Originally Posted by
aeolus74
Εγώ πάλι τον θυμό μου τον εξέφρασα ειδικά στο τέλος. Δεν ξέρω αν κέρδισα κάτι από αυτό, ή αν με βοήθησε να μειωθεί ο πόνος που νοιώθω. Μάλλον όχι. Περισσότερο ήταν μία ανακούφιση της στιγμής πυο τελικά προκάλεσε μεγαλύτερα προβλήματα. Άσε που βγήκα τελικά ο επιθετικός και ο επικύνδυνος! Η έκφραση των συναισθημάτων βοηθά να ανακουφιστούμε και για πολλά χρόνια θεωρούνταν πανάκεια αλλά αυτό πλέον αμφισβητείται. Περισσότερη έμφαση δίνεται πλέον στην κατανόηση και διαχείριση του θυμού παρά στην έκφρασή του. Σαφώς και νιώθεις ότι καταπίεσες τον θυμό σου, αλλά μπορεί η έκφρασή του, να προκαλούσε άλλα προβλήματα αν έλεγες ή έκανες πράγματα που μετά θα μετάνιωνες. Κάτι τέτοιο αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε το τι άτομο είχες απέναντί σου που ενδεχομένως θα χρησιμοποιούσε τα λάθη αυτά εναντίων σου, όπως έγινε στην περίπτωσή μου. Τον θυμό σου μπορείς να τον εκφράσει και τώρα. Δεν είναι ανάγκη να τον εκφράσεις απαραίτητα σε αυτόν. Τώρα θυμήθηκα ότι μετά από τα πολύ απαξιωτικά τελευταία μηνύματα που μου έστειλε, θύμωσα πολύ και ήμουν έτοιμος να απαντήσω με θυμό, να επιτεθώ. Τελικά αρκέστηκα να απαντήσω με ένα "Αντίο!". Δεν μπορείς να φανταστείς το πόσο πολύ χαίρομαι που λειτούργησα έτσι.
Μιλούσε πάρα πολύ για το παρελθόν της χωρίς να ρωτήσω. Και πράγματι υπήρχε γκρίνια που δεν έκανα κι εγώ το ίδιο. Εγώ της έλεγα ότι δεν χρειάζεται να ξέρουμε πολλά από το παρελθόν μας, δεν πίστευα ότι βοηθά σε κάτι αυτό. Γενικώς υπήρχε μία συμπεριφορά που παρέπεμπε σε ταύτιση, σαν να είχε την ανάγκη να σκεφτόμαστε τα ίδια, να νοιώθουμε τα ίδια, να επιθυμούμε τα ίδια, να συμφωνούμε σε όλα, κτλ. Και όλα να είναι κοινά, φίλοι, δραστηριότητες, χρήματα... οκ ως ένα σημείο αυτό στα πλαίσια μίας σχέσης και κοινής ζωής είναι θεμιτό αλλά εδώ υπήρχε υπερβολή. Εγώ τώρα το εκλάμβανω ως μία τάση για συγχώνευση όπου η κάθε διαφοροποίηση προκαλούσε απειλητικά συναισθήματα και αυτό ήταν πολύ περιοριστικό για εμένα και με έβαζε σε μία κατάσταση συνεχούς εγρήγορσης. Πρόσεχα πολύ από ένα σημείο και μετά τι λέω, πως το λέω, τι κάνω, για να μην δώσω ερεθίσματα. Αυτό με έφθειρε πολύ και με κούρασε. Κατι ακόμα που συνδέεται με τα παραπάνω είναι η συνεχής αίσθηση που είχα... σαν να έθετε πάντα ένα δίλημμα του στυλ "είσαι με μένα ή με τους άλλους". Αν δλδ έμπαινα στην διαδικασία να δικαιλογήσω κάποιον ή να μην συμφωνήσω στο ότι κάποιος ή κάποια είχε κακές προθέσεις εναντίων της, αυτό ήταν λόγος χωρισμού! Γινόμουν αυτόματα ο συνήγορος των άλλων, αυτός που δεν σέβεται τα συναισθήματά της, που δεν την κατανοεί, που δεν τη υποστηρίζει και άλλα πολλά. Μαλακίες!
