Απροσδιόριστο

Φαντάζομαι ότι σχεδιάζατε και οι δύο για επαρχία από άποψη γενικότερου τρόπου ζωής, ενδεχομένως από μερικές απόψεις καλύτερα και για το παιδί και όχι αποκλειστικά με βάση το εργασιακό. Πάνω σε αυτό δεν συμφωνεί πλέον ο σύζυγος;

Είναι κάτι λιγότερο απαιτητικό αυτό που έχεις στο μυαλό σου σε σχέση με την τωρινή δουλειά σου; Συνήθως ο ιδιωτικός τομέας θέλει πιο πολύ κυνήγι και τρέξιμο, γιατί σε λέει τεμπέλα; Δεν του λες να παραιτηθείς για να κάθεσαι να ξίνεις το μν σου. Από την άλλη αν δεν έχετε αποφασίσει να φύγετε και δεν έχεις βρει κάτι άλλο, είναι πρόωρο το να παραιτηθείς. Αν δεν την παλεύεις καθόλου στην τωρινή δουλειά, είτε μείνετε εκεί που είστε είτε μετακομίσετε αλλού, θα πρέπει να βρεις κάτι άλλο να κάνεις και μετά να την κάνεις με ελαφρά. Κάτι χειροπιαστό όμως, όχι στο φλου.

Τέλος, ασχέτως δουλειάς, πως είναι η καθημερινότητά σου; Γιατί έχεις πει ότι δεν σου αρέσει η ζωή στην Αθήνα, αλλά μετά έχεις επικεντρωθεί πολύ στα της δουλειάς. Τι σου τη σπάει στην Αθήνα και σε ελκύει στην επαρχία; Τα πράγματα δεν είναι μαύρο ή άσπρο.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Φαντάζομαι ότι σχεδιάζατε και οι δύο για επαρχία από άποψη γενικότερου τρόπου ζωής, ενδεχομένως από μερικές απόψεις καλύτερα και για το παιδί και όχι αποκλειστικά με βάση το εργασιακό. Πάνω σε αυτό δεν συμφωνεί πλέον ο σύζυγος;

Είναι κάτι λιγότερο απαιτητικό αυτό που έχεις στο μυαλό σου σε σχέση με την τωρινή δουλειά σου; Συνήθως ο ιδιωτικός τομέας θέλει πιο πολύ κυνήγι και τρέξιμο, γιατί σε λέει τεμπέλα; Δεν του λες να παραιτηθείς για να κάθεσαι να ξίνεις το μν σου. Από την άλλη αν δεν έχετε αποφασίσει να φύγετε και δεν έχεις βρει κάτι άλλο, είναι πρόωρο το να παραιτηθείς. Αν δεν την παλεύεις καθόλου στην τωρινή δουλειά, είτε μείνετε εκεί που είστε είτε μετακομίσετε αλλού, θα πρέπει να βρεις κάτι άλλο να κάνεις και μετά να την κάνεις με ελαφρά. Κάτι χειροπιαστό όμως, όχι στο φλου.

Τέλος, ασχέτως δουλειάς, πως είναι η καθημερινότητά σου; Γιατί έχεις πει ότι δεν σου αρέσει η ζωή στην Αθήνα, αλλά μετά έχεις επικεντρωθεί πολύ στα της δουλειάς. Τι σου τη σπάει στην Αθήνα και σε ελκύει στην επαρχία; Τα πράγματα δεν είναι μαύρο ή άσπρο.

---

Δεν έχει αλλάξει γνώμη, απλά τν τρομάζει το ενδεχόμενο να αφήσω τη μόνιμη δουλειά για συμβάσεις κλπ... Βέβαια τόσα χρόνια μια χαρά ήμουν με τς συμβασουλες μου... Τα ίδια χρήματα έπαιρνα και ήμουν καλύτερα ψυχολογικά... Απλά ο ίδιος αισθάνεται αβεβαιότητα να γίνει ένα άνοιγμα τώρα, αφήνοντας τη σιγουριά του δημοσίου, άσχετα που πριν 1μιση χρόνο σχεδόν ειμασταν έτοιμοι να κάνουμε το ίδιο βήμα!!!
Η Αθήνα εμένα ποτέ δεν Μ αρεσε... Ανέκαθεν ήθελα να φύγω... Προέκυψαν ωστόσο οι σπουδές και μετέπειτα η δουλειά (παρότι έψαξα επαρχία δεν με έπαιρναν πουθενά), οπότε και έμεινα εδώ.. ο σύζυγος σιχαίνεται την Αθήνα επίσης... Όπως είπα και πριν, ήταν μια λύση ανάγκης η Αθήνα για να είμαστε μαζί, αφού μόνο εδώ πριν 8 χρόνια μπορούσαμε να έχουμε και οι 2 μια δουλειά της προκοπής... Με αφορμή το παιδί λοιπόν, πήραμε την απόφαση να φύγουμε, ωστόσο στο ενδιάμεσο προέκυψε ο διορισμός... Ένας διορισμός που εγώ δεν ήθελα... Ήθελα πολύ έντονα να αρνηθώ, ωστόσο έπεσαν όλοι πάνω μ να μην πάρω βιαστικές αποφάσεις και να σκεφτώ πως ήταν όντως μια πολύ βολική λύση (κακά τα ψέματα)... Τώρα πια που οι άδειες τελείωσαν και επέστρεψα στη δουλειά έχω πάθει σοκ!!! Οι συνθήκες είναι τραγικές... Δεν μπορώ να συμβιβαστω με τίποτα... Και θέλω να φύγω...

Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι αλλιώς τα παρουσιάζεις στην αρχή κι αλλιώς τώρα. Λες στην επαρχία έχεις δυνατότητες για καλοπληρωμένες δουλειές και το παρουσίασες σχεδόν σίγουρο, αλλά στο τελευταίο μήνυμα λες για συμβάσεις που αν κατάλαβα καλά ήταν στην Αθήνα και επαρχία δεν σε παίρναν πουθενά.

Νομίζω αν παρουσίαζες ένα αρκετά χειροπιαστό πλάνο στον σύζυγο, ότι "μπορούμε να μετακομίσουμε στο τάδε μέρος και εγώ θα έχω αυτή και αυτή τη δουλειά με μεγάλες πιθανότητες να αυξηθούν τα έσοδα ή να μείνω εύλογο χρονικό διάστημα σε αυτή τη δουλειά και εσύ μπορείς να βρεις αυτή κι αυτή τη δουλειά και θα τα βγάζουμε πέρα μία χαρά, κι αν δεν κάτσει έχουμε στο συγκεκριμένο μέρος αυτές τις εναλλακτικές σαν εισόδημα" σίγουρα θα το έβλεπε αλλιώς.

Δώσε μας να το καταλάβουμε λίγο καλύτερα, όταν λες σχεδόν έτοιμοι για το μεγάλο βήμα εννοείς ότι είχατε αποφασίσει που θα πάτε, είχατε βρει σπίτι, δουλειές και μέναν κάποιες εκκρεμότητες, ή τι ακριβώς; Τα πρακτικά θέματα του παιδιού θα είναι λυμένα (αν δουλεύεις π.χ. ποιός θα το κρατάει ή αν θα υπάρχει παιδικός να το δέχονται κτλ); Διότι μπαίνει και το παιδί στην εξίσωση και είναι λογικό ο άντρας σου να είναι πιο επιφυλακτικός.

Αν παρουσιάζεις στον άντρα σου μία κατάσταση αρκετά τακτοποιημένη και βιώσιμη στην επαρχία και πιστεύεις ότι θα είστε και εσύ και αυτός ευτυχισμένοι και απλά φοβάται να ξεκουνηθεί, είναι άλλο με το να είναι όλα στον αέρα και να ξεσηκωθεί να πάει κάπου εντελώς βλέποντας και κάνοντας.