Printable View
ειμαι εγω αλλα δεν ειμαι.βλεπω τη ζωη μου σαν ταινια σαν να ειμαι εξωτερικος παρατηρητης τπυ εαυτου μου κ οτι κατι πρεπει να βγει απο μεσα μου να γινω οπως πριν δηλαδη,
να ξερω πια ειμαι κ τι κανω, οτι ειμαι εγω που ημουν πριν.νιωθω τους παντες ξενους..γιατι ναναι αυτη η μαμα μου ,γιατι αυτος δε νιωθει ετσι,γιατι με λενε ετσι γιατι γιατι.........
μάλιστα....πολύ ωραία....
έχουν αρχίσει και με ζώνουν τα φίδια τώρα.....
το βλέπω να αρχίζω πάλι από το μηδέν.....
φοβάμαι μήπως όλη αυτή η κατάσταση είναι ένα είδος υποτροπής όσον αφορά στην κατάθλιψη.....
τελικά πρέπει να το κουβεντιάσω με τον γιατρό μου όσο πιο σύντομα γίνεται.
περνάει με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή ή είναι κάτι που θα συμβαίνει πάντα;
βασικα κ μενα αυτο με βασανιζει τοσο πολυ.μετα απο 2 υποτροπες δεν ξερω αν θα μπορεσω να σταθω ορθια χωρις φαρμακα φοβαμαι την καθε μου κινηση κ κυριολεκτω.ο γιτρος μου,μου ειπε οτι σε περιοδους αγχους θα το παθαινω.
ειναι τοσο φρικτο αισθημα να αναζητας τον παλιο σου εαυτο..
τι να κάνω;;;;;;
αγκαλιάζω συνεχώς τα παιδιά μου, τους λέω διαρκώς πως τα αγαπάω,τους φέρομαι με τον καλύτερο τρόπο,είμαι δίπλα τους πολύ πριν μου το ζητήσουν......
και αυτό γιατί φοβάμαι πως όταν γυρίσω το κεφάλι μου όλα αυτά θα έχουν εξαφανιστεί και θα έχω γυρίσει πάλι στο παρελθόν, τότε που ήμουν μόνη μου...
νομίζω πως αρχίζω να τρελαίνομαι....
μήπως τελικά είμαι για να πάρω τα βουνά;:mad:
λιτσα,
διαβαζοντας οτι σε παρακολουθει ενας νευρολογος, ο οποιος σε συμφωνια με το γιο του ψυχιατρο (που δεν σε εχει δει ποτε απο οτι καταλαβα), σου δινει αγωγη, εχει κανει κ διαγνωση κ δεν σου προτεινε να δεις κ καποιον ψυχιατρο ή ψυχοθεραπευτη, ομολογω οτι τρομαξα.
Εχεις σκεφτει να δεις εναν ψυχιατρο ή ενας ψυχοθεραπευτη κ να του μιλησεις για ολα οσα μας λες εδω?
όχι δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο, ίσως επειδή \"βολέυτηκα\" με την θεραπεία που μου έδωσε και ένιωσα καλύτερα....
άλλωστε έχω και τον άντρα μου που μου λέει πως δεν είναι τίποτα και πως θα έπρεπε να σταματήσω και τα αντικαταθλιπτικά που παίρνω ήδη.....
φοβάμαι μήπως υποτροπιάζω...και δεν το αντέχω.
βέβαια υπάρχουν και στιγμές που νιώθω καλά αλλά αυτό που νομίζω πως ζω την ζωή μου σαν απλός θεατής με φοβίζει...
Λίτσα,
ο αντρας σου κ ο καθε αγαπημενος σου ανθρωπος, στην αναγκη του να σε στηριξει, αλλα κ στην αναγκη του να νιωσει πώς οντως εισαι καλα (επειδη μπορει να φοβαται κ ο ιδιος) μπορει να σου πει \"ελα μωρε, δεν ειναι τπτ\", \"υπάρχουν πολυ χειροτερα\", \"μια χαρα εισαι\", \"τίποτα δεν εχεις\" κλπ....Μονο που το θεμα δεν ειναι τί λενε αυτοι, οσο κ αν νοιαζονται, αλλα πώς αισθανεσαι εσυ. Δωσε στον εαυτο σου τη φωνη που δικαιουται να εχει.
Νομιζω πώς θα σε βοηθουσε να μιλας πολυ καπου για ολα αυτα που γραφεις εδω, δλδ για οτι φοβιες εχεις. Κ μου κανει πολυ εντυπωση οτι ο γιατρος σου, δεν σου το ειπε ηδη αυτο.
καλώς ή κακώς δεν μου έχει πει οτι χρειάζομαι μια άλλη προσέγγιση στο πρόβλημά μου.
πηγαίνω μια φορά τον μήνα, κουβεντιάζουμε για το πως νιώθω και αυτό είναι όλο. και αναλόγως μου διαμορφώνει και την φαρμακευτική αγωγή.
ίσως φταίω και εγώ που δεν του ανέφερα αυτό που αισθάνομαι τελευταία αλλά όπως προείπα φοβάμαι μην αρχίσω πάλι από την αρχή....
όσο για τον σύντροφό μου είμαι σίγουρη πως δεν θα σηκώσει κουβέντα για το θέμα ψυχολόγου-ψυχιάτρου....
Λίτσα, εχω διαβασει να μας λες πώς εχεις καταθλιψη ή μανιοκαταθλιψη.Δεν εχω καταλαβει. Κ σημασια καμια δεν εχει να καταλαβω εγω. Σημασια ομως εχει πώς απο τα λιγα που γνωριζω πώς οταν υποτιμουμε ενα προβλημα,τοτε αυτο μπορει να διογκωθει κ να παρει αλλες διαστασεις απο τις αρχικες.
Υποθετω πώς ο αντρας σου θελει να σε βλεπει καλα κ χαμογελαστη. Υποθετω πώς και τα παιδια σου θελουν το ιδιο. Κ υποθετω πώς πανω απο ολους κ ολα το θελεις και εσυ. Αρα ο σκοπος ειναι αυτος. Τί σημαινει λοιπον πώς ο αντρας σου δεν θα σηκωσει κουβεντα για τον ψυχιατρο-ψυχολογο?Τί διαφοροποιει τον νευρολογο απο τον ψυχιατρο? Κ πώς εχει πρώτη κ τελευταια κουβεντα κατι που αφορα εσενα? Απο τα οσα καταλαβα εισαι ενηλικη, κ υπευθυνη για τον εαυτο σου. Σωστα?
όταν πήγα για πρώτη φορά στον γιατρό μου είπε πως πάσχω από βαριάς μορφής κατάθλιψη...
στην συνέχεια αυτό έγινε μανιοκατάθλιψη τώρα πως το έβγαλε αυτό το συμπέρασμα δεν ξέρω να σου απαντήσω, ίσως επειδή υπάρχουν έντονες εναλλαγές στα συναισθήματά μου και στην συμπεριφορά μου....
εκεί που είμαι μες στην τρελή χαρά κάτι γίνεται και μαυρίζουν τα πάντα ή το αντίστροφο...
δεν με απασχολεί αυτό πλέον γιατί έχω μάθει κατά κάποιο τρόπο να το ορίζω....
αυτό που με ανησυχεί είναι αυτό που συμβαίνει την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
από τα τόσα που έχω περάσει έχω μάθει πλέον να είμαι υπεύθυνη αλλά όταν δεν υπάρχει ψυχολογική στήριξη από τους ίδιους σου τους ανθρώπους πώς μπορώ εγώ να συνεχίσω από εκεί και πέρα.....
όταν μου λέει πως θα έρθει μαζί στον γιατρό για να του πει \"δυο λογάκια\" και εγώ να προσπαθώ να τον ηρεμήσω τί άλλο μπορώ να κάνω;
συμβιβάζομαι,ζω με το πρόβλημά μου και προσπαθώ να μην ενοχλώ τους γύρω μου...
και ευτυχώς που βρήκα το φόρουμ και μπορώ και ανοίγομαι λίγο.....
Αναρωτιεμαι γιατι ενας ψυχοθεραπευτης οταν το κρινει αναγκαιο παραπεμπει τον πελατη του σε εναν ψυχιατρο κ οχι σε εναν νευρολογο?
Ειχα την εντυπωση πως η γκαμα των διαταραχων που παρακολουθει ο νευρολογος ειναι διαφορετικες απο αυτες που εξεταζει ο ψυχιατρος. Εκτος αν ειναι ταυτοχρονως και ψυχιατρος...
Λίτσα, καταλαβαινω οτι προσπαθεις. Νομιζω πώς φαινεται σε ολα σου τα μηνυματα να κρατησεις μια ηρεμια, να μιλησεις κ να ανοιχτεις.
Εχεις δικιο, χρειαζεσαι ενα υποστηρικτικο περιβάλλον οπως ολοι μας. Κι εγω ειχα αναγκη ανθρωπους να με στηριζουν στις δυσκολες στιγμες που περασα κ που θα περασω. Αλλα οταν περναμε κατι πιο σοβαρο, κατι που χρειαζεται μεγαλυτερη φροντιδα, προσοχη κ προσπαθεια εκτος απο το υποστηρικτικο περιβάλλον χρειαζομαστε κ βοηθεια πιο εξειδικευμενη. Νομιζω πως αν ειχες υπερταση δεν θα πηγαινες σε οφθαλμιατρο. Ετσι κ τωρα...Δεν θελεις να εμπιστευτεις την ψυχικη σου υγεια σε εναν ειδικο?
Εισαι υπευθυνη και οταν λες συνεχεια ναι, οταν αφηνεις τους αλλους να εισβάλουν στον τροπο που θες να διαχειριστεις μια κατασταση.
τελικά μάλλον έχω κάνει λάθος από την αρχή....
παρακινήθηκα από την μητέρα μου να πάω σε νευρολόγο λες και εγώ δεν είχα κρίση και δεν καταλάβαινα τί ακριβώς χρειαζόμουν και τι χρειάζομαι.....
και από ότι φαίνεται χρειάζομαι ψυχίατρο, έναν πολύ καλό όμως.....
και άντε να τον βρείς μόνη σου....
λιτσακι το καλυτερο ειναι να πας σε ψυχιατρο κ το πιο σημαντικο απ ολα να βρεις ενα πολυ καλο ψυχολογο ετσι θα σου φυγει αυτο το αισθημα.
οκ θα μου πεις κ εσυ σε ψυχιατρο πας αλλα οι υποτροπες κ δε σταματανε
δυστυχως αυτο ειναι κατι που συμβαινει οπως κ να χει:(:(
εγω προσωπικα θα αλλαξω ψυχολογο
Quote:
Originally posted by kyknos25
λιτσακι το καλυτερο ειναι να πας σε ψυχιατρο κ το πιο σημαντικο απ ολα να βρεις ενα πολυ καλο ψυχολογο ετσι θα σου φυγει αυτο το αισθημα.
οκ θα μου πεις κ εσυ σε ψυχιατρο πας αλλα οι υποτροπες κ δε σταματανε
δυστυχως αυτο ειναι κατι που συμβαινει οπως κ να χει:(:(
εγω προσωπικα θα αλλαξω ψυχολογο
τα εχεις ελαφρως μπερδεμενα στο μυαλο σου.
Αλλο ειναι ο ψυχιατρος και αλλο ο ψυχολογος.
Για αλλους λογους πας στον ενα και για αλλους λογους πας στον αλλο.