Γενικώς βαριέμαι (σκέψεις)

Το τίποτα θα σε πάει σε έναν προσωρινό αφανισμό. Διάβασα κάτι τις προάλλες, πως για να ξαναγεννηθείς, πρέπει πρώτα να πεθάνεις. Αυτός ο θάνατος είναι το τίποτα, ένας θάνατος μεταφορικός, το γκρέμισμα των πάντων, που μπορεί και να είναι ασυνείδητο αρχικά, η πτώση, το κενό. Το ξεπέρασμα όσων σε στοίχειωναν. Γνωρίζω ότι μπορεί ίσως να μη σε βοηθάω όπως το εξηγώ, χαχα, αλλά σκέψου, όταν δεν είσαι πια τίποτα, μπορείς εσύ να επιλέξεις τι θα είσαι, που πριν δεν ήσουν, γιατί κουβάλαγες μέσα σου έναν κυκεώνα αλλοτρίωσης και κατασκευών. Είμαστε μόνοι αν το σκεφτείς πραγματικά, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι και αν δεν έχουμε εμάς πραγματικά, αν έχουμε απομακρυνθεί από τον εαυτό μας, πώς να είμαστε ευτυχισμένοι; Κοιτάμε τον εαυτό μας από μακριά λες και είμαστε θεατές ενός έργου, αντί οι πρωταγωνιστές του.

Έχεις δίκιο σε όλα αυτά, αλλά πώς στο καλό επιβιώνεις χωρίς να τρελαθείς, κάνοντας τίποτα;

Μα κάνεις. Ο στόχος όμως δεν είναι η επιβίωση. Ο στόχος είναι η ζωή.

Δεν κάνω τίποτα. Βλέπω το υπόλοιπο της μέρας και όλο το καλοκαίρι τόσο άδειο και κάτι με πιάνει.

Quote:

---

Originally Posted by Matrix

Όλο αυτό μου θυμίζει μια φράση που είχα σκεφτεί.Μηχανικη ζωή χωρίς δυνατότητα υποστήριξης.
Ξύπνημα,καφές,πέντε τσιγάρα,δουλειά,σπίτι,φαι,τ ηλεόραση,ύπνος και την άλλη μέρα πάλι αυτό και πάλι και πάλι..
Δυσκολίες,άγχος,αναποδιες, όνειρα που αναβάλλονται, υπερπροσπάθεια να πας από το μηδέν στο ένα και ύστερα πάλι κατρακύλα και πάλι στο μηδέν,άντε ξανά στα πατώματα,απελπισία πως τίποτα δεν αλλάζει,πως πάντα έτσι θα είναι,σκέψεις πως αυτή είναι η μοίρα μου (σου,του)...
Ώσπου ένα πρωι (η μεσημέρι) κατάλαβα.
Δεν είναι τα ίδια πάντα,δε θα μπορούσαν να είναι τα ίδια γιατί εγώ δεν ήμουν πλέον ο ίδιος,δεν ήμουν το δεκαπεντάχρονο αγόρι,ούτε ο εικοσιπενταχρονος ενήλικας,οι καταστάσεις μπορεί να μοιαζαν ίδιες αλλά εγώ είχα αλλάξει,είχα ζυμωθει,είχα απελπιστει,κλάψει,αντιμετω πίσει όλα αυτά ξανά και ξανα,οπότε ανακαλυψα πως την διαφορά την κάνει η σκέψη μου και το πως αντιμετωπίζω τη ζωή.
Έτσι λοιπόν έκανα μια συζήτηση με τον εαυτό μου σε μια στιγμή που τον βρήκα χαλαρό.
Του είπα " κοίτα ξέρω πως είσαι καλά τώρα αλλά με βάση τις προβλέψεις μου θα έρθουν και δύσκολες μέρες που θα ζοριστεις,κοίτα να είσαι δυνατός και να κάνεις υπομονή και όλα θα περασουν,να θυμάσαι πως πάντα πέρασαν και πως ακόμα και η ποιο αδιέξοδη κατάσταση κάποια στιγμή έφτασε στο τέλος της,πιστεύω σε εσένα πως θα τα καταφέρεις,θα είμαι δίπλα σου και θα σε στηρίζω γιατί είσαι ο μόνος που πραγματικά έχω και χωρίς εσένα δε μπορώ να ζήσω."
Αυτά είπα στον εαυτό μου...Η κάπως έτσι...Και αυτός τα κατάλαβε...και. Ήρθε η ώρα η δύσκολη και τα θυμήθηκε όλα αυτά...και έκατσε ήρεμος σε κάποιο ταπεινό παγκάκι μια μέρα με ήλιο μην έχοντας τίποτα χειροπιαστό,αλλά με γαλήνη και πίστη πως αυτός θα βρει τις λύσεις στα προβλήματα,πως μέχρι να τις βρει θα κάνει υπομονή,δε θα τα παρατήσει,πως εν τέλει θα περάσει και αυτό..
Από τότε είμαι ο καλύτερος φίλος του εαυτού μου,του μιλάω για τα πάντα,του λέω "κοίτα τη ωραία μέρα" και αυτός κοιτάει..

---

Έχω διαβάσει και το νήμα σου, νόμιζα πως με διάβαζα. :)

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα, και τι να κάνω; Δεν καταλαβαίνω πώς περνούν οι άνθρωποι τον ελεύθερο χρόνο τους. Πόσο να περπατήσεις, πόσο να διαβάσεις, πόσο να παίξεις κάτι, πόσο να δεις ταινία, πόσο; Ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω και δε βρίσκω τι ΜΠΟΡΩ να κάνω.
Η απουσία πραγμάτων με τρελαίνει. Όλα λείπουν. Δεν υπάρχει το ένα, δεν υπάρχει το άλλο, τι στο καλό να κάνω; Δεν έχω τι να κάνω και δεν έχω κάπου να πάω. Το τίποτα. Αυτό το @@@@ τίποτα.
Και μου την δίνει, γιατί δεν είναι κάτι δύσκολο, που να πάρει, δεν είναι μία δύσκολη κατάσταση, που υπομονή κάνε, θα περάσει, και στο κάτω-κάτω, εκεί δικαιολογημένα να πεις πως κουράστηκες ή πως δεν μπορείς άλλο. Είναι απλά ΤΙΠΟΤΑ.
Δηλαδή, ειλικρινά, ώρες ώρες απορώ αν υπάρχω καν.

---

Ακριβώς μια από τα ίδια φίλε μ.ταινιεσ τισ βαρέθηκα και δεν βρίσκω λόγο να δω κάποια πλέον.εξω να βγεις θα χρειαστείς και κάποια λεφτά που δεν υπάρχουν.και σ όλα αυτά μόνιμα μια σκέψη στο μυαλό.ολα είναι ανούσια και το αποτέλεσμα το ίδιο.γκρεμοσ.ειμαι πλέον 38 άνεργος χωρισ σχέση εδώ και δύο χρόνια με μοναδική ενασχόληση τα μελίσσια που και αυτά τρέχω δεν τρέχω το ένα και το αυτό.δεν υπάρχει πλέον τουλάχιστο για μένα η σπιρτάδα που είχα πιο νέος.για όνειρα δε ούτε για αστείο.εχω βαρεθεί να μετράω τισ ατέλειες στο νταβανι μου.και γενικώς έχω βαρεθεί κάθε μέρα τα ίδια σκατα.και οι γιατροί να σου λένε θέλει χρόνο.ναι ρε θέλει χρόνο αλλά έλα κάτσε στο σπίτι και να μην έχεις τι να κάνεις η μάλλον να μην σε γεμίζει τίποτα και μετά έλα να μου πεις για το πώς περνά ο χρόνος.

Πια μέρα θα τα κουμπωσω όλα μαζί και άντε γεια.

Υπάρχει κάτι ανυπόφορο στο να είσαι μόνος σου και να μην κάνεις τίποτα. Τρελαίνεσαι. Εγώ δεν αντέχω χωρίς καμία επικοινωνία. Είναι χειρότερο από τον θάνατο, πιστεύω. Ο χρόνος είτε δε περνάει, είτε περνάει τόσο γρήγορα που δε το συνειδητοποιείς. Και όσο περισσότερο καιρό μείνεις σε αυτή τη θέση, τόσες περισσότερες ενοχές μπορεί να έχεις μετά..ή να μετανιώσεις που πέρασε η ζωή σου έτσι και δεν αξιοποιήθηκε.. Υπάρχει κάτι άσχημο στο να βλέπεις τον ουρανό να ξαναφωτίζει και να μην έχεις κάνει κάτι, να μην έχει αλλάξει κάτι.. Κάποιες φορές είναι λες και σταμάτησε η ζωή..

Ταυτίζομαι, πρέπει να αλλάζει, πρέπει να κινείται, πρέπει να προχωρά για να είναι ζωή. Υπάρχει τραύμα στην στασιμότητα, υπάρχουν όμως και ιστορίες πίσω από τα τραύματα. Που γυρεύουν να μην τα κρύβουμε, γυρεύουν να ακουστούν.

Quote:

---

Originally Posted by Matrix

Όλο αυτό μου θυμίζει μια φράση που είχα σκεφτεί.Μηχανικη ζωή χωρίς δυνατότητα υποστήριξης.
Ξύπνημα,καφές,πέντε τσιγάρα,δουλειά,σπίτι,φαι,τ ηλεόραση,ύπνος και την άλλη μέρα πάλι αυτό και πάλι και πάλι..
Δυσκολίες,άγχος,αναποδιες, όνειρα που αναβάλλονται, υπερπροσπάθεια να πας από το μηδέν στο ένα και ύστερα πάλι κατρακύλα και πάλι στο μηδέν,άντε ξανά στα πατώματα,απελπισία πως τίποτα δεν αλλάζει,πως πάντα έτσι θα είναι,σκέψεις πως αυτή είναι η μοίρα μου (σου,του)...
Ώσπου ένα πρωι (η μεσημέρι) κατάλαβα.
Δεν είναι τα ίδια πάντα,δε θα μπορούσαν να είναι τα ίδια γιατί εγώ δεν ήμουν πλέον ο ίδιος,δεν ήμουν το δεκαπεντάχρονο αγόρι,ούτε ο εικοσιπενταχρονος ενήλικας,οι καταστάσεις μπορεί να μοιαζαν ίδιες αλλά εγώ είχα αλλάξει,είχα ζυμωθει,είχα απελπιστει,κλάψει,αντιμετω πίσει όλα αυτά ξανά και ξανα,οπότε ανακαλυψα πως την διαφορά την κάνει η σκέψη μου και το πως αντιμετωπίζω τη ζωή.
Έτσι λοιπόν έκανα μια συζήτηση με τον εαυτό μου σε μια στιγμή που τον βρήκα χαλαρό.
Του είπα " κοίτα ξέρω πως είσαι καλά τώρα αλλά με βάση τις προβλέψεις μου θα έρθουν και δύσκολες μέρες που θα ζοριστεις,κοίτα να είσαι δυνατός και να κάνεις υπομονή και όλα θα περασουν,να θυμάσαι πως πάντα πέρασαν και πως ακόμα και η ποιο αδιέξοδη κατάσταση κάποια στιγμή έφτασε στο τέλος της,πιστεύω σε εσένα πως θα τα καταφέρεις,θα είμαι δίπλα σου και θα σε στηρίζω γιατί είσαι ο μόνος που πραγματικά έχω και χωρίς εσένα δε μπορώ να ζήσω."
Αυτά είπα στον εαυτό μου...Η κάπως έτσι...Και αυτός τα κατάλαβε...και. Ήρθε η ώρα η δύσκολη και τα θυμήθηκε όλα αυτά...και έκατσε ήρεμος σε κάποιο ταπεινό παγκάκι μια μέρα με ήλιο μην έχοντας τίποτα χειροπιαστό,αλλά με γαλήνη και πίστη πως αυτός θα βρει τις λύσεις στα προβλήματα,πως μέχρι να τις βρει θα κάνει υπομονή,δε θα τα παρατήσει,πως εν τέλει θα περάσει και αυτό..
Από τότε είμαι ο καλύτερος φίλος του εαυτού μου,του μιλάω για τα πάντα,του λέω "κοίτα τη ωραία μέρα" και αυτός κοιτάει..

---

με συγκινησες!!!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by BlackCoral

Το τίποτα θα σε πάει σε έναν προσωρινό αφανισμό. Διάβασα κάτι τις προάλλες, πως για να ξαναγεννηθείς, πρέπει πρώτα να πεθάνεις. Αυτός ο θάνατος είναι το τίποτα, ένας θάνατος μεταφορικός, το γκρέμισμα των πάντων, που μπορεί και να είναι ασυνείδητο αρχικά, η πτώση, το κενό. Το ξεπέρασμα όσων σε στοίχειωναν. Γνωρίζω ότι μπορεί ίσως να μη σε βοηθάω όπως το εξηγώ, χαχα, αλλά σκέψου, όταν δεν είσαι πια τίποτα, μπορείς εσύ να επιλέξεις τι θα είσαι, που πριν δεν ήσουν, γιατί κουβάλαγες μέσα σου έναν κυκεώνα αλλοτρίωσης και κατασκευών. Είμαστε μόνοι αν το σκεφτείς πραγματικά, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι και αν δεν έχουμε εμάς πραγματικά, αν έχουμε απομακρυνθεί από τον εαυτό μας, πώς να είμαστε ευτυχισμένοι; Κοιτάμε τον εαυτό μας από μακριά λες και είμαστε θεατές ενός έργου, αντί οι πρωταγωνιστές του.

---

πολυ σωστο και βοηθητικο!!!!!!!

Δεν είναι ζωή αυτή.

Από τη μία λες δεν αισθάνεσαι καλά που είσαι μόνη σου και δεν έχεις τι να κάνεις και βαριέσαι, από την άλλη σε όλο το αρχικό μήνυμα βλέπω μία αρνητικότητα. Δεν αυτό, δεν εκείνο. Τι θετικό μπορείς να μας πεις; Τι θα ήθελες να κάνεις για να μην είσαι μόνη σου και να μη βαριέσαι; Αν λες ότι μιλάς σε κάποιον και μετά δεν μπορείς να μιλήσεις σε άλλον, ότι έχεις θέματα υγείας αλλά δεν θες να κάνεις κάτι για αυτά, ότι δεν σου αρέσει κάτι αλλά δεν κάνεις και κάτι να βρεις κάτι άλλο που σου αρέσει, τι περιμένεις να αλλάξει; Εσύ η ίδια πρέπει να κάνεις βήματα να αλλάξεις την καθημερινότητά σου.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Προσπάθησα πολύ να βρω κάτι. Δεν έχω βρει δραστηριότητα που να μπορώ να κάνω ή να μου ταιριάζει. Πέρασα από 3 διαφορετικά αντικείμενα σπουδών και κανένα δε μου ταίριαζε. Οι άνθρωποι πια μου φαίνονται απίστευτα ψεύτικοι, δεν βλέπω άλλη επιλογή από το να είμαι μόνη μου, πέρα από το ότι σαν άτομο, γενικά δε με συμπαθούν. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Να κάνω κάτι για τα θέματα υγείας, προσπαθώ να κάνω κάτι, απλά δε βλέπω τον λόγο. Να βελτιώσω τα θέματα υγείας για να μην εμποδίσω την τελείως άδεια ζωή να είναι υγιής; Απλά είναι σαν να μου λέει κάποιος, ξύπνα, πιες τα φάρμακά σου να είσαι υγιής, φάε, ξανακοιμήσου, ξανασήκω να πάρεις τα φάρμακά σου, και αυτό είναι η ζωή σου. Δε θέλω το νόημα της ζωής μου να είναι τα φάρμακα, και ακολουθώντας αυτό το πράγμα-έστω και αν είναι για καλό, με την καθημερινότητά μου, πραγματικά νιώθω πως θα ζω μόνο και μόνο για να παίρνω φάρμακα. Πες μου πού είναι το νόημα σε αυτό;
Αν είχα κάτι στη ζωή μου που να είχε νόημα, οτιδήποτε, δεν θα είχα καμία αντίρρηση να προσπαθήσω σε θεραπεία, ο,τι πρόβλημα και αν είχα.
Σήμερα, για παράδειγμα, σηκώθηκα χωρίς κανένα λόγο και πέρασα ώρες πάλι κλαίγοντας για το πόσο άδεια θα ναι και αυτή η μέρα. Ε, τότε θα σηκώνομαι για να παίρνω φάρμακα. Φοβερός σκοπός.

και εγω με εχει κουρασει ολο αυτο με τα ψυχοφαρμακα. μα και αυτοι οι ψυχιατροι δεν δινουν μια διεξοδο... σε θελουν εκει να παιρνεις τα φαρμακα σου. δεν νοιαζοντε για σενα... και αυτο με στεναχωρει. δεν εχω την ικανοτητα να τα περιγραψω σαν και σενα αλλα ειναι σαν να μιλας για εμενα. εγω σηκωνωμε το πρωι με μια αισθηση του θελω να πεθανω. κανω το πρωτο τσιγαρο και ηρεμω. η υπολοιπη μερα ανιερη....