Originally Posted by
george1520
Μια μέρα μπου με βάρεσε η μάνα μου με το κλαδί της κληματαριάς (σαν μαστίγιο) και μου έκανε τα χέρια, την πλάτη και τα πόδια με γραμμές.. Εκείνη την μέρα έφυγα από το σπίτι και πήγα σε ένα βουνό και στάθηκα στην άκρη του γκρεμού και φωναξα δυνατά. Τα έβαλα με τον Θεό. Του έλεγα ότι γέρασε και δεν με ακούει που κλαίω, δεν ακούει ότι δεν αντέχω άλλο και ότι πονάω. Ήμουν αποφασισμένος να πέσω από εκεί να ηρεμησει το σώμα μου και η ψυχή μου. Αλλά δεν το έκανα. Ξέρεις γιατί? Γιατί δεν φταίω εγώ για το τι έχει η μάνα μου μέσα στο κεφάλι της, δεν φταίω εγώ που δεν έχει αισθήματα.. Από τότε πείσμωσα και είπα πως από αυτά τα σκατα θα βγω και άλλαξα. Άρχισα να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα.
Τι σου αξίζει boo? Σίγουρα όχι η αυτοκτονία. Είσαι ένας πανέξυπνος άνθρωπος, με πολύ δύναμη. Αν πάρεις απόφαση πως για ότι περνάς δεν φταις εσύ αλλά όλοι αυτοί που σε πληγωσαν θα δεις πως το "πρόβλημα" σου δεν είναι τόσο μεγάλο! Ας πάρουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, εσύ προσπάθησε να βοηθήσεις τον εαυτό σου. ότι βλέπεις, ότι ακούς (φωνές και σκιές) είναι παιχνιδια του μυαλού... Τίποτα παραπάνω.. Εδώ τώρα θα του πας κόντρα και σιγά σιγά θα πάρεις τον έλεγχο ξανά.