Αγοραφοβία (I'm a mess)

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Ο περισσότερος κόσμος και κρίση πανικού να πάθεις, αν δεν καλέσεις εσύ σε βοήθεια, ούτε που θα προσέξει τι σου συμβαίνει. Οπότε αν φοβάσαι μη σε πιάσει κρίση μέσα σε κόσμο και τι θα σκεφτεί ο καθένας, ο φόβος σου είναι αβάσιμος. Αν αντίθετα φοβάσαι ότι θα σε πιάσει κρίση και δεν θα βρεθεί κανείς να σε βοηθήσει, να σκέφτεσαι ότι α) Τι βοήθεια θες; Αφού το έχεις ξαναπεράσει και δεν έχεις πάθει κάτι. Αισθάνεσαι σκατά, μετά σου περνάει β) Αν αποφασίσεις να ζητήσεις βοήθεια, απλά το λες και μέσα σε τόσο κόσμο κάποιος θα σταματήσει και θα σε βοηθήσει, είτε αν θες να σου δώσει νερό, είτε να καλέσει κάποιον δικό σου, είτε ασθενοφόρο ας πούμε (Ωστόσο κοίτα το α. Απλά θα ου περάσει, δεν παθαίνεις κάτι)

Άρα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να σταματήσεις να κρύβεσαι. Πήγαινε μία βόλτα κι αν ζαλιστείς ή σε πιάσει ταχυκαρδία, κάτσε σε κάποιο παγκάκι μέχρι να αισθανθείς καλύτερα και μετά συνέχισε τη βόλτα. Μπες σε κάποιο λεωφορείο με κόσμο, βρες μια θέση, πήγαινε μία μακρινή διαδρομή. Πήγαινε για καφέ ή ποτό με φίλους. Συνέχισε να συζητάς ακόμα κι αν αισθάνεσαι χάλια. Όταν και αν πάθεις κρίση, μην το βάλεις στα πόδια. Συνέχισε κάθε μέρα να κάνεις και κάτι περισσότερο.
Μόνο έτσι θα το ξεπεράσεις. Σου μιλάω εκ πείρας.

---

Συμφωνω με σονια. Εγώ 17 χρ με κρίσεις πανικού κ κατάθλιψη φοβόμουν να μπαίνω στα λεωφ. Οπότε μου είπε η ψυχολ μπες κ όταν νιώσεις άσχημα κατέβα. Αυτό έκανα. Κ σιγά σιγά έφτασα μέχρι τι φροντιστήριο μου που έπρεπε να πηγαινω

Εγώ φοβόμουν και πάθαινα παντού. Στο δρόμο, στις ουρές για πληρωμη λογαριασμων, στα λεωφορεία, στο σούπερ μάρκετ ( εκεί ειδικά που έπρεπε να ψωνίσω γιατί αλλιώς θα λιμοκτονουσα) στη σχολή εν ώρα μαθήματος, ακόμα και στο διαμέρισμα. Από τα λεωφορεία για μετακίνηση κατεβαινα και περπατούσα. Στη σχολή άρχισα να απασχολώ τα χέρια μου με ένα λαστιχάκι και μου επαναλαμβανα πως θα περάσει, στις ουρές δεν είχα άλλη λυση από το να υπομένω ( αιώνας μου φαινόταν). Στο σπίτι μου έριχνα Κρυο νερό στο πρόσωπο και τον αυχένα και έκανα καθαριοτητα χώρου. Κάποια στιγμή κάπως μειώθηκαν. Μετά έπαθα αποπραγματοποιηση οπότε ήξερα πως θα πάω σε ψυχιατρο να βρω λύση. Σε δικό μου άνθρωπο που το είχα πει μετά από καιροοοο κάποια στιγμή με έπιασε στο ΚΤΕΛ οπότε μου είπε με ηρεμία αλλα και σιγουριά "είσαι καλά ξεκόλλα " και ηρέμησα. Κατά τα άλλα όταν ταξίδευα μόνη μου επιανα κουβέντα κάποιες φορές μήπως και ξεχάσω τι νιώθω. Δυστυχώς δε μπορούσα ούτε μουσική να ακούσω ούτε να διαβάσω. Πλέον... Όταν νιώθω πως έρχεται λέω " μάλιστα πάλι εσύ; θα περάσεις και θα φύγεις " μπορεί να φανώ αγχωμενη ή με υπερένταση στον απέναντι αλλά δε με νοιάζει. Θα βγεις. Θα το αντιμετωπίσεις και κάποια στιγμή θα λες " καλέ δεν με έπιασε σήμερα; πως και έτσι; " καλύτερα ψυχοθεραπεια αν επιμείνει. Εύχομαι όλα καλά να εξελιχθούν.

Quote:

---

Originally Posted by Elen90

Γεια σας. Είμαι 29 ετών και από μικρή ηλικία αντιμετωπίζω ψυχολογικά προβλήματα. Στα 23 είχα πάθει ψυχωσική κατάθλιψη και τη ξεπέρασα με φαρμακευτική αγωγή. Στα 26 εκεί που καθόμουν στο σπίτι μου χωρίς κάποιο (εμφανή τουλάχιστον) λόγο έπαθα κρίση πανικού που με οδήγησε στα επείγοντα. Ένιωσα τρόμο ζαλαδα και μουδιασε όλο μου το σώμα. Δε ζήτησα βοήθεια από ειδικό γιατί δεν το ξανα έπαθα και πιστεψα ότι ηταν κάτι τυχαίο και παροδικό. Ενα χρόνο μετά εκεί που πήγαινα βόλτα με το σκύλο μου ένα βράδυ ένιωσα τρόμο, άρχισα να τρέμω και να μου κόβεται η ανάσα. Έπαθα κρίση πανικού στη μέση του δρόμου ολομόναχη. Από τότε κάθε φορά που ήταν να πάω κάπου μόνη μου παθαινα το ίδιο, εντωμεταξύ άρχισα να νιώθω τις περισσότερες ώρες της μέρας έντονο άγχος και αίσθημα απελπισίας και κατάθλιψης. Παω σε γιατρό και μου γράφει να παίρνω ένα enlift και μισο rispefar τη μερα. Η γνωμάτευση του ήταν μη καθορισμένη διαταραχή της διάθεσης. Στην αρχή ήμουν πολύ χάλια αλλά σταδιακά το άγχος άρχισε να φεύγει αλλά το πρόβλημα με την αγοραφοβία παρέμεινε. Κάθε φορά που είναι να πάω κάπου μακρυά από το σπίτι μόνη με πιάνει έντονο άγχος και τρέμουλο, τα άκρα μου βαραίνουν και νομίζω ότι θα λιποθύμησω. Σπάνια και με τα χιλια ζόρια έχω καταφέρει να πάω μέχρι το περίπτερο που 300 μέτρα μακρυά, τις περισσότερες φορές γυρίζω στα πίσω στα μισά του δρόμου. Όποτε βγαίνω έξω (σπάνια μια δυο φορές τη βδομαδα για ένα καφε) είμαι με τη μανα μου ή με την αδερφή μου. Ζω σε επαρχία και δεν έχω πια φίλους ούτε σχέση για να βγαίνω περισσότερο εξω. Δε έχω δουλειά και έχω αρνηθεί δουλειές που ήταν μακρυά από τη πόλη που μένω εξαετίας αυτης της κατάστασης. Ο ψυχίατρος μου είπε να πάω σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή αλλά είναι δυσκολο λόγο της οικονομικής κατάστασης που βρίσκομαι. Οι δικοί μου δε μπορώ να πω οτι με καταλαβαίνουν πολλές φορές εκνευριζονται και λένε οτι ολα ειναι στο μυαλό μου οτι αν θέλω θα το ξεπερασω και μπλα μπλα τις γνωστές βλακείες. Βαρέθηκα πια αυτη τη κατάσταση, βαρέθηκα να είμαι εξαρτημένη από τους άλλους. Δεν μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι να κανω πια. Εχει αντιμετωπίσει κάποιος παρόμοια κατάσταση και πως ξεπερνιέται αυτο;

---

πως πας με την αγοραφοβια???εχω το ιδιο θεμα....κ δε μπορω να απομακρυνθω πανω απο 100 μετρα απ το safe zone μου.......τα φαρμακα δε βοηθανε......και ειναι απελπιστικο

Γεια σου Τιποτα δεν ειναι ακατορθωτο Να βρεις φιλους η εστω ενα φιλο για να μπορεις να μιλας και να βγαινεις με καποιον Να μιλας να λες το προβλημα σου οσο πιο ειλικρινα και δυνατα γινεται Ετσι σιγα σιγα το μετριαζεις Να ακους μουσικη να σκεφτεσαι να ονειροπολεις να κανεις σχεδια για το μελλον να διαβαζεις να συμμετεχεις στη ζωη με ολες σου τις αισθησεις Να αγαπας να εκτιμας να ζεις ! Να πιστεψεις στον εαυτο σου και ολα θα πανε καλα

Quote:

---

Originally Posted by Elen90

Γεια σας. Είμαι 29 ετών και από μικρή ηλικία αντιμετωπίζω ψυχολογικά προβλήματα. Στα 23 είχα πάθει ψυχωσική κατάθλιψη και τη ξεπέρασα με φαρμακευτική αγωγή. Στα 26 εκεί που καθόμουν στο σπίτι μου χωρίς κάποιο (εμφανή τουλάχιστον) λόγο έπαθα κρίση πανικού που με οδήγησε στα επείγοντα. Ένιωσα τρόμο ζαλαδα και μουδιασε όλο μου το σώμα. Δε ζήτησα βοήθεια από ειδικό γιατί δεν το ξανα έπαθα και πιστεψα ότι ηταν κάτι τυχαίο και παροδικό. Ενα χρόνο μετά εκεί που πήγαινα βόλτα με το σκύλο μου ένα βράδυ ένιωσα τρόμο, άρχισα να τρέμω και να μου κόβεται η ανάσα. Έπαθα κρίση πανικού στη μέση του δρόμου ολομόναχη. Από τότε κάθε φορά που ήταν να πάω κάπου μόνη μου παθαινα το ίδιο, εντωμεταξύ άρχισα να νιώθω τις περισσότερες ώρες της μέρας έντονο άγχος και αίσθημα απελπισίας και κατάθλιψης. Παω σε γιατρό και μου γράφει να παίρνω ένα enlift και μισο rispefar τη μερα. Η γνωμάτευση του ήταν μη καθορισμένη διαταραχή της διάθεσης. Στην αρχή ήμουν πολύ χάλια αλλά σταδιακά το άγχος άρχισε να φεύγει αλλά το πρόβλημα με την αγοραφοβία παρέμεινε. Κάθε φορά που είναι να πάω κάπου μακρυά από το σπίτι μόνη με πιάνει έντονο άγχος και τρέμουλο, τα άκρα μου βαραίνουν και νομίζω ότι θα λιποθύμησω. Σπάνια και με τα χιλια ζόρια έχω καταφέρει να πάω μέχρι το περίπτερο που 300 μέτρα μακρυά, τις περισσότερες φορές γυρίζω στα πίσω στα μισά του δρόμου. Όποτε βγαίνω έξω (σπάνια μια δυο φορές τη βδομαδα για ένα καφε) είμαι με τη μανα μου ή με την αδερφή μου. Ζω σε επαρχία και δεν έχω πια φίλους ούτε σχέση για να βγαίνω περισσότερο εξω. Δε έχω δουλειά και έχω αρνηθεί δουλειές που ήταν μακρυά από τη πόλη που μένω εξαετίας αυτης της κατάστασης. Ο ψυχίατρος μου είπε να πάω σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή αλλά είναι δυσκολο λόγο της οικονομικής κατάστασης που βρίσκομαι. Οι δικοί μου δε μπορώ να πω οτι με καταλαβαίνουν πολλές φορές εκνευριζονται και λένε οτι ολα ειναι στο μυαλό μου οτι αν θέλω θα το ξεπερασω και μπλα μπλα τις γνωστές βλακείες. Βαρέθηκα πια αυτη τη κατάσταση, βαρέθηκα να είμαι εξαρτημένη από τους άλλους. Δεν μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι να κανω πια. Εχει αντιμετωπίσει κάποιος παρόμοια κατάσταση και πως ξεπερνιέται αυτο;

---

. Καλησπέρα έπρεπε να σου γράψει ζαναξ