Originally Posted by
wanderer010
Όλοι επηρεαζόμαστε από τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Εξ αρχής αυτή είναι η διαδικασία μέσω της οποίας αποκτάμε αυτοεικόνα. Βλέπουμε τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Γιατί όταν η κακή συμπεριφορά έρχεται από έναν, πάει στο καλό, το άτομο μπορεί να το εκλάβει ως κάτι που πήγε στραβά με τον συγκεκριμένο έναν. Όταν, όμως, επαναλαμβάνεται, ε τότε μπαίνει στη σκέψη του ότι φταίει ο ίδιος, ότι κάτι είναι λάθος με τον ίδιο. Τέλος πάντων, είτε σε ελάχιστο είτε σε μέγιστο βαθμό, κάπως θα επηρεαστείς. Είτε το θες, είτε όχι. Έχουμε βασίσει ένα μέρος της αξίας μας στον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι γύρω μας.
Όσον αφορά τη σχολή, δεν πάω να κάνω κολλητούς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, καθόλου. Είναι ότι για 1000στη φορά είσαι με ανθρώπους και χωρίς αυτούς. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Το θέμα είναι πως είσαι μόνος σου ξανά και ξανά. Μα ταυτόχρονα πως δεν μπορείς καν να είσαι πραγματικά μόνος σου. Έχω χάσει το νόημα των ανθρώπινων σχέσεων, μιας που όλα είναι ρηχά και έρχονται και φεύγουν. Τίποτα δεν κρατάει και να σου πω κάτι; Πώς να κρατήσει; Οι άνθρωποι είναι οι ίδιες επαναλαμβανόμενες φωνές από διαφορετικά πρόσωπα. Μπορεί να πονέσουμε τόόόόσο πολύ, αλλά στο τέλος, ποιος νοιάστηκε καν; Κανένα νόημα. Με εκνευρίζει αφάνταστα να βλέπω κάποιον να υποκρίνεται πως νοιάζεται.
Δεν μπορώ τους ανθρώπους, γενικά.
Γενικότερα, δεν βλέπω νόημα.