Printable View
Ο έρωτας στα χρόνια του κορονοιου...Είναι πάλι ο ίδιος..Quote:
Originally Posted by Dxr
Γενικά πιστεύω ότι εξαρτάται από τις ανθρώπινες σχέσεις..Και από τον καθένα μας..Προσωπικά μέχρι τώρα δεν έχω αλλάξει κάτι λόγο κορονοιου ή φόβου γενικώς..
Και ναι πιστεύω ότι όταν περάσει ο φόβος θα είμαστε πάλι ίδιοι (όσοι αλλάξουν συμπεριφορά λόγο της κατάστασης)..
Χάχα.. Πολύ πιθανόν.Quote:
Originally Posted by blackbird
Δεν ξέρω. Νομίζω όμως ότι σε τέτοιες περιόδους είναι καλύτερα να ζει κανείς μόνος. Το επιτάσσουν οι περιστάσεις και μειώνεται κατά πολύ το άγχος του ενδεχομένου μετάδοσης της ασθένειας σε συνανθρώπους μας. Δε βλέπω τίποτα το ερωτικό σ' αυτό.Quote:
Originally Posted by Dxr
Εγώ με το αγόρι μου περνάμε μια κρίση την πιο δύσκολη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά. Οι γονείς μου λόγω της κατάστασης μου απαγόρευσαν να πηγαίνω σπίτι του - μένει με την οικογένειά του όπως κι εγώ - ή να έρχεται εδώ. Καταλαβαίνω την σοβαρότητα της κατάστασης και φυσικά για ένα τέτοιο ζήτημα πρέπει να σεβαστώ αυτήν τους την επιθυμία. Πριν μια εβδομάδα με το αγόρι μου κάναμε σχέδια πως θα περάσουμε μαζί αυτό το διάστημα των 2 εβδομάδων που φυσικά δεν θα είναι πλέον 2 εβδομάδες αλλά κανείς δεν ξέρει πόσο. Και δεν ήμασταν αφελείς να κάνουμε τρελά σχέδια. Όμως για τον ίδιο το να βρισκόμαστε για έναν περίπατο κάθε μέρα - δεν μένουμε κοντά - ή να αξιοποιούμε όποιο μέσο υπάρχει για καθημερινή επικοινωνία δεν αρκεί. Σε κανέναν δεν αρκεί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι που αισθάνεται μια αδιαφορία από την μεριά μου τον τελευταίο καιρό. Μου το έχει επικοινωνήσει μερικές φορές. Ξέρω ότι είμαι λίγο διαφορετική. Εγώ αυτό το βιώνω περισσότερο καιρό απ'ότι νομίζει. Αισθάνομαι λίγο χαμένη με μένα, άλλες φορές σκέφτομαι μήπως κάτι έχει αλλάξει σε μένα ή στην σχέση μας και δεν το έχω καταλάβει. Έχω γίνει αντιδραστική και λίγο γκρινιάρα. Εννοείται ότι αυτό επηρεάζει εμένα σε ότι αφορά την σχέση μου αλλά και γενικά την καθημερινότητα μου. Δεν με φροντίζω, δεν με αγαπώ. Έχω ανασφάλειες. Κι όλα αυτά κατά καιρούς τα συζητάω μαζί του αλλά όταν με βλέπει κάπως μελαγχολική ή περίεργα η απάντηση μου στο αν είμαι εντάξει είναι ένα 'ναι, καλά είμαι'. Γιατί προσπαθώ να πείσω εμένα και τον αγαπημένο μου ότι όλα είναι καλά, γιατί φοβάμαι... Έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στο σήμερα. Ατελείωτα κατεβατά μηνύματα και τώρα έχει θυμό και νεύρα. Δεν θέλει να μου μιλήσει. Μα για πόσο; Ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναδώ; Πότε θα τον ξανά αγγίξω; Ήθελα να βρεθούμε χτες αλλά δεν ήθελε. Λέει ότι περνάω καλά εκεί που είμαι. Πράγματι, εδώ στο σπίτι μου νιώθω ασφάλεια. Υπάρχουν φορές που με ενοχλεί το να ξεβολεύομαι από τον χώρο μου πχ όταν πηγαίνω σπίτι του και μένω 2 μέρες συνεχόμενα. Και δεν είναι ότι ζει μόνος του. Και με κουράζουν καμιά φορά οι μετακινήσεις γιατί δεν μένουμε κοντά. Έχω θυμό με εμένα που αφήνω να με ενοχλούν τέτοια πράγματα, που με έχει πιάσει με τελειομανία με τα πάντα και που δεν μπορώ να είμαι ανάλαφρη. Τον αγαπάω και με αγαπάει πάρα πολύ. Φοβάμαι ότι το έχω πληγώσει αλλά άθελά μου, ίσως στην προσπάθεια του να καταλάβω εμένα και να διαχειριστώ τον εαυτό μου. Δύσκολη περίοδος να συμβαίνουν όλα αυτά και φοβάμαι το μετά...