Αχγος αλλαγης δουλειας?

Quote:

---

Originally Posted by Annnie

Το χειροτερο ειναι οτι η οικογενεια μου δεν καταλαβαινει αυτο που περνω και πιστευει οτι υπερβαλω.
Και γω θελω να καταφερω κατι στη ζωη μου αλλα μαλλον ειμαι αδυναμος χαρακτηρας.
Εχεις δει ψυχολογο γι αυτο το θεμα?
Πως σου προεκυψε? Απο ασχημη εμπειρια?

---

Και ποτέ δεν θα καταλαβουνε...μην περιμένεις να καταλάβουνε...γι'αυτό σου λέω κάνε ότι σου αρέσει..
Δυστυχώς αυτή η πάθηση είναι παρεξήγησημη ακούγεται σαν τεμπελιά αλλά δεν είναι τεμπελιά...και η πλάκα είναι ότι το παθαίνουν οι εργατικοί άνθρωποι συνήθως αυτή τη πάθηση...
Ψυχολόγο σκέφτομαι να πάω μόλις τελειώσω με τη δουλειά μετά της 20 του μηνός..το πώς μου προέκυψε δεν ξέρω ακριβως..νομίζω ότι μου προέκυψε απτή Γερμανία ...όχι ότι στη Γερμανία στη δουλειά πέρασα άσχημα μια χαρά ειμουν ...απλώς το συγγενικό πρόσωπο που με φιλοξενούσε μου γαμ....σε το ηθικό ...νομίζω ότι το έπαθα απτή Γερμανία αλλά δεν περνώ και ορκω..
Απλά όσο το σκέφτομαι θυμάμαι αφού γύρισα απτή Γερμανία και μετά δεν κατάφερα να στεργιοσω σε καμία δουλειά όχι γιατί δεν με περνάνε..απλά γιατί το ένα μου μύριζε το άλλο μου ξινηζε...πηγενα για συνέντευξη και μέσα μου παρακαλούσα να μην με πάρουν ..όχι γιατί βαριομουνα να δουλέψω αλλά γιατί με κυρίευε ένα άγχος ενας φόβος που δεν με άφηνε να υσηχασω και ηρεμούσε παρά μόνο όταν μου λέγανε ότι τελικά δεν με περνούν επερνα μια τρομερή ανακούφιση για εκείνη την ώρα...μετά από καμιά ώρα με κυριευαν η τυψεις...έλεγα δεν θέλω να δουλέψω άρα κάνω κακό στην οικογένειά μου...δεν συνεισφερω ...αλλά μέσα μου ειμουν ήρεμος πια...σε κάποιες δουλειές που με περνάνε ειμουν αγχωμενος στο φουλ όσο δεν φαντάζεσαι μέχρι να μου πουν είτε σταματάς είτε εγώ να τους πω ότι παραιτούμαι...κάποιες φορές μου τυχαιναν και δουλειές που ειμουν ευχαριστημένος και ικανοποιημένος χωρίς αγχως ...και ήταν και αυτοί ευχαριστημένοι..αλλά μιλάμε απτής 10 δουλειές στης δύο να ειμουν οκ...στης άλλες οχτώ ειμουν σκατα όπως περιγράφω...

Και η πλάκα είναι όπως έχω πει χιλιάδες φορές και καντανταω πλέον κουραστικός...δουλεύω απτά 14 μου...
Απλά το τελευταίο ένα χρόνο το αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα στο μέγιστο βαθμό...και παρόλαυτα αν πω κάτι στην οικογένειά μου το πρώτο πράγμα που θα με πουνε είναι το έξεις...είσαι τεμπέλης..
Γι'αυτό σου λέω εμείς(όσοι το έχουμε αυτό)
Και θαύμα να τους κάνουμε και 24 ώρες το ωρο να δουλευουμε ασταμάτητα πάλι τεμπέληδες θα μας θεωρούν...πλέον ακούω μόνο τον εαυτό μου και κάνω πράγματα που θα ευχαριστήσουν εμένα...και όχι τους άλλους..και ας είναι οικογένειά μου...στο κατω κάτω δεν το επέλεξα εγώ αυτή τη πάθηση..μου ήρθε..
Και ότι έρχεται απτό θεό είναι καλοδεχούμενο..

Ισως και να φοβάμαι απλα το οτιδηποτε καινουργιο. Με φοβιζει η αλλαγη, οτι δεν θα μου αρεσει το καινουργιο περιβαλλον, η δουλεια, η αλλαγη διαδρομης, ολα αυτα που συνεπαγονται. Και το κυριοτερο φοβαμαι την παλια μου εμπειρια. Δεν καυαλαβαινω οσους αλαζουν δουλειες καθε τρεις και λιγο! Ισως ομως και να καταλαβαινω. Αυτα τα λεω μονο εδω δεν τολμω να ξεστομισω κατι τετοιο στο σπιτι θα αρχισει η κριτική παλι. Δεν εχω δυναμη να το αντιμετοπισω.

Quote:

---

Originally Posted by Annnie

Γεια σας
Πριν 3 χρονια ειχα μια ασχημη εμπειρια για μενα σε μια δουλεια δεν θα μπω σε λεπτομερειες(αντεξα ενα μηνα) και απο τοτε φοβαμαι να ψαξω για δουλεια.
Δεν μπορουσα να ξυπνησω το πρωι να παω δουλεια να αντικρισω εκεινους τους ανθρωπους, ηταν σκετο βασανιστηριο.
Προηγουμενως δουλευα σε λογιστηριο εταιριας 6 μερες την βδομαδα και ενας απο τους λογους που πηγα στη καινουργια δουλεια ηταν αυτος (δεν θα δουλευα τα Σ/κα)
Μετα που εφυγα απο τη δουλει του ενος μηνα φοβομουν πολυ να παω καπου αλλου αλλα μετα απο 1 χρονο ανεργιας και με τα οικονομικα να σφιγγουν βρηκα καπου κοντα στο σπιτι μου (οχι στο αντικειμενο μου εννοειται) λιγες ωρες/λιγα λεφτα.
Ευτυχως εκει πολυ καλυτερη συμπεριφορα. Ειμαι 2.5 χρονια.
Τωρα υπαρχει πιθανοτητα να με παρουν σε μια δουλεια σε εναν εντελως καινουργιο τομεα και φοβαμαι παρα πολυ. Φοβαμαι μην φαω τα μουτρα μου παλι, και χιλια δυο αλλα.Φοβαμαι και αγχωνομαι τοσο που δεν ξερω τι να κανω, αλλες φορες νιωθω ετοιμη και μετα απο λιγο ξανα αγχωνομαι. Δεν το αντεχω νιωθω αχρηστη. Σκεφτομαι οτι καποιοι αλλοι εφυγαν απο τη χωρα για να βρουν δουλεια στο αγνωστο και νιωθω χειροτερα που εγω αγχωνομαι με το παραμικρο και τα βλεπω μαυρα.

---

δεν υπαρχει λογος να σε πιανει αγχος ! απεναντιας νοιζω οτι θα πρεπει να σου φερνει χαρ κι ενδισφερον ! σκεψου οτι αλλαζεις δουλεια, αλλαζεις χωρο εργασιας, νεα ατομα, νεος τροπος δουλειας σπαει η μονοτονια που ειχες μεχρι σημερα, νεοι οριζωντες απλονωντε εμπρος σου, νεες προσδοκιες! μπορει κι να γνωρησεις καποιον ερωτα! πωτες δεν ξερεςι, παντα η αλλαγη, παντα το νεο ειναι ενδιαφερον και παντα κατις καλο θα φερει!
Βεβαια πρεπει να εισαι ετοιμη ψυχολογικα ,πνευματικα και σωματικα, να ξες οτι θα υπαρχει η περιοδος οπου θα σε τεσταρουν, οπου θα θελουν οι προοισταμενοι σοτ να δουν ποσο κι αν αξιζεις, αυτο δε θα κρατησει πολυ αλλα πρεπει να το περιμενεις.
Προσωπικα παντα μου αρεσε να αλλαζω δουλεια μαλιστα το εχω παρακανει κι εχω φτασει στο αλλο ακρο να αλλαω συνεχως δουλεια επειδη βαριεμμαι, να , παλυς απο την επομενη εβδομαδα θα ξεκινησω κι εγω νεα δουλεια!

Quote:

---

Originally Posted by Annnie

Ισως και να φοβάμαι απλα το οτιδηποτε καινουργιο. Με φοβιζει η αλλαγη, οτι δεν θα μου αρεσει το καινουργιο περιβαλλον, η δουλεια, η αλλαγη διαδρομης, ολα αυτα που συνεπαγονται. Και το κυριοτερο φοβαμαι την παλια μου εμπειρια. Δεν καυαλαβαινω οσους αλαζουν δουλειες καθε τρεις και λιγο! Ισως ομως και να καταλαβαινω. Αυτα τα λεω μονο εδω δεν τολμω να ξεστομισω κατι τετοιο στο σπιτι θα αρχισει η κριτική παλι. Δεν εχω δυναμη να το αντιμετοπισω.

---

Δεν μπορείς να φανταστείς ποσο πολύ ταυτίζομαι μαζί σου.. πραγματικά κάθε φορά που σε διαβάζω νομίζω μιλάω με τον εαυτό μου...ακριβώς τα ίδια και εγώ..προτείνω να τα λέω σε φίλους..σε αγνώστους σε συναδέλφους παρά στα αδέρφια μου η στη μάνα μου..απτό οικογενειακό μου περιβάλλον μόνο η γυναίκα μου με καταλαβαίνει πάνω στο θέμα της εργοφοβιας..
Οι υπόλοιποι αν τους πω κάτι η πρώτη τους λέξει θα είναι προέρχεται απτή τεμπελιά αυτό...όπως είπα αυτή η ασθένεια είναι παρεξήγησημη.ακουγεται σαν τεμπελιά χωριά να είναι τεμπελιά...και όσο το έχουμε ξέρουμε ότι είμαστε εργοφοβικοι και μας βγενει να θέλουμε να μιλάμε συνέχεια για τη πάθηση μας.. (δεν ξέρω ίσως έτσι αισθανόμαστε ότι ζητάμε βοηθάει ίσως υποσυνείδητα μας βγενει έτσι..)
Κανένας απτους εργοφοβικους δεν είμαστε σε θέση να το αντιμετωπίσουμε όχι μόνο εσύ..ούτε και εγώ δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω ούτε το άγχος που με κυριεύει ούτε τους φόβους μου...και να φανταστείς ότι δουλεύω απτά 14 μου.. παρόλαυτα με έχει πάρει από κάτω..δύο μέρες ειμουνα πολυ χαλιά χθες και σήμερα..
Χθες απτήν ώρα που με ειδοποίησαν απτή δουλειά ότι με θέλουν για μια εβδομάδα ακόμα..ενώ έπρεπε να με είχαν σταματήσει ήδη.λογω σεζόν..μόλις έμαθα ότι με θέλουν για μια εβδομάδα ακόμα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ χαλαστηκα μου φάνηκε θάνατος..
Αγχώθηκα φοβήθηκα μου κόπηκε η όρεξη για φάει ..δεν μπορούσα και δεν ήθελα να μιλήσω.δεν είχα διάθεση για τίποτα απολύτως και να φανταστείς ότι με θέλουν μόνο για μια εβδομάδα..αλλά εμένα η μία εβδομάδα μου φάνηκε μια αιωνιότητα..το καλό είναι ότι δεν με πιάνει πάντα..αφού με έβαλε κάτω η πάθηση και με έβγαλε τη ψυχή σήμερα όρος το απογευματάκι άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλύτερα να μου φεύγει το άγχος..να το βλέπω λίγο πιο ήρεμα.και να λέω στον εαυτό μου υπομονή τέσσερις ημέρες είναι και θα περάσουν..μετά αν μου πουν θέλουν να συνεχίσω και άλλο θα τους πω δεν μπορώ..αλλά έστω για μια εβδομάδα ακόμα ας πάω γιατί μου το ζήτησαν και ως χάρη..

Quote:

---

Originally Posted by giorgos panou

δεν υπαρχει λογος να σε πιανει αγχος ! απεναντιας νοιζω οτι θα πρεπει να σου φερνει χαρ κι ενδισφερον ! σκεψου οτι αλλαζεις δουλεια, αλλαζεις χωρο εργασιας, νεα ατομα, νεος τροπος δουλειας σπαει η μονοτονια που ειχες μεχρι σημερα, νεοι οριζωντες απλονωντε εμπρος σου, νεες προσδοκιες! μπορει κι να γνωρησεις καποιον ερωτα! πωτες δεν ξερεςι, παντα η αλλαγη, παντα το νεο ειναι ενδιαφερον και παντα κατις καλο θα φερει!
Βεβαια πρεπει να εισαι ετοιμη ψυχολογικα ,πνευματικα και σωματικα, να ξες οτι θα υπαρχει η περιοδος οπου θα σε τεσταρουν, οπου θα θελουν οι προοισταμενοι σοτ να δουν ποσο κι αν αξιζεις, αυτο δε θα κρατησει πολυ αλλα πρεπει να το περιμενεις.
Προσωπικα παντα μου αρεσε να αλλαζω δουλεια μαλιστα το εχω παρακανει κι εχω φτασει στο αλλο ακρο να αλλαω συνεχως δουλεια επειδη βαριεμμαι, να , παλυς απο την επομενη εβδομαδα θα ξεκινησω κι εγω νεα δουλεια!

---

Μπράβο ρε Γιώργο χερομαι που είσαι σε θέση και μπορείς να δουλεύεις..μακάρι να μπορούσα κάι εγώ..
Ε αυτό που λες κάθε εβδομάδα να πηγενω σε νέα δουλειά πιτσιρικάς το έκανα...τώρα εκατομμύρια να με δώσουν δεν μπορώ με τίποτα να το κάνω...αγχώνομαι απτή συνέντευξη ακόμα φαντάσου...είναι πολύ ψυχοφθόρο για εμένα να πηγενω από δουλεια σε δουλειά...άσε που και γενικότερα να δουλεύω είναι πλέον ψυχοφθόρο...

@giorgos panou Τι ωραια που σκεφτεσαι. Μακαρι να το ειχα και γω αυτο. Χαιρομαι για σενα και που υπαρχουν ανθρωποι που σκεφτονται ετσι.

@giorgos35 Δεν πιστευα οτι θα υπαρχουν και αλλοι στη γη που θα είχαν τα ιδια συναισθηματα με μενα. Γιατι περι αυτου προκειται και παιχνιδια του μυαλου και οχι αν ειμαστε ικανοι στη δουλεια μας (που είμαστε).
Ψυχοφθορο ακριβως η λεξη που εψαχνα. Εισαι τυχερος που η γυναικα σου τουλαχιστον σε καταλαβαινει.

Η αλλαγή είναι ευκαιρία, έτσι λένε οι αμερικανοί για τις αλλαγές στην εργασία. Επίσης σου λένε
πότε πρέπει να σκεφτείς για να ψάξεις για τη νέα σου δουλειά; η κατάλληλη μέρα για να ψάξεις για καινούργια δουλειά , είναι η πρώτη μέρα , στη νέα σου δουλειά.
Σίγουρα είναι λογικό ένας εργαζόμενος να αγχώνεται για κάθε αλλαγή.
Ομως πέρα απο αυτά που αναφέρει η βιβλιογραφία, παρατήρησα ότι έχετε μια βασική διαφορά η Annie και ο @giorgos35, εσένα Annie δεν σε στηρίζει το οικογενειακό σου περιβάλλον ενώ τον @giorgos35 τον στηρίζει η σύζυγος. Μήπως αυτό είναι ένα πρόβλημα; μήπως αυτό που βιώνει η Annie προέρχεται περισσότερο από την κριτική που της ασκείται που μπορεί να φτάνει και στα όρια του ψυχαναγκασμού ειδικά από το οικείο περιβάλλον που πάντοτε επιζητούμε την αποδοχή και αναγνώριση;

Αν καταλαβαίνω καλά, δουλεύεις 6ωρο όλο τον χρόνο σε δουλειά που έχει να κάνει με τον τουρισμό. Τέτοιες δουλειές είναι πολύ σπάνιες, συνήθως είναι εποχικές και με μεγάλα ωράρια. Το θέμα είναι ότι εξετάζεις πάρα πολύ το θέμα δουλειά σαν δουλειά και όχι γενικότερα στο πλαίσιο της ζωής σου. Δηλαδή αν θες κάποτε να είσαι ανεξάρτητος ενήλικας και να μην έχεις τους γονείς σου πάνω από το κεφάλι, όσο καλή και ουάου κι αν είναι αυτή η δουλειά και σχετικά σίγουρη, αν παίρνεις ξέρω κι εγώ 500 ευρώ το μήνα και δεν έχεις άλλα εισοδήματα, λογικό είναι ότι πρέπει να ψάξεις να κάνεις κάτι άλλο που θα σου φέρνει μεγαλύτερες αποδοχές. Αν η φιλοδοξία σου είναι να μένεις μια ζωή με τους γονείς ή μένεις μόνη κι έχεις κάποια άλλα εισοδήματα και είσαι οικονομικά αυτόνομη και οι συνθήκες της δουλειάς σου αρέσουν και δεν έχεις βλέψεις για άλλα πράγματα στο μέλλον, σου αρέσει η ζωή σου όπως είναι, μπορείς μία χαρά να κάτσεις εκεί που κάθεσαι. Οι άνθρωποι αλλάζουν δουλειές για πολλούς λόγους και σε συνδιασμό με διάφορους άλλους παράγοντες στη ζωή τους. Άλλη ας πούμε κάποια στιγμή θέλει να δουλεύει λιγότερες ώρες για να κάνει παιδί, άλλη έκανε παιδί και αναγκαστικά θέλει να δουλεύει πολλές ώρες γιατί δεν βγαίνει αλλιώς πέρα οικονομικά, άλλος είναι φιλόδοξος και θέλει η δουλειά του να έχει απαιτήσεις και προοπτικές εξέλιξης, άλλος θέλει μία δουλειά ήρεμη και χαλαρή, άλλος βολεύεται με νυχτερινά ωράρια για να κάνει δεύτερη δουλειά το πρωί ή να έχει ελεύθερη τη μέρα του, άλλη θέλει να δουλεύει απόγευμα για να ξενυχτάει τα βράδια και να κοιμάται το πρωί ή ξέρω κι εγώ τι.

Εσύ λες ότι θες ένα ευχάριστο περιβάλλον (και ποιός δεν θέλει), αλλά από εκεί και πέρα λες μόνο το τι σου λένε οι γονείς σου. Εσύ τι προβληματισμούς άλλους έχεις; Ωραρίων, οικονομικών, έχεις κάποιο στόχο στη ζωή σου που εμπλέκεται μέσα η δουλειά και/ή το οικονομικό;

Quote:

---

Originally Posted by Annnie

@giorgos35 Δεν πιστευα οτι θα υπαρχουν και αλλοι στη γη που θα είχαν τα ιδια συναισθηματα με μενα. Γιατι περι αυτου προκειται και παιχνιδια του μυαλου και οχι αν ειμαστε ικανοι στη δουλεια μας (που είμαστε).
Ψυχοφθορο ακριβως η λεξη που εψαχνα. Εισαι τυχερος που η γυναικα σου τουλαχιστον σε καταλαβαινει.

---

Ούτε και εγώ πίστευα ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν τα ίδια συμπτώματα/παθηση με εμένα ...
Ρε γαμωτο δεν ξέρω αν μπορούμε να περνούμε κάποιο επίδομα με αυτή τη πάθηση έστω και απτή πρόνοια..
300€ το μήνα να περνώ χίλιες φορές ευχαριστώ θα λέω..με κάλεσαν να πάω στη δουλειά μόνο για 4 μέρες.
Γιατί ένας δεν γύρισε ακόμα...μου το ζήτησαν σαν χάρη και δεν μπόρεσα να τους αρνηθώ...αλλά αυτές οι 4 μέρες μου φενονται σαν 4 χρόνια... αγχωνομαι παρά πολύ και φοβάμαι...δεν ξέρω τι φοβάμαι αλλά φοβάμαι..
Πρέπει επειγόντως να πάω να βρω κάποιο ψυχολόγο..ήθελα απτή τρίτη και μετά να πάω..τώρα θα πάω απτήν άλλη Δευτέρα...πως θα περάσουν αυτές οι 4 μέρες..ποτέ δεν ειμουν έτσι...το τελευταίο ένα χρόνο η κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά..και μου βγενει να.μιλαω συνέχεια για την ασθένεια μου....δεν ξέρω γιατί αλλά νοιωθο συνέχεια ότι θέλω να μιλάω γιαυτο..να τα βγάζω από μέσα μου...

Ντρέπομαι που το λέω και νοιωθο άσχημα...αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ..πάντα με νικάει αυτή η φοβία και το άγχος...39 χρόνων άνδρας να φοβάμαι να δουλέψω..πόσο ντροπιαστικό είναι...αλλά δεν είναι στο χέρι μου...λυπάμαι και την οικογένειά μου που μετά βίας τους προσφέρω ένα κομμάτι ψωμί..ναι τους λυπάμαι..αλλά λυπάμαι και τον εαυτό μου που ζω σε αυτή τη κόλαση...να δουλεύω με φόβο να δουλεύω με άγχος..να μου κόβεται η όρεξη να μην μπορώ να φάω απτό άγχος..με τρώει το άγχος....με αποτέλεσμα πια να μην αντέχω να παραιτούμαι να ησυχάζω...
Την τρίτη που θα πάω στη δουλειά θα τους το ξεκαθαρίσω..θα τους πω ότι ήρθα ΜΟΝΟ ΓΙΑ 4 ΜΕΡΕΣ..
Ας κανονισουνε να γυρίσει ο άλλος η ας βρούμε κάποιον άλλον...δεν αντέχω πια έχω μπουκωσει..
Χίλια συγγνώμη αν γίνομαι κουραστικός αλλά μιας και υποφέρουμε απτό ίδιο πράγμα είπα να τα πω..

sonia καταλαβαινω αυτα που μου λες. Τα σκεφτομαι και γω συχνα πυκνα. Ειδικα τις περιοδους που δεν εχω κρισεις αγχους.

Φιλοδοξιες ναι είχα τοτε που σπουδαζα, να τελειωσω να κανω το ενα και το αλλο, μετα που εψαχνα δουλεια ηθελα τα παραπανω, προοπτικες εξελιξης, καλο ωραριο, καλο μισθο, να μετακομισω σε δικο μου σπιτι. Αυτα ολα εσβησαν οταν ακουγα απανωτα οχι σε καθε ιντερβιου.(Σκεψου να ψαχνεις για δουλεια την ωρα που οι εταιρειες/γραφεια κτλ αντι να εργοδοτουν απολυουν κοσμο)

Μετα οταν τελικα βρηκα μια δουλεια στο τομεα που σπουδασα (λογιστικη) πιστευα οτι ολα τα παραπανω θα ερθουν αν εγω ειμαι συνεπης και κανω οτι μου ανατεθει. Μεγα λαθος.
Αλλα εγω σκεφτομουν οτι δεν πειραζει θα μαθω οτι μπορω και θα παω καπου καλυτερα. Γι αυτο προσπαθουσα να βρω αλλη δουλεια με περισσοτερες ευθυνες.
Μετα ηρθε η καινουργια δουλεια οπου αλλαξε ολη μου η κοσμοθεωρια, εχθρικο περιβαλλον, η δουλεια η ιδια αν οχι και λιγο κατωτερη δεν θα εκανα κατι ουσιαστικα καινουργιο για να μαθω κατι αλλο, και ο μισθος ο ιδιος ενω στο ιντερβιου μου ειπαν αλλα. Ο χειροτερος μου μήνας.

Με ρωτας αν εχω στοχους. Τωρα πια δεν θελω να εχω. Δεν θελω γιατι περιμενω πολλα και επισης ειμαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου.
Οχι δεν ειμαι ευχαριστημενη γιατι συγκρινομαι συνεχως με τους αλλους τους "πετυχημενους". και 'γω θελω να ειμαι πιο δυναμικη ομως δεν μπορω.

Μου λες οτι εξετάζω πάρα πολύ το θέμα δουλειά σαν δουλειά και όχι γενικότερα στο πλαίσιο της ζωής μου. Ναι συμφωνω.
Ομως η δουλεια για εμενα ειναι η ζωη μου. Δεν εχω σχεση οι φιλες μου εξαφανισμενες καποιες εχουν παντρευτει και εχουν αλλες προτεραιοτητες. Καποιες σε σχεση, καποιες αλλες ζουν σε αλλη πολη. Δεν μου αρεσει και να πολυβγαινω. Οπως καταλαβαινεις ζω μεσα απο το εργασιακο περιβαλλον γι αυτο και ολα αυτα.

Συγνωμη για το σεντονι.

Δεν νομίζω να το εννοείς ότι έχεις σηκώσει τα χέρια ψηλά και δεν έχεις σκοπό να κάνεις τίποτα για να αλλάξει η καθημερινότητά σου προς το καλύτερο ή ότι δεν έχεις στόχους. Φυσικά και έχεις, απλώς σε έχει πιάσει τεμπελίτιδα- και έχω εξηγήσει πολλές φορές τι εννοώ τεμπελιά. Τεμπελιά για αλλαγές και ξεβόλεμα, όχι τεμπελιά να κάνουμε δουλειές. Και αγχώδη διαταραχή να έχει κάποιος και κατάθλιψη και ξέρω κι εγώ τι, αν δεν κάνει τίποτα μα τίποτα για να προσπαθήσει να το αλλάξει, τεμπελιά είναι. Επίσης κι ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι και πλέον έχεις συμβιβαστεί εσύ με την μουρκέλα (που δεν είναι έτσι και το ξέρεις) υπάρχει και το πρακτικό. Ως πότε θα κάνουμε το κορόιδο στο τι μας λένε οι γονείς και θα κάνουμε ότι θέλουμε (;) εμείς, αλλά ταυτόχρονα είμαστε και τσάμπα μάγκες να ζούμε στις πλάτες τους ως τα βαθιά γεράματα; Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια, πως θα γίνει δηλαδή;

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Δεν νομίζω να το εννοείς ότι έχεις σηκώσει τα χέρια ψηλά και δεν έχεις σκοπό να κάνεις τίποτα για να αλλάξει η καθημερινότητά σου προς το καλύτερο ή ότι δεν έχεις στόχους. Φυσικά και έχεις, απλώς σε έχει πιάσει τεμπελίτιδα- και έχω εξηγήσει πολλές φορές τι εννοώ τεμπελιά. Τεμπελιά για αλλαγές και ξεβόλεμα, όχι τεμπελιά να κάνουμε δουλειές. Και αγχώδη διαταραχή να έχει κάποιος και κατάθλιψη και ξέρω κι εγώ τι, αν δεν κάνει τίποτα μα τίποτα για να προσπαθήσει να το αλλάξει, τεμπελιά είναι. Επίσης κι ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι και πλέον έχεις συμβιβαστεί εσύ με την μουρκέλα (που δεν είναι έτσι και το ξέρεις) υπάρχει και το πρακτικό. Ως πότε θα κάνουμε το κορόιδο στο τι μας λένε οι γονείς και θα κάνουμε ότι θέλουμε (;) εμείς, αλλά ταυτόχρονα είμαστε και τσάμπα μάγκες να ζούμε στις πλάτες τους ως τα βαθιά γεράματα; Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια, πως θα γίνει δηλαδή;

---

Καλά και άγια όλα αυτά που λες και σωστά είναι δεν λέω όχι..αλλά η κοπέλα εξ αρχής του θέματος είπε κάτι πολύ βασικό...στη δουλειά της είχε γίνει κάτι δυσάρεστο και από Τοτες φοβάται να εργαστεί η να το πω ακριβώς φοβάται να αλλάξει δουλειά....όλα τα παραπάνω που λες είναι σωστά δεν λέω όχι...αλλά όταν αποκτάς άγχος πάνω στο θέμα της εργασίας όσο και αν ξέρεις πιο είναι το σωστό δενοορεις να διαχειριστείς το θέμα του άγχους και πάντα σε κερδίζει..προσωπικά το τελευταίο ένα χρονω εχω φύγει πάνω από δέκα δουλειές..με παραίτηση..γιατί δεν άντεχα το άγχος που με κυρίευε..εσφιγγε το στομάχι μου..δεν μπορούσα να ησυχάσω είχα συνέχεια στο μυαλό μου ότι δεν θα τα κατάφερνα..το άγχος και ο φόβος με έχει κυριευση...
Ξέρω και εγώ ότι πρέπει να δουλέψω όπως και η θεματοθετρια...απλώς θέλω να πω ότι κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μας.. τουλάχιστον ακόμα...μακάρι να βρω καλό ψυχολόγο να με βοηθήσει να μπορέσω να γινω καλά..