμαι έτοιμη.
Όταν γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο,πέρα απ'το ότι απ'την πρώτη στιγμή που τον είδα ήξερα ότι κάτι όμορφο θα γινόταν μ'εμας,και χωρίς να σχεδιάζω απ'την πρώτη στιγμή να κάνω σχέση μαζί του γιατί αυτά προκύπτουν στην πορεία και όχι προσχεδιασμενα,καθως προχωρουσα μαζι του ξεπέρασα οποιοδηποτε αγχος ειτε για το γεγονος οτι καποια στιγμη θα ολοκληρωνομουν ως γυναικα(που με αγχωνε η σεξουαλικη πραξη)ειτε το πως θα ηταν να εισαι σε σχεση που πρωτύτερα μου φαινόταν άκρως πιεστική κατάσταση.Και προπαντός ήξερα ότι δεν ήμουν ομοφυλοφιλη και δεν το ξανασκεφτηκα από όταν γίναμε ζευγάρι.
Σε κάποια φάση και στο πλαίσιο του πανικού μου σκέφτηκα το ενδεχόμενο να χωρίσω για να καταλάβω τι ακριβώς μου συμβαίνει.Αλλα αμέσως σκέφτηκα ότι θα ήταν παράτολμη απόφαση,δε βασιζόταν σε κάποια πραγματική αναγκη και θα οδηγουσε στο να χαθει κατι τοσο ομορφο χωρις να υπαρχει ουσιαστικος λογος.Επισης, εκρινα ότι αν ποτέ προέκυπτε κάτι αληθινα ουσιαστικό τοτε θα επρεπε να προβω σε μια τετοια ενεργεια και οχι απο έναν περισσότερο υποθετικό φόβο.