Σονια μου συμπλήρωσες κάποια θέματα τα οποία ήθελα να αναφέρω. Όπως τον βιολογικό πατέρα είναι απών από πριν ακόμα γεννηθεί το παιδί άγνωστο το που είναι ζει η πέθανε. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας.
Printable View
Το παιδί είναι ήδη 3 χρόνια στο νέο του περιβάλλον. Με τον καιρό έχει προσαρμοστεί ως ένα βαθμό; Έχει κάποιες παρέες; Κάποια δικά του ενδιαφέροντα; Πως είναι η καθημερινότητά του;
Συνήθως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δηλαδή αν έχει κλειστεί πολύ στον εαυτό του και αρνείται πεισματικά να κάνει κάτι απλό που δεν του αρέσει, πάμε και στο άλλο άκρο. Το να πηγαίνει κάθε λίγο και λιγάκι για ψάρεμα αφού δεν του αρέσει είναι υπερβολή. Απο την άλλη και να του πει π.χ. ο παππούς έλα να δεις πως ανάβουμε φωτιά, δεν είναι κάτι τραγικό ακόμα κι ας βαριέται. Και στα 12 ακόμα μαθαίνει κανείς ότι η ζωή δεν είναι μόνο παιχνίδι και να κάνουμε ότι αισθανόμαστε άνετα, χρειάζονται και υποχωρήσεις. Μήπως βλέπει ο άντρας σου ότι έχει απομονωθεί το παιδί στην κοσμάρα του και προσπαθεί να το κινητοποιήσει να βγει λίγο από το καβούκι του; Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν δικαιολογούνται φωνές και ακραιότητες, απλά χρειάζονται και κάποια όρια.
Δεν του αρέσει εδώ. Παρέα κάνει με δύο παιδάκια και αυτά εντός σχολείου όχι στον ελεύθερο του χρόνο. Τα περισσότερα παιδιά συνεχίζουν και τον "πειράζουν" σε άσχημο βαθμό στο σχολείο. Δεν μπορώ να πω ότι περνάει άσχημα έχει τα πάντα δεν του λείπει κάτι (εκτός από την παρέα ενός αδερφού η φίλου στο σπίτι).
Όσο για το "παππούς" ο πεθερος μου δεν τον αφήνει να τον λέει "παππού " ούτε η πεθερά μου τους λέει με το όνομα τους (κ. Βαγγέλη π.χ.).
Είναι πράγματι κλειστός χαρακτήρας δεν ανοίγεται. Ναι κάποιες φορές πηγαίνει με το ζόρι με τον πατέρα του για δουλειές (και εκείνος νευριαζει που δεν το κάνει με θέληση) προσπαθούμε να του εξηγήσουμε και να καταλάβει ότι όλοι πρέπει να προσφέρουμε και να κάνουμε "θυσίες " για το σπίτι μας. Ο μικρός σαν παιδί μόνο το παιχνίδι και την λούφα έχει στο μυαλό του είναι ντεμπελακος για να είμαι ειλικρινής. Καταλαβαίνω όμως είναι παιδί δεν μπορεί να κάτσει να σκεφτεί τι δουλειές μπορεί να έχει ένα σπίτι ούτε να σπάει το κεφάλι του για το τι θα μαγειρεψουμε για αύριο.
Άρα ο άντρας σου προσπαθεί να του βάλει κάποια όρια,αλλά με λάθος τρόπο.
Καλά, αυτό για τον παππού και τη γιαγιά ασχολίαστο, πραγματικά. Πως να νοιώσει αποδεκτό από αυτούς;
Ο γιός τους πως το ενέκρινε; Τον άντρα σου πως τον λέει, δεν τον λέει πατέρα το παιδί;
Όπως το είπες με λάθος τρόπο.
Τον λέει μπαμπά τα τελευταία 5 χρόνια (συμβουλή παιδοψυχολογου ήταν αυτό να μην γίνει νωρίτερα).
Όταν ανέφερα στον άντρα μου για το θέμα παππούδες η απάντηση του " εφόσον δεν νιώθουν έτοιμοι εκείνοι να το ακούνε εγώ δεν μπορώ να τους πιέσω να το δεχτούν" [emoji3525][emoji3525][emoji849][emoji849]
Και η αντίστοιχη απάντηση είναι ότι αφού δεν είναι έτοιμοι να το δεχτούν σαν εγγόνι να μην επεμβαίνουν λες και είναι παππούδες! Που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δουλειά τους να σας λένε πως θα μεγαλώσετε το παιδί σας. Πρέπει κι εσύ να βάλεις κάποια όρια νομίζω.
Του το ξεκοψα αυτό στον πεθερο μου αναφέρομαι πιο πολύ γιατί εκείνος έκανε τα πιο πολλά η πεθερά μου δεν ασχολήθηκε ούτε ασχολείται τόσο πέρα από κάποιες συμβουλές που μου δίνει.
Άλλο εντάσεις τσακωμοί σαν ζευγάρι...
Άλλο κάνει ο άνδρας κάποιες δουλειές και το παιδί παρακολουθη...
Και άλλο τον βάζουν να κάνει δουλειές...
Με αυτό το μύνημα σου ανερεσες όλα όσα είπες..
Ήταν μεγάλη κολοτουμπα ρε συ...
Τέλος πάντων...εύχομαι όλα να πάνε καλά ειλικρινά μέσα απτή καρδιά μου το εύχομαι αυτό...
Καλή συνέχεια