Printable View
Η αλήθεια είναι ότι έχω ζήσει πολλά χρόνια με αναμνήσεις ή ακόμα και κατασκευασμένες καστάσεις, το μεταπτυχιακό το ήθελά απλα σαν αντικείμενο δεν το κάνω με χαρά μιας και το αντικείμενο του πτυχίου μου ήταν αυτο που με ενθουσιάσε αλλά δεν προχώρησε πάρα τον ενθουσιασμό και την τοτε πραγματική προσπαθεια
Οπότε το κάνεις γιατί το είπε η μαμά... Να σου πω και εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται πράγματα που θα ήθελα.. Δεν είναι κακό να αφήνουμε το μυαλό μας να μας παίρνει αλλού αφού η πραγματικότητα την δεδομένη στιγμή δεν είναι όπως θα την θέλαμε...Quote:
Originally Posted by Eri89
Από την άλλη το μεταπτυχιακό είναι και ένας λόγος να βγαίνεις από το σπίτι. Άρα θα μπορούσαμε να το πάρουμε ως κάτι θετικό..
βοήθησε όμως τον εαυτο σου.. Το κρεβάτι είναι το χειρότερο μέρος που μπορεί να μείνει κάποιος. Και εγώ το επιλέγω αλλά δεν μένω πολύ ώρα.. Φίλους έχεις? Έστω ένα άνθρωπο να πεις μια κουβέντα?
Οι αναμνησεις ειναι το παρελθον μας,οσο το φερνουμε στο παρον τοσο περισσοτερο παγιδευομαστε.Φαυλος κυκλος.
Αυτο που χρειαζεσαι,αν μου επιτρεπεις,ειναι μια ψυχικη προσεγγιση.Αν δεν εχεις καποιο ατομο που ναγαπας κ να εμπιστευεσαι,απευθυνσου σε καποιο ειδικο.Δοκιμασε με ενα ψυχολογο αρχικα,σιγουρα θα μπορεσει να εστιασει στο προβλημα.
Η καταθλιψη ειναι υπουλη αρρωστεια,ερχεται με μορφη φιλου αλλα σε παει πολυ κατω.
Καλη η συζητηση αλλα οι παραμετροι πολλες κ αγνωστες.
Η μητερα σου ειναι λυπημενη γιατι σε βλεπει λυπημενη και στεναχωριεται μανα ειναι, ποια μανα θελει να βλεπει το παιδι της ψυχολογικα χαλια? Υπομονη ασχολησου με την μεταπτυχιακη σου, ετσι θα αποσπαται και το μυαλο σου απο τις αρνητικες σκεψεις που κανεις και θα παρεις τα πανω σουQuote:
Originally Posted by Eri89
Σε καταλαβαίνω απόλυτα , είμαι κ εγώ σε παρόμοια φάση ... πριν ένα χρόνο πάλευα καθημερινά με την κατάθλιψη τις κρίσεις πανικού , το στρες ... κατάφερα να κάνω μια νέα αρχή δουλειά σχέση κλπ ... όμως δυστυχώς ξανά έπεσα ... με έχει επηρεάσει πολύ το κοινωνικό σύστημα , η φάση με τις δουλειές που τίποτα δεν είναι σταθερό ... νιώθω κ ότι μεγαλώνω κ ακόμα δεν είμαι ανεξάρτητη όπως κάποτε ... τώρα κλείνω σχεδόν μήνα στο κρεβάτι ... μακάρι να έβλεπα κ εγώ μια σπίθα ελπίδας όπως πολλά άτομα γύρο.
Παρόλα αυτά συνεχίζουμε
Αυτο ισχυει,δεν ειναι ψεμμα.Σου δινει κινητρο ομως.Αν στην ηλικια σου ηξερα αυτα που ξερω τωρα δεν θα χασει αρκετες μερες απο την ζωη μου παγιδευμενη οπως ενιωθα τοτε.Δεν εισαι παγιδευμενη σε αυτη την ζωη που δε σ αρεσει αλλα πρεπει να το παλεψεις μονη σου γτ κανεις δεν θα ρθει να σε σωσει.Ξεκινα απο καπου.Ψυχολογος.Βρες πραγματα που σου αρεσουν να γεμισεις την μερα σου.Βρες μια δουλεια παρτ ταιμ.Υπαρχουν πολλα που μπορεις να κανεις αλλα πρεπει να το αποφασισεις.Παρτο αποφαση και πες ως εδω,ωρα να κανω κατι.Quote:
Originally Posted by Eri89
Αφου σε επηρεαζει κρατα αποστασεις και ξεκολα.Περιμενεις αποδοχη.Τζαπα περιμενεις.Ακριβως αυτο ενιωθα κι εγω.Και που δεν αυτονομηθηκες τι εγινε;Η πρωτη εισαι;Στην Ελλαδα που περασε τοσα ειμαστε.Δεν βλεπεις γυρω σου;Η κολλητη μου μενει ακομα με τους δικους της και ειναι μεγαλυτερη σου αλλα την βολευει γιατι μπορει να βαλει λεφτα στην ακρη.Παρτο αλλιως.Και ξεκολλα και με το δουλειες που δεν μου αρεσουν.Ποσους ξερεις που κανουν την δουλεια που τους αρεσει;;ειλικρινα;;;Θα πας και σε δουλειες που δεν σου αρεσουν για να βγαζεις τα χρηματα σου κ για να γνωριζεις κοσμο.Ετσι παει.Που ξερεις αν αυριο μεθαυριο μια γνωριμια σε οδηγησει σε μια δουλεια που να σου αρεσει,σε μια φιλια η οτιδηποτε;;;Απλα καθεσαι κ εστιαζεις στο προβλημα και οχι στις λυσεις.Ξεκολα με το προβλημα.Πες...η κατασταση τωρα ειναι αυτη...τι μπορω να κανω τωρα;Αυτο;αυτο θα κανω.Quote:
Originally Posted by Eri89