Printable View
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να βγαίνεις μόνος σου έξω. Δε χρειάζεται να συνεννοηθείς με κανέναν, πηγαίνεις ακριβώς εκεί που θες, ακριβώς όταν θες και κάνεις αυτό που θέλεις όσο ακριβώς θέλεις :)
Το θέμα είναι πως ενώ η μοναξιά ,δηλαδή η ικανότητα να είσαι μόνος με τον εαυτό σου έχει αξία, δεν είναι αρκετό για τους περισσότερους γιατί είμαστε αγελαια όντα εκ φύσεως.
Εγώ. Δεν θα συμβεί σώνει και καλά με την πρώτη και εξαρτάται και πολύ από το τι σήμα εκπέμπεις εσύ, αν το κυνηγάς και απλά από τύχη.Quote:
Originally Posted by little
Καλα προφανως και δεν εννοω πως θα βγεις μια φορα και θα τυχει. Και εγω παλια εβγαινα συχνα δεν εννοω καθε μερα αλλα πχ 2 φορες την εβδομαδα καλα δεν ειναι; Και ποτε δεν μου ετυχε αυτο που λες.Quote:
Originally Posted by Sonia
Μενεις Αθηνα καταρχην;
Αν θες πες μας ενα δυο παραδειγματα για να καταλάβουμε. Εκτος αν εννοεις πεσιμο και απλα σου πε πχ "μπορω να καθίσω μαζι σου;". Να βρεις παρεα δυσκολο ομως εως απιστευτο.
Και γω ειμαι στην ιδια φαση. Ειχα μια παρεα και μοναδικη, απομακρυνθηκαμε μεταξυ μας για τους ταδε λογους απο κει και περα δεν ειχα αλλη παρεα και εμεινα ετσι. Εχω κοινωνικη φοβια επισης, αλλα το να χασεις μια παρεα δεν σημαινει απαραιτητα οτι τρεχει κατι με σενα (αγχος, καταθλιψη, κοινωνικη φοβια κτλ). Σημερα ειναι δυσκολα να κανεις νεες παρεες και πολυ ευκολο να χασεις μια υπαρχουσα. Μενω κοντα στη Θεσσαλονικη οποτε οποιος ενδιαφερεται να γνωριστουμε ολοι οι μοναχικοι ας στειλει.
Μονος δεν εχω βγει ποτε κ δε νομιζω οτι θα το εκανα ποτε ουτε μεθυσμενος, καπου καπου καθομαι σε μαγαζια coffee on the go τυπου Today οπου υπαρχουν και αλλοι που καθονται μονοι τους συνηθως πριν πανε στη δουλεια για ενα καφε οποτε εκει δεν εχω θεμα γιατι δεν ειμαι ο μονος που το κανει.
Τι κοινωνικές δραστηριότητες προσφέρει η περιοχή σου;Quote:
Originally Posted by em99
Μισό λεπτό να μαντέψω ... είσαι από το Γιβραλτάρ, σωστά; :pQuote:
Originally Posted by em99
Quote:
Originally Posted by thlimenamatia
Quote:
Originally Posted by Αποστολια
Υπάρχουμε όμως και οι μοναχικοί, που μας αρέσει να μένουμε μόνοι. Αυτή τη στιγμή η λιγοστή «παρέα» που έχω υπερβαίνει αυτό που σηκώνει η ράχη μου. :D Αλλά εντάξει, δεν πρόκειται να χάσω και το χαμόγελό μου γι' αυτό. :)Quote:
Originally Posted by Dionisis 777
Για ποιο λόγο; Τι αξιοθαύμαστο έχει αυτό; Πολλές φορές είναι ανάγκη. Π.χ. όταν είμαι σε ταξίδι αναγκαστικά θα φάω μόνος, και μάλιστα πολλές φορές στη σειρά. Μη σου πω ότι είναι και πιο καλά, γιατί δε χρειάζεται να συντονιστώ με κάποιον άλλο ούτε να μιλάω την ώρα του φαγητού. Όταν έχει δείπνο εργασίας, από τη μια έχω την περιέργεια για νέες γαστρονομικές ανακαλύψεις ;), αλλά από την άλλη είμαι κάπως έτσι :( (από μέσα μου βέβαια) λόγω της βαβούρας και της κουβέντας την ώρα του φαγητού.Quote:
Originally Posted by george1520
Έξω το κάνουν πολλοί να βγουν μόνοι ή και διακοπές να πάνε μόνοι , αλλά εδώ στο ταμπουικο ελλαδισταν ακόμα σκαρφαλώνουμε στα δέντρα για μπανάνες. Μόνο κάνα Starbucks, εγώ επερνα λάπτοπ και αραζα εκεί για το διδακτορικό μου, μέχρι να μου δώσουν γραφείο στο πανεπιστήμιο γιατί σπίτι δεν την πάλευα, αλλά γινόταν τόσο χαμός που καμιά φορά δεν έβρισκες :)
Τώρα για βράδυ, δύσκολο, εκεί ακόμα ... τρώμε μπανάνες και κουκουνάρια [emoji14]
Συγγνώμη, τώρα το είδα αυτό το μήνυμα. Αν θες παραδείγματα θα σου πω. Ήμουν π.χ. σεζόν σε κάποιο μικρό επαρχιακό μέρος και όταν δούλευα απόγευμα τότε, πήγαινα συχνά για καφέ το πρωί σε συγκεκριμένη καφετέρια. Πριν το μεσημέρι νωρίς το πρωί ήταν χαλαρά και αρχίσαμε να μιλάμε και σταδιακά γνωρίστηκα αρκετά καλά με την κοπέλα που δούλευε εκεί και γίναμε καλές φίλες. Παρόλο που μιλάω για αρχές 2000 και πλέον με τα χρόνια και τις αποστάσεις τελευταία έχουμε χαθεί, με την κοπέλα αυτή είχαμε στενή φιλία για πολλά χρόνια και έχουμε επαφές ακόμα και όταν βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος σίγουρα θα βρεθούμε.Quote:
Originally Posted by little
Άλλο παράδειγμα είμαι σε κάποιο νησί των Κυκλάδων πάλι σεζόν, πηγαίνω σε γειτονική ταβέρνα για φαγητό το βράδυ. Με τον καιρό οι άνθρωποι φιλικοί, ένα βράδυ νωρίς στη σεζόν ακόμα, σχετικά χαλαρά, είχε σε ένα σημείο μία μικρή τηλεόραση για να βλέπει αυτός και κάποιοι γνωστοί του έναν αγώνα. Σε κάποιο τραπέζι κάθονταν 2 μαντραχαλαίοι στην ηλικία μου περίπου να δουν τον αγώνα και τσιμπολογούσαν παράλληλα. Πάω χύμα και τους ρωτάω, παιδιά θα σας πείραζε να καθίσω εδώ να δω κι εγώ τον Ολυμπιακό, δεν θα σας ενοχλήσω. Διστακτικά λένε ναι, μετά είδαν ότι ήξερα από ποδόσφαιρο και πιάσαμε την συζήτηση με αφορμή των αγώνα, χαλαρώσαν, γνωριστήκαμε και κάναμε παρέα συχνά από τότε. Ήδη πήγαινα συχνά σε ένα μπαρ και έπιανα κουβέντα με τον μπάρμαν και κάτι άλλους θαμώνες, μια μέρα ήρθε ο ένας από αυτά τα παιδιά, κάθησε μαζί μου και σταδιακά μου γνώρισε το μισό μαγαζί. Ε, μετά ήταν απλούστατο να κάνω ένα σωρό παρέες στο νησί.
Άλλο παράδειγμα, σε πόλη του εξωτερικού, πάω για δουλειά για κάποιους μήνες και σύχναζα σε συγκεκριμένες παμπ και μπαρ, με αποτέλεσμα να πιάνω την συζήτηση με τους ανθρώπους που δουλεύαν εκεί. Ήταν ένας τύπος που τον τράκαρα συνεχώς τριγύρω αλλά δεν είχα δώσει και πολύ σημασία, μια μέρα πάω σε ένα χαλαρό live και πιάνω από νωρίς τραπέζι, έρχεται ο σερβιτόρος και μου λέει σε πειράζει να καθίσει εδώ ο τάδε γιατί τον έστησε η παρέα του; Φυσικά και όχι του λέω, κάνει τις συστάσεις, μας αφήνει. Ε, σπάει ο πάγος με κάνα δυο κουβέντες, τώρα αυτός αν τυχόν γούσταρε αρχικά ή όχι δεν ξέρω, πάντως εγώ δεν του άφησα τέτοια περιθώρια, βρεθήκαμε με ένα σωρό κοινά, με κάλεσε στο τάδε gig δυο μέρες μετά, πήγα, γνωρίστηκα εκεί με ένα σωρό κόσμο.
Είμαι πριν κάποια χρόνια σε περιοχή της Αθήνας κάπου τελοςπάντων για αρκετούς μήνες λόγω μίας επέμβασης στην σπονδυλική στήλη. Φοράω για μήνες τον κηδεμόνα μου, κάτι που τραβάει τα βλέμματα εκ των πραγμάτων κι εκεί που αράζω συχνά σε ένα καφέ μπαρ έρχεται μία κοπελιά και λέει να σε ρωτήσω κάτι βρε κοπέλα, τόσο καιρό που σε βλέπω εδώ, τι είναι αυτό; Την εξηγώ και στο μεταξύ ο σερβιτόρος που μάζευε το διπλανό τραπέζι κοντοστέκεται κι ακούει κι αυτός. Ε, συνεχίζουμε την συζήτηση, κάτσε ρε να σε κεράσω ένα ποτό, μη στέκεσαι έτσι της λέω, μιλάμε, βρεθήκαμε και με κοινούς γνωστούς στο τέλος. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, αυτό ήταν. Δεν έχει γίνει κολλητή μου η συγκεκριμένη, αλλά έχουμε από τότε επαφές. Στο μεταξύ με ένα από τα παιδιά ήδη μιλούσαμε αρκετά σε αυτό το καφέ μπαρ, μετά από εκείνη τη μέρα έσπασε ο πάγος και με τον άλλο σερβιτόρο. Ε, αν πήγαινα εκεί για καφέ ή ποτό, ότι ώρα και να ήταν, ήταν σαν να ήξερα από πριν ότι θα έχω παρέα από τα πριν κατά κάποιο τρόπο.
Έχω πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα, αν θες ένα τελευταίο, έρχομαι μετά από κάτι χρόνια στον τόπο καταγωγής μου να μείνω εδώ πλέον για αρκετό διάστημα. Συνειδητοποιώ ότι εκτός από την κολλητή μου που λόγω ωραρίων και καταστάσεων δεν είναι πλέον τόσο κολλητή και δεν μπορούμε να βρισκόμαστε όσο συχνά θα θέλαμε, δεν έχει μείνει άνθρωπος από αυτούς που κάναμε παλιά παρέα κι αν έχει μείνει είναι σε εντελώς άλλη φάση, οικογενειάρχες οι περισσότεροι και με ενδιαφέροντα εντελώς άλλα από τα δικά μου. Από κάποια στιγμή και μετά παρόλο που είναι το μέρος μικρό και δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές, λέω δεν γίνεται να τα βάψουμε και μαύρα.Αρχίζω και βγαίνω λοιπόν σε ένα μπαράκι όπου συχνάζουν κυρίως πιτσιρίκια στα μάτια μου πλέον, εγώ τα θυμόμουν μωρά ας πούμε και τώρα είναι κοτζάμ κοπελάρες και παλλικάρια. Οι περισσότεροι αρχικά λέγαν τι θέλει η θείτσα εδώ μέσα, αλλά δεν πειράζει, πιάνω συζήτηση με το παιδί που έχει το μαγαζί λοιπόν και τον θυμόμουν παιδάκι μια εποχή που έμενε σε διπλανό σπίτι από εμάς, λέμε τα νέα μας, κερνάει κάτι ποτά, κάπως το φέρνει σε συζήτηση για ταξίδια, έρχονται κι άλλοι τριγύρω, πυκνώνει ο κόσμος στο μαγαζί, φεύγει ο ιδιοκτήτης να εξυπηρετήσει τον κόσμο κι εγώ βρίσκομαι ξαφνικά να τα πίνω και να συζητάω ως το πρωί με 10 20χρονα γύρω μου. Την άλλη μέρα είμαι αραχτή το μεσημέρι για καφέ απέναντι από τη δουλειά και σκάνε κάποια από τα παιδιά αγουροξυπνημένα και αυθόρμητα έρχονται και κάθονται μαζί μου και αυτό είναι, εδώ και κάποια χρόνια εκτός των άλλων έχω παρέες κάτι παιδιά καμια 10αρια ή 20αρια χρόνια νεώτερα (φυσικά κι άλλες παρέες, αλλά ρωτάς για αυτούς που γνώρισα έξω).
Sonia άμα είσαι extrovert οι καταστάσεις που περιγράφεις γίνονται ναι. Αν τώρα δεν είσαι έτσι, το να βγεις μόνο μπορεί να είναι διαδικασία. Το να μιλήσεις με αγνώστους μια ακόμη διαδικασία. και το να καταφέρεις να αντέξεις όλο το βράδυ συζητώντας με αγνώστους...ε μετά θες 2-3 μέρες ησυχίας για να επανέλθεις.
Οπότε ναι ο κανόνας λέει βγαίνουμε για να γνωρίσουμε κόσμο. Απλά για άλλους είναι πιο εύκολο για άλλους πιο δύσκολο.
Δεν είναι απλά θέμα ντροπής δηλαδή η έλλειψης επιλογων.
Αλλά όπως προείπα, συν Αθηνά και χείρα κινει, βγαίνουμε για να προκαλέσουμε και τη μοίρα μας :]
Να σου πω την αλήθεια, έχω διαφωνήσει πολύ με ανθρώπους για αυτό τον διαχωρισμό extrovert/introvert . Υπάρχουν άνθρωποι που τείνουν προς την μία ή την άλλη πλευρά, αλλά δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο κι επίσης σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του ο καθένας και σε διαφορετικά περιβάλλοντα μπορεί να έχει εντελώς διαφορετική συμπεριφορά. Θα σου φανεί περίεργο, αλλά εγώ γενικότερα θεωρώ ότι είμαι πιο πολύ εσωστρεφής σαν χαρακτήρας παρά εξωστρεφής, παρόλο που έχουν υπάρξει φάσεις της ζωής μου που υπήρξα πάρα πολύ κοινωνική. Απλά πιστεύω αυτό που έχω γράψει εδώ πάρα πολλές φορές, ότι είναι πολύ σημαντικό να καταφέρνει ο καθένας να είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του,να περνάει καλά και μόνος του κι αν κάτι του λείπει ή τον χαλάει, να το δουλεύει ώστε να βελτιωθεί και να αλλάξει την καθημερινότητά του ή πλευρές του εαυτού του που τον χαλάνε.
Τον χειμώνα ας πούμε συνάντησα μια παλιά φίλη η οποία για πάρα πολλά χρόνια δεν περνούσε καλά στην καθημερινότητά της, αλλά αρνούταν να πάρει ρίσκα και να την αλλάξει. Η οικογένειά της ήταν γενικά συντηριτική, η μητέρα της πολύ αυταρχική κι είχε κάποιο θέμα υγείας - όχι τρομερά σοβαρό- και όταν ο πατέρας της πέθανε και σχετικά νέος, την έκανε πολύ ενοχική στο να την αφήσει. Στον τόπο καταγωγής της οι ευκαιρίες για δουλειά και ο τρόπος ζωής είναι πολύ περιορισμένα και η κοπέλα αισθανόταν να ασφυκτιά. Φοβόταν πολύ να κάνει καινούριες γνωριμίες, φοβόταν να πάει κόντρα στα σόγια, χάλασε μέχρι και σχέσεις επειδή μπαίναν στη μέση οι γονείς της κι ο αδερφός της. Όταν της είπα, πολλές φορές, "έλα ρε, όπου γης και πατρίς, γιατί δεν δοκιμάζεις να φύγεις έστω λίγους μήνες, έχεις κονέ και τον τάδε στο τάδε μέρος, έλεος πάνε κι οι σπουδές σου τσάμπα", ξέρεις τι μου είχε απαντήσει τότε πριν χρόνια; "Ρε 'συ Σόνια, εσύ είσαι αλλιώς, εγώ αν ας πούμε βρεθώ μόνη σε ένα αεροδρόμιο και δεν ξέρω που είναι η έξοδος θα πέσω κάτω και θα κλαίω." Το αποτέλεσμα ξέρεις ποιό είναι; Να βρίσκει κάτι δουλειές του κώλου, να την έχουν βάλει να υπογράψει κάτι δάνεια του αδερφού της δανεικά κι αγύριστα, αυτός να έχει φύγει μετανάστης και να έχουν την απαίτηση να τα ξεπληρώνει η ίδια η κοπέλα. Στο μεταξύ με κάτι ελάχιστες φίλες που έχει εκεί, αν έβγαινε έξω και αργούσε λίγο είχε και τη γκρίνια της μαμάς λες κι ήταν κανα παιδιαρέλι κοντά 40 χρονών κοπέλα.
Τον χειμώνα λοιπόν που την συνάντησα, είδα μια άλλη κοπέλα. Είχε μετακομίσει Αθήνα με την σχέση της, είχε γραφτεί σε σεμινάρια για να κάνει επαγγελματικά κάτι καινούριο, είδα μια κοπέλα δυναμική, με τσαμπουκά και πολλές καινούριες παρέες, πρόθυμη να παίρνει πρωτοβουλίες και ρίσκα και να δοκιμάζει καινούρια πράγματα. "Μπορείς να μου ρίξεις μια πολύ μεγάλη μούτζα που εσύ μου τα έλεγες και εγώ έφαγα 20 ολόκληρα χρόνια για το τίποτα" μου είπε. "Τι σκεφτόμουνα και τι φοβόμουνα δεν ξέρω. Έχω περάσει και δύσκολα και τρώω κάτι φρίκες, αλλά θα το παλέψω και πίσω δεν γυρνάω. Την παλιά Θ. ξέχνα την".
Θέλω να πω κι εγώ παλιά ήμουν πολύ πιο ντροπαλή και μπορεί αρχικά να αισθανόμουν άβολα σε κάποιες καταστάσεις. Ωστόσο πάντα το έβλεπα το θέμα πρακτικά: Αν περιμένεις να έρθει κάποιος να σε πάρει από το χεράκι ή να αλλάξει τη ζωή σου για ΄σενα, εθελοτυφλείς. Τι νόημα έχει να κάθομαι μέσα σε τέσσερις τοίχους συνεχώς όταν θα ήθελα να είμαι έξω; Απλά έβγαινα έξω. Πως να θέλω να κάνω παρέες άγνωστη μεταξύ αγνώστων αν δεν προσπαθούσα η ίδια; Το έπαιρνα απόφαση και προσπαθούσα. Παράλληλα όμως όσο γίνεται χωρίς άγχος κι απελπισία. Αν δεν γίνει τη μια μέρα, θα γίνει την άλλη. Στο μεταξυ και με τον εαυτό μου καλά περνάω.
Το έχω συζητήσει πολλές φορές αυτό το θέμα και σπάνια κάποιος extrovert καταλαβαίνει τι πάει να πει introvert.
Ένα παράδειγμα είναι πάντα το ότι αν θες μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου εγώ/εκείνη/εκείνος το έκανε κλπ και πάντα να αλλάξεις τον εαυτό σου προς το extrovert γιατί εκεί είναι η ζωή. Καταλαβαίνεις ελπίζω τι εννοώ. Μπορούμε να αραδιαζουμε παραδείγματα και επιχειρήματα όσο θες, αλλά η πραγματικότητα είναι πραγματικότητα.
Η ζωή δεν είναι μαύρο/άσπρο και υπάρχουν όλες οι αποχρώσεις , και υπάρχουν και αυτές προς το μαύρο και αυτές προς το άσπρο.
Εσύ μπορεί να ήσουν ντροπαλή αλλά να ήθελες πλούσιες και πολλές συναναστροφές και να το πετυχες.
Εγώ με τα χρόνια έγινα κάτι σαν κοινωνικός introvert , αλλά πάντα θα θέλω τον χρόνο μου και τον τόπο μου και τις διαδικασίες μου.
Μα δεν διαφωνώ, ούτε λέω ότι ο άλλος θα πάθει ολική αλλαγή προσωπικότητας ξαφνικά. Ωστόσο αν κάτι θέλεις να το αλλάξεις και να το βελτιώσεις, σταδιακά το κάνεις, δεν κολλάς σε μία ταμπέλα.
Ποιος είπε να κολλήσεις οπουδήποτε? Εγώ μιλάω για αποδοχή. Απο το να φας χρόνια για να γίνεις κάτι που δεν έχεις την τάση να είσαι, αποδεξου αυτό που είσαι και ξεκίνα δούλευε από αυτή τη βάση σε αυτά που δεν σου αρέσουν.
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω γιατί οι άλλοι είναι κάπως και εγώ αλλιώς και να το αποδεχτώ κιόλας.
Για να επανέλθω και στο θέμα όμως, προφανώς άμα νιώθεις μόνος, κάνεις βήματα κοινωνικοποίησης. Απλά χωρίς άγχος και πίεση να γίνει. Άμα δε μάθεις να είσαι καλά και με τον εαυτό σου, δε θα είσαι καλά και με τους άλλους.
Ακριβώς τα ίδια λέμε με άλλα λόγια βασικά.