Μόνο εγώ το παθαίνω αυτό?

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Ισχύει αυτό που λες. Αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή και να μην φοβάσαι αυτό που σου συμβαίνει. Να βρίσκεις τι σε επηρέασε και να το αντιμετωπίζεις..μην το προσπερνάς.

---

Ευχαριστώ Γιώργο θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ!!!

Quote:

---

Originally Posted by Athina10

Γιάννη καλησπέρα... Λίγο ετεροχρονισμενα βέβαια αλλά θέλω να μπω κ εγώ στο κλαμπ κ δεν είσαι σίγουρα ο μόνος που το παθαίνεις αυτό .. Αυτό που περιγράφεις είναι σχεδόν καθημερινότητα κ για μένα.. Αγχωνομαι χωρίς λόγο, ή μάλλον με πολύ μικρές αφορμές που δεν προορίζονται να αγχώνουν έναν άνθρωπο. πχ επειδή είδα ένα στενάχωρα βιντεακι, τύχαινε τεράστιο άγχος ενώ ημουν βόλτα με παρέα, η μεγαλύτερη κρίση ενώ ήμουν θάλασσα-διακοπές το περασμένο καλοκαίρι... Αλλά κ τα παιδια εδώ έχουν δίκιο ( εγώ άργησα να το συνειδητοποίησω γιατί δεν παραδεχομουν στον εαυτό μου ότι μπορεί να καταβαλλομαι με το παραμικρό) ότι για κάθε άγχος υπάρχει κ κπ αιτία ή αφορμή , έστω κ αν μας φαίνεται πολύ ασήμαντη ή γελοία ή δε μπορούμε ή δε θέλουμε να τη δούμε... Κ εγώ ακόμα δεν έχω βρει τις απαντήσεις σ αυτά που ρωτάς κ εσύ, αλλά νομίζω οτι είναι απαντήσεις που ερχονται με τον καιρό μαθαινοντας ν ακούς και να καταλαβαινεις τον εαυτό σου κ όχι μέσα σε μια στιγμή..
Έχεις ανθρώπους που νιώθεις ότι σε βοηθάνε σ αυτό, είτε κάποιο συγγενή, φίλο ή κάποιον πιο ειδικό?

---

Καλημέρα Αθήνα. Μια από τα ίδια και εγώ μου συμβαίνει και εμένα να με αγχωνουν έτσι μικρά πραγματακια που κανονικά ούτε δεν έπρεπε να τα σκέφτομαι ούτε να με αγχωναν κιόλας αλλά έτσι με κατάντησε το άγχος από τότε που πρωτοξεκίνησε..... Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για αυτό ντρέπομαι κιόλας ξέρω λίγο βλακεία αλλά δεν θέλω, έχουν και δικά τους θέματα δεν θέλω να τους βάζω και άλλο βάρος... μια φορά είχα μιλήσει στην μάνα μου και με κοιτούσε λες και της έκανα πλάκα από εκείνη την μέρα και μετά δεν ξανά είπα τίποτα..

Quote:

---

Originally Posted by Kate9090

Συμβαίνει αρκετές φορές. Το περνάω και εγώ. Αγχώνομαι χωρίς προφανή λόγο και ενώ έχω περάσει όμορφες μέρες η στιγμές. Σήμερα πχ είναι μια όχι τόσο καλή μέρα. Είδα εφιάλτη ίσως αυτό με τάραξε. Η ότι η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις ξύπνησα είναι ότι με το άγχος μπορεί να κάψω και εγώ την ορμόνη του στρες όπως έπαθε και μια φίλη μου. Και έτσι όμορφα ξεκίνησε η μερα!
Οπότε... Σκέψου τι μπορεί να σε ενόχλησε. Και μετά δες ότι δεν ήταν και κάτι τόσο σημαντικό. Βγες μια βόλτα. Δες βιντεακια. Πάρε τηλ έναν φίλο. Διάβασε κάτι. Άλλαξε παραστάσεις και κάνε ότι σε ευχαριστεί για να ξεχάστεις.

---

Πως το έπαθε αυτό η φίλη σου??? Μπορεί να γίνει αυτό από το άγχος?
Καλά εγώ ιδικά το πρωί η γενικά μόλις ξυπνήσω εκεί είναι που μπορεί να έχω άγχος... Έχω προσπαθήσει να βγαίνω έξω για να ξεχάστω και όντως πετυχαίνει αλλά δεν μπορώ να βγαίνω και κάθε μέρα επειδή βαριέμαι κιόλας και τι να κάνω και μόνος αφού κανείς δεν βγαίνει καθημερινά μόνο σαββατοκύριακα... Η μόνη λύση πιστεύω είναι το γυμναστήριο αλλά συνέχεια ξεχνάω να γράφτω έχω δει ότι έχει βοηθήσει πολλούς από δω μέσα...

Quote:

---

Originally Posted by Γιάννης Βάγιας

Πως το έπαθε αυτό η φίλη σου??? Μπορεί να γίνει αυτό από το άγχος?
Καλά εγώ ιδικά το πρωί η γενικά μόλις ξυπνήσω εκεί είναι που μπορεί να έχω άγχος... Έχω προσπαθήσει να βγαίνω έξω για να ξεχάστω και όντως πετυχαίνει αλλά δεν μπορώ να βγαίνω και κάθε μέρα επειδή βαριέμαι κιόλας και τι να κάνω και μόνος αφού κανείς δεν βγαίνει καθημερινά μόνο σαββατοκύριακα... Η μόνη λύση πιστεύω είναι το γυμναστήριο αλλά συνέχεια ξεχνάω να γράφτω έχω δει ότι έχει βοηθήσει πολλούς από δω μέσα...

---

Το πως το έπαθε δεν ξέρω ακριβώς να σου πω. Τα πολύ υψηλά επίπεδα άγχους έφταιγαν. Και δεν μπορεί ο οργανισμός της πλέον να παράγει την ορμόνη αυτή.
Το πρωί να προσπαθείς όσο μπορείς να ξυπνάς αισιόδοξα να μην σκέφτεσαι πολλά πχ ότι έχεις να κάνεις αυτό κι αυτό μέσα στην μερα. Βάλε μουσική μόλις ξυπνήσεις. Επίσης αν δεν θες γυμναστήριο το περπάτημα με ακουστικά στα αυτιά η το ελαφρύ τζοκινγκ είναι ωραία λύση.