Originally Posted by
Ορέστης
Δε μπορουν να ομαλοποιηθουν καπως οι σχεσεις με τους συγγενεις; Εγω ειχα σχεδον δυο χρονια να μιλησω στη μανα και τον αδερφο μου μετα το θανατο του σκυλακου γιατι ηταν συνυπευθυνοι. Αυτο ισως ηταν μια ακομη πηγη αγχους. Βεβαια το χειροτερο που εχω περασει ειναι η σκοπιμη και συντονισμενη ενοχληση απο τους απο πανω με δυνατους κροτους (δυνατες κλωτσιες στο πατωμα που εκαναν τα επιπλα να τριζουν, συρσιμο επιπλων, μπασκετ, κλπ), καθολο το 24ωρο ακαταπαυστα. Ηταν σα γινεται βομβαρδισμος μεσα στο σπιτι και καταλαβαινεις φυσικα οτι δε μπορουσα να κοιμηθω καθολου, παρα μονο με ωτασπιδες οι οποιες ομως και πονουσαν τα αυτια μου και εκαναν τις εμβοες βασανιστικες. Φαντασου οτι καμια φορα οι εμβοες με ξυπνανε σαν ξυπνητηρι χωρις να φοραω ωτασπιδες. Ολο αυτο το ειχε ξεκινησει η ψυχοπαθης μελος αιρεσης που δηλητηριασε το σκυλο. Μετα ηρθαν στο διπλανο απο αυτην διαμερισμα δυο φοιτητριες. Στην αρχη ηταν νορμαλ. Μετα τις πληρωσε και αρχισαν να κανουν ολα αυτα. Αναγκαστηκα να κοιμαμαι σε παγκακια και παρκα. Ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να κοιμηθεις σε παγκακι Αντωνη; Φοβασαι, κοιτας γυρω σου συνεχεια. Και ειναι τοσο σκληρο που πονας.
Και ποιος νοιαστηκε που κοιμομουν στο δρομο; Κανεις. Η μανα μου ειναι μισοκουφη, ο αδερφος μου κοιμοταν στης γκομενας, κι εμενα με λεγαν τρελο.
Μολις περσι αυτα.
Ειναι μεγαλη υποθεση να εχεις ενα καταφυγιο. Ενα μερος που δε χρειαζεται να φυλας τα νωτα σου συνεχεια. Υπαρχει λογος που αισθανεσαι καλυτερα στη γιαγια σου.