Άρη στη ζωή ισχύει λίγο αυτό που λένε "σκάσε και κολύμπα". Με το να αναβάλλεις κάποια πράγματα απλά διογκώνεις το πρόβλημα και θα το βρεις μπροστά σου, π.χ μαθήματα, κοινωνικότητα κτλ. Κι εγώ σε γενικές γραμμές ήμουν αρκετά ντροπαλή, ωστόσο στη σχολή μου έπρεπε συχνά να κάνω παρουσιάσεις. Τον πρώτο καιρό αγχωνόμουν αρκετά, μετά με τον καιρό αγχωνόμουν λιγότερο. Είναι η έκθεση στις φοβίες που λέγαμε, μόνο έτσι τις ξεπερνάς. Η διαφορά είναι ότι εκεί που σπούδασα εγώ ήταν ιδιωτική με αυστηρά στάνταρ και μικρά περιθώρια για απουσίες, οπότε δεν γινόταν να το αποφεύγω επ'αόριστον, χρωστούσες έστω ένα μάθημα, το έδινες φθινόπωρο, δεν το περνούσες, έχανες τη χρονιά, τέλος. Εγώ έμενα και μέσα στη σχολή, συγκατοικούσα με κοπέλα που πριν δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου, πολλά μαθήματα απαιτούσαν συνεργασία με συμφοιτητές θες δε θες, με το ζόρι μπήκα στα βαθιά και ξεπέρασα πολλά κολλήματα. Επίσης τα καλοκαίρια ήταν υποχρεωτική η πρακτική όλα, πότε σε έριχνε αμέσως στα βαθιά με την δουλειά κι εκεί πλέον ωριμάζεις όσο να 'ναι. Σεβόμουνα πρώτα από όλα τον εαυτό μου, το θεωρούσα βλακεία να σπουδάζω υποτίθεται κι εγώ να μην περνάω καν τα μαθήματα στην ώρα τους, δεν λέω ότι ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά αυτή η χαλαρή αντιμετώπιση που έχετε πολλά παιδιά στα ελληνικά πανεπιστήμια εγώ δεν την καταλαβαίνω. Ωραία, αποφεύγεις για τους δικούς σου λόγους τα μαθήματα, κάποτε δεν πρέπει τη σχολή να την τελειώσεις; Και ωραία, τώρα σε σπονσοράρουν οι γονείς, όταν τελειώσεις με το καλό δεν θα πρέπει να δουλέψεις; Πως θα πας για δουλειά αν φοβάσαι να μιλήσεις σε άνθρωπο; Ή δεν θα πας; Πρόσεξε, δεν σου τη λέω ή κάτι, απλά δεν είναι ωραίο να περνάνε τα χρόνια σου έτσι.
Θεωρώ πολύ καλή τη συμβουλή να κάνεις πράγματα μόνος σου για αρχή, μην κοιμάσαι όλη μέρα. Βρες κάποια ενδιαφέροντα να σε γεμίζουν, βγαίνε έξω μόνος σου, κάνε ένα βήμα τη φορά, αλλά καιρός να πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα και να βοηθήσεις μόνος σου τον εαυτό σου. Κοίτα αν θες κι αυτό το νήμα, γράφω κι εκεί κάποια πράγματα, ιδίως το τι έκανα όταν ήμουν μόνη μου σε νέο μέρος
https://www.psychology.gr/forum/thre...8C%CE%BD%CE%B7
Να μας γράφεις τα νέα σου!
Άρη στη ζωή ισχύει λίγο αυτό που λένε "σκάσε και κολύμπα". Με το να αναβάλλεις κάποια πράγματα απλά διογκώνεις το πρόβλημα και θα το βρεις μπροστά σου, π.χ μαθήματα, κοινωνικότητα κτλ. Κι εγώ σε γενικές γραμμές ήμουν αρκετά ντροπαλή, ωστόσο στη σχολή μου έπρεπε συχνά να κάνω παρουσιάσεις. Τον πρώτο καιρό αγχωνόμουν αρκετά, μετά με τον καιρό αγχωνόμουν λιγότερο. Είναι η έκθεση στις φοβίες που λέγαμε, μόνο έτσι τις ξεπερνάς. Η διαφορά είναι ότι εκεί που σπούδασα εγώ ήταν ιδιωτική με αυστηρά στάνταρ και μικρά περιθώρια για απουσίες, οπότε δεν γινόταν να το αποφεύγω επ'αόριστον, χρωστούσες έστω ένα μάθημα, το έδινες φθινόπωρο, δεν το περνούσες, έχανες τη χρονιά, τέλος. Εγώ έμενα και μέσα στη σχολή, συγκατοικούσα με κοπέλα που πριν δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου, πολλά μαθήματα απαιτούσαν συνεργασία με συμφοιτητές θες δε θες, με το ζόρι μπήκα στα βαθιά και ξεπέρασα πολλά κολλήματα. Επίσης τα καλοκαίρια ήταν υποχρεωτική η πρακτική όλα, πότε σε έριχνε αμέσως στα βαθιά με την δουλειά κι εκεί πλέον ωριμάζεις όσο να 'ναι. Σεβόμουνα πρώτα από όλα τον εαυτό μου, το θεωρούσα βλακεία να σπουδάζω υποτίθεται κι εγώ να μην περνάω καν τα μαθήματα στην ώρα τους, δεν λέω ότι ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά αυτή η χαλαρή αντιμετώπιση που έχετε πολλά παιδιά στα ελληνικά πανεπιστήμια εγώ δεν την καταλαβαίνω. Ωραία, αποφεύγεις για τους δικούς σου λόγους τα μαθήματα, κάποτε δεν πρέπει τη σχολή να την τελειώσεις; Και ωραία, τώρα σε σπονσοράρουν οι γονείς, όταν τελειώσεις με το καλό δεν θα πρέπει να δουλέψεις; Πως θα πας για δουλειά αν φοβάσαι να μιλήσεις σε άνθρωπο; Ή δεν θα πας; Πρόσεξε, δεν σου τη λέω ή κάτι, απλά δεν είναι ωραίο να περνάνε τα χρόνια σου έτσι.