Αντικαταθλιπτικα: Έχουν χρόνο ζωής?

To κατορθωμα δεν ηταν δικο μου αλλα των xanax. Αν δεν τα επαιρνα, δεν θα πηγαινα κι αν πηγαινα θα ειχαμε εξελιξεις.
Ενιωθα πως ξεκιναγε η κατηφορα (οπως και εγινε) και γι αυτο βιαστηκα. Τις αποφασεις δεν τις πηρα εγω, αλλα οι φοβίες μου.
Κατορθωμα ισως να ελεγα το γαμο μου με εκατονταδες καλεσμενους εστω και με xanax. Στις περιπτωσεις μου εχουμε μετρημενα ατομα.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Αλήθεια,τι πίστεψες μετά απ\'αυτές τις διαδικασίες αρραβώνα,γάμου?

---

Πως πηρα τις σωστες αποφασεις τις ακριβες στιγμες βαση των προβληματων μου και χαιρομαι που προλαβα. Κατα τ\' αλλα ενιωσα πως εφυγαν δυο βασανιστικα και αναγκαστικα γεγονοτα της ζωης που με αγχωναν αρκετα. Δεν θεωρηθηκαν κατορθωματα ή πισωγυρισμα. Ειναι σαν ενα game που περασα ενα δυσκολο γυρο, εχοντας σαν bonus τα χαπακια.

Δεν μιλαω πια για κατορθωματα γιατι απλα δεν παλευω. Οι προσπαθειες γινοταν στις αρχες και εχω κουραστει. Αφηνα τις δουλειες να τις κανουν τα χαπια κι επειδη τωρα δεν με πιανουν ψαχνω απεγνωσμενα να πιαστω απο κατι και πανικοβλητη ρωταω σ αυτο το forum. Λιγοι μπαινουν εδω απλα για να βοηθησουν αφου ξεπερασανε τις δικες τους διαταραχες.

τώρα όπως λες είναι τα δύσκολα.γιατί σταμάτησες να παλεύεις;τώρα πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου πως είσαι δυνατή και πως μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς τα ζάναξ.
είναι πολλές φορές που νιώθω πως χωρίς αυτά δεν μπορώ να κάνω βήμα αλλά πατάω τον εαυτό μου και λέω πως μπορώ να τα καταφέρω και χωρίς αυτά.και δεν τα παίρνω και η δύσκολη φάση περνάει χωρίς αυτά.
είμαι σίγουρη πως και εσύ μπορείς να τα καταφέρεις γιατί ο κάθε άνθρωπος κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα του...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα..:)

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
To κατορθωμα δεν ηταν δικο μου αλλα των xanax. Αν δεν τα επαιρνα, δεν θα πηγαινα κι αν πηγαινα θα ειχαμε εξελιξεις.
Ενιωθα πως ξεκιναγε η κατηφορα (οπως και εγινε) και γι αυτο βιαστηκα. Τις αποφασεις δεν τις πηρα εγω, αλλα οι φοβίες μου.
Κατορθωμα ισως να ελεγα το γαμο μου με εκατονταδες καλεσμενους εστω και με xanax.

---

Γιατί δλδ στην περίπτωσή σου ειναι κατόρθωμα των xanax κ αν υπήρχαν εκατοντάδες καλεσμένοι θα ήταν δικό σου?

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes
Ειναι σαν ενα game που περασα ενα δυσκολο γυρο, εχοντας σαν bonus τα χαπακια.

Δεν μιλαω πια για κατορθωματα γιατι απλα δεν παλευω. Οι προσπαθειες γινοταν στις αρχες και εχω κουραστει. Αφηνα τις δουλειες να τις κανουν τα χαπια κι επειδη τωρα δεν με πιανουν ψαχνω απεγνωσμενα να πιαστω απο κατι και πανικοβλητη ρωταω σ αυτο το forum. Λιγοι μπαινουν εδω απλα για να βοηθησουν αφου ξεπερασανε τις δικες τους διαταραχες.

---

Το παραδέχεσαι ότι ήταν ένας δύσκολος γύρος κ τα χαπάκια ..απλά bonus.

Παλεύεις ακόμα κ τώρα που ψάχνεσαι τι γίνεται με τα χάπια.Μη λες δεν παλεύεις...

Κ για να μην παρεξηγηθούμε το ξαναλέω.Την κατάθλιψη ξεπέρασα,δε σημαίνει ότι δεν έχω προβλήματα με τον εαυτό μου κ θέλω να βοηθήσω.

Τι να πω..Ο γιατρός τι σου λέει?για τα χάπια?για την κατάσταση που λες ότι χειροτερεύει?
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τα χάπια..εγώ 2 χρόνια έπαιρνα μόνο λαντός κ ότι μου συνέβη στο έγραψα.Είμαι λίγο άσχετη στο θέμα φαρμάκων.

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
τώρα όπως λες είναι τα δύσκολα.γιατί σταμάτησες να παλεύεις;τώρα πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου πως είσαι δυνατή και πως μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς τα ζάναξ

---

Eχω καταλαβει κι εχω μαθει να διαχωριζω ποτε με παιρνει και ποτε οχι. Παλαιοτερα, ναι παλευα γιατι μπορουσα. Τωρα δεν μπορω, δεν γινεται, ειναι περα απο τις δυναμεις μου. Το προσπαθησα και ειδα. Η δυσκολια του στην τωρινη μου κατασταση εχει ξεπερασει καθε οριο. Μοναχα αν πω \"Θα περιμενω, θα το παλεψω μεχρι να πεσω κατω\" κι αυτο σιγουρα θα το πω αναμεσα σε κοσμο και δεν θελω να γινω σε ολους ρεζιλι. Μπορει να με πιασουν σπασμοι, να ουρλιαζω σαν τρελη κι εγω δεν ξερω τι. Μεχρι που δλδ να φτασω τους παλμους μου? Και τι να παλεψω οταν η κριση πανικου σε βγαζει εκτος και δεν μπορεις να συνεχισεις να επικοινωνεις με το περιβαλλον?

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Γιατί δλδ στην περίπτωσή σου ειναι κατόρθωμα των xanax κ αν υπήρχαν εκατοντάδες καλεσμένοι θα ήταν δικό σου?

---

Επειδη ο βαθμος δυσκολιας διαφερει κατα πολυ και η δευτερη περιπτωση δε σωζεται ουτε με xanax.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Κ για να μην παρεξηγηθούμε το ξαναλέω.Την κατάθλιψη ξεπέρασα,δε σημαίνει ότι δεν έχω προβλήματα με τον εαυτό μου κ θέλω να βοηθήσω.

Τι να πω..Ο γιατρός τι σου λέει?για τα χάπια?για την κατάσταση που λες ότι χειροτερεύει?

---

Tι ειδους προβληματα εχεις με τον εαυτο σου? (Τry me ;-))

O γιατρος μου καταφερνει να μου δινει πολυ δυναμη και συνεχιζει να το κανει. Βλέπω μια απογοητευση στο προσωπο του που προσπαθει να μη μου δειξει τωρα που αρχιζει να καταλαβαινει πως ουτε κι αυτα τα φαρμακα δεν με πιανουν..
Ο ψυχολογος μου απ\' την αλλη καταφερνει να μη μου δειχνει τπτ και συνεχιζει την ψυχοθεραπεια οπως παντα ειχε.

Ξερεις κατι? Ολα αυτα που εχουμε πει μεχρι τωρα με βοηθησαν αρκετα. Αρχιζω να καταλαβαινω τι παιζει, αλλα η κατασταση μου δεν μου δινει τα αναλογα περιθωρια για να το επαληθευσω.

Στις φοβιες υπαρχει ο εξης νομος: Πρεπει να τις ζεις καθημερινα.
οσο αποφευγεις καταστασεις που σου προκαλουν φοβο, δινεις χωρο στην εγκατασταση του παραλογισμου των φοβιων. Αν γυρισεις γρηγορα στις φοβογονες καταστασεις προλαβαινεις να τις διωξεις. Αν τις αφησεις να χτιστουν εκει γυρνωντας θα δεις πως ριζωσαν για τα καλα, τοσο γρηγορα! Δεν επρεπε να σταματησω τα ταξιδια, το παραμελησα. Και τωρα? Τωρα δεν μιλαμε για ταξιδια, αλλα για διαδρομες 5 χλμ που παλι δεν κανω τπτ και γι αυτο. Βαρεθηκα να πηγαινω και να κανω πραγματα με το ζορι, απλα για να ξερω πως δε θα με δυσκολεψουν τη μερα που θα τα χρειαστω...:mad:

Quote:

---

Originally posted by maria...
nai ego perno flouxetine edo kai 4 mhnes kai tous 2 teleuteous mhnes den me pianoune

---

Εσυ εισαι μια χαρα Μαρακι :P Σε παρακολουθω στο forum κι απ\' οτι θυμαμαι εχεις και παιδια ε? Τουλαχιστον ολοκληρωθηκες, τα περασες ολα, οποτε δυσκολα κατι ψυχολογικο μπορει να σε \"παρει\" τωρα.

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Eχω καταλαβει κι εχω μαθει να διαχωριζω ποτε με παιρνει και ποτε οχι. Παλαιοτερα, ναι παλευα γιατι μπορουσα. Τωρα δεν μπορω, δεν γινεται, ειναι περα απο τις δυναμεις μου. Το προσπαθησα και ειδα. Η δυσκολια του στην τωρινη μου κατασταση εχει ξεπερασει καθε οριο. Μοναχα αν πω \"Θα περιμενω, θα το παλεψω μεχρι να πεσω κατω\" κι αυτο σιγουρα θα το πω αναμεσα σε κοσμο και δεν θελω να γινω σε ολους ρεζιλι. Μπορει να με πιασουν σπασμοι, να ουρλιαζω σαν τρελη κι εγω δεν ξερω τι. Μεχρι που δλδ να φτασω τους παλμους μου? Και τι να παλεψω οταν η κριση πανικου σε βγαζει εκτος και δεν μπορεις να συνεχισεις να επικοινωνεις με το περιβαλλον?

---

καλό σου απόγευμα...
μην λες δεν μπορώ....έτσι σκεφτόμουν και εγώ κάποτε αλλά το παλεύω και πιστεύω πως θα το νικήσω και χωρίς τα ζάναξ.επίτρεψέ μου να σου πω ένα παράδειγμα....
κάθε χρόνο στην γιορτή του άντρα μου με πιάνει πολύ αγχος δεν ξέρω βέβαια γιατί.πριν 2 χρόνια ενώ το σπίτι ήταν γεμάτο κόσμο με έπιασε κρίση πανικού.ότι και να σου πω είναι λίγο.μπέρδευα τα λόγια μου είχα μουδιάσματα παντού δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά είχα τάσεις φυγής και έτσι έκανα σηκώθηκα και έφυγα.γυρίζοντας πάλι πίσω με πιάνει δεύτερη κρίση πανικού,εκεί να δεις γλέντια.δεν καταλάβαινα τι μου γίνεται κυκλοφορούσα ξυπόλητη ανάμεσά τους και προσπαθούσα να φορέσω τις κάλτσες μου μπροστά τους.τέλος πάντων μην στα πολυγολώ αποφάσισα εκείνη την στιγμή πως χωρίς το ζάναξ δεν πρόκειται να κάνω πάλι τίποτα ώσπου χτύπησε το καμπανάκι μέσα μου και είπα δεν γίνεται να συνεχίσω έτσι πρέπει να πάρω την ζωή στα χέρια μου.
σου εύχομαι να πάρεις και εσύ την ζωή στα χέρια σου.
ελπίζω να μην σε κούρασα...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα.:)

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Κ για να μην παρεξηγηθούμε το ξαναλέω.Την κατάθλιψη ξεπέρασα,δε σημαίνει ότι δεν έχω προβλήματα με τον εαυτό μου κ θέλω να βοηθήσω.

Τι να πω..Ο γιατρός τι σου λέει?για τα χάπια?για την κατάσταση που λες ότι χειροτερεύει?

---

Tι ειδους προβληματα εχεις με τον εαυτο σου? (Τry me ;-))

O γιατρος μου καταφερνει να μου δινει πολυ δυναμη και συνεχιζει να το κανει. Βλέπω μια απογοητευση στο προσωπο του που προσπαθει να μη μου δειξει τωρα που αρχιζει να καταλαβαινει πως ουτε κι αυτα τα φαρμακα δεν με πιανουν..
Ο ψυχολογος μου απ\' την αλλη καταφερνει να μη μου δειχνει τπτ και συνεχιζει την ψυχοθεραπεια οπως παντα ειχε.

Ξερεις κατι? Ολα αυτα που εχουμε πει μεχρι τωρα με βοηθησαν αρκετα. Αρχιζω να καταλαβαινω τι παιζει, αλλα η κατασταση μου δεν μου δινει τα αναλογα περιθωρια για να το επαληθευσω.

Στις φοβιες υπαρχει ο εξης νομος: Πρεπει να τις ζεις καθημερινα.
οσο αποφευγεις καταστασεις που σου προκαλουν φοβο, δινεις χωρο στην εγκατασταση του παραλογισμου των φοβιων. Αν γυρισεις γρηγορα στις φοβογονες καταστασεις προλαβαινεις να τις διωξεις. Αν τις αφησεις να χτιστουν εκει γυρνωντας θα δεις πως ριζωσαν για τα καλα, τοσο γρηγορα! Δεν επρεπε να σταματησω τα ταξιδια, το παραμελησα. Και τωρα? Τωρα δεν μιλαμε για ταξιδια, αλλα για διαδρομες 5 χλμ που παλι δεν κανω τπτ και γι αυτο. Βαρεθηκα να πηγαινω και να κανω πραγματα με το ζορι, απλα για να ξερω πως δε θα με δυσκολεψουν τη μερα που θα τα χρειαστω...:mad:

---

Η ζωή μου είναι λίγο σκόρπια κ θέλω να τη βάλω σε μια σειρά.Π.χ.δεν έχουν σταθεροποιηθεί τα επαγγελματικά μου,να ξέρω δλδ ότι εκεί θα είμαι για πάντα,έχω μια σχέση μακροχρόνια που πρέπει να ξεκαθαρίσει κ αυτή,αν με ρωτήσεις που θα μένω του χρόνου δε μπορώ να σου απαντήσω γιατί αλληλοεξερτόνται πράγματα που εμποδίζουν να αποφασίσω,με τους γονείς εξαιτίας του παρελθόντος κ της κατάστασης μπορώ να πάω για μια επίσκεψη αλλά συνεχίζει κ πονάει το θέμα ώρες-ώρες,υπάρχουν πράγματα-χόμπυ που μου αρέσουν αλλά αμελώ τον εαυτό μου κ ασχολούμαι περισσότερο με υποχρεώσεις παρά θέλω.Δλδ είμαι στον αγώνα να \'μάθω\' να ζω καλύτερα.Τώρα αν με ρωτούσες που νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα κ πρέπει να το λύσω θα σου έλεγα η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους,είμαι λίγο επιφυλακτική κ \'φοβισμένη\' απέναντι στους ανθρώπους.Αυτά με μένα κ ίσως κ περισσότερα δεν ξέρω,είμαι σε φάση που ψάχνω τον εαυτό μου.
Έκανες την ερώτηση στο γιατρό αν τα χάπια κάποια στιγμή σταματάνε να ενεργούν?αυτά δλδ που ρώτησες εδώ?

Μικρή είχα φοβία με τους βιασμούς,όπου κ αν πήγαινα βράδυ πίστευα πως κρυβόταν ένας υποψήφιος βιαστής.Αυτό μιλάμε από 9-10 χρονών.Με πλησίαζε κάποιος νύχτα κ μου λυνόταν τα πόδια,ταχυπαλμίες κ τάση για λιποθυμία.Όταν ήμουν φοιτήτρια κάποια στιγμή έπρεπε να δουλέψω κ η μόνη δουλειά που βρέθηκε(δεν ήθελα εξ αιτίας της βραδινής επιστροφής)(δεν το συζητάμε όταν έβγαινα κοιμόμουν στη φίλη μου να μη γυρίσω μόνη...)ήταν σε καφέ-μπαράκια.Στις αρχές έκανα συμφωνία να με φέρνουν πάντα πίσω.Ούτε ταξί δεν έπαιρνα μόνη εννοείται...
Κάποια στιγμή έκανα μια κουβέντα με ένα παιδί απ\'τη δουλειά που με επηρέασε πολύ.Ξεκίνησα με ταχυπαλμίες να επιστρέφω μόνη,κάθε φορά κ καλύτερα(όπως τα\'γραψες κ συ).Ο φόβος δεν είχε περάσει όμως,πήγαινα σε περίπτερο νύχτα κ νόμιζα ότι πίσω απ\'τα δέντρα κρύβεται βιαστής...Οι ταχυπαλμίες σύννεφο.
Μια δεύτερη κουβέντα με έναν φίλο μου με επηρέασε πραγματικά πάρα πολύ,όταν κάτσαμε κάτω κ βάλαμε τη λογική δλδ αν ο βιαστής μου στήνει καρτέρι όλη νύχτα πότε θα βγω εγώ συγκεκριμένα,γιατί να το κάνει αυτό κ.λ.π.Το ξεπέρασα σε μεγάλο βαθμό,τόσο ώστε να μπορώ να κυκλοφορώ σχετικά άνετα.Το έκανα όμως πολλές φορές.Αμέτρητες.
Ακόμα κ τώρα αν σκεφτώ ότι κάποιος μπορεί να μπει σπίτι δε φοβάμαι μήπως με ληστέψει,σκοτώσει..κ.λ.π.αλλ ά μήπως με βιάσει!Δλδ έχω κατάλοιπα αλλά δεν είναι ενοχλητικό στη ζωή μου.Αυτή την εμπειρία έχω με φοβίες κ σκέφτομαι ότι έχεις απόλυτο δίκιο που λες ότι τις φοβίες πρέπει να τις ζούμε για να μη θριαμβεύσει το παράλογο.Προσωπικά δεν ξέρω αν ποτέ θα είχα κυκλοφορήσει τόσο πολύ νύχτα αν δεν αναγκαζόμουν υπερβολικά να δουλέψω(μιλάμε ήταν θέμα άμεσων αναγκών-πολύ άμεσων)νύχτα.Από μόνη μου μπορεί να μην το έκανα,θα ένιωθα όπως λες κ συ,ένα μαρτύριο κάθε βράδυ,γιατί???Αλλά λειτούργησε.Φαντάσου τώρα εσύ να αναγκαζόσουν θες δε θες,μπορείς δε μπορείς να έκανες συνέχεια ταξίδια,πόσο διαφορετικά θα ήταν,το είπες κ μόνη σου.
Σε ένα βαθμό μπορεί να σε καταλαβαίνω.
Αν είναι έτσι μπορεί να πρέπει αναγκαστικά να περάσεις το στάδιο της \'εξάσκησης\' κ να μην υπάρχει άλλος ουσιαστικός τρόπος ε??Με τη βοήθεια των χαπιών βέβαια που πρέπει να ζητήσεις εξηγήσεις απ΄το γιατρό ή να κάνεις πάλι νέες αλλαγές φαρμάκων.

Quote:

---

Originally posted by λίτσα
μην λες δεν μπορώ....έτσι σκεφτόμουν και εγώ κάποτε αλλά το παλεύω και πιστεύω πως θα το νικήσω και χωρίς τα ζάναξ.επίτρεψέ μου να σου πω ένα παράδειγμα....
κάθε χρόνο στην γιορτή του άντρα μου με πιάνει πολύ αγχος δεν ξέρω βέβαια γιατί.πριν 2 χρόνια ενώ το σπίτι ήταν γεμάτο κόσμο με έπιασε κρίση πανικού.ότι και να σου πω είναι λίγο.μπέρδευα τα λόγια μου είχα μουδιάσματα παντού δεν μπορούσα να σταθώ πουθενά είχα τάσεις φυγής και έτσι έκανα σηκώθηκα και έφυγα.γυρίζοντας πάλι πίσω με πιάνει δεύτερη κρίση πανικού,εκεί να δεις γλέντια.δεν καταλάβαινα τι μου γίνεται κυκλοφορούσα ξυπόλητη ανάμεσά τους και προσπαθούσα να φορέσω τις κάλτσες μου μπροστά τους.τέλος πάντων μην στα πολυγολώ αποφάσισα εκείνη την στιγμή πως χωρίς το ζάναξ δεν πρόκειται να κάνω πάλι τίποτα ώσπου χτύπησε το καμπανάκι μέσα μου και είπα δεν γίνεται να συνεχίσω έτσι πρέπει να πάρω την ζωή στα χέρια μου.
σου εύχομαι να πάρεις και εσύ την ζωή στα χέρια σου.
ελπίζω να μην σε κούρασα...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα.:)

---

Και πως πηρες τη ζωη στα χερια σου? Τι εκανες οταν σ επιανε κριση πανικου? παλι δεν εφευγες? Μη μου πεις πως εμενες, δεν θα σε πιστεψω...ειναι αδυνατον.

Σημερα, μαζι μ ολ αυτα που πηρα απο εδω, καλεσα ενα ταξι γιατι ειχα αργησει για τη δουλεια μου. Δεν ειμουν και στα καλυτερα μου και στα μισα της διαδρομης ενιωσα τον πανικο να ρχεται κατα πανω μου. Φοβηθηκα αλλα ειπα μεσα μου \"ευκαιρια να το παλεψω\". Μαζι μ αυτη τη θετικη σκεψη ερχοταν κι οι αρνητικες:\"κι αν δεν αντεξεις, δωσε τα χρηματα και σταματα, κατεβα κατω\" \"Αντε και κατεβηκες, τι εκανες? Πως θα πας στο Νοσοκομειο? παλι ταξι θα χρειαστεις. Καλυτερα να του πεις μια και καλη πως δε νιωθεις καλα και να σε παει αυτος. Μετα θα σου αρχισει τις ερωτησεις κι εσυ μες στην τρελα του πανικου, το μονο που θα θες ειναι να τον βρισεις\" \" Αντε και σε πηγε στο Νοσοκομειο - \"Παλι εδω? θα σου πουν και θα σου βαλουν ενα υπογλωσσιο (που εχεις 6 μες την τσαντα σου)\" Το μονο που χρειαζομουν και ήθελα ήταν να γυρισω σπιτι μου, λες κι εκει υπαρχει κατι διαφορετικο, αλλα μονο εκει ειμαι ηρεμη και δεν αγχωνομαι...απλα εκει δεν υπαρχουν αλλοι... Προσπαθησα να το παλεψω κοιτωντας τα σπιτια εξω, αλλα δε γινοταν τπτ. Μετα ειπα να εντοπισω μονο εκεινα που \"ενοικιαζονται\" μπας κι απασχολησω το μυαλο μου. Ευτυχως η διαδρομη ήταν μικρη, σχεδον 5 λεπτων κι ο πανικος χαμηλης κλιμακας κι εκει αναρωτιεσαι: Δλδ σε χειροτερη κατασταση πως την παλευεις???
Στη δουλεια τα ιδια, \"τωρα φευγω - αστο σε λιγο\", μεχρι να λειτουργησει το xanax.
Kαθε μεσημερι που σχολαω και ειμαι παντα καλα λεω στον εαυτο μου να το δει και να μην απογοητευεται για τα δυσκολα πρωινα. Ειναι και η συνηθεια. Οταν συνηθιζεις σε κατι, εισαι σχεδον καλα. Το δυσκολο ειναι μεχρι να το συνηθισεις. Αυτο ειναι το παιχνιδι του.

Quote:

---

Originally posted by Arsi
Η ζωή μου είναι λίγο σκόρπια κ θέλω να τη βάλω σε μια σειρά.Π.χ.δεν έχουν σταθεροποιηθεί τα επαγγελματικά μου,να ξέρω δλδ ότι εκεί θα είμαι για πάντα,έχω μια σχέση μακροχρόνια που πρέπει να ξεκαθαρίσει κ αυτή,αν με ρωτήσεις που θα μένω του χρόνου δε μπορώ να σου απαντήσω γιατί αλληλοεξερτόνται πράγματα που εμποδίζουν να αποφασίσω,με τους γονείς εξαιτίας του παρελθόντος κ της κατάστασης μπορώ να πάω για μια επίσκεψη αλλά συνεχίζει κ πονάει το θέμα ώρες-ώρες,υπάρχουν πράγματα-χόμπυ που μου αρέσουν αλλά αμελώ τον εαυτό μου κ ασχολούμαι περισσότερο με υποχρεώσεις παρά θέλω.Δλδ είμαι στον αγώνα να \'μάθω\' να ζω καλύτερα.Τώρα αν με ρωτούσες που νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα κ πρέπει να το λύσω θα σου έλεγα η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους,είμαι λίγο επιφυλακτική κ \'φοβισμένη\' απέναντι στους ανθρώπους.Αυτά με μένα κ ίσως κ περισσότερα δεν ξέρω,είμαι σε φάση που ψάχνω τον εαυτό μου.
Έκανες την ερώτηση στο γιατρό αν τα χάπια κάποια στιγμή σταματάνε να ενεργούν?αυτά δλδ που ρώτησες εδώ?

Μικρή είχα φοβία με τους βιασμούς,όπου κ αν πήγαινα βράδυ πίστευα πως κρυβόταν ένας υποψήφιος βιαστής.Αυτό μιλάμε από 9-10 χρονών.Με πλησίαζε κάποιος νύχτα κ μου λυνόταν τα πόδια,ταχυπαλμίες κ τάση για λιποθυμία.Όταν ήμουν φοιτήτρια κάποια στιγμή έπρεπε να δουλέψω κ η μόνη δουλειά που βρέθηκε(δεν ήθελα εξ αιτίας της βραδινής επιστροφής)(δεν το συζητάμε όταν έβγαινα κοιμόμουν στη φίλη μου να μη γυρίσω μόνη...)ήταν σε καφέ-μπαράκια.Στις αρχές έκανα συμφωνία να με φέρνουν πάντα πίσω.Ούτε ταξί δεν έπαιρνα μόνη εννοείται...
Κάποια στιγμή έκανα μια κουβέντα με ένα παιδί απ\'τη δουλειά που με επηρέασε πολύ.Ξεκίνησα με ταχυπαλμίες να επιστρέφω μόνη,κάθε φορά κ καλύτερα(όπως τα\'γραψες κ συ).Ο φόβος δεν είχε περάσει όμως,πήγαινα σε περίπτερο νύχτα κ νόμιζα ότι πίσω απ\'τα δέντρα κρύβεται βιαστής...Οι ταχυπαλμίες σύννεφο.
Μια δεύτερη κουβέντα με έναν φίλο μου με επηρέασε πραγματικά πάρα πολύ,όταν κάτσαμε κάτω κ βάλαμε τη λογική δλδ αν ο βιαστής μου στήνει καρτέρι όλη νύχτα πότε θα βγω εγώ συγκεκριμένα,γιατί να το κάνει αυτό κ.λ.π.Το ξεπέρασα σε μεγάλο βαθμό,τόσο ώστε να μπορώ να κυκλοφορώ σχετικά άνετα.Το έκανα όμως πολλές φορές.Αμέτρητες.
Ακόμα κ τώρα αν σκεφτώ ότι κάποιος μπορεί να μπει σπίτι δε φοβάμαι μήπως με ληστέψει,σκοτώσει..κ.λ.π.αλλ ά μήπως με βιάσει!Δλδ έχω κατάλοιπα αλλά δεν είναι ενοχλητικό στη ζωή μου.Αυτή την εμπειρία έχω με φοβίες κ σκέφτομαι ότι έχεις απόλυτο δίκιο που λες ότι τις φοβίες πρέπει να τις ζούμε για να μη θριαμβεύσει το παράλογο.Προσωπικά δεν ξέρω αν ποτέ θα είχα κυκλοφορήσει τόσο πολύ νύχτα αν δεν αναγκαζόμουν υπερβολικά να δουλέψω(μιλάμε ήταν θέμα άμεσων αναγκών-πολύ άμεσων)νύχτα.Από μόνη μου μπορεί να μην το έκανα,θα ένιωθα όπως λες κ συ,ένα μαρτύριο κάθε βράδυ,γιατί???Αλλά λειτούργησε.Φαντάσου τώρα εσύ να αναγκαζόσουν θες δε θες,μπορείς δε μπορείς να έκανες συνέχεια ταξίδια,πόσο διαφορετικά θα ήταν,το είπες κ μόνη σου.
Σε ένα βαθμό μπορεί να σε καταλαβαίνω.
Αν είναι έτσι μπορεί να πρέπει αναγκαστικά να περάσεις το στάδιο της \'εξάσκησης\' κ να μην υπάρχει άλλος ουσιαστικός τρόπος ε??Με τη βοήθεια των χαπιών βέβαια που πρέπει να ζητήσεις εξηγήσεις απ΄το γιατρό ή να κάνεις πάλι νέες αλλαγές φαρμάκων.

---

Σε καμια δουλεια δεν μπορεις να ξερεις ότι θα σαι εκει για παντα. Ουτε του Δημοσιου, ουτε δικης σου επιχειρησης καν. Αν δεν το δεχθεις αυτό θα μεινεις με το αγχος. Σ αυτό το θεμα προσθεσε και το ελαφρυντικο πως εισαι γυναικα και θα μειωθουν ομορφα οι ανησυχιες σου. Οι μακροχρονιες σχεσεις είναι ολες ιδιες. Οι σχεσεις είναι ολες ιδιες και με την ιδια πορεια. Τα σκαμπανεβασματα κι αυτά γνωστα. Δεν εχεις τπτ να φοβηθεις απ αυτό, ουτε και να λυσεις. Ή το συνεχιζεις ή το σταματας. Απλα μην αλλαξεις πραγματα στη ζωη σου για λαθη αλλωνων π.χ. των γονεων όπως αναφερεις. Αν μας παρεις έναν έναν εδώ μεσα και ψαξεις τον κυριο υπευθυνο της εξελιξης μας είναι πρωτος ο γονιος. Αυτος μας μεγαλωσε, αυτόν μιμηθηκαμε, αυτουνου τα λογια και τις πραξεις καταχωρησαμε στο είναι μας. Η απομακρυνση δεν είναι η λυση απ οσο ξερω. Βαζεις ορια κι αν δεν τα σεβαστουν απλα τους αποφευγεις. Δεν φευγεις. Μεινε εκει που θες και ζησε όπως θες. Αν δεν το δεχεται αυτό καποιος τοτε να φυγει εκεινος. Οσο αλλοκοτοι κι αν φαινονται οι γονεις μας, μας αγαπανε κι ας κανανε λαθη. Μην ζησεις μονη κι ερημη καπου αλλου χωρις δευτερες επιλογες ή ακομη και ψευτικες βασεις όπως αυτές των συγγενων γιατι κανενας δεν θα μπορεσει να σ αγαπησει οσο εκεινοι. Πριν παρεις σοβαρες αποφασεις μοιρασου το και παρε κι άλλες γνωμες ώστε να νιωσεις σιγουρη.
Κι εγω αμελω τον εαυτο μου κι ενώ γνωριζω, όπως κι εσυ, πιο είναι το καλυτερο γι αυτόν, δεν κανω κατι. Είναι ένα θέμα περιεργο και μονο αν το ονομασεις κι αυτό «πρεπει» θα το κανεις. Υποστηριζεται ότι είναι λογω καταθλιψης, αλλα καπου θα βρισκεται το κλειδι κι αυτου μέσα μας. «θελω να μαθω να ζω καλυτερα» Ισως να πρεπει να ξεκαθαρισουμε πρωτα «για ποιον» και μετα να ξεκινησουμε.
H δικη σου φοβια μοιαζει και με φοβο γιατι κατι τετοιο ολες οι κοπελες το φοβομαστε, το υποψιαζομαστε και ειμαστε επιφυλακτικες. Δεν πλησιαζει δλδ στον παραλογισμο, απλα το μεγεθος του είναι λιγακι μεγαλυτερο και φυσικα δεν σ εμποδιζει να ζησεις.

Η πρωτη δικαιολογια για τα φαρμακα ήταν ότι τα συνηθισε ο οργανισμος μου και δεν δεχεται άλλη παροξετινη. Βασει και της δευτερης αποτυχιας, της βενλαφαξινης ισως να μην ισχυεικι η αληθεια είναι ότι φοβαμαι να μαθω πια. Ισως αν μου λεγαν αλλα ατομα, πως περασαν κατι παρομοιο να καθησυχαζα, αλλα δεν ειδα κατι… :S.

Quote:

---

Originally posted by Wintertimes

Και πως πηρες τη ζωη στα χερια σου? Τι εκανες οταν σ επιανε κριση πανικου? παλι δεν εφευγες? Μη μου πεις πως εμενες, δεν θα σε πιστεψω...ειναι αδυνατον.

---

και όμως έμενα όσο απίστευτο και αν σου ακούγεται.όταν ερχόταν η κρίση έκανα βόλτες μέσα στο σπίτι ώσπου σχεδόν έχανα την επαφή με το περιβάλλον.τότε άρχιζα να προσεύχομαι όσο γελοίο και αν σου ακούγεται.με αυτόν τον τρόπο επικεντρωνόμουν σε κάτι άλλο και ο πανικός σταδιακά υποχωρούσε.επίσης με μια ακούσια κίνηση έτριβα τα χέρια μου και σιγά σιγά τα μουδιάσματα στα άκρα η ζάλη και όλα τα υπόλοιπα έφευγαν.το ίδιο έκανα και όταν ήμουν με κόσμο.βέβαια εκεί ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν μπορούσα να μετακινούμαι με άνεση απλά καθόμουν στην καρέκλα και έκανα ότι αναφέρω παραπάνω.απασχολούσα το μυαλό μου με την προσευχή και με τις κινήσεις των χεριών μου.έτσι το πάλεψα.......και φυσικά παλεύω ακόμα γιατί η θεραπεία μου έχει δρόμο ακόμα απλά έφυγαν οι κρίσεις πανικού.
δεν λέω πως είναι εύκολο ούτε σου λέω να κάνεις και εσύ το ίδιο.σε εμένα λειτούργησε σε κάποιον άλλον ίσως όχι.δεν είμαι γιατρός απλά καταθέτω την εμπειρία μου χωρίς να θέλω να σε επηρεάσω...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα...:)

ΑΧ ΠΑΙΔΙΑ ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ LADOSE ΜΕΤΑ ΑΤ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΓΙΑ 6 ΜΗΝΕΣ ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΣΥΣΤΥΧΩΣ ΗΡΘΕ Κ Η ΥΠΟΤΡΟΠΗ Κ ΟΧΙ ΜΙΑ 3 ΦΟΡΕΣ.ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΙΡΝΩ 2 LADOSE ΤΟ ΠΡΩΙ ΑΛΛΑ ΑΡΧΙΖΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ.ΦΟΒΑΜΑΙ: (

Μακαρι...
Ολα της ψυχης ειναι περιπλοκα και μοιαζουν μακρινα....

kykne το ζησαμε κι αυτο κι ευτυχως περναει. Απλα να το ξερεις. Δε χαπακωθηκες πολυ και καταφερες και χωρις αυτα ενα εξαμηνο! Δεν το δοκιμασα ποτε μου. Μια χαρα εισαι...