Σκεψεις εν ωρα κρισης...

Αγωνια.Ολα υπαρχουν μεσα μου,το ξερω,το νιωθω.Κ ομως μια εντολη μου λεει ΟΧΙ.Κ την πιστευω!Ποσο χαζη μπορει να ειμαι!Υπαρχουν τα παντα,σφινωμενα,με πολυ δυναμη απωθημενα.Κ ολα αυτα,τοση απωθημενη ενεργεια,τοσο φως,κρυμμενο στο σκοταδι μονο κ μονο για να εκτελεστει η γ..... η εντολη!!!Τοσος κοπος μην τυχον κ δεν υπακουσω στην εντολη!!Που βρισκεται κ με ποιο τροπο με δενει μαζι της?Σε ποιο σημειο πολεμαει το μυαλο μου,το \'χαζευει\' κ την υπακουει!!Μηπως φοβαμαι την αληθεια?Μηπως προτιμαω να πιστευω οτι υπαρχει ενα φως κρυμμενο στο σκοταδι που δε μπορει να βγει,απ\'το να παραδεχτω πως ειμαι αυτο ακριβως που ειμαι κ οχι κατι αλλο που καταβαθος πιστευω πως ειμαι?Μα δε νιωθω ελευθερη!Νιωθω σφιγμενη μην τυχον κ βγει κατι αλλο απο μεσα μου.Κ τι εγινε δλδ αν βγει?Τι ειναι το τοσο τρομερο?Τι ειναι αυτο που μας εμποδιζει να ειμαστε εντελως ο εαυτος μας?Τι μας φιμωνει κ χρησιμοποιουμε λιγοτερες δυνατοτητες απ\'αυτες που εχουμε?Τα πολλα \'πρεπει\' απο τη στιγμη που γεννιομαστε?Τα τεχνητα ορια που μας βαζουν,τα υιοθετουμε κ αγνοουμε τα πραγματικα μας?Οτι κ αν ειναι την αληθεια την αισθανομαστε,εχει δυναμη,το θεμα ειναι αν θελουμε να τη δουμε η αν προτιμαμε να ζουμε οπως συνηθισαμε.

Μια φορά ήταν ένα κοριτσάκι.Πολύ μικρό αλλά μπορουσε να δει,καταλάβαινε.
Αυτές τις ώρες έμπαιναν κουρτίνες στα μάτια της κ δεν έβλεπε.
Οι κουρτίνες συνήθισαν κ κόλησαν πάνω της.Το κοριτσάκι μεγάλωσε έγινε γυναίκα.Αγωνιζόταν να τις βγάλει μα αυτές έκει...το\'χαν πάρει μανιάτικο...οχι,οχι,οχι.τελε ία κ παύλα.
Μια μέρα εκανε κακοκαιρία.Κεραυνοί,αστραπ ες,χαλάζι.Είχε μπουκώσει απ΄τα σύννεφα η ψυχή κ είπε να ξεσπάσει.Δυνατος ανεμοστρόβυλλος κούνησε τις κουρτίνες.
Οι κουρτίνες φοβήθηκαν.Είχαν δώσει όρκο να προστατεύουν το μικρό κοριτσάκι για πάντα.
κουρτίνες:Ότι κ αν κάνουμε ένα με το σώμα δε θα γίνουμε ποτέ,μερικοί ανεμοστρόβυλλοι ακόμα και...τέλος!τέλος??????τι τέλος?????Μη λέτε τέλος!!!!!!Δε μπορεί να υπάρξει τέλος!!!!!Αν δει το κοριτσάκι,δε θα ζήσει!!!!!
ψυχή:πάρτε το χαμπάρι το κοριτσάκι έγινε γυναίκα.Μπορεί να ζήσει κ ας πονέσει!Αφήστε το να δει.Αφήστε το επιτέλους να δει τον εαυτό του γυμνό στους καθρέφτες!!!!!!!!!!

Καθρέφτες???????????????
Μα εκείνη τη μέρα είχε παντού καθρέφτες!!!!!!!!!!!!!!!

Μπαίνω σε ένα τουνελ που φαίνεται λαβύρινθος.Κ εκεί που νομίζω πως βρήκα την έξοδο,να σου πάλι ένα δρομάκι...κ η ιστορία ξαναρχίζει.....
Πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδρομή?Που οδηγεί?
Ερωτήσεις που έρχονται σα σφήνες στο μυαλό μου όταν με κουράζει αυτή η εξερεύνηση.
Στενά,δύσβατα,αραχνιασμένα δρομάκια,σκοτεινά,μυστήρια ...κρύβουν διαρκώς το απρόσμενο που προκαλεί φόβο.Φόβο για την επόμενη συνάντηση.

Κάθε διαδρομή κ ένα κομμάτι παζλ.Μα ο πίνακας φαντάζει ατελείωτος.
Κ ο γρίφος που κρύβει τόσο απλός όσο πολύπλοκη είναι η διαδρομή.
Μοιάζει να γίνεται μονόχρωμος.
Μα με μια απόχρωση ξεχωριστή,την απόχρωση της ψυχής μου.
Κομμάτι,κομμάτι συλλέγω τα κομματάκια του παζλ για να δω την ψυχή μου.

Μα ο πίνακας φαίνεται ατελείωτος...όσος είναι κ ο πόθος να με δω.

Θα συνεχίσω λοιπόν τη συλλογή μου στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής μου ελπίζοντας πως μια μέρα θα έχω ένα μεγάλο μέρος του πίνακα μπροστά στα μάτια μου κ τότε θα μπορώ ν\'ανοίξω κι άλλους δρόμους,πιο άνετους,πιο φωτεινούς,πιο χαρούμενους κ θα μπορέσω να φτιάξω καινούρια κομματάκια για να ζωγραφίσω πάνω στον πίνακα κ εγώ.

Κ τότε θέλω να τον συμπληρώσω με πολύ όμορφες εικόνες.

Με γέλιο,ήλιο,λουλούδια,τραγο� �δια,πουλιά,δέντρα,ηλιοβασι λέματα,αστέρια,χαρά κ αγάπη.....
.....κ όλα τα όμορφα της ζωής.... που μου λείψαν σ\'αυτόν τον μονόδρομο του λαβύρινθου.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Σκεφτηκα να ανοιξω ενα θεμα οπου καθε φορα οποιος θελει κ εχει αναγκη να γραφει σκεψεις ατοφιες εν ωρα ΄κρισης΄.Προσωπικα το κανω κ θελω να το κανω κ εδω.

Η πληγη τρεχει αιμα,η ψυχη ποναει κ αυτο αν και γνωριμο ειναι ανυποφορο.Η λογικη ξερει,το παραλογο θριαμβευει.Γιατι δε γιατρευεται?Γιατι παντα με ξεγελαει?Που ειναι επιτελους?Τι ειναι αυτο που με ποναει τοσο απο τοτε που με θυμαμαι?Ησυχια.Δεν ακουω απαντησεις.Ξερω μονο πως ποναω,νιωθω απροστατευτη κ ακουω αυτο το ιδιο κλαμα.Ομως η μερα της μορμοτας θελω να ληξει.Θελω να μαθω τι μου συμβαινει,θελω να μπω πολυ βαθια μεσα μου,μα μαλλον παιρνω λαθος δρομο.Χρονια παλευω κ αγωνιζομαι,μα αυτες οι στιγμες δεν τελειωνουν.Κατι μου μιλαει,μα δεν το ακουω.Δε θελω να το ακουσω.Δεν ξερω αν αντεχω να το ακουσω.Ο αγωνας μου ειναι τοσο μεγαλος που δεν ξερω αν μπορω να ζησω χωρις αυτον,χωρις να νιωθω τα αγκαθια στις πατουσες μου.Τον συνηθισα πια.Εγινε ενα με μενα.Ελευθερια.Αχχχ!αυτη η ελευθερια!Με εχω πνιξει κ αυτο που μιλαει αυτη τη στιγμη δεν ξερω τι ειναι!Νιωθω οτι αν με αφησω ελευθερη θα βγει ενα εκτρωμα τοσο δυνατο,τοσο οργισμενο,τοσο ανεξελεγκτο!Ειμαι λαθος,ειμαι τοσο διαφορετικη,ειμαι τοσο χαλια κ αυτο το βλεπω στους καθρεφτες γυρω μου.Προσπαθω να μπω σε καλουπια κ αυτο με τρελαινει ακομα περισσοτερο.Εχω 2 ρολους.Φυλακας της φυλακης μου και το αγριο θηριο μεσα.Πιο πολυ φοβαμαι το θηριο.Ειναι αυτο που μιλαει τωρα,αυτο που με κανει να νιωθω ετσι οταν πιεζει τοσο τα σιδερα της φυλακης που απειλειται η υπαρξη τους.Τοτε πεφτω στο βαθος του πηγαδιου που ονομαζω κριση,τρωω φρικες τρελες κ δυναμωνω τον φυλακα γιατι ξεγελαω τον εαυτο μου πως για ακομα μια φορα φταιει το θηριο.Δηλαδη εγω.

---

Αγάπη μου καλή....
Μιλάς για το θηρίο που βρυχάται μέσα σου....
Σε διχάζει.
Σε τρομάζει να το αφήσεις ελεύθερο.
Θα περάσει την ελευθερία για ανταρσία.
Σε τρομάζει που το έχεις μέσα σου...
Ένα δεύτερο εγώ...
Θα το δεις, κατάματα, όταν θα έρθει η ώρα... μη βιάζεσαι...
Μην πιέζεις.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Αγωνια.Ολα υπαρχουν μεσα μου,το ξερω,το νιωθω.Κ ομως μια εντολη μου λεει ΟΧΙ.Κ την πιστευω!Ποσο χαζη μπορει να ειμαι!Υπαρχουν τα παντα,σφινωμενα,με πολυ δυναμη απωθημενα.Κ ολα αυτα,τοση απωθημενη ενεργεια,τοσο φως,κρυμμενο στο σκοταδι μονο κ μονο για να εκτελεστει η γ..... η εντολη!!!Τοσος κοπος μην τυχον κ δεν υπακουσω στην εντολη!!Που βρισκεται κ με ποιο τροπο με δενει μαζι της?Σε ποιο σημειο πολεμαει το μυαλο μου,το \'χαζευει\' κ την υπακουει!!Μηπως φοβαμαι την αληθεια?Μηπως προτιμαω να πιστευω οτι υπαρχει ενα φως κρυμμενο στο σκοταδι που δε μπορει να βγει,απ\'το να παραδεχτω πως ειμαι αυτο ακριβως που ειμαι κ οχι κατι αλλο που καταβαθος πιστευω πως ειμαι?Μα δε νιωθω ελευθερη!Νιωθω σφιγμενη μην τυχον κ βγει κατι αλλο απο μεσα μου.Κ τι εγινε δλδ αν βγει?Τι ειναι το τοσο τρομερο?Τι ειναι αυτο που μας εμποδιζει να ειμαστε εντελως ο εαυτος μας?Τι μας φιμωνει κ χρησιμοποιουμε λιγοτερες δυνατοτητες απ\'αυτες που εχουμε?Τα πολλα \'πρεπει\' απο τη στιγμη που γεννιομαστε?Τα τεχνητα ορια που μας βαζουν,τα υιοθετουμε κ αγνοουμε τα πραγματικα μας?Οτι κ αν ειναι την αληθεια την αισθανομαστε,εχει δυναμη,το θεμα ειναι αν θελουμε να τη δουμε η αν προτιμαμε να ζουμε οπως συνηθισαμε.

---

Αχ αυτή η εντολή.
Η εντολή που έρχεται απο τα παλιά...
Ίσως κι απο τότε που ήσουν μέσα στης μάνας την κοιλιά.
Αυτή η εντολή που χωρίς να ερωτηθείς, έχει το αίμα σου χαράξει.
Πως να την τραβήξεις πάνω απο το πετσί σου?
Πως αφού τόσο χρόνο της χάρισες απο τη ζωή σου?
Πως, αφού έμαθες να την χρησιμοποιείς για να επιβιώνεις?
Πως να ΖΗΣΕΙΣ, αν φοβάσαι την επιβίωση?

ένα έκρτωμα΄τόσο οργισμένο και δυνατό,
το τέρας του θυμού και της οργής μου..
Πού να το αποθέσω?
Ποιό μέρος να βυθίσω στης οργής μου την ορμη?
Σε ποιον άνθρωπο πάνω να την απλώσω?
Δώσε μου ένα μέρος,
γιατί μέσα μου δεν υπάρχει μέρος...
που να αντέχει άλλο τούτο το φοτρίο.

χθες ειχα μια βαρβατη κριση πανικου αλλα νανε καλα το χαναχ

Σ\'ευχαριστώ weird:)
Είναι ώρες που νιώθω την πίεση του..κ τότε η δύναμη που βάζω να το κρατήσω με φέρνει σ\'αυτό εδώ το σημείο.
Όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα,που απ\'το χρόνο της ύπαρξής τους,πήραν μορφή κ έγιναν θηρίο.....

Ευτυχώς κάτι αρχίζω κ κάνω.....το κρυφοκοιτάω επιφυλακτικά φιλικά,αφήνω σιγά σιγά να βγάλει έστω το χέρι του έξω,να το δω από κοντά,να προσπαθήσω να δω τι έχει να μου πει...

Πάλι φοβάμαι,πάλι πίσω,πάλι μπροστά.....με δυσκολία προσπαθώ να το προσεγγίσω.

Σ\'ευχαριστώ.

weird,βάλσαμο τα λόγια σου.

Με έκανες κ δάκρυσα............

Όλα αυτά που γράφεις είναι σαν τραγούδια της ψυχής μου.

Quote:

---

Originally posted by weird
ένα έκρτωμα΄τόσο οργισμένο και δυνατό,
το τέρας του θυμού και της οργής μου..
Πού να το αποθέσω?
Ποιό μέρος να βυθίσω στης οργής μου την ορμη?
Σε ποιον άνθρωπο πάνω να την απλώσω?
Δώσε μου ένα μέρος,
γιατί μέσα μου δεν υπάρχει μέρος...
που να αντέχει άλλο τούτο το φοτρίο.

---

ΑΚΡΙΒΩΣ

Quote:

---

Originally posted by weird

Αχ αυτή η εντολή.
Η εντολή που έρχεται απο τα παλιά...
Ίσως κι απο τότε που ήσουν μέσα στης μάνας την κοιλιά.
Αυτή η εντολή που χωρίς να ερωτηθείς, έχει το αίμα σου χαράξει.
Πως να την τραβήξεις πάνω απο το πετσί σου?
Πως αφού τόσο χρόνο της χάρισες απο τη ζωή σου?
Πως, αφού έμαθες να την χρησιμοποιείς για να επιβιώνεις?
Πως να ΖΗΣΕΙΣ, αν φοβάσαι την επιβίωση?

---

Κ εδώ...έρχεται το δάκρυ.......

Χαίρομαι που σε άγγιξα... έτσι με άγγιξες κι εσύ με την κατάθεσή των σκέψεών σου και του μέσα σου.
Εχω να σου πώ κι άλλα...
Να δεις,
δεν είσαι μόνη
και δεν είσαι η μόνη.
Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου,
ένα απέραντο φως και το νιώσιμο μιας ολότητας, ακεραιότητας εσωτερικής που δεν έχεις ξαναζήσει!
Θα βρεθείς εκεί:))
Γιατί φαίνεται οτι δουλεύεις με τον εαυτό σου.
Αλήθεια, είσαι σε ψυχοθεραπέια?
Σε καληνυχτώ για τώρα.

Quote:

---

Originally posted by panikoula
χθες ειχα μια βαρβατη κριση πανικου αλλα νανε καλα το χαναχ

---

Γιατί χτες?
Γιατί σε έπιασε?
Εχεις βρει?

Quote:

---

Originally posted by weird
Χαίρομαι που σε άγγιξα... έτσι με άγγιξες κι εσύ με την κατάθεσή των σκέψεών σου και του μέσα σου.
Εχω να σου πώ κι άλλα...
Να δεις,
δεν είσαι μόνη
και δεν είσαι η μόνη.
Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου,
ένα απέραντο φως και το νιώσιμο μιας ολότητας, ακεραιότητας εσωτερικής που δεν έχεις ξαναζήσει!
Θα βρεθείς εκεί:))
Γιατί φαίνεται οτι δουλεύεις με τον εαυτό σου.
Αλήθεια, είσαι σε ψυχοθεραπέια?
Σε καληνυχτώ για τώρα.

---

Σ\'ευχαριστώ!
Με κάνεις κ νιώθω πολύ όμορφα:)

Θα στο ξαναπώ,γράφεις πολύ ωραία!
Ισως γιατί βγαίνουν από μέσα σου.:)

Είμαι σε ψυχοθεραπεία εδώ κ 2 μήνες περίπου.
Χαίρομαι αν φαίνεται να δουλεύω με τον εαυτό μου,το έκανα κ προ ψυχοθεραπείας αλλά δεν ήξερα αν τελικά καταλήγω κάπου(τα δρομάκια του λαβύρινθου..).
Γενικά μ\'αρέσει να ασχολούμαι με το μέσα μου.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Μπαίνω σε ένα τουνελ που φαίνεται λαβύρινθος.Κ εκεί που νομίζω πως βρήκα την έξοδο,να σου πάλι ένα δρομάκι...κ η ιστορία ξαναρχίζει.....
Πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδρομή?Που οδηγεί?
Ερωτήσεις που έρχονται σα σφήνες στο μυαλό μου όταν με κουράζει αυτή η εξερεύνηση.
Στενά,δύσβατα,αραχνιασμένα δρομάκια,σκοτεινά,μυστήρια ...κρύβουν διαρκώς το απρόσμενο που προκαλεί φόβο.Φόβο για την επόμενη συνάντηση.

Κάθε διαδρομή κ ένα κομμάτι παζλ.Μα ο πίνακας φαντάζει ατελείωτος.
Κ ο γρίφος που κρύβει τόσο απλός όσο πολύπλοκη είναι η διαδρομή.
Μοιάζει να γίνεται μονόχρωμος.
Μα με μια απόχρωση ξεχωριστή,την απόχρωση της ψυχής μου.
Κομμάτι,κομμάτι συλλέγω τα κομματάκια του παζλ για να δω την ψυχή μου.

Μα ο πίνακας φαίνεται ατελείωτος...όσος είναι κ ο πόθος να με δω.

Θα συνεχίσω λοιπόν τη συλλογή μου στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής μου ελπίζοντας πως μια μέρα θα έχω ένα μεγάλο μέρος του πίνακα μπροστά στα μάτια μου κ τότε θα μπορώ ν\'ανοίξω κι άλλους δρόμους,πιο άνετους,πιο φωτεινούς,πιο χαρούμενους κ θα μπορέσω να φτιάξω καινούρια κομματάκια για να ζωγραφίσω πάνω στον πίνακα κ εγώ.

Κ τότε θέλω να τον συμπληρώσω με πολύ όμορφες εικόνες.

Με γέλιο,ήλιο,λουλούδια,τραγο� �δια,πουλιά,δέντρα,ηλιοβασι λέματα,αστέρια,χαρά κ αγάπη.....
.....κ όλα τα όμορφα της ζωής.... που μου λείψαν σ\'αυτόν τον μονόδρομο του λαβύρινθου.

---

τα λες τοσο ομορφα:)
η ζωη θελει αγωνα κ πρεπει να τον κανουμε;)