Δεν αντέχω άλλο.. Η γυναίκα είναι άρρωστη.

Quote:

---

Originally Posted by oboro

Δε διαφωνω, δε θα μπορουσα αλλωστε, στην αναγκαιοτητα προσωπικου ζωτικου χωρου. Απλα η πραγματικοτητα οπως την εχω ζησει και εγω μικρος ειναι οτι στην οικογενειακη εστια ο προσωπικος χωρος του παιδιου δεν διεκδικειται, αλλα κυριως προσφερεται... Ακομα και οταν υπαρχει δυνατοτητα συνεννοησης και υποχωρησεων απο την πλευρα των γονιων, παλι παραχωρηση κανουν στην πραξη. Για εμενα η μονη ρεαλιστικη εκδοχη εχει να κανει με το "μετα": μετα τις πανελληνιες, μετα την ενηλικιωση. Απο ο,τι μας λεει η θεματοθετρια δεν θελουν καν να ακουσουν οι γονεις της να παει σε αλλη πολη, οποτε μετα μενει μονο η λυση των υποτροφιων η/και η λοταρια θεσης σε φοιτητικη εστια για να διαμορφωσει τον προσωπικο της χωρο.

Συμφωνω οτι καποιες τοποθετησεις αγνοουν τα προσωπικα ορια της θεματοθετριας. Ειδικα το ποστ του Γρηγορη για εμενα φερνει σε φορτωμα ευθυνων στη θεματοθετρια, οχι μονο για τη διαχειριση της καταστασης αλλα ακομα και της ψυχικης ισορροπιας της μητερας της...

---

Κοίτα αν θες την προσωπική μου εκτίμηση ναι και γω δεν πιστεύω πως η μάνα της θα καταλάβει και θα μαζευτεί επειδή απλά θα της το ζητήσει η θεματοθέτρια, αν είναι και καταλάβαινε θα το είχε κάνει έτσι κι αλλιώς από μόνη της και θα το θεωρούσε αυτονόητο ότι δεν μπορεί να μπουκάρει στο δωμάτιο της όποτε γουστάρει , να της ψάχνει τα πράγματα και να την χτυπάει.

Παρόλα αυτά διαφωνώ ως προς το ότι ο προσωπικός χώρος ενός παιδιού ή οποιαδήποτε άλλη "ελευθερία" δεν διεκδικείται αλλά παραχωρείται. Η δικιά μου μάνα πχ ήταν επίσης παρεμβατική, είχε αυτή την τάση και θεωρώ πως αν εγώ ως πρώτο παιδί δεν διεκδικούσα τον προσωπικό μου χώρο, την ιδιωτικότητα μου κτλ...θα μπορούσε ίσως να έχει εξελιχθεί σαν την μητέρα της θεματοθέτριας.

Ακόμα και αν δεν συμβεί αυτό πάντως εξακολουθώ να πιστεύω πως έχει σημασία η διεκδίκηση έτσι κι αλλιώς , ανεξαρτήτως αποτελέσματος, για την προσωπική της εξέλιξη ως άνθρωπο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι στα 17 της θα δέχεται αδιαμαρτύρητα την μάνα της να κάνει ο,τι θέλει.

Quote:

---

Originally Posted by Georgewww

Το λέω και το ξαναλέω γιατί με το να χάσει ένα χρόνο ψάχνοντας το δίκαιο (που στο τέλος δε το βλέπω να το βρίσκει) θεωρώ δε θα βγει κερδισμένη. Με μοιάζει να κερδίσει το μέλλον και όχι απλά να πει α να είχα δίκαιο τελικά. Αν το πρόβλημα είναι απλά η διακοπή του διαβάσματος για πχ 15 λεπτά τη μέρα, ε αστο να πέσει κάτω, μην ασχολείσαι. Αυτό θα πρέπει να το διευκρινίσει όμως, για πόσο παρέμβαση μιλάμε και πόσο χρόνο χάνεις από αυτήν. Γιατί εγώ κατάλαβα ότι πιο πολύς χρόνος χάνεται από το μαλωμα και την ψυχολογική αναστάτωση παρά από το ίδιο το συμβάν δηλαδή το ντου για καθάρισμα.

Καμία φορά οι ποσοτικές λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά.

---

Η κοπέλα περιγράφει ότι παθαίνει "κάτι σαν κρίσεις θυμού" όπως τις περιγράφει η ίδια, πως της κόβεται η αναπνοή και δεν ηρεμεί μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Σου φαίνεται αυτό κάτι που μπορεί να προκαλείται στα 17 σου μόνο επειδή η μάνα σου μπαίνει στο δωμάτιο για 15 λεπτά την μέρα;;; Σου φαίνεται νορμαλ η μάνα να χτυπάει την 17χρονη κόρη της;;;

¨Οταν διεκδικούμε κάτι δεν το κάνουμε μόνο για να πάρουμε την ικανοποίηση ότι έχουμε δίκιο όπως το λες σαν να πρόκειται για απλή εγωιστική ανάγκη, μπορεί να διεκδικούμε κάτι επειδή το χουμε ανάγκη για να προστατεύσουμε την ψυχική μας υγεία και ισορροπία.

Αν η μάνα της μεγαλώνει μια 17χρονη κόρη που δίνει πανελλαδικές και δεν είναι σε θέση να καταλάβει την πίεση που ασκείται στο παιδί της και ότι σαν κάθε φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να έχει ανάγκη να μείνει μόνη της και ότι δεν είναι πια 5 χρονών για να τρέχει από πίσω της και να σκουπίζει τα χνουδάκια που μαζεύτηκαν στο δωμάτιο της, τότε το πρόβλημα είναι στην μάνα αγαπητέ μου, όχι στην κόρη. Η κοπέλα σε μερικούς μήνες μπορεί ως φοιτήτρια να μένει μόνη της σε άλλη πόλη ή χώρα και η μάνα της τρέχει ακόμα να της σφουγγαρίζει το δωμάτιο και φροντίζει να της προκαλεί "κρίσεις θυμού". Και μεις θα πούμε από πάνω στην κοπέλα να κάνει υπομονή μέχρι να της διαλύσει και το υπολοιπο νευρικό συστημα.

Πες με κυνικο, αλλα και στις μαχες αυτες που κερδιζονται οντως τα αυτονοητα απο το παιδι, παλι κατα μια εννοια παραχωρουνται, αφου την εξουσια παντα ο γονιος την εχει, ασχετα αν τον φερεις βολτα η και κατατροπωσεις ωστε να αδυνατει στην προκειμενη να ασκησει αυτη την εξουσια. Δεν ειναι δηλαδη οτι κερδιζει το παιδι, αλλα οτι χανει ο γονεας παρα το πλεονεκτημα του.

Οτι ειναι σημαντικο να μπορει να διεκδικει μελλοντικα τον προσωπικο της χωρο ειναι σιγουρο, αλλα δεν ξερω... Υπαρχει οντως θεμα ψυχολογικης αδυναμιας απο την πλευρα της; Γιατι εγω βλεπω μια κοπελα εφηβη που δεν εχει τα μεσα σε πρακτικο και νομικο ακομα επιπεδο να διακδικησει αυτο το χωρο, οχι επειδη στερειται ψυχικης δυναμης. Συν τοις αλλοις το ψυχολογικο κομματι πιστευω ειναι πιο φυσικο να το προσεξει οταν θα εχει περισσοτερη αυτονομια, αν οχι σαν μερος της αυτονομιας αυτης. Με αποσταση στο χρονο και γεωγραφικα ακομα και οχι εν μεσω κρισης.

ανωνυμη συγγνωμη που μιλαμε σε τριτο προσωπο για εσενα, απο εμενα ξεκινησε χωρις να το καταλαβω... Θα μπορουσες να επιδιωξεις να περασεις σε αλλη πολη παρα τις αντιρρησεις των γονιων σου; Υπαρχει βεβαια και το θεμα της μετακομισης σε τετοιες καταστασεις ακομα κι αν εχεις κι υποτροφιες και απ' ολα. Περα απο το να βρεις εναν ησυχο χωρο για τη μελετη εκτος σπιτιου, υπαρχει και το θεμα της ψυχολογικης διαχειρισης της ολης εντασης. Υπαρχει καποιος που να μπορεις να του μιλας για την κατασταση στο σπιτι και να τα βγαζεις απο μεσα σου;

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Η κοπέλα περιγράφει ότι παθαίνει "κάτι σαν κρίσεις θυμού" όπως τις περιγράφει η ίδια, πως της κόβεται η αναπνοή και δεν ηρεμεί μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Σου φαίνεται αυτό κάτι που μπορεί να προκαλείται στα 17 σου μόνο επειδή η μάνα σου μπαίνει στο δωμάτιο για 15 λεπτά την μέρα;;; Σου φαίνεται νορμαλ η μάνα να χτυπάει την 17χρονη κόρη της;;;

¨Οταν διεκδικούμε κάτι δεν το κάνουμε μόνο για να πάρουμε την ικανοποίηση ότι έχουμε δίκιο όπως το λες σαν να πρόκειται για απλή εγωιστική ανάγκη, μπορεί να διεκδικούμε κάτι επειδή το χουμε ανάγκη για να προστατεύσουμε την ψυχική μας υγεία και ισορροπία.

Αν η μάνα της μεγαλώνει μια 17χρονη κόρη που δίνει πανελλαδικές και δεν είναι σε θέση να καταλάβει την πίεση που ασκείται στο παιδί της και ότι σαν κάθε φυσιολογικός άνθρωπος μπορεί να έχει ανάγκη να μείνει μόνη της και ότι δεν είναι πια 5 χρονών για να τρέχει από πίσω της και να σκουπίζει τα χνουδάκια που μαζεύτηκαν στο δωμάτιο της, τότε το πρόβλημα είναι στην μάνα αγαπητέ μου, όχι στην κόρη. Η κοπέλα σε μερικούς μήνες μπορεί ως φοιτήτρια να μένει μόνη της σε άλλη πόλη ή χώρα και η μάνα της τρέχει ακόμα να της σφουγγαρίζει το δωμάτιο και φροντίζει να της προκαλεί "κρίσεις θυμού". Και μεις θα πούμε από πάνω στην κοπέλα να κάνει υπομονή μέχρι να της διαλύσει και το υπολοιπο νευρικό συστημα.

---

Το πρόβλημα μπορεί να είναι στη μάνα, αλλά εγώ θέλω λύσεις όχι απλά , α να μια τρύπα στον τοίχο, τι είναι ? Γιατί υπάρχει? Ποιος φταίει? ( Έτσι κάνουν οι πολιτικοί) θέλω λύσεις , πρακτικά πράματα για να πάει παρακάτω η κοπέλα να μη χάσει τις πανελλαδικές, αυτό με νοιάζει.
Οι διαπιστώσεις και τα λόγια είναι εύκολα. Ξαναλέω, λύσεις!!!

Quote:

---

Originally Posted by Georgewww

Το πρόβλημα μπορεί να είναι στη μάνα, αλλά εγώ θέλω λύσεις όχι απλά , α να μια τρύπα στον τοίχο, τι είναι ? Γιατί υπάρχει? Ποιος φταίει? ( Έτσι κάνουν οι πολιτικοί) θέλω λύσεις , πρακτικά πράματα για να πάει παρακάτω η κοπέλα να μη χάσει τις πανελλαδικές, αυτό με νοιάζει.
Οι διαπιστώσεις και τα λόγια είναι εύκολα. Ξαναλέω, λύσεις!!!

---

Μόνο που το να επιτρέπει στην μάνα της να μπουκάρει στο δωμάτιο της όποτε γουστάρει και να γίνει γιόγκι για να μην νευριάζει, δεν είναι λύση. Η λύση ειναι να καταλάβει η μάνα της ότι το κοριτσάκι της μεγάλωσε γιατί αν δεν το καταλάβει συντόμως, δεν κινδυνεύει η θεματοθέτρια να χάσει τις πανελλαδικές, κινδυνεύει να χάσει την ψυχική της υγεία κάτι που είναι έτη φωτός σημαντικότερο.

@elisabet: Η μάνα της ίσως και να μην μπορεί να καταλάβει, ειδικά αν έχει κάποιο πρόβλημα (τονίζω το "αν" διότι δεν είμαι ειδικός για να το κρίνω).

Ανώνυμη, κατά τη γνώμη μου θα πρέπει σε αυτή τη φάση, αν δεν κατορθώσεις να τα βρεις με τη μητέρα σου, να ακολουθήσεις τη συμβουλή που σου έδωσε η Σόνια. Να περνάς όσο λιγότερο χρόνο γίνεται στο σπίτι και να διαβάζεις έξω.

Αν υπάρχει σχολή που σου αρέσει στην πόλη σου, ίσως να σου είναι ευκολότερο να περάσεις σε αυτή και να κάνεις το μεγάλο βήμα όταν θα έχεις την άνεση, αφού θα έχεις βρει δουλειά και σταδιακά θα έχεις την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσεις σπίτι, μόνη σου ή με συγκάτοικο.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις συμβουλές σας.Η κατάσταση έχει ηρεμήσει σχετικά από μέρους της μητέρας μου λόγω ενός περιστατικού που συνέβη..Βέβαια δεν παύει να με κατηγορεί αλλά προσπαθεί να με βοηθήσει όσο μπορεί με τον χρόνο που έχω.
Προς το παρόν το θέμα καθαριότητας είναι σε κορεσμό.Τωρα εστίασαν όλοι στην ψυχολογια μου που υποτίθεται είναι στα πρόθυρα κατάθλιψης λόγω πανελληνίων.Σκεφτομαι να τους ζητήσω να μην δώσω πανελληνιες και να πιάσω μια δουλειά να βγάλω χρήματα για να μπορέσω να πάω σε ένα ΙΕΚ.Δυστυχως είναι κακή διαχείριση δική μου,δεν μπορώ να καταφέρω να συνδυάσω σχολείο,φροντιστήρια μέχρι το βράδυ, διάβασμα σπίτι μέχρι όσο πάει και μετά να ξυπνάω αξημέρωτα να προλαβαίνω λεωφορεία.Βεβαια νε κατηγορεί ότι δεν συγκεντρώνομαι επειδή είμαι όλη μέρα όπως λέει στο τηλέφωνο.*Όλη μέρα έχω φροντιστήρια απορώ πως ειμαι στο τηλέφωνο *. Με αυτό το σκεπτικό ίσως να μπορέσω να βγάλω δικά μου χρήματα να αρχίσω να στηρίζομαι σιγά σιγά στα πόδια μου,πάντα με τη βοήθεια τους φυσικά και να τελειώσει όλο αυτό το "κατάθλιψη" που λένε.
Και προφανώς στην αρχική μου ανάρτηση,οπότε γυρνάω σπίτι και ειμαι σπίτι,το δωμάτιο μου είναι καθαρό.Ομως δεν μπορώ να ξεσκονιζω, να σφουγγαριζω και να καθαρίζω τζάμια και τα σχετικά κάθε μέρα λόγω φροντιστηρίων. Δηλαδή μια καθημερινή γενική.
Επίσης για να ξεκαθαρίσω λίγο γιατί ίσως παρεξηγήθηκε αυτό το 'με χτυπάει'.Πότε δεν το έκανε με κακη πρόθεση ούτε βρίσκει ευκαιρία.Οταν τσακωνόμαστε πολύ άσχημα λόγω υπερβολικού άγχους που έχει ίσως να ξεσπάει σε εμένα.Προφανως η γυναίκα δεν είναι σε καλή ψυχολογία όμως δεν μπορώ να την βοηθήσω περισσότερο από αυτές τις λύσεις που της έχω προτείνει κι εγώ και ο πατέρας μου.Το θέμα να μην δώσω πανελληνιες με κάνει να φοβάμαι ουσιαστικά να το πω λόγω του πατέρα μου.Δεν ξέρω πώς θα το πάρει.

Και προφανώς η ψυχολογία μου την επηρεάζει άμεσα.Οποτε ίσως να ευθύνομαι εγώ για την ψυχολογία της Όχι όμως στην καθαριότητα.

Τι σχολή σε ενδιαφέρει;