Originally Posted by
Sonia
Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο άσχημα πρέπει να αισθάνεται κάποιος που έχει π.χ. σκλήρυνση ή καρκίνο ή κάτι άλλο και διαβάζει ή ακούει σχόλια τέτοιου τύπου λες και η διάγνωση με αυτή την ασθένεια αυτομάτως σημαίνει βέβαιο άμεσο θάνατο ή μηδενική ποιότητα ζωής...
Εντάξει, όλοι μας θέλουμε να είμαστε υγιέστατοι, δεν το συζητάμε, αλλά νομίζω ότι πρέπει να απομυθοποιούμε λίγο κι αυτές τις καταστάσεις στο μυαλό μας. Όλοι πιστεύουμε ότι είναι κάτι που συμβαίνει σε άλλους μέχρι να συμβεί σε εμάς, ή αντίθετα οι νοσοφοβικοί ενώ έχουν χίλιες διαβεβαιώσεις ότι δεν το έχουν, επιμένουν πεισματικά ότι το έχουν απλά επειδή φτερνίστηκαν ας πούμε.
Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος του άγχους φεύγει όταν ενημερωθεί κανείς καλύτερα για αυτές τις ασθένειες και επίσης όταν φιλοσοφήσει τη ζωή λίγο αλλιώς. Η μητέρα παλιάς μου συμφοιτήτριας έχει ΣΚΠ. Όταν διεγνώστηκε πριν καμια 30αρια χρόνια όλοι ξεγραμμένη την είχαν, ε, ακόμα εδώ είναι και μάλιστα πολύ καλύτερα από πριν. Παρ΄όλο που εκεί που μένει δεν λες ότι έχει και τους καλύτερους γιατρούς τριγύρω ή άμεση πρόσβαση σε γιατρό γενικώς, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων η γυναίκα είναι πλήρως λειτουργική και παραγωγική. Αλλά κι όταν δεν είναι πολύ στα καλά της ή αν τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα, βοηθάει κάπου το άγχος και η απαισιοδοξία; Δεν νομίζω.
