Πως να διαχειριστω το χωρισμο

Απο κοντα εγινε... αυτη ειναι στο τελευταιο ετος της σχολης της και ειχα παει να τη δω... αν με ρωτας για να σου πω αν υπαρχει καποιος αλλος ή οτιδηποτε θα σου πω σιγουρα οχι..δε την εχω ξαναδει να κλαιει ετσι οσο οταν χωρισαμε .Της εχουν πεσει και πολλα γιατι αγχωνεται,ηθελε να ψαξει για μεταπτυχιακο καπου εξω , λεγαμε να πηγαιναμε μαζι...τωρα και εγω δεν εχω πλανο για το μετα... Δεν ξερω γιατι μεχρι κ αυτες οι ωραιες σχεσεις πρεπει να τελειωνουν? αραγε δεν αρκει μια μικρη προσπαθεια και απ τους δυο? μαλλον οχι.. πολλες φορες δε φτανει. Σιγουρα εχει στοιχησει και στους δυο παντως.

Κουράγιο. Φαινεται να ειναι μια μεταβατική περίοδος και για τους δύο. Ασχολησου με τον εαυτο σου, βαλε στοχους, κάνε σχέδια και το τοπίο σύντομα θα ξεκαθαρίσει.

Δεν ξέρω πως... μου χει παρει ολη την ενεργεια κ την ορεξη ο στρατος απλα θελω να ξεμπερδευω και οσο πλησιαζω και στο τελος με πιαβει και φοβερο αγχος για το τι θελω να κανω μετα και δεν εχω καθαρο μυαλο να το σκεφτω πιο σωστά. Δεν εχω εκεινη να το συζητήσω αυτο, το σχεδιο να πηγαιναμε μαζι εξω ναυαγησε με τον χωρισμό και η σκεψη του οτι οταν θα απολυθω δε θα ειμαστε μαζι και θα αναρωτιεμαι συνέχεια γιατι και πως θα ηταν τωρα τα πράγματα που μπορουμε να μενουμε στην ιδια πολη. Γιατι οκ τωρα μου ειναι πολυ δυσκολο...μετα που θα εχω την ελευθερία να επιλεξω που θελω εγω να ζησω θα με παρει πολυ απο κατω που δεν θα μπορω να ειμαι με εκεινη παροτι εκανα υπομονη τοσους μηνες γ αυτο το λόγο

Εγώ από το κείμενο σου βλέπω ότι θρηνείς για την απώλεια μιας φιλης...ενός ανθρώπου που σε στήριζε και που ένιωθες αγάπη ίσως και δέσιμο γι αυτήν αλλα πουθενά δεν βλέπω έρωτα........πουθενά δεν βλέπω να την περιγράφεις ως γυναίκα που την γουστάρεις....που τη ποθείς....που τη θες ακόμα.....φίλη λες ναι......στήριγμα ναι.....

Ο έρωτας όμως που πηγε; Μήπως είχατε γίνει τελευταία λίγο σαν φιλαράκια που αγαπιεστε και νιώθετε οικειότητα αλλα το ερωτικό στοιχείο έφυγε αρκετά;; Μήπως η πρώην σου είχε δίκιο σε αυτό; Μήπως θέλει να ερωτευτεί ξανά και αυτή η σχέση νιώθει πως δεν μπορεί να της δώσει κάτι αλλο πέρα από αυτό που ζησατε;

Είστε και μικροί στην ηλικία σχετικά οπότε η σχέση μπορεί να έκανε τον κύκλο της.......Και να μην θέλετε να την επισημοποίησετε παραπανω η να επενδύσετε σε αυτήν.

Το ότι σε χώρισε δεν σημαίνει ότι δεν πονάει...Είναι λογικό να κλαίει γτ δεν είναι εύκολη απόφαση να χωρίσεις έναν άνθρωπο που έχεις μαζί του μια ιστορία....

Όμως μπορεί να μην νιώθει ότι έχει κάτι να ζήσει παραπανω από αυτό

Εγώ θεωρώ πως ίσως η απόφαση της να χωρίσετε είναι όντως η σωστή.....Γιατί αυτή είναι η διαισθηση της ότι κάτι δεν πάει καλά ....ότι κάτι δεν τη γεμίζει.....Αλλιώς δεν θα της περνούσε από το μυαλό ο χωρισμός ούτε θα έμπαινε στη διαδικασία να τον εφαρμόσει...
Τα λόγια που λέει (ίσως να μην είναι η καλύτερη απόφαση) μπορεί να είναι οι φόβοι και η λογική της που της λέει "γιατι χαλάς μια σχέση τριών χρόνων....Και που θα βρεις έναν άνθρωπο να νοιάζεται για σένα.....Και να είναι καλό παιδί....Και κοιτα πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τις σχέσεις και μήπως μείνεις μόνη......" κτλ κτλ....
Όποτε σου λέει μπορεί να είναι και λάθος ότι χωρίζουμε....

Ελπίζω να πέφτω έξω ....αλλά όπως και να έχει ζησε τον χωρισμό....πενθησε για αυτή τη σχέση είναι φυσιολογικό και δώσε χρόνο στον εαυτό σου.....

Και επειδη το ερωτημα σου ειναι πως θα διαχειριστεις τον χωρισμό (και όχι γιατί χώρισατε και αν είναι οριστικό) εγώ θα σου έλεγα σαν άποψη να τον ζήσεις μέχρι το τελος........

Πενθησε.....κλαψε....ονειροπό� �ησε...θύμωσε.....Πρέπει να τα περάσεις όλα αυτά τα στάδια...Είναι καλό για να εκφράσεις όλα τα συναισθήματα σου.....Και αδυναμία είναι φυσιολογικό να νιώσεις....Και απόγνωση και αδικία.....

Κάποια στιγμή όμως θα έρθει η μέρα (οχι τόσο μακρινη όσο φαντάζεσαι) που θα "ξανασηκωθείς στα πόδια σου" θα πεις "δεν πειράζει πάμε παρακάτω! έτσι είναι η ζωή" και απλώς θα την έχεις σαν μια ανάμνηση και θα χαίρεσαι που είχες αυτή τη σχέση στη ζωή σου γτ σου έμαθε πολλά πράγματα

Το ξέρω ότι όλα αυτά σου φαίνονται εξωπραγματικά τώρα....σιγά σιγά όμως θα μπορέσεις να το διαχειριστείς.....

Τελος, αν ο χωρισμός σαν είναι όντως οριστικός.... καλό θα ήταν να σταματήσεις οποιαδήποτε επαφή μαζί της.....Ούτε τηλέφωνο σε αδύναμη στιγμή.....Ούτε μνμ... ούτε λικε σε φβ και τέτοια (ούτε να κατασκοπεύεις το προφίλ της) ούτε να συχνάζεις σε στέκια δικά της...Ούτε κατά περίπτωση να βρεθείτε να κάνετε έρωτα και μετά να επιβεβαιώσει τον χωρισμό σας
Κόβεις κάθε επαφή μαχαίρι....

Μόνο έτσι μπορείς να πας παρακάτω.....

Και κάτι άλλο που θα ήθελα να πω και σε άλλα μέλη που διαβάζουν το φόρουμ.....

Όταν χωρίζουμε από μια μακροχρόνια σχέση που μας πλήγωσε και που δώσαμε πολλά....Δεν πάμε να βρούμε κατευθείαν καινούριο συντροφο για να ξεπεράσουμε τον προηγούμενο.......
Πρώτον γτ δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε κανέναν αλλον άνθρωπο για να ξε-ερωτευτουμε έναν άλλο.....Και δεύτερον γτ πιθανότατα θα μεταφέρουμε όλες μας τις ανασφάλειες....τα κενά και τα απωθημένα μας στη νέα σχέση και θα τη βλατωσουμε....

Χρειάζεται να περνάμε αρκετό χρόνο μόνοι μας.....με τον εαυτό μας ώστε να επουλωσουμε τις πληγές μας και να σκεφτούμε τα ενδεχόμενα λάθη μας ώστε να μάθουμε όντως τον εαυτό μας καλύτερα....Και να γίνουμε καλύτεροι και πιο έτοιμοι για την επόμενη σχέση που θα είναι πιο ολοκληρωμένη από τη προηγούμενη

Συμφωνώ απολύτως με τη miliva, ζήσε τον χωρισμό μέχρι τέλους. Θα βγεις πιο δυνατός μετά.

Δε θελω να το παραδεχτω αλλα πολλα απ αυτα που λες τα χω σκεφτει... ετσι ειναι μαλλον τα πραγματα.. οσο για το αν υπαρχει ο ερωτας δεν ξερω τι να σου απαντησω.. απλα θυμαμαι στιγμες και συναισθηματα, θυμαμαι να παιρνω αδεια πριν μερικους μηνες και θυμαμαι την ανυπομονησια που ειχα ενω εκανα ποσες ωρες ταξιδι για να την δω. Δε ξερω πως να περιγραψω τι σημαινει ερωτας, ενιωθα οτι ηθελα να τρεξουν οι μερες μεχρι να παρω μια αδεια να τη δω και βρισκομασταν και περναγαμε παρα πολυ καλα μεχρι την τελευταια φορα... ειναι ερωτας αυτο? μηπως ημουν μονο εγω? φοβαμαι παρα πολυ την ολη κατασταση γιατι με προηγουμενη σχεση που ουτε κατα διανοια δεν ηταν πιο σοβαρη μιας και ημουν κ ακομα μικροτερος εκανα 2μιση χρονια να επανελθω... και εκεινη μετα ηρθε στη ζωη μου ουρανοκατεβατη και τα αλλαξε ολα,με συνεφερε,δεν μιζεριαζα πια ,πολλα πραγματα απεκτησαν νοημα μαζι της... δε περνουσα καλα και μου χαρησε τις καλυτερες μου αναμνησεις.Φοβαμαι παρα πολυ πως θα καταντησω χωρις εκεινη δε ξερω αν εχω δυναμη. Και το φοβαμαι ολο αυτο γιατι νιωθω πολλες φορες την αναγκη να ρθει ενας φιλος/φιλη να με ρωτησει τι εχω να του τα πω να κλάψω οπως δεν εχω κλαψει ποτε να φυγει απο μεσα μου οσο γινεται...αλλα δεν υπαρχει κανεις. το μονο που συμβαινει ειναι σε στιγμες που μενω μονος μου λες και μου σκαει μια φορα τη βδομαδα να με πνιγουν ολα, να κλαιω και μετα να ηρεμω για λιγο μεχρι την επομενη φορα. εχεις απολυτο δικιο γ αυτο που λες οτι ισως οι φοβοι και οι αμφιβολιες της εντοπιζονται στο γεγονος οτι με εκτιμαει παρα πολυ, οτι ημουν η πρωτη της μεγαλη σχεση,οτι με αγαπαει ακομα στην τελικη αλλα κατι λειπει. Για μενα ειχε αλλαξει και εκεινη τον τελευταιο καιρο αλλα δε ξερω μεσα μου ποτε δεν αμφισβητησα το αν ειμαι ερωτευμενος. Παντα πιστευα οτι ειμαι γιατι ενιωθα την αναγκη να τη δω τοσο εντονα, οταν περνουσαμε καλα και γελαγαμε ειτε μαζι ειτε με παρεες που την εβλεπα να γελαει και να με αρπαζει να με φιλαει απ τη χαρα της ενιωθα γεματος και δεν εχει περασει καιρος απο τοτε. Γιατι αν νιωθω αυτα τα πραγματα να μην κρατησω επαφη, γιατι να παω παρακατω αν υπαρχει η παραμικρη ελπιδα? αυτα σκεφτομαι και δεν μπορω να το αποδεχτω... και γενικα ειμαι ανθρωπος που δε θα το αποδεχτω για χρονια ακομα το ξερω

τα ιδια νιωθω. και για αυτο μπηκα στο φορουμ. εχω ανοιξει και θεμα ο ερωτας της ζωης και πως ξεπερνιεται ο χωρισμος. απο νοεμβριο δεν εχω νιωσει στιγμη καλυτερα ισα ισα το αντιθετο. δεν εχω διαθεση για τιποτα. δεν ειμαστε ολοι ιδιοι. ο καθενας ναι μπορει να το περασει οπως του βγει. εγω ετσι νιωθω και επειδη με ξερω την εχω πατησει πολυ ασχημα.

Quote:

---

Originally Posted by Loneng

Δε θελω να το παραδεχτω αλλα πολλα απ αυτα που λες τα χω σκεφτει... ετσι ειναι μαλλον τα πραγματα.. οσο για το αν υπαρχει ο ερωτας δεν ξερω τι να σου απαντησω.. απλα θυμαμαι στιγμες και συναισθηματα, θυμαμαι να παιρνω αδεια πριν μερικους μηνες και θυμαμαι την ανυπομονησια που ειχα ενω εκανα ποσες ωρες ταξιδι για να την δω. Δε ξερω πως να περιγραψω τι σημαινει ερωτας, ενιωθα οτι ηθελα να τρεξουν οι μερες μεχρι να παρω μια αδεια να τη δω και βρισκομασταν και περναγαμε παρα πολυ καλα μεχρι την τελευταια φορα... ειναι ερωτας αυτο? μηπως ημουν μονο εγω? φοβαμαι παρα πολυ την ολη κατασταση γιατι με προηγουμενη σχεση που ουτε κατα διανοια δεν ηταν πιο σοβαρη μιας και ημουν κ ακομα μικροτερος εκανα 2μιση χρονια να επανελθω... και εκεινη μετα ηρθε στη ζωη μου ουρανοκατεβατη και τα αλλαξε ολα,με συνεφερε,δεν μιζεριαζα πια ,πολλα πραγματα απεκτησαν νοημα μαζι της... δε περνουσα καλα και μου χαρησε τις καλυτερες μου αναμνησεις.Φοβαμαι παρα πολυ πως θα καταντησω χωρις εκεινη δε ξερω αν εχω δυναμη. Και το φοβαμαι ολο αυτο γιατι νιωθω πολλες φορες την αναγκη να ρθει ενας φιλος/φιλη να με ρωτησει τι εχω να του τα πω να κλάψω οπως δεν εχω κλαψει ποτε να φυγει απο μεσα μου οσο γινεται...αλλα δεν υπαρχει κανεις. το μονο που συμβαινει ειναι σε στιγμες που μενω μονος μου λες και μου σκαει μια φορα τη βδομαδα να με πνιγουν ολα, να κλαιω και μετα να ηρεμω για λιγο μεχρι την επομενη φορα. εχεις απολυτο δικιο γ αυτο που λες οτι ισως οι φοβοι και οι αμφιβολιες της εντοπιζονται στο γεγονος οτι με εκτιμαει παρα πολυ, οτι ημουν η πρωτη της μεγαλη σχεση,οτι με αγαπαει ακομα στην τελικη αλλα κατι λειπει. Για μενα ειχε αλλαξει και εκεινη τον τελευταιο καιρο αλλα δε ξερω μεσα μου ποτε δεν αμφισβητησα το αν ειμαι ερωτευμενος. Παντα πιστευα οτι ειμαι γιατι ενιωθα την αναγκη να τη δω τοσο εντονα, οταν περνουσαμε καλα και γελαγαμε ειτε μαζι ειτε με παρεες που την εβλεπα να γελαει και να με αρπαζει να με φιλαει απ τη χαρα της ενιωθα γεματος και δεν εχει περασει καιρος απο τοτε. Γιατι αν νιωθω αυτα τα πραγματα να μην κρατησω επαφη, γιατι να παω παρακατω αν υπαρχει η παραμικρη ελπιδα? αυτα σκεφτομαι και δεν μπορω να το αποδεχτω... και γενικα ειμαι ανθρωπος που δε θα το αποδεχτω για χρονια ακομα το ξερω

---

Δεν νομίζω ότι δεν ένιωσε ποτέ πράγματα για σένα.....απλά ξέρεις τώρα πως είναι οι σχέσεις.....Δεν μένουν ίδιες..........Και είναι ανάλογα τι θες από τη ζωή σου....
Απλά ίσως αυτή ένιωσε ότι δεν έχει κάτι παραπάνω να της δώσει η σχέση σας και ότι έκανε το κύκλο της.....

Αν θες πολύ να τα πεις σε κάποιον αλλα δεν έχεις κανέναν....κλαψε αφού το θες και πάρε και γράψε σε σε ένα χαρτί...Όλα όσα θα ήθελες να της πεις (Σαν γράμμα) αναλύοντας όλα σου τα συναισθήματα.....Όταν τελειώσεις καψτο ή σκιστο και πέταξε το....θα νιώσεις καλύτερα...θα είναι σαν να τα είπες σε αυτή

Μ το ξερω οτι ενιωσε πραγματα για μενα, ειπα κιολας πως ακομα με νοιαζεται και με αγαπαει δε το αμφισβητω αυτο... σκεφτομουν χθες ... γιατι να μην τα πω σε εκεινη? ολα ομως με καθε ειλικρινεια. Να της πω πως ενιωθα πως δεν ειμαι σιγουρος αν οντως ηταν ερωτας , να της πω οτι φοβαμαι το μετα και οτι δε θελω παλι να καταληξω μιζερος.. και οταν λεω να της τα πω να το κανω χωρις καμια ελπιδα να ξαναγινει κατι... να της μιλησω απλα σαν εναν ανθρωπο που ειχαμε σχεση για σχεδον 4 χρονια . δεν θελω ουτε να της ζητησω να τα ξαναβρουμε ουτε τιποτα, θα θελα απλα να βγαλω απο μεσα μου οτι νιωθω και τελος, αλλα οπως ειπα με ειλικρινεια χωρις να γινεται επιτηδευμενα εχωντας στο νου μου να ειμαστε μαζι. θα ηταν τοσο κακη ιδεα? δεν νομιζω να την πειραζε..θα θελα να της μιλησω μια τελευταια φορα

μετα που χωρισαμε και εμεις μετα απο 4 χρονια της τα ειπα ολα αυτα που σκεφτεσαι και πολλα αλλα δικα μου. ειχε ηδη κανει την επιλογη της και που τα ειπα δεν εδωσε και πολυ σημασια θα ελεγα. της τα ελεγα σχεδον συνεχεια αλλα οταν στο τελος σου πεταει ενα τα ξερω και τιποτα αλλο και χωρις να θελει συζητηση τοτε νιωθεις πολυ μαλακας αλλα οταν σε βαραει κατακουτελα ο ερωτας ολα οσα θελεις να κανεις τα θεωρεις σωστα. και παλι θα της τα ελεγα και παλι θα ημουν οπως πριν μαζι της αλλα πια ξερω οτι δεν γινεται. με ποναει οσο τιποτα αλλο και πιστευω παντα θα με ποναει.

Δεν ξερω αν με απασχολει το αν θα δωσει σημασια... καταλαβαινω τι λες... απλα οπως ειπα πιστευω οτι ειναι ενας ανθρωπος που θα θελα πολυ να μοιραστω μια τελευταια φορα αυτα που με απασχολουν... πιστευω κιολας οτι θα με κανει να δω και καλυτερα οτι οντως εχει δικιο και δεν ημασταν πολυ καλα τον τελευταιο καιρο.ειλικρινα πιστευω οτι θα ηθελα να μιλησουμε ... αλλα μην το μπερδευεις ... αν εχεισ στο μυαλο σου να μιλησεις για να ξαναστε οπως πριν τοτε καλυτερα οχι. εγω ετσι το σκεφτομαι... δεν εχω καποιον να με βοηθησει θα θελα να της πω πως ειμαι τωρα λεγοντας μονο αληθειες και να μου πει και εκεινη , να ακουσουμε ο ενας τον αλλο οπως μιλαγαμε παντα, χωρις τσακωμους ... και μετα να παρει ο καθενας το δρομο του! απλα δεν ξερω αν ειναι σωστο

απο την πρωτη ματια που την ειδα ενιωσα παρα πολλα. ερωτοχτυπηθηκα προφανως. απο οταν μιλησαμε απο την πρωτη φορα ενιωσα οτι βρηκα εναν ανθρωπο δικο μου να με καταλαβαινει να τον ξερω σαν και χιλια χρονια πριν. βρηκα τον εαυτο μου σε κατασταση μονιμης ευτυχιας οτι κακο και να μου συνεβαινε απλα το περνουσα πιο ανωδυνα και μεγαλυτερη ψυχραιμια. μου αρεσε οπως ημουν μαζι της εξαιρετικος ανθρωπος για να μεινει στην ζωη του καθενα. αλλα ολα για καποιο λογο γινονται. θα εκανα τα παντα να το ξανα ζουσα αυτο. ολη αυτη την κατασταση. μαζι της. κανεις και τιποτα δεν με ενδιαφερει. μεχρι σε ενα σημειο ανθρωπινο να νοιαζομαι αλλα απο εκει και περα δεν εχω διαθεση δεν εχω ορεξη. μιλα της δεν εχεις να χασεις και τιποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Loneng

Δεν ξερω αν με απασχολει το αν θα δωσει σημασια... καταλαβαινω τι λες... απλα οπως ειπα πιστευω οτι ειναι ενας ανθρωπος που θα θελα πολυ να μοιραστω μια τελευταια φορα αυτα που με απασχολουν... πιστευω κιολας οτι θα με κανει να δω και καλυτερα οτι οντως εχει δικιο και δεν ημασταν πολυ καλα τον τελευταιο καιρο.ειλικρινα πιστευω οτι θα ηθελα να μιλησουμε ... αλλα μην το μπερδευεις ... αν εχεισ στο μυαλο σου να μιλησεις για να ξαναστε οπως πριν τοτε καλυτερα οχι. εγω ετσι το σκεφτομαι... δεν εχω καποιον να με βοηθησει θα θελα να της πω πως ειμαι τωρα λεγοντας μονο αληθειες και να μου πει και εκεινη , να ακουσουμε ο ενας τον αλλο οπως μιλαγαμε παντα, χωρις τσακωμους ... και μετα να παρει ο καθενας το δρομο του! απλα δεν ξερω αν ειναι σωστο

---

Αν νιωθεις οτι θα σε βοηθήσει εσενα και ότι θα νιώσεις καλύτερα Κάνε το........Όμως μη πιαστείς από λόγια εκείνη τη στιγμή που θα πει και τρέφεις τζαμπα ελπίδες
Αν πιστεύεις ότι θα τα βγάλεις από μέσα σου πες της τα....

Καλησπέρα παιδιά, μίλησε της αν το νιώθεις να μην έχεις απωθημένα.Απλά δες τι είναι καλό για εσένα πρώτα από όλα. Το γεγονός ότι χωρίσατε είναι λογικό να σε πάει πίσω γιατί από ψυχολογικής απόψεως είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Όποτε θα περάσουν 3-6 μήνες για να ορθοποδήσεις. Από ότι κατάλαβα έχεις φίλους, πάρτους τηλέφωνο πες τους τα να τα βγάλεις από μέσα σου. Εγώ που περνάω έναν άσχημο χωρισμό (χωρίς έρωτα βέβαια) τους μιλάω όλη μέρα. Τους περνώ τηλέφωνο είναι ο τοίχος μου το στήριγμα μου , οι power ranger μου. Θα σου πω κάτι που είναι δύσκολο να το πιστέψεις τώρα , αν είναι να τσάι μαζί θα είστε , αλλά για να γίνει αυτό αν θα γίνει πρέπει να αφήσεις χώρο στον άλλον. Πριν κάποια χρόνια είχα χωρίσει με τον 'έρωτα ´ της ζωής μου ' ενάμιση χρόνο μαζί. Όσα τηλέφωνα και να πήρα όσο και να χτυπήθηκα στα πατώματα δεν έγινε τίποτε. Προχώρησα και μετά από δυο χρόνια τσουπ γύρισε. Έλα όμως που τα μάτια μου είχαν ανοίξει και ούτε κατά διάνοια δεν τον πήρα πίσω. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι καμία φορά ωραιοποιούμε καταστάσεις και μετά από καιρό έχουμε την γνώση να τις βλέπουμε όπως πραγματικά ήταν. Τώρα για το μέλλον σου του τι θα κανείς θα ρωτήσεις θα μπεις στο Ίντερνετ θα μάθεις και θα αποφασίσεις για εσένα. Στον τομέα του μηχανικού γνωρίζω κάποια πράγματα μένοντας στο εξωτερικό και αν είσαι σε αυτό μπορώ να βοηθήσω. Σου εύχομαι τα καλύτερα!